Archiwum Solidarności zostało powołane w 1983 r. przez Marka Owsińskiego, Janinę Jankowską, Andrzeja Paczkowskiego, Grzegorza Bogutę i Wojciecha Adamieckiego jako podziemna struktura, mająca na celu gromadzenie i publikowanie dokumentów NSZZ „Solidarność". Do 1989 r. Archiwum Solidarności, autoryzowane przez konspiracyjne władze Związku, wydało 22 książki, m.in.: reportaż historyczny Małgorzaty Szejnert i Tomasza Zalewskiego Szczecin: Grudzień – Sierpień – Grudzień, stenogramy pięciu

Niniejszy tom zawiera teksty poświęcone wywiadowi i kontrwywiadowi Polski w XX w. Redaktorzy są świadomi ryzyka związanego z zaproponowaną formułą. Wydaje się jednak, że jest ono warte podjęcia. Wywiad Polski międzywojennej i z okresu II wojny światowej niewątpliwie zachował ciągłość organizacyjną i personalną. Jednak już od 1944 r. (z początkami w 1943 r.) zaczęły działać służby komunistyczne, przekształcające się stopniowo w wywiad i kontrwywiad PRL. Jednocześnie wywiad polski na uchodźstwie

Lokalni aktywiści dopuścili się wówczas pobić chłopów, jak również okradli i zdewastowali ich gospodarstwa. Szczególne znaczenie wypadków gryfickich wynikało z nagłośnienia ich przez komunistyczne władze w Warszawie, które publicznie potępiły winnych i wprowadziły pewną korektę w swej polityce rolnej. Zmiany te zostały przez członków administracji państwowej na szczeblu lokalnym błędnie odebrane jako całkowite zawieszenie procesu kolektywizacji, przez co tworzenie nowych rolniczych spółdzielni

Publikacja ma na celu otwarcie kolejnego pola do dyskusji o grudniu 1970 r. w PRL. W publikacji zawarto pięć artykułów, które w większości dotyczą stosunku środowiska intelektualnego do powstania grudniowego. Pierwszy z nich, autorstwa Sebastiana Ligarskiego, pokazuje, w jaki sposób grudzień 1970 r. został odnotowany i skomentowany przez środowiska twórcze. Studium oparte na analizie wspomnień, pamiętników, dzienników oraz materiałów archiwalnych swoim zasięgiem obejmuje wszystkie ogniska

Pierwszym duszpasterzem został ks. Edward Szwajnic. Kolejne powstały w Poznaniu, Wilnie, Krakowie i Lublinie. W czasie II wojny światowej duszpasterstwa działały w konspiracji. Ich celem było objęcie posługą duszpasterską przede wszystkim studentów i pracowników wyższych uczelni. Już w 1945 r. w Poznaniu odbył się pierwszy zjazd duszpasterzy akademickich, zaś w 1946 r. Episkopat Polski podjął decyzję, że duszpasterstwa będą funkcjonować jako odrębna instytucja kościelna. W 1953 r. powstała

Decydenci komunistyczni dążyli do zepchnięcia wyżej wymienionych na margines życia społecznego i politycznego, a w niektórych wypadkach również eliminacji fizycznej. Pragnienie unicestwienia tej grupy, która walczyła o polski niezależny byt państwowy, wynikało z przeświadczenia władz komunistycznych o braku możliwości indoktrynacji ideologicznej. Stąd nie bez przyczyny żołnierzy tych określano mianem „politycznie obcych”. Być może pewną rolę odegrały tutaj i inne czynniki, jak choćby

Jej celem jest zachęcenie do kontynuowania studiów nad prasą lat osiemdziesiątych. Tych dramatycznie brak. Problem stanowiło nawet ustalenie pełnej listy szesnastu tytułów dzienników partyjnych, które ukazywały się w pierwszym okresie stanu wojennego. To zadziwiające, zwłaszcza że coraz większa ilość archiwaliów staje się dostępna dla historyków. O wyborze czterech gazet, których historia składa się na treść tej publikacji, zdecydowały dwa główne czynniki. Po pierwsze, wszystkie cztery

Polskie Radio Szczecin uruchomiono w grudniu 1945 r. jako pierwszą rozgłośnię na ziemiach zachodnich i północnych w Polsce. Książka „Zniewolony eter. Polskie Radio Szczecin w latach 1945–1989” opisuje historię tego lokalnego medium w okresie, kiedy Polska była krajem rządzonym autorytarnie i podporządkowanym Związkowi Radzieckiemu. W takim systemie środki masowego przekazu stają się ważnym narzędziem propagandowym w rękach przywódców politycznych. Książkę należy odczytywać na kilku poziomach –