Barwy duszy - Marcelina Kulikowska (biblioteka nowoczesna .txt) 📖

Fale, fale,

Życiowe fale...

Wy fale Świata całego!

Na Oceanu niezmierzonych głębinach,

Na piaskach Pustyni żarem ziejących,

Na Gwiazd niedościgłych wyżynach

I po Ziemi rozdrobnionych pyłach,

Po ludzkiego Życia rozsianych ogniwach

Przebiegacie wy, fale!

I patrzę na wszystkie Szczyty

I wszystkie widzę Doliny

I ślepemu Życiu w ciemne spoglądam orbity..

O! Głębiny!

O! wy nieskończone!

O! które na myśli macie chłodne rosy i zimne popioły,

A sercem targacie, krwawą je,

Kainową zlewając posoką...

O! kryształowych Jaśni zwodnicze przezrocza...

O! czucia wy ciche, białą mgłą jesienną zasnute...

O! melancholio wiar śniących...

A prosta przechodzi droga

Wedle cichego domu,

Wedle dobrego Boga...

Bez walki i bez gromu,

Aż w trumnę się białą układa...

I śmierci czeka,

Co jak lilijka blada

Na twarz dobrego człowieka

Łzami wonnymi upada...

A z Wiar się stworzyły wulkany,

Gorące jak piekła progi,

I jako Gromy ich bogi,

Ich bogi – jako szatany.

W miłości żarnym uścisku...

We krwi się pławią ramiona,

A w rozgorzałym kolisku

Zemstę utulą do łona...

Księżyc wschodzi rubinowy

Na niebiosów krwawy łuk,

Drżą podstawy granitowe,

W mściwy miecz zmienił się pług.

Rośnie siła, jako wiosną

Łany zbóż podnoszą ruń...

A pieśń krwawą, pieśń donośną

Rozpinają pośród strun...

Nie drży serce – serce bije,

Jak ten młot, co wali w świat,

A spragnione żary pije.

Z łanów plennych wyrósł kat...

Błyska! Błyska! Czy świtanie?

Czy to jutra dobry wiew?

Ach! Co słychać? Co za granie?

Jak zakwitnie krasna krew?

Roztopiony w Tajemnicy

Idzie ścieżką pośród pól...

– Nie masz gromu – błyskawicy,

Dziś się włóczy męka – ból...

Wszystkie rany takie blade,

Krwi nie znajdziesz w barwie lic,

Jako długie cienie ślady...

Echo idzie. „Echo – Nic”...

A Ból ciśnie, gnie ku ziemi,

Zakrył gwiazdy górnych dróg,

Nad kołami zawiłemi

Już postawił wiele sług...

Te badają wszystkie troski

Od kolebki aż po grób

I szukają, czy duch boski

Z Ziemią zechce zawrzeć ślub...

Tak się wlecze tajemnicą

Otulony Dolin Duch...

Gwiazdy zgasły – a łzy świecą,

A pogania szczęścia słuch...

Oczy moje utopię, utopię w głębinie,

Co żywe – moje, co martwe – niech ginie!

O! niechaj ginie cały martwy Świat!

W duszę moją patrzę,

Otchłanie w niej nieskończone,

Światła z nieba w Duszy znalazłam świecące

I piekieł żary odnalazłam...

I te wszystkie chore

A udręczone...

Gdzieś po świecie rozwiane...

Gdzieś w mogiły złożone...

Gdzieś w serca dziecięce posiane nasiona...

Żyć chcę! Życie nazwać! Życie znać!

Fala moja bezmierna – jak harfa trącona

Gra pieśń!

O Pieśni! Słucham ciebie

Jako Mojżeszowy duch – Boga swego słuchał.

Jako huragan

Siły wielkiej pędzony mocą

Przed się bieży...

O Pieśni!

Graj, graj, o śpiewaj!

Otom ja niewolnica...

Przystanąwszy w świętym przybytku,

Głowę kłonię

I czekam...

I pragnę...

I pożądam ciebie...

I tak cię miłuję, jak dzika orlica

Lot swój kocha!

I tak przed tobą drżę, jako skazany,

Co widzi śmierci swojej zwieszone narzędzie.

O Pieśni Życiowa, graj!

A ze słodkiej miłości upleciony świat...

Dwoje ich było aniołów,

W tęczowe chodzili światy,

A w polach rwali bławaty,

A lutnie mieli u stołów...

Na jasne głowy dziecięce

Białe swe dłonie złożyli

I, w słońce patrząc na niebie,

Czar wiosny i Życia pili.

Wieluż ich?

– Szukam w sobie, szukam śladów,

Jak piaski drobne były...

Już dawno odbiegły...

Są trzęsawiska, pełne dzikich gadów,

I są ruiny z ogniotrwałej cegły,

Co wszystkie już czuły pożary...

O fale!

Wartko odchodzi od brzegu

Moc, co granity ogromne kruszyła,

I odeszła precz, w dale...

A gdzież ich siła?

A gdzież ich bytów nieskończona treść?

Męty, męty zostały u brzegów...

Rozbite w puchy skał twardych ostoje,

A z pian słonych, zwodniczych trochę strzępów śniegów..

Gdzież Życie moje?

Gdzie mojego Życia przeogromna siła,

Co ziemi ogniem i błyskaniem była,

Na której wsparł się świat?

Życiowe fale,

Ludzkiego istnienia wy wtórne odbicia,

Mojego życia

Oddajcie treść!...

Mojego bólu

Oddajcie grom!...

Mojego czucia

Oddajcie żar!...

Ach! mojej tęsknicy rozpłakanych skrzydeł

Oddajcie lot!

Życie! Życiowe fale!

Złudy! Złudy! Upiory!

Moich myśli wy opadłe kwiaty...

Z mojego serca wydźwignięte światy...

I moich pragnień bezkształtne odbicia...

Życie!

O Życie,

Co mię uściskiem jak śmierć silnym zdławi,

Co krew wysączy ze mnie...

Co męką póty żgać będzie

Aż zbawi – w ducha zamieni

I przypnie skrzydła olbrzyma

I ponad światem postawi...

Oczyma

Pełnymi bólu

Patrzę ja w Ciebie!

I sercem bólem bijącym

Miłuję Ciebie!

I myślą rozpłomienioną

Ogarniam Ciebie!

Życie! a gdzieżeś ty było,

Gdy we mnie grała Rozpacz?

Wyciągnęła długie ramiona

I w czarny płaszcz mnie tuliła...

Mogiła

Stała koło mnie otwarta a niema...

I próżnia stała koło mnie otwarta a niema...

I ta zakryła mogiłę!

I nie było Nic,

Nic nie było...

O Życie,

Życie marnego Człowieka!

Jako z wielkiego drzewa wypełzłe korzenie

Ziemię ucisną twardą i jałową,

Byle ją za podporę mieć, a dumną głową

W rozwarte jasnych niebios spoglądać sklepienie

I tam już Życie pić!

– Tak wszystkich pieśni widzę tęczowe odbicia,

– Barwne, słoneczne, w dźwięki załamane,

Gdy na samotnych stepach rzucone kurhany

Już zapomniane od Życia!

O Piękno! Sztuko!

Kocham was, wy duszy mojej światła niezgaszone,

I dla was śpiewam, dla was wiecznie czuję,

I w was wpatrzona oczy mam błogosławione,

I żyć mogę i życia tajnie odgaduję,

I jutro dla mnie jasne, jak jasnym jest wczora,

I ciężki dzień dzisiejszy podźwigam bez skargi,

I w twarz Rzeczywistości spoglądam Upiora

I we wszystkie trucizny pogrążam me wargi...