Pierwsze obozy powstały już w pierwszym roku jego rządów – w Dachau i Oranienburgu. Zorganizowano wówczas także pierwszy niemiecki kobiecy obóz koncentracyjny – w Moringen w okręgu Nordheim. Stamtąd kobiety przeniesiono do więzienia w Lichtenburgu koło Torgau. Na początku trafiali tam komuniści, socjaldemokraci, Żydzi. Później kierowano tam także wyznawców różnych religii, na przykład katolików, „badaczy Pisma Św.”, czyli świadków Jehowy, oraz protestantów. Było to również miejsce uwięzienia

The earliest camps, those in Dachau and Oranienburg, were established in the first year after Adolf Hitler’s rise to power. The first German concentration camp for women was organized at the same time in Moringen in the Nordheim district. From there, women were transferred to the prison in Lichtenburg near Torgau. Initially, the inmates were communists, social democrats and Jews. Later, they were joined by the followers of various religions, including the Catholics, “students of the Bible”,

Pod koniec lat dwudziestych dla zabezpieczenia granic: zachodniej, północnej i południowej II Rzeczypospolitej Polskiej, przed przemytnictwem i nielegalną migracją, konieczna była reorganizacja dotychczasowego systemu ich ochrony. Wiosną 1927 r. przymierzano się do utworzenia tzw. KOP „zachodniego” (tj. formacji wojskowej), ale ze względów finansowych i kadrowych, związanych z powołaniem do służby żołnierzy polskiej narodowości, pomysł został zarzucony. Zdecydowano się jednakże na utworzenie

11 lutego, z inicjatywy przewodniczącego Zarządu Regionu Pobrzeże Pawła Michalaka, w sali konferencyjnej Katedralnego Domu Parafialnego w Koszalinie doszło do spotkania z udziałem osób reprezentujących region na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność” w 1981 r., członków Regionalnej Komisji Rewizyjnej, przedstawicieli Międzyregionalnej Komisji Koordynacyjnej „Solidarność” Pomorza Środkowego Koszalin–Słupsk (powołanej do życia w sierpniu 1987 r.), osób związanych z miejscowym Klubem

Śmierć dziewięciu górników w kopalni „Wujek” w grudniu 1981 r. oraz toczące się procesy karne w tej sprawie przez blisko 30 lat, po zmianach ustrojowych w Polsce, skupiały uwagę całego społeczeństwa. Każdy z nas oczekiwał i nadal chciałby poznać pełną odpowiedź na zasadnicze pytanie: kto, kiedy i w jaki sposób przyczynił się do śmierci górników. Warto przypomnieć najważniejsze etapy i przebieg procesów dotyczących sprawców śmierci górników z „Wujka”, ze szczególnym uwzględnieniem jednego z

Urodził się 19 maja 1904 r. w Stryju, w szlacheckiej rodzinie hr. Włodzimierza Józefa i Heleny z d. Gnoińskiej (herbu Warnia). Był potomkiem Mikołaja Russockiego (ok. 1746–1808), założyciela krakowsko-zatorskiej gałęzi rodu Russockich-Brzezie pieczętujących się herbem Zadora (Płomieńczyk). Protoplasta ich rodu – Mikołaj Russocki był m.in. marszałkiem sejmiku krakowskiego i posłem na Sejm Czteroletni, a pamiętnego 3 maja 1791 r., jako poseł krakowski, wziął udział w uchwaleniu Konstytucji 3

Zabitych górników i razem z nimi Janka zomowcy przewieźli do szpitala w Katowicach-Szopienicach. Ciała złożyli na stertę z żyjącym jeszcze Jankiem na wierzchu. Widząc, że rusza się, próbowali dobić go pałkami milicyjnymi. Później pracownicy szpitala, którzy zauważyli, że Janek żyje, przenieśli go w celu wykonania operacji. Zabieg przeprowadził lekarz niebędący neurochirurgiem. Niezwykłość sytuacji tego dnia spowodowała pewien chaos – do Centralnego Szpitala Górniczego (CSG) w

Wolą i dążeniem Polaków po latach zaborów odtwarzało się państwo polskie. Wprawdzie dopiero w kolejnych latach (1918–1921) ustalił się kształt kraju i jego granice, ale już w pierwszych miesiącach niepodległości tworzone były pierwsze formacje graniczne. Inicjatywy ich tworzenia podejmowały różne ministerstwa, ścierały się odmienne koncepcje, pomysły, w zależności od tego, z jakiej armii wywodzili się ich autorzy. Proces powstawania i kolejnych reorganizacji systemu ochrony polskich granic