Po fiasku próby pozyskania przychylności Litwinów w kwietniu 1919 r. zwrócono baczniejszą uwagę na Ukrainę. Początkowo zawarciu sojuszu nie sprzyjał zakoń- czony latem 1919 r. konflikt polsko-ukraiński, wewnętrzne zawirowania targające rodzącą się niepodległością i państwowością Ukrainy oraz gra toczona przez Polskę z tzw. „białą” Rosją, której wojska prowadziły na obszarze Ukrainy działania zwrócone przeciwko zarówno bolszewikom, jak i wojskom ukraińskim. Zbliżenie stało się możliwe po

Informacje o dojściu do Dniepru wojsk polskich wstrząsnęły planami Lenina i Kamieniewa. Zadanie przeprowadzenia kontruderzenia, ale na białoruskim obszarze teatru wojennego, otrzymał Front Zachodni, dowodzony od 29 kwietnia przez Michaiła Tuchaczewskiego. Trzon jego wojsk stanowiły 15 i 16 Armia oraz Grupa Mozyrska. Dysponował około 80 tys. żołnierzy wyposażonych w 459 dział, 1935 karabinów maszynowych, piętnaście pociągów pancernych, dziesięć samochodów pancernych i 67 samolotów. Było to

Przed bitwą pod Brodami połączone siły polsko-ukraińskie dysponowały łącznie ok. 157 tys. żołnierzy w stanie żywnościowym (stan całkowity oddziałówliniowychipododdziałówtyłowych) i ok. 90 tys.w stanie bojowym (liczba żołnierzy w oddziałach liniowych). Na ich wyposażeniu znajdowało się 1730 karabinów maszynowych, 258 armat i 15 pociągów pancernych. Początkowo słabością sojuszników była znacznie mniejsza niż u przeciwnika liczebność kawalerii. Z tego powodu rozkazem NDWP z 2 lipca 1920 r.

Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego doskonale zdawało sobie sprawę z planów przeciwnika. Znacząco w poznaniu jego intencji pomogła praca polskiego radiowywiadu. Zaniepokojone faktem skoncentrowania 1 Armii Konnej w rejonie Sokala NDWP zdecydowało się na podporządkowanie dowództwu 3 Armii Grupy Pościgowej (1 Dywizja Jazdy i 13 Dywi- zja Piechoty) oraz 9 i 10 DP walczących dotychczas przeciwko oddziałom Tuchaczewskiego. W momencie rozpoczęcia walk o Zamość dwie ostatnie z wymienionych dywizji

Michaił Tuchaczewski wycofał swoje oddziały na linię rzek Niemen, Szczara i Świsłocz. Jego głównym celem stało się odtworzenie możliwości bojowych podległych mu związków taktycznych. Bolszewicki dowódca wcale nie uważał, że wojna została przegrana. Był przekonany, że Wojsko Polskie wyczerpało w dotychczasowym natarciu większość swoich sił i nie jest zdolne do dalszej ofensywy. Zamierzał zregenerować swoje armie i rozpocząć działania ofensywne. Natarcie planował wykonać w kierunku Białegostoku

Po wysadzeniu szeregu mostów dnia 10 października o godz. 3.30 rozpoczął się atak 1 Dywizji Jazdy na miasto i stację Korosteń. W szyku pieszym nacierały 12 i 14 Pułki Ułanów oraz trzy szwadrony 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, a także stanowiący straż przednią 7 Brygady Jazdy 2 Pułk Szwoleżerów wsparty przez 1 Konną Baterię1 Dywizjonu Artylerii Konnej dowodzoną przez por. Stanisława Kopańskiego. W trakcie późniejszych walk o zachodnią stację kolejową skutecznie i odważnie zwalczała ona sowiecki

Choć niektóre kluczowe miejscowości wielokrotnie przechodziły z rąk do rąk, a straty po obu stronach były wysokie, Polakom udało się najpierw zatrzymać napierające masy wojsk Frontu Zachodniego pod Warszawą i nad Wkrą, a następnie, przechodząc do kontruderzenia na północy i południu, zmusić je do panicznego odwrotu na wschód. Wielką rolę w polskim zwycięstwie odegrały m.in. wywiad radiowy (odczytujący sowieckie depesze) jak również oraz męstwo i poświęcenie polskich żołnierzy, w tym członków

W pierwszej broszurze z serii "Znaki pamięci" omówiono symboliczne upamiętnienie następujących aspektów naszej historii: - Armia Generała Hallera - Objęcie Górnego Śląska przez Rzeczpospolitą - Operacja Antypolska NKWD - Polska Walcząca - Zbrodnia Katyńska - Wołyń 1943 - Oddział Ruchu Oporu Armii Krajowej dowodzony przez por. Franciszka Majewskiego „Słonego” - „Solidarność” - „Solidarność Walcząca”