Do końca 1952 r. komisja przeprowadziła drobiazgowe śledztwo, gromadząc dowody rzeczowe oraz przesłuchując przeszło stu świadków – w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Niemczech i Włoszech. Przed komisją zeznawali: Amerykanie, Niemcy, Polacy, Rosjanie, Węgier, Chorwat, Włoch, Szwajcar, Duńczyk i Szwed. Dochodzenie zaowocowało przyjęciem przez Izbę Reprezentantów raportu końcowego, stwierdzającego, że Związek Sowiecki ponosi odpowiedzialność za mord popełniony na Polakach w Katyniu w

Od maja 1943 r. był kapelanem w Podobwodzie AK Sandomierz. Służbę kontynuował podczas akcji „Burza”. W lipcu 1944 r. został duchowym opiekunem żołnierzy batalionu dowodzonego przez kpt. Ignacego Zarobkiewicza „Swojaka”. Uczestniczył w bitwie pod Pielaszowem (30 lipca 1944 r.). Był świadkiem rozbicia oddziału, znał skalę zbrodni popełnionej wówczas przez Niemców. Po wojnie o. Wojciech został zakonnikiem w opactwie benedyktynów w Tyńcu. Do Sandomierza regularnie powracał w latach 80. XX wieku.

Cezura czasowa pracy to lata 1980–1990. W tym okresie na czele partii stało czterech I sekretarzy KC, którzy prowadzili odrębną politykę wewnętrzną. Tendencja zachowawcza cieszyła się wśród członków partii największą popularnością na początku lat osiemdziesiątych, gdyż w momencie politycznego przesilenia władze nie były w stanie zapobiec żywiołowemu tworzeniu nieformalnych grup partyjnych. Pacyfikacja zorganizowanych form dogmatyzmu, przeprowadzona przez gen. Jaruzelskiego w latach 1982–1983,

14 października 1950 r. ludzie przebrani w mundury oficerów polskich, mianowani przez władzę sowiecką nad Polską sędziami, i w imieniu tej władzy, skazali Łukasza Cieplińskiego na pięciokrotną karę śmierci. Czekając na nią, pisał do bliskich, ukochanej żony i wymodlonego syna, grypsy. Te zapisy są być może jeszcze bardziej aktualne dzisiaj. Od aresztowania przez komunistyczną policję polityczną w listopadzie 1947 r. do wyroku, Prezes IV Zarządu Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” (WiN) spędził

Autorami artykułów, drukowanych pierwotnie na łamach „Gazety Krakowskiej” przez cały rok 2018, są pracownicy krakowskiego oddziału IPN. Nasi bohaterowie to: Marian Bomba, Antoni Gryzina-Lasek, Józef Herzog, Władysław Leopold Jaworski, Alojzy Kaczmarczyk, Juliusz Leo, ks. Ferdynand Machay, Olga Małkowska, Józef Ostafin, Antoni Stawarz, Henryk Wereszycki, Zofia Zawiszanka. Każda z przedstawionych osób wybrała nieco inną drogę do niepodległości. Każda zapewne nosiła w sercu własny obraz tej

W tym kontinuum pamięci istnieje jednak luka obejmująca przede wszystkim okres intensywnej sowietyzacji systemu politycznego, społecznego i ekonomicznego – lata 1948–1953. Gros osób przyjęło bowiem, że wraz z rozbiciem ogólnopolskich struktur podziemia niepodległościowego oraz likwidacją legalnej opozycji politycznej przestał istnieć zorganizowany opór. W różnych regionach państwa pozostało jedynie kilka tzw. grup przetrwania oraz ukrywali się pojedynczy żołnierze. Większość społeczeństwa,

Książka ukazała się w ramach centralnego projektu badawczego IPN „Władze wobec Kościołów i związków wyznaniowych w Polsce 1944–1989” i ukazuje proces stopniowego eliminowania religii ze szkół i działania Kościoła katolickiego na rzecz sprzeciwu wobec zamierzeń ówczesnych władz. Jest ona poszukiwaniem odpowiedzi na konkretne pytania: Jakie akty normatywne regulowały nauczanie religii w szkołach po zakończeniu wojny? W jaki sposób, przy zastosowaniu jakich metod, władze partyjno-rządowe

Problematyka związana z wyborami i referendami w PRL nie była do tej pory prezentowana w literaturze w sposób całościowy. Prezentowany tom studiów zmienia ten stan rzeczy. Zgodnie z intencją redaktorów może być traktowany jako szerokie rozpoznanie pola badawczego i stanowić zachętę do dalszych badań. Fragment recenzji prof. dr. hab. Antoniego Dudka: Problematykawyborów w powojennej Polsce była dotąd przedmiotem zainteresowania badaczyprzede wszystkim w odniesieniu do referendum ludowego z 1946