Wilhelm Wyrwiński „Wilk” po wybuchu wojny, 4 sierpnia 1914 r. objął dowództwo plutonu w V batalionie strzeleckim oddziału Józefa Piłsudskiego. 2 grudnia 1914 r. dowództwo plutonu w VI batalionie I Brygady, a 1 stycznia 1916 r. – kompanii w V batalionie 7. pp I Brygady. Podczas kampanii wołyńskiej wielokrotnie odznaczył się męstwem, m.in.: w bitwie pod Kuklami, a później w wiosennych walkach pozycyjnych. Wiosną 1917 r. objął dowództwo kompanii w 5. pp, a latem, tak jak inni legioniści, którzy

Stanisław Długosz poległ w bitwie pod Samoklęskami na Lubelszczyźnie 6 sierpnia 1915 r., dokładnie w pierwszą rocznicę wymarszu Pierwszej Kompanii Kadrowej z krakowskich Oleandrów w bój „za oswobodzenie ojczyzny”.

W Wojsku Polskim Kasprzykiewicz walczył przeciwko Ukraińcom i brał udział w wojnie bolszewickiej. Wsławił się w bitwie pod Ossowem-Leśniakowizną w sierpniu 1920 r., za co otrzymał Krzyż Virtuti Militari. W czasie wojny obronnej 1939 r. działał w sztabie armii „Prusy”. Dostał się do niewoli niemieckiej, a Niemcy w nieznanych okolicznościach przekazali jeńca stronie sowieckiej. W kwietniu 1940 r. Wilhelm Kasprzykiewicz został zamordowany w Katyniu.

Broszura prezentuje sylwetkę Wojciecha Korfantego (1873–1939), najważniejszego przedstawiciela polskiego ruchu narodowego z Górnego Śląska. Korfanty przeciwstawiał się germanizacyjnej polityce władz niemieckich wobec ludności polskiej, walczył o polepszenie sytuacji niższych warstw społecznych. Występował na forum parlamentarnym i na wiecach, był czynny jako dziennikarz i wydawca prasowy, stworzył gazety „Polak” i „Górnoślązak”. W listopadzie 1918 r. został członkiem Naczelnej Rady Ludowej w

Niespełna dziewiętnastoletni wstąpił do Legionów, przeszedł ich cały szlak wojenny, uzyskał awans oficerski. Wyróżnił się tym, że kiedy jego macierzysta II Brygada w proteście przeciw traktatowi brzeskiemu zerwała sojusz z Austrią, przeszedł na rosyjską stronę frontu pod Rarańczą, zdołał przedostać się do niej z Warszawy, pokonując setki kilometrów i linię frontu rosyjsko-austriackiego. Pod Kaniowem bił się z Niemcami, a później z Ukrainy dotarł na północ Rosji, gdzie w Murmańsku formowało się

To ułan, rotmistrz, potem pułkownik „Belina”, czyli Władysław Zygmunt Prażmowski, strzelec i legionista, z czasem także polityk i działacz społeczny. Ale nade wszystko ułan. Wojenne imię trwale zastąpiło właściwe personalia nie tylko na okres sześcioletniej służby frontowej, lecz i w dalszym życiu prywatnym i publicznym. Jego żołnierze z dumą nazywali siebie „beliniakami”. Ale Belina to nie tylko spiżowy bohater, symbol ikona... To człowiek, którego losy, tak w życiu prywatnym, jak i w służbie

O tym, że nie była to postać całkowicie anonimowa w dziejach Polski i walki o niepodległość II Rzeczypospolitej, może świadczyć fakt uhonorowania Franciszka Sikorskiego w okresie międzywojennym licznymi odznaczeniami wojskowymi za bohaterskie czyny na polu walki oraz orderami państwowymi. Generał Sikorski otrzymał m.in. Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych (czterokrotnie). We wniosku o nadanie Franciszkowi Sikorskiemu Krzyża Komandorskiego Orderu

W biogramie jednego z czołowych działaczy polskiego ruchu socjalistycznego przełomu XIX i XX w., Ludwika Kulczyckiego, zamieszczonym w Polskim słowniku biograficznym z 1971 r., o jego dzieciach znajdziemy jedynie krótką adnotację, że córka Janina zmarła w 1910 r., a syn Jerzy zginął w 1919 r. Dat urodzenia nie podano, brak również innych informacji. Nie może to dziwić w wypadku Janiny, która urodziła się około 1900 r., zmarła jako dziecko w 1910 r. i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim