Tadeusz Starzyński urodził się 8 maja 1903 r. w Kijowie. Jego ojciec Henryk pracował jako przedstawiciel handlowy firmy „Norblin”. Z Marią, z domu Bakanowska, miał jeszcze trójkę dzieci: Wandę, Zofię i Jana. W 1912 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum Miejskim w Rydze. Z powodu przymusowej ewakuacji rodziny do Moskwy (zapewne podyktowanej sytuacją na froncie wschodnim I wojny światowej) dalszą edukację kontynuował w Gimnazjum Polskiego Filologicznego Centralnego Komitetu Obywatelskiego. W latach

Początek ochrony uczestników konfliktów zbrojnych i miejsc ich pochówków związany jest z powstaniem w 1864 r. Międzynarodowego Czerwonego Krzyża oraz zawartymi w Genewie i Hadze aktami prawnymi o zasięgu międzynarodowym, które regulowały te kwestie. Pierwsza Konwencja Genewska została podpisana już w 1864 r. Kolejne w latach 1906 i 1929. Konwencję Haską podpisano w 1899 r. Na podstawie tych dokumentów w 1949 r. opublikowano konwencje. O ochronie ofiar wojny, na które składały się cztery akty.

Urodził się 15 lipca 1898 r. w Nowym Sączu jako syn Juliusza i Marii z Raczyńskich w rodzinie głęboko patriotycznej. Matka aktywnie prowadziła działalność charytatywną, pomagając ubogim, a w czasie I wojny światowej – rannym legionistom. Zmarła nagle 7 listopada 1916 r., w dwa dni po ogłoszeniu aktu 5 listopada, w którym cesarze Austro-Węgier i Niemiec zapowiadali odtworzenie niepodległego państwa polskiego. Ojciec był wziętym nowosądeckim adwokatem i działaczem społecznym, poważanym za

Zbigniew Piasecki urodził się 27 maja 1927 r. w Warszawie. Młodość spędził na Kresach Wschodnich w Ostrogu nad Horyniem, położonym zaledwie kilka kilometrów od granicy polsko-sowieckiej. W miejscowości tej miał swój garnizon Batalion Korpusu Ochrony Pogranicza „Ostróg”, a także 19. Pułk Ułanów Wołyńskich, w którym służył, najpierw w randze podoficera, a następnie chorążego, ojciec Zbigniewa Piaseckiego – Wacław. Ojciec Piaseckiego walczył w I wojnie światowej jako żołnierz Korpusu gen. Józefa

Swoje kapłaństwo mocno związał z ludźmi. Był bliski gorzowianom, ale jego głos rozbrzmiewał nie tylko w mieście nad Wartą. Z jego mądrych kazań, szczególnie w okresie rekolekcji, czerpali wierni z wielu miast w Polsce. Zajmował stanowisko wobec wielu tematów, które nurtowały społeczeństwo. Całe życie tęsknił za ojcem, którego NKWD zamordowało w tym czasie, kiedy on przyszedł na świat. Jeden z jego wychowanków, a zarazem przyjaciel, Bogusław Kiernicki, po śmierci swojego Mistrza napisał: „Był

Urodzony 1 lipca 1906 r. w Pacewiczach (pow. Wołkowysk), syn Jana (ziemianina, właściciela majątku Trokieniki, posła do sejmu RP w latach 1922–1927) i Heleny z d. Zawadzkiej. W latach 1916–1920 uczęszczał do Gimnazjum Nauczycieli i Wychowawców w Wilnie (później sze Gimnazjum Państwowe im. Zygmunta Augusta), a od 1920 r. – do Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie, gdzie w 1924 r. uzyskał maturę. *** Zginął 21 sierpnia 1944 r. w bitwie pod Surkontami (pow. Lida, woj. nowogródzkie) w walce z

Przez długie lata Ewa Gruner miała nadzieję, że jej tata przeżył, że może znalazł się gdzieś na syberyjskiej zsyłce. Szukała go więc na terenie Związku Radzieckiego. Omal nie skończyło się to jej aresztowaniem. Dopiero pod koniec XX w. dowiedziała się, że jej tata znalazł się na liście wywozowej ze Starobielska do Charkowa i tam został zamordowany. Podobnie jak jej ojciec Ewa Gruner­Żarnoch została lekarzem. W 1995 i 1996 r. uczestniczyła więc w pracach ekshumacyjnych w Charkowie. Wówczas nie

Według założeń polskiej doktryny wojennej z lat dwudziestych siły zbrojne miały być przygotowane do prowadzenia wojny na dwa fronty (Niemcy i Rosja), koalicyjnej, krótkotrwałej, ale prowadzonej w sposób manewrowy. Jak ocenia Jerzy Prochwicz, koncepcja ta wynikała ze słusznego przekonania dowództwa o dysproporcji sił w stosunku do długości granic i obszaru do obrony. Po utworzeniu KOP w 1924 r. formacja przewidywana była w kolejnych wariantach planu „R” (Rosja) jako siły osłony dla prowadzonej