Nikt tak nie znał kobiet jak Honoriusz Balzak, w którego życiu przedstawicielki płci pięknej odgrywały bardzo ważną rolę. Są one (dokładnie — kobiety po trzydziestym roku życia, kobiety dojrzałe) bohaterkami wielu powieści tego autora, stąd określa się ich wiek — balzakowskim. I w tej powieści jedną z bohaterek jest kobieta, markiza d’Espard, która zgłasza się do sędziego pierwszej instancji przy trybunale paryskim, Pipinota, z pewnym problemem: pragnie ubezwłasnowolnić swojego męża, z którym

Trzydziestoletnia Julia jest rozgoryczona. Jako młoda dziewczyna wyszła za mąż za swojego kuzyna, Wiktora, w poczuciu, że to wielka miłość. Okazało się jednak, że było to zauroczenie, a małżeństwo z Wiktorem jest wybitnie nieudane. Julia jest strasznie rozgoryczona — uprawia „legalną prostytucję”, ale romanse nie dają jej satysfakcji. Nie potrafi także ostatecznie odejść od męża. Oczekuje już tylko na śmierć. Zdaniem tłumacza, Tadeusza Boya-Żeleńskiego, powieść jest swego rodzaju rewolucją —

Kobieta porzucona to kontynuacja historii opowiedzianej w Ojcu Goriocie. Klara de Beauséant po porzuceniu przez portugalskiego markiza chce odpocząć od życia towarzyskiego. Wyjeżdża do swojego zamku, do Normandii. Jest jednak tak znana, że zamiast oczekiwanego wyciszenia, wzbudza kolejną falę zainteresowania — ludzi ciekawi izolacja możnej damy. Najbardziej zaitneresowany okazuje się jednak młody hrabia Gaston de Nueil… Kobieta porzucona należy do cyklu Komedii Ludzkiej autorstwa Honoriusza

Rafael de Valentin postanawia popełnić samobójstwo. Jego życie zupełnie się nie układa — stracił rodzinę, nie udało mu się zrobić kariery dramaturga ani filozofa, przeżywa nieszczęśliwe miłości, a na dodatek traci ostatnie pieniądze w kasynie. Przypadek jednak sprawia, że Rafael trafia do sklepu z dziełami sztuki, a tam znajduje fragment jaszczuru (skóry przeznaczonej m.in. do wyrobu galanterii) z inskrypcją w sanskrycie. Zdaniem sklepikarza, kto posiada ten talizman, może spełniać swoje

Granatka to domek idealny. Położona w malowniczej okolicy o specyficznymmikroklimacie, otoczona ozdobnymi pnączami, krzewami i kwiatami. Niewielkiobszar wokół niej daje wino i owoce wielu gatunków. Nie ma na świecielepszego miejsca tak dla odpoczynku i odnowienia zdrowia pod drzewami,jak i dla doskonalenia ducha i ciała. Stanowi skarb swoich właścicieli,którzy zapewne nigdy jej nie sprzedadzą, bo choć jej wartość jestnieoceniona,jest dla nich tym cenniejsza jako sentymentalny klejnot majątku.

Pani de Grandlieu ma problem — jej córka, Kamilla, jest związana z Ernestem de Restaudem, synem kobiety niedbającej o majątek i rozwiązłej. Ernest jest jednak bogaty, na co zwraca uwagę adwokat Derville, przyjaciel, któremu zwierza się de Grandlieu. Uważa, że stabilność finansowa jest najważniejsza i opowiada kobiecie historię z własnego życia. Udało mu się zostać adwokatem tylko dzięki pożyczce od Gobsecka, holenderskiego Żyda, lichwiarza. Balzak przedstawia opowieść w opowieści, jedną ze

Przenikliwy mieszkaniec Paryża pasjami obserwuje ludzi przedmieścia.Jak sam twierdzi, żyje życiem innych, słuchając ich rozmów wczuwa się w ichsytuację i współodczuwa wraz z nimi. Bogactwo form tego środowiska wzbudzaw nim zachwyt i zadziwienie, poznanie ukrytych w nim prawd stoi dla niegopowyżej wszystkiego, co można osiągnąć wyobraźnią. Zaproszony na weselew rodzinie swej biednej posługaczki, chętnie się na nim stawia. W takichokolicznościach prawdopodobnie nikt inny nie zwróciłby uwagi na

Tytułowa postać, Eugenia Grandet, to córka majętnego — choć skąpego — i poważanego w mieście bednarza. Uchodzi za świetną kandydatkę na żonę, o jej rękę starają się przedstawiciele dwóch rywalizujących, również możnych, rodów. Eugenia jednak w swojej niewinności nie jest zainteresowana ich staraniami. Zakochuje się dopiero w Karolu, bratanku Grandeta, oddanym przez ojca chcącego popełnić samobójstwo pod opiekę bednarza. Karol jednak musi wyjechać. Młodzi przysięgają sobie wieczną miłość, a