Poemat powstały w paryskim okresie twórczości Brunona Jasieńskiego, uznawany przez krytyków literackich za jeden z najważniejszych utworów autora. Przyjęta przez poetę forma ludowej pieśni stanowi niebanalną próbę stylizacji literackiej, która wydaje się być stworzona dla prezentacji losów Jakuba Szeli — chłopskiego powstańca w okresie rzezi galicyjskiej. Jasieński swoim utworem stawia się w opozycji do dotychczasowej interpretacji sylwetki buntownika, z jaką spotykamy się w tekstach Marii

Ponad sześciusetwersowy poemat, w dużej części utrwalony zgodnie z zasadami zapisu fonetycznego. Bruno Jasieński w swojej „Pieśni o głodzie” (1922) za nic zdaje się mieć zasady ortograficzne. Cały tekst, poza krótkim fragmentem „Śpiew maszyńistuw”, zapisana jest dość uciążliwą w odbiorze pisownią fonetyczną. To utwór chaotyczny i przesycony metaforami. Jest wyrazem radykalizacji poglądów poety na kwestie polityczne i przedstawia wzburzony proletariat. Tekst spotkał się z niechęcią krytyki, a

Katastroficzna powieść Brunona Jasieńskiego Palę Paryż ukazała się w odcinkach na łamach francuskiego socjalistycznego dziennika „L'Humanité” w 1928 r., a w następnym roku w formie książkowej nakładem wydawnictwa Ernesta Flammariona. Jak wspomina Juliusz Kaden-Bandrowski we wstępie do polskiego wydania (1929), publikacja, choć należąca do nurtu fantastyki, wywołała żywe reakcje ze względu na swą wymowę polityczną. Ostatecznie stała się powodem wydalenia w 1929 r. z Francji, gdzie przebywał na

Groteskowe opowiadanie powstałe we Lwowie w 1923 roku, wydane w tomie pod tym samym tytułem. Bruno Jasieński, a właściwie Wiktor Zysman (1901–1938), był poetą żydowskiego pochodzenia i jednym z twórców futuryzmu w Polsce. Z tym kierunkiem po raz pierwszy zetknął się w Rosji, gdzie przebywał z matką i rodzeństwem podczas pierwszej wojny światowej. Po powrocie do Polski wraz ze Stanisławem Młodożeńcem oraz Tytusem Czyżewskim w 1920 założył Niezalegalizowany Klub Futurystów „Pod Katarynką”. Wtedy

But w butonierce to debiutancki tomik wierszy autorstwa Brunona Jasieńskiego wydany w roku 1923. Bruno Jasieński, właściwie Wiktor Zysman — polski poeta pochodzenia żydowskiego, współtwórca koncepcji futuryzmu w Polsce. Tworzył w trzech językach — polskim, rosyjskim i francuskim. Poezja Jasieńskiego jest różnorodna. W jednych utworach eksperymentował i bawił się słowem, w drugich trzymał się klasycznych reguł, jak w Pieśni o głodzie napisanej heksametrem.

„Rzecz dzieje się w Polsce, to znaczy nigdzie” - powiedział Alfred Jarry we wstępnym przemówieniu na premierze w 1896 roku. I faktycznie, wtedy nie było na mapie świata takiego kraju. Sama premiera była prowokacją idealną, skandalem na wielką skalę. Żywiołową, wręcz agresywną reakcję publiczności budziło wszystko — od pierwszego słowa (grrówno), do groteskowej scenografii. W teatrze rozpętało się istne pandemonium, niemal zamieszki. Oddźwięk był ogromny, choć trudno powiedzieć, ilu z

Makijaż to zbiór wierszy, łączący poezję miłosną ze swoistym rodzajem dokumentu — zapisem języka lat 90., pełnym odniesień do ówczesnej prasy, kultury i rynku. Teksty napisane z pełną świadomością, że się zestarzeją, zaopatrzone w termin przydatności do spożycia, co w przypadku poezji stanowi rzadką manifestację pokory.

Pamiętniki galicyjskiego chłopa, wieloletniego wójta wsi Dzików, obejmujące okres „od pańszczyzny do dni dzisiejszych”. Pierwsze wydanie Pamiętników włościanina, opublikowane w roku 1912, prócz wspomnień osobistych oraz wątków historyczno-politycznych zawierało przede wszystkim uporządkowany, szczegółowy opis życia nadwiślańskiej wsi. Domy mieszkalne, ich wyposażenie, chłopskie ubrania, fryzury, codzienne zajęcia domowe, narzędzia rolnicze, uprawa roli i hodowla zwierząt, różne rodzaje rzemiosł