Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Ku radości księżnej Messyny, Donny Izabelli, jej synowie — Don Manuel i Don Cezar — po wielu latach niezgody zakopują topór wojenny.
Wydaje się, że między braćmi będzie wieczna zgoda, jednak te optymistyczne wizje rozmywają się, gdy na horyzoncie pojawia się pewna piękna kobieta.
Oblubienica z Messyny to dramat autorstwa Fryderyka Schillera z 1803 roku. Łączy tematykę średniowiecznego romansu z formą tragedii antycznej. Schiller usiłuje też łączyć teatr antyczny z jemu współczesnym.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
ten przedmiot, co w nich miłość wzrusza
Jest razem celem czci i uwielbienia.
Ustawy prawa mając na pamięci,
Umieją w karbach trzymać dzikie chęci,
Namiętność nawet młodzieńczego łona
Świeci skromnością cichą osłoniona.
Diego, szczerą prawdę ci wynurzę,
Gdy serc ich pączek rozkwitać zaczynał
Strach nieraz bólem piersi moje ścinał;
Bo miłość w serca gwałtownej naturze
Często grożące nagromadza burze.
Gdyby w niezgody żary niebezpieczne
Płomień zazdrości miał jeszcze ugodzić,
Gdyby ich czucia zawsze z sobą sprzeczne
W jednej miłości miały się znachodzić...
Myśl sama budzi w sercu bole wieczne!
Szczęściem tę nawet chmurę piorunową
Czarnym obłokiem wiszącą nad głową
Anioł dobroci przeprowadził z cicha,
I dał, że wolno pierś moja oddycha.
DIEGO
Ciesz się twym dziełem. Ty uczuciem tkliwem,
Cichym rozsądkiem dokazałaś więcej
Niż ojciec władzą potęgi książęcej.
Tobie i razem cześć gwiazdom szczęśliwym.
IZABELLA
Wiele ja, więcej szczęście dokazało.
Niełatwo było taką tajemnicę
Tak długo chować przed Messyną całą,
Niełatwo było oszukać źrenice
Podejrzliwego małżonka i księcia
I tłumić w sercu ten popęd matczyny,
Co jak zamknięty ogień, co godziny
Chciał wzlecieć wolno z niewoli objęcia.
DIEGO
Ta łaska szczęścia robi ci nadzieje
Że wszystko podług życzeń zajaśnieje.
IZABELLA
Nie chcę wychwalać gwiazdy przeznaczenia,
Aż ujrzę koniec całego zdarzenia.
Bo córki mojej ucieczka ostrzega
Że mnie zły geniusz jeszcze nie odbiega.
Zgań mnie lub pochwal — lecz dla ciebie, sługo
Znany z wierności, nie mam tajemnicy —
Gdy oni służą straconej dziewicy,
Bezczynnie czekać nie mogłam tak długo.
Gdzie sztuka ludzi nie jest dostateczna,
Często nam radzi potęga przedwieczna. —
DIEGO
Powiedz mi pani, co mi wiedzieć wolno.
IZABELLA
Na Etnie mieszka pustelnik pobożny
Z dawna u ludu zwany Starcem góry —
On od plemienia człowieczego różny,
Mieszkając bliżej nieba i natury
Umysł swój ziemski z poziomego grzechu
Oczyścił w lekszym powietrza oddechu,
I patrzał długo z górnego ukrycia
Na niepojętą grę ludzkiego życia.
Znane mu domu naszego zdarzenia,
Jego gorące i pobożne modły
Niejedne niebios przekleństwo odwiodły.
Do samotnego na górach schronienia
Wyszedł posłannik młodym wiekiem hoży,
Żeby o córce dowiedział się skorzej.
Jego powrotu wyglądam co chwili.
DIEGO
Jeśli mnie, pani, stary wzrok nie myli,
Wraca już spiesznie twój wysłannik młody.
Jego usłużność godna jest nagrody.
Goniec i Poprzedzający.
IZABELLA
Czy złe, czy dobre przynosisz mi wieści,
Niechaj się wszystko na ustach twych wieści.
Jaką odpowiedź dał ci Starzec góry?
GONIEC
Kazał oznajmić powrót waszej córy.
IZABELLA
Szczęśliwe usta! Pociechy aniele,
Ty zawsze radość niosłeś mi do łona.
Przez kogóż córka była znaleziona?
GONIEC
Syn twój najstarszy dostał los ten w dziele.
IZABELLA
Don Man’el matce taką radość sprawił!
Bóg mi to dziecię zawsze błogosławił.
Starzec czy raczył wziąć gromnicę w darze,
Żeby świętego przystroić ołtarze? —
Bo darów, które cieszą umysł próżny,
Nie chce przyjmować pustelnik pobożny.
GONIEC
W milczeniu przyjął przysłaną gromnicę,
Lecz na ołtarzu ledwie ją zapalił,
Płomień gwałtowny ogarnął kaplicę,
Gdzie starzec Boga blisko sto lat chwalił.
IZABELLA
Co mówisz? — jakie okropne zjawisko!
GONIEC
Pustelnik, biada, wołając trzy razy
Ustąpił z góry — a mnie dał rozkazy:
Nie iść za śladem samotnego kroku
I poza siebie nie obracać wzroku.
Posłuszny jemu, gnany widmem strachów,
Przybyłem spiesznie do zamkowych gmachów.
IZABELLA
Śpieszność tak wielka rzuca moją duszę
W nową wątpliwość i w nowe katusze.
Pustelnik mówił, że córka stracona
Przez Don Man’ela była znaleziona:
Jakąż mi radość ta wieść przynieść może,
Gdy wspomnę straszny wypadek na górze?
GONIEC
Obróć się, pani — obaczysz tej chwili,
Że słowo Starca sprawdzać się zaczyna,
Ot twoja córka, lub mnie oko myli
Wraca z rycerską świtą twego syna.
Chór drugi wchodzi i stawia na przodzie sceny krzesło, na którym Beatrixa bez życia i ruchu złożona.
Izabella, Diego, Goniec, Beatrixa, Chór. (Bohemund, Roger, Hipolit i innych dziewięciu rycerzy Don Cezara).
CHÓR (BOHEMUND)
Pana naszego spełniając rozkazy,
Do nóg twych, pani, dziewica przybyła,
Tak nam polecił i te rzekł wyrazy:
Powiedzcie, że ją Don Cezar przysyła.
IZABELLA
z wyciągniętymi rękami spieszy do córki i cofa się z przestrachu.
O Boże! Ona blada i bez tchnienia!
CHÓR (BOHEMUND)
Nie — ona żyje, zbudzi się powoli —
Czekajmy, aż się ocknie z przerażenia
Trzymającego zmysły jej w niewoli.
IZABELLA
Znowuż cię widzieć mogę, dziecię moje,
Trosków matczynych i boleści dziecię!
Tak że powracasz w rodzinne podwoje? —
Ja moim życiem przywołam ci życie,
Do matczynego cisnąć będę łona,
Aż krew od zimna śmierci uwolniona
Sercu twojemu da gorętsze bicie.
Do Chóru.
Opowiedz! Powiedz, co to wszystko znaczy?
Gdzie ją znalazłeś, jaki strach ją trzyma
W tym stanie cierpień i niemej rozpaczy?
CHÓR (BOHEMUND)
Mnie nie zapytuj — u mnie mowy nie ma.
Syn twój Don Cezar lepiej będzie wiedzieć,
Bo on ją przysłał w matczyne podwoje.
IZABELLA
Syn mój Don Man’el, tak chciałeś powiedzieć.
CHÓR (BOHEMUND)
Syn twój Don Cezar przysłał dziecię twoje.
IZABELLA
do Gońca.
Wszak Don Man’ela wymienił wieszcz stary?
GONIEC
Tak — o nim wspomniał w przepowiedni swojej.
IZABELLA
Który bądź z synów miał córkę wybawić
On moje serce ucieszył bez miary,
Serce go za to będzie błogosławić.
Czyż i tę jeszcze chwilę radującą
Której czekałam, błagałam gorąco
Zazdrosny geniusz chce jadem zaprawić?
Ja muszę szczęście tłumić pośród trwogi:
Córka wróciła w rodzicielskie progi,
Ale w grobowej i bezwładnej ciszy
Nie widzi matki, głosu jej nie słyszy,
Na radość moją trzyma nieme lice.
Popatrzcie na mnie, wy lube źrenice!
Nabierzcie ciepła, drobniuchne rączęta;
Ty, martwa piersi, ocuć w sobie życie,
Zagraj radością w dniu wielkiego święta.
Patrzaj, Diego, to jest moje dziecię,
Dziecię stracone, dziecię wybawione:
Przyznać go mogę w oczach wszystkich ludzi.
CHÓR (BOHEMUND)
Dziwny i nowy strach się we mnie budzi;
Czekam ciekawie, jaki koniec będzie
Gdy się pokaże, że wszyscy są w błędzie.
IZABELLA
do Chóru, na którego twarzach widać niespokojność i przestrach.
Serca nieczułe, serca nieprzebite!
Pierś wasza miedzi otoczona zbroją,
Ciało morskimi skałami pokryte,
Wy zniszczyć chcecie cichą radość moją.
Daremnie szukam w licznym waszym gronie
Oka, na którym łza litości płonie.
Gdzie moje dzieci, gdzie moi synowie?
Ich serce matce współczuciem odpowie;
Bo na tym miejscu, tak mi się wydaje
Jakby mnie pustyń otoczyły zgraje,
Jakby straszydła morskie przyszły w zmowie.
DIEGO
Otwiera oczy, podnosi się — żyje!
IZABELLA