Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Ku radości księżnej Messyny, Donny Izabelli, jej synowie — Don Manuel i Don Cezar — po wielu latach niezgody zakopują topór wojenny.
Wydaje się, że między braćmi będzie wieczna zgoda, jednak te optymistyczne wizje rozmywają się, gdy na horyzoncie pojawia się pewna piękna kobieta.
Oblubienica z Messyny to dramat autorstwa Fryderyka Schillera z 1803 roku. Łączy tematykę średniowiecznego romansu z formą tragedii antycznej. Schiller usiłuje też łączyć teatr antyczny z jemu współczesnym.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
href="annotations.xhtml#annotation-18" id="anchor-18">18.
Czaprak19 pąsowy niech pod siodłem będzie
A drogi kamień na cuglach20 i rzędzie21,
Bo na nim moja królowa usiędzie.
Wy, obleczeni w rycerskie ubranie,
Bądźcie gotowi, przy odgłosie rogów,
Księżnę wprowadzić do zamkowych progów.
Spieszmy urządzić wszystko na spotkanie
Dwóch pójdzie za mną — reszta tu zostanie
Pomnijcie jeszcze: o naszej rozmowie,
Bez mojej woli niech się nikt nie dowie.
Odchodzi, a za nim dwóch z Chóru.
CHÓR (KAJETAN)
Gdy już książęta skończyli wojnę
Powiedz: co teraz stanie się z nas?
Trzeba zapełnić chwilę spokojne
I zabić długi bez końca czas.
Każdego ranku człek się kłopota,
Marzy w nadziei, lub w strachu drży,
Żeby znieść łatwiej ciężar żywota,
Męczącą duszę jednakość dni
I co dzień innym wiatru powiewem
Kołysać życia nietrwałym drzewem.
JEDEN Z CHÓRU (MANFRED)
Piękny jest pokój — jak chłopczyk młody
Leży nad strugiem22 spokojnej wody,
Przy nim owieczki raźnie skaczące
Szczypią od słońca trawki błyszczące.
Słodka melodia jego flecika
Przerywa echem samotną ciszę;
Przy zachodzącym blasku promyka
Jego szmer wody do snu kołysze.
Ale i wojna, co los człowieka
Na tę i ową stronę porusza,
Winnego hołdu od ludzi czeka;
Bo lubi czynny ruch moja dusza —
Lubi to wieczne chwianie, drżenie, chybotanie
Na drzemiącym, huczącym szczęścia oceanie.
Człowiek w pokoju troski podziela,
Bezczynne życie jest męstwa grobem.—
Prawo w lękliwym ma przyjaciela,
I jakim można szuka sposobem
Na niewieściuchów pozamieniać ludzi.
Dopiero wojna śpiącą siłę budzi,
Z jej łona czyny niezwyczajne stają
I moc odwagi bojaźliwym dają.
DRUGI Z CHÓRU (BERENGAR)
Czyliż nie mamy Wenery23 kościoła?
Piękność świat cały do piersi swej wola.
W niej się nadzieja, w niej strach rodzi skryty,
Król ten, kto umie wpaść w oko kobiety!
Miłość porusza, napawa rozkoszą,
Tak że się żywe rumieńce podnoszą.
Upodobana córa upojenia
Zwodzi powabnie młodociane lata,
I snuje złote obrazy marzenia
W zwyczajne życie i w byt smutny świata.
TRZECI Z CHÓRU (KAJETAN)
Niech kwiat zielonej rozwija się wiośnie,
Niech piękność wieńce wesołe uplata
Takim, u których włos młodzieńczy rośnie.
Ale z siwizną my, ludzie wiekowi
Poważniejszemu dajmy cześć Bogowi.
PIERWSZY Z CHÓRU (MANFRED)
Niech nas Dyjana24, przyjaciółka łowów,
W bory i gąszcze zawiedzie zdziczałe,
Szukajmy w lasach cienistych parowów
Skaczmy ochotnie ze skały na skałę.
Bo polowanie podobne do bojów,
Jest smutnej wojny wesołym kochankiem;
Budzi cię ze snu szarawym porankiem,
A gdy grzmot huknie z myśliwskich obojów,
Lecisz co żywo w doliny mgliste,
W góry, przepaście, lasy cieniste,
I wywleczone członki z pościeli
Nurzasz w świeżego wiatru kąpieli.
DRUGI (BERENGAR)
Niechaj się dola powierzy nasza
Wiecznie szumiącej błękitów Pani,
Co zwierciadłami wody zaprasza
Do nieskończonej swojej otchłani.
Na oceanie fali tańczącej
Budujmy żywo zamek płynący.
Kto kryształowe zielone pole
Uprawia wartkim okrętu spodem,
Poślubił sobie szczęśliwą dolę,
Świat zrobił swojej własności grodem.
On bez zasiewu zbiera plon obfity;
Bo sine morze jest nadziei domem,
Królestwem trafów z chimerą kobiety.
Żebrak się spotka z bogactwa ogromem,
Bogacz siermięgą powróci okryty.
Jak groźna burza szybkim myśli lotem
Kompas wiatrowy przebiega w około,
Tak się przemiennym los kręci obrotem
I chmurzy szczęścia rozjaśnione czoło.
Na falach wszystko podobne do fali,
Kto dzisiaj zyskał, jutro strat się żali.
TRZECI Z CHÓRU (KAJETAN)
Ale nie tylko na fal krainie,
Nie tylko w morzu szumnej dziedzinie,
Na ziemi nawet, co mocno stoi
Na dawnych, starych słupach wieczności,
Niestałe szczęście długo nie gości.
Ta zgoda braci mnie niepokoi,
Ani jej wierzyć serce się ośmiela.
Na lawie, która szczyty gór rozdziela
Budować chatę uchowaj mnie Boże!
Dawna nienawiść zagłębiła szpony
I czyn niejeden został popełniony,
O którym serce zapomnieć nie może.
Końca wypadków nie widziałem jeszcze,
A już mnie trapią przeczucia sny wieszcze.
Nie chcę zgadywać, ale mnie przeraża
Ta tajemnica, ten związek złowrogi,
Miłości kręte, nieznajome drogi,
Grzeszny rabunek świętego ołtarza.
Człek sprawiedliwy prostą drogą chodzi;
Zły tylko zasiew złe owoce rodzi.
(BERENGAR)
Wszystkim wiadomo, że nasz książę stary,
Podejściem25 związek zawarł z swoją żoną,
Bo ona ojcu była przeznaczoną.
Toteż zwiedziony wołał bożej kary,
W gniewie na łoże grzesznego małżeństwa
Rzucił okropne nasienie przekleństwa.
Zbrodnie nieznane, przejmujące strachem
Pod tego domu skrywają się dachem.
CHÓR (KAJETAN)
Źle się zaczęły dzieje tej rodziny,
I ze złym, wierzcie, spotkają się końcem,
Bo namiętności zaślepionej czyny
Krwawo skarane zostaną pod słońcem.
To nie przypadek, ani ślepy los
Że bracia ręce podnosili zbrojne:
Na matki łono spadł przekleństwa cios,
Musiała zrodzić nienawiść i wojnę.
Ale niech wszystko noc pokryje głucha,
Bo bożek zemsty rozmowy podsłucha.
Płakać nieszczęścia będzie dosyć pory,
Gdy je na scenę wywiedzie czas skory.
Chór odchodzi.
Scena zmienia się w ogród, z którego widok wychodzi na morze — z przylegającej ogrodowej sali ukazuje się Beatrixa.
BEATRIXA
przebiega na jedną i na drugą stronę sceny jakby szukając kogo — nagle staje i przysłuchuje się.
To nie on idzie — wiatr tylko swawolny
Szeleszcząc jodły po wierzchołkach bodzie;
Słońce przechyla głowę na zachodzie;
Leniwym krokiem bieży czas powolny —
I mnie przejmuje straszliwe wzruszenie
Bezfarbne nawet przeraża milczenie.
W całej przestrzeni wzrok nic nie obaczy —
Ach! 0n mnie samą zostawił w rozpaczy.
W bliskości słyszę jakby szczęk oręża,
Miasto szumiące mieszkańców natłokiem;
Tam dalej wielkie morze się wytęża
I w brzegi bije fali swoich skokiem.
W sercu mym burza strachów się rozlewa —
Wirem rzucona jako listek drzewa
Gubię się drobna w niezmiernej przestrzeni.
Czemu z klasztorną rozstałam się chatą? —
Tam niestęskniona w objęciach swobody,
Miałam pierś cichą jak łąk jasne wody.
W życzenia próżną, lecz w radość bogatą,
Teraz na fale żywota porwana
Biegnę w olbrzymim uściśnieniu świata.
Zerwałam węzły dziecinnego lata,
Ufając lekkim przysięgom młodziana.
Ach! com ja poczęła?
Czym zmysły zajęła?
Czy napad szalony
Wziął mnie w swoje szpony?
Rozdarłam zasłonę
Skromności dziewiczej;
Wybiłam bramy klasztoru święcone!
Czy mnie oślepił piekła czar zwodniczy?
W grzesznej ucieczce od klasztornych krat
Za zwodzicielem śmiałym poszłam w świat.
O przyjdź, mój kochanku!
Nieś ulgę sumieniu;
Pierś drży bez ustanku
W bólu i cierpieniu.
Gdzie tak długo bawisz26?
O chodź, mój kochanku
Pokój sercu sprawisz!
Czyż nie pokładać ufności w człowieku,
Co jeden w świecie przytulił mnie biedną?
Bo jeszcze w dziecka chwiejącym się wieku
Los mnie surowy wyrwał samą jedną
Od matki mojej tkliwego objęcia.
Pamiętam tylko w igraszkach dziecięcia
Tę, co mi dała ujrzeć światło dzienne;
Ale jej obraz znikł jak mary senne.
Wzrastałam pośród głuchego zacisza
W samotnych ścianach mając towarzysza;
Aż oto stanął u bramy kościelnej
Jak bożek piękny, jak bohater dzielny!
O, moich uczuć nie oddadzą słowa —
Z obcego świata przyszedł mi nieznany
I węzeł stanął niczym niezerwany,
Jakby znajomość była już wiekowa.
Przebacz ty, przebacz, coś mi życie dała,
Że nie czekając przeznaczonej doli
Samam bez ciebie los mój obierała;
Lecz on mnie znalazł, nie miałam swej woli.
Bóg się przeciśnie w zamknięte podwoje;
On znalazł drogę Perseusza27 wieży,
Zły duch ofiarę umiał dostać swoję.
Niechaj na pustych skałach ona leży,
Niech się przywiąże do kolumn Atlasu,
Rumak skrzydlaty i tam ją dobieży.
Nie chcę wspominać ubiegłego czasu,
Nie mam ojczyzny, żeby tęsknić do niej;
A więc kochając chcę w kochanej dłoni
Złożyć me szczęście — bo gdzież szczęście gości
Czystsze, piękniejsze, jeśli nie w miłości?
Nie znam i nie chcę nigdy się weselić
Z tymi, przez których życie we mnie bije,
Jeśli mnie mają z kochankiem rozdzielić —
Niechaj mnie wieczna zagadka pokryje,
Wiem tylko o tym: że dla ciebie żyję.
Przysłuchując się.
Ot lubego głosu dźwięk
— Nie, to echa smutny jęk