Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Ku radości księżnej Messyny, Donny Izabelli, jej synowie — Don Manuel i Don Cezar — po wielu latach niezgody zakopują topór wojenny.
Wydaje się, że między braćmi będzie wieczna zgoda, jednak te optymistyczne wizje rozmywają się, gdy na horyzoncie pojawia się pewna piękna kobieta.
Oblubienica z Messyny to dramat autorstwa Fryderyka Schillera z 1803 roku. Łączy tematykę średniowiecznego romansu z formą tragedii antycznej. Schiller usiłuje też łączyć teatr antyczny z jemu współczesnym.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
oczyszczony
I świeci jasno nad szczęśliwym rodem.
Drugi Chór oddala się ze zwłokami Don Manuela.
PIERWSZY CHÓR (KAJETAN)
Czy mam pobożne sprowadzić zakony
Podług dawnego kościoła zwyczaju,
Żeby z ich piersi hymn błogosławiony
Duszę zmarłego wprowadził do raju?
DON CEZAR
Na naszym grobie niech ich pieśni święte
Brzmią po czas wieczny przy blaskach pochodni —
Dziś im nie wchodzić w te progi przeklęte,
Bo świętość czysta nie przystała zbrodni.
CHÓR (KAJETAN)
O krwawym czynie nie chciej myśleć, panie,
Nie wznoś na siebie żelaza rozpaczy!
Między żywymi sędzia twój nie stanie,
A żałującym Bóg winę przebaczy.
DON CEZAR
Między żywymi sądu na mnie nie ma,
Wiem, i dlatego sam siebie ukarzę —
Niebo pokutę za żal szczery trzyma,
Ale czyn krwawy krwią się tylko maże.
CHÓR (KAJETAN)
Rozpacz w tym domu winieneś złagodzić,
A nie cierpienia do cierpień przywodzić.
DON CEZAR
Przez śmierć upadnie klątwa nieszczęśliwa,
Bo samobójstwo rwie losów ogniwa.
CHÓR (KAJETAN)
Musisz żyć, panie, dla kraju posługi
Gdy z twojej ręki poległ władca drugi.
DON CEZAR
Ja bogom śmierci dług zapłacę winny;
Niech o żyjących troszczy się kto inny.
CHÓR (KAJETAN)
Póty nadzieja, póki słońce błyska—
Od śmierci tylko nic człowiek nie zyska.
DON CEZAR
Przed powinnością sługi uchyl czoła —
Ja idę z duchem, który na mnie woła.
Dla kogo szczęście dary swe otwiera,
Niech w głębie duszy mojej nie spoziera.
Jeśli cię władca pana nie zatrważa,
To przeklętego lękaj się zbrodniarza
I szanuj głowę nieszczęściem dotkniętą,
Bo ona nawet dla Bogów jest świętą.
Kto tyle doznał, ile ja doznaję
Przed śmiertelnymi rachunku nie zdaje.
Donna Izabella, Don Cezar, Chór.
IZABELLA
wchodzi powolnym krokiem, niepewny wzrok rzuca na Don Cezara — zbliża się na koniec do niego i spokojnym mówi głosem.
Już moje oczy ujrzeć cię nie miały,
Tak w duszy mojej przyrzekłam zbolałej;
Lecz zamiar matki, z naturą niezgodny
Przechodzi prędko jak wiatr niepogodny.
Synu! Z pustego mieszkania boleści
Mnie tu przywiodły nieszczęśliwe wieści.
Mamże im wierzyć? — czyż to prawda szczera,
Że mi dzień jeden dwóch synów zabiera?
CHÓR (KAJETAN)
Widzisz w nim serce niezgiętej odwagi,
Gotowe wstąpić do zmarłych mogiły.
Użyj ty, pani, matczynej powagi
I próśb matczynych wzruszającej siły,
Bo moje słowa daremnie dzwoniły.
IZABELLA
Synu! Ja cofam potępienia mowę
Którą z rozpaczy ślepa i szalona,
Na twoją drogą zawołałam głowę.
Matka nie może dziecię swego łona
Zrodzone bólem i cierpieniem mnogiem
Potępić wiecznie przed ludźmi i Bogiem.
Niebo tych grzesznych modłów nie wykona,
One, brzemienne łzami przebaczenia,
Odbić się muszą od jego sklepienia.
O żyj, mój synu! Wolę ja zapewne
Widzieć jednego dziecięcia mordercę
Niźli nad dwojgiem łzy wylewać rzewne.
DON CEZAR
Nie myślisz, matko, co chce twoje serce;
I mnie, i sobie gotujesz męczarnie.
Ja żyć na ziemi nie mogę bezkarnie —
Gdybyś ty nawet miała dosyć męstwa
Patrzeć na moje oblicze przekleństwa,
To ja nie zniosę na bezmownej twarzy
Wyrzutu, którym rozpacz mnie obdarzy.
IZABELLA
Nigdy cię wyrzut nie zrani żałosny,
Skargi nie będzie ni cichej, ni głośnej.
W smutku się boleść rozleje łagodnie,
Będziemy wspólnym cierpieniem i łzami
Płakać nieszczęścia i ukrywać zbrodnię.
DON CEZAR
biorąc jej rękę łagodnym głosem.
I tak się stanie! — zapłaczesz nad nami;
W smutku się boleść rozleje łagodnie
Wtenczas, gdy będą pod tym samym głazem
Spoczywać zbójca i zabity razem.
Na naszym grobie gdy kamień pamiątki
Uczci obydwóch pochowane szczątki,
Z głowy mej klątwa bezbronna uleci
I ty jednako wspomnisz twoje dzieci.
Łza, co z pięknego oka ci popłynie
Będzie po jednym i po drugim synie —
Bo śmierć jest mocnym pośrednikiem ludzi,
Ona płonący ogień gniewu studzi,
Gasi nienawiść — tam litość w żałobie,
Jak obraz siostry płaczącej na grobie,
Do urny smutnej łagodnie się schyla
I cichym prochom łzami się przymila.
Dlatego nie broń, żebym obmył zgonem
Klątwę wiszącą nad zbrodniczym łonem.
IZABELLA
Łaska religii otworem ci stoi,
Ona strapione serce uspokoi.
Niejedną winę miłosierdzie maże
Gdy grzesznik zwiedzi Loretty ołtarze.
Błogosławieństwo nieba odpoczywa
Na grobie świętym, co grzech wszelki zmywa.
Modły pobożnych ludzi są skuteczne,
Bo ich zasługi mają łaski wieczne —
W miejscu, gdzie ręce zbrodnią się zmazały,
Można zbudować kościół okazały.
DON CEZAR
Morderczą strzałę wyjmiesz z głębi łona,
Lecz rana przez to nie będzie zgojona.
Niech kto chce pędzi żywot pognieciony
Ostrą pokutą oczyszczając grzechy,
Ja w sercu czując pozrywane strony47
Na ziemi, matko, nie znajdę pociechy.
Ja muszę wolnym duchem ożywiony
Brać w siebie czyste powietrza oddechy,
I między ludzi gromadą wesołą
Podnosić dumne i pogodne czoło.
Mnie jeszcze wtenczas zazdrość życie truła,
Gdyś ty dla obu równą miłość czuła.
Czyż dziś nie doznam męki udręczenia,
Gdy w twoim żalu jedna łza na twarzy
Zmarłego brata pierwszeństwem obdarzy?
Śmierć ma potężną siłę oczyszczenia,
Ona u wiecznych pałaców swych bramy
Śmiertelność w cnoty dyjament zamienia,
Z słabej ludzkości ściera brudne plamy.
On teraz stoi nade mną wysoko
Jak gwiazdy złote nad ziemską powłoką.
Jeżeli zazdrość dzieliła dwóch braci,
Gdy w ziemskiej obaj byliśmy postaci,
To dzisiaj ona serce mi roztoczy;
Dzisiaj, gdy wieczność zagrała mu w oczy,
Gdy go bez sporu religia człowieka,
Jak Boga, świętą pamięcią obleka.
IZABELLA
To żeście na to ujrzeli Messynę,
Żeby ostatnią obaczyć godzinę?
Jam was zwołała do zgody przymierza,
A los złowrogi słodkie sny matczyne
W przeciwną stronę nadziei uderza.
DON CEZAR
O, nie bluźń, matko! spełnione wyroki.
Z nadzieją zgody biegliśmy ku tobie,
I oto cicho spoczną nasze zwłoki
Zgodą złączone, w wiecznym śmierci grobie.
IZABELLA
O żyj, mój synu! W tej cudzej krainie,
Gdzie dla mnie twarze obce i nieznane,
Ja twardym ludzi szyderstwem zostanę,
Gdy mnie opieka synów moich minie.
DON CEZAR
Gdy świat bez serca cześć wypowie tobie,
Chroń się od niego i na naszym grobie
Zawołaj, matko, synów twoich cieni:
My wtenczas, w duchy Boże zamienieni,
Przyjdziemy pomoc nieść twojej żałobie.
Jak gwiazdy bliźnie na nieba obłoku
Wśród burzy świecą żeglarzom zbłąkanym,
Tak my do twego przylecimy boku
Pociechą siłę dać piersiom stroskanym.
IZABELLA
O żyj, mój synu! Żyj dla matki twojej!
Stracie tak wielkiej pierś się nie ostoi!
z namiętnym wzruszeniem obejmuje go za szyję — Don Cezar łagodnie wyrywa się z jej uścisku i z odwróconą twarzą podaje jej rękę.
DON CEZAR
Bądź zdrowa, matko!
IZABELLA
Widzę z bolesnym uczuciem rozpaczy,
Ze nic głos matki u ciebie nie znaczy.
Może kto inny prośbą swą wyjedna
Więcej od ciebie niźli matka biedna.
idzie ku drzwiom.
Chodź, moja córko! Gdy zimny trup brata
Tak go potężnie przyciąga do grobu,
To może siostra, kochanka ich obu,
W blask czarujący piękności bogata
Nadzieją złotą zwabi go do świata.