Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Ku radości księżnej Messyny, Donny Izabelli, jej synowie — Don Manuel i Don Cezar — po wielu latach niezgody zakopują topór wojenny.
Wydaje się, że między braćmi będzie wieczna zgoda, jednak te optymistyczne wizje rozmywają się, gdy na horyzoncie pojawia się pewna piękna kobieta.
Oblubienica z Messyny to dramat autorstwa Fryderyka Schillera z 1803 roku. Łączy tematykę średniowiecznego romansu z formą tragedii antycznej. Schiller usiłuje też łączyć teatr antyczny z jemu współczesnym.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
class="verse">Mosty i groble razem z nimi płyną;
Nic tych potężnych władców nie zatrzyma.
Lecz jedna chwila zawiodła ich w życie;
Ślady potoku straszne przed godziną
Po drobnych piaskach karłowato giną,
Ruiny tylko świadczą o ich bycie.
Zdobywce wchodzą, potem idą dalej —
My, ich poddani, będziem w miejscu stali.
Tylne drzwi otwierają się, pomiędzy Don Manuelem a Don Cezarem ukazuje się Izabella.
OBYDWA CHÓRY (KAJETAN)
Pokłon ci i chwała:
Żeś nam zajaśniała
Jak słońce wschodowe.
Na kolanach czcimy pysznę twoją głowę.
1. CHÓR
Piękna jest księżyca
Jasność łagodniejsza
Między gwiazd gromadą co nocy przyświeca.
Lecz matka piękniejsza
Miłością przeczystą
Między dwóch synów potęgą ognistą.
Takiego obrazu
Na kuli ziemskiej nie znajdziesz i razu.
Na żywota szczycie
Wznosząc jasne czoło
Ona piękności zamyka koło.
Bo matka tkliwa i ród jej młodzieńczy
Doskonałości koroną świat wieńczy.
Kościół nie mówi w przedwiecznym zakonie
O nic piękniejszym8 na niebieskim tronie:
A taż sztuka płodna,
Od nieba pochodna,
Czy coś wyższego ma w swojej krainie
Jak matkę przy synie9.
2. CHÓR (BOHEMUND)
Patrzy szczęśliwa, jak rośnie z jej łona
Kwitnące drzewo, na którego szczycie
Jaśnieje wiecznej płodności korona;
Bo pokoleniu ona dała życie,
Co z słońcem razem czasom się ostoi
I wiek bieżący w imię swe ustroi.
(ROGER)
Przejdą pokolenia,
Przebrzmią imiona;
Noc zapomnienia
Skrzydła roztoczy
Na ludzkie plemiona. —
Królów tylko głowy
Przybiorą blask nowy,
Uderzy w nie słońce
Złotym swym promieniem
Jakby w wierzchołki świata sterczące.
IZABELLA
wychodząc naprzód z synami.
Pojrzyj, królowo w niebieskiej koronie,
Do tego serca przyłóż twoje dłonie —
Nie, to nie duma tak w nim bić zaczyna;
Matka o szczęściu własnym zapomina,
Gdy się przegląda w świetnym blasku syna.
Pierwszy raz, odkąd zawiodłam was w życie,
Mogę się całym sercem rozweselić;
Bo dotąd każdej radości użycie
Musiałam z żalem na dwie części dzielić
I zapominać jedno moje dziecię,
Gdy mi się przyszło przy drugim weselić.
O! miłość moja była zawsze jedna,
Choć się synowie niezgodą dwoili!
Mówcie, czy dzisiaj mogę, matka biedna,
Oddać się sercem upojenia chwili?
Do Don Manuela.
Gdy brata twego ściskam dłoń przyjaźnie
Czy tym zazdrości twojej nie rozdrażnię?
Do Don Cezara.
Na nim gdy spocznie tęskne oko moje,
Czyż to nie kradzież wyrządzona tobie?
Moją miłością, ja się nawet boję,
Czy nienawiści większej nie sposobię.
Po krótkiej chwili patrząc na obu.
Mówcie: co wasze oznajmia przybycie?
W jakich uczuciach przyszliście w te progi?
Czy z nienawiścią, tak jak dawniej wrogi,
Do ojcowskiego domu przychodzicie?
Miałażby wojna u miasta podwojów,
Na krótką chwilę wstrzymana przysięgą,
Zgrzytać zębami do dawnych rozbojów,
Żeby wybuchnąć z straszniejszą potęgą,
Skoro z matczynych wyjdziecie pokojów?
CHÓR (BOHEMUND)
Wojna czy pokój? — nikt się nie dowie,
Co kryją ciemne przyszłych zdarzeń fale!
Lecz nim wyjdziemy, przeważą się szale,
My na oboje zbrojni i gotowi.
IZABELLA
oglądając się naokoło.
Wkoło mnie widok przedstawia się strachu;
Co ma oznaczać ta gromada zbrojna?
Czy na tym miejscu, w macierzyńskim gmachu
Za waszą sprawą wytoczy się wojna?
Po co zuchwale obcy tłum się zbiera,
Gdzie matka serce przed dziećmi otwiera?
Czy i tu nawet, przy matczynym łonie,
Śmiecie się lękać podejścia i zdrady,
Że plecy wasze stawiacie w obronie?
Te się za wami snujące gromady,
Waszego gniewu skorzy wichrzyciele,
Nie są, o wierzcie, wasi przyjaciele.
Oni zbawiennej nie podadzą rady;
Bo jak by mogli serce swe darować
Obcych przychodniów natrętnej rodzinie,
Co dom obrała w ich ojców dziedzinie
I nad synami zaczęła panować?
Wierzcie mi, wolnym chce być każdy z ludzi
I pod własnymi prawami się chować;
Rząd cudzoziemca zazdrość w sercu budzi.
W waszej potędze, w poddanych bojaźni
Leży rękojmia10 wątłej ich przyjaźni.
Znajcie to plemię chytre i okrutne:
Gdy nas przygody dotykają smutne,
Oni radości mszczą się śmiechem skrytym
Nad naszym szczęściem i potężnym bytem.
Upadek władców, zgon wysokiej głowy
Treścią ich piosnek, przedmiotem rozmowy
Która od synów wnukom przekazana,
Zimowe noce zajmuje do rana.
Synowie moi! Ziemia ta fałszywa
Nie ma przyjaźni — każdy sobie sprzyja,
A kruche, wiotkie są wszystkie ogniwa
Które przelotna chwila szczęścia zbija.
Kaprys rozplata, co sam kaprys zwija,
Natura tylko jedna jest prawdziwa;
Ona się trzyma na wieczystej osi
Gdy resztę burza żywota unosi.
Uczucie serca daje przyjaciela,
Jeżeli przyjaźń korzyści udziela.
Szczęśliwy, komu wśród samotni świata
Traf urodzenia dał czułego brata.
Dar ten od chimer szczęścia nie pochodzi;
Jemu przyjaciel z kolebki się rodzi
I przeciw ziemi pełnej kłamstw i wojny,
Staje dwoistym pośrednictwem zbrojny.
CHÓR (KAJETAN)
Szlachetne słowa! Ja uwielbiać muszę
Duch, co napełnia jej królewską duszę.
Zamiar człowieczy i człowiecza sprawa
Przed jej myślami w jasnym świetle stawa. —
Nas tylko pędzi dzikie przeznaczenie
Na życia puste, bezcelne przestrzenie.
IZABELLA
do Don Cezara.
Ty, co na brata dobywasz oręża,
Patrzaj: czy jeden pomiędzy tą zgrają
Ma tak szlachetną, jak on, postać męża?
Do Don Manuela.
Któryż z przyjaciół, co cię otaczają,
Z twoim się bratem porównać odważy?
Każdy jest lat swych wzorowym obliczem,
Jeden drugiemu niepodobny z twarzy,
Jeden drugiemu nie ustąpi w niczem
A żaden z wami nie zechce się spierać. —
O dumo próżna, zazdrości szalona!
Gdyby z tysiąca przyszło ci wybierać,
Jego byś tylko wziął za przyjaciela,
Jego jednego przycisnął do łona —
Dziś, gdy go tobie natura udziela,
Za towarzysza przeznacza od młodu,
Ty, świętokradca krwi własnego rodu,
Dar nieba dumną odpychasz odmową
I gorszych ludzi otaczasz się zgrają,
Ludzi, co ciebie za obcego mają.
DON MANUEL
Słuchaj mnie, matko!
DON CEZAR
Ja ci powiem słowo.
IZABELLA
Smutna się zwada nigdy nie oddali
Wołając zawsze: to moje, to twoje;
Winę i zemstę kładąc w jednej szali.
Kto wie, skąd przyszły siarkowate zdroje
W strumień ognisty wylane obficie?
Ogniów podziemnych wszędzie znajdziesz życie,
Lawa na zdrowej ziemi się układa,
Kto po niej chodzi, zniszczeniu podpada.
Jeszcze wam jedno do serca przełożę:
Złe, które człowiek dojrzałego wieku
Rozważnie zrządza na drugim człowieku,
Ciężko się zatrzeć i przebaczyć może;
Bo on chce zemstę swoją uspokoić —
I chęć tę, dzieło rozważonej rady,
Czas długoletni nie potrafi zgoić.
Lecz pierwsze źródło waszej ciężkiej zwady
Zasięga pory igraszek dziecinnych,
I to was właśnie powinno rozbroić.
Pytajcie tylko, co was poróżniło? —
Nie wiecie pewnie — a choćby tak było,
Wstydzić się uraz wypadnie niewinnych.
Lecz pierwsza zwada, gdyście dziećmi byli,
Mnożąc się ciągle w łańcuchu zwad innych
Niezrozumienie sprowadza tej chwili —
Bo dotąd wszystkie sprawy między wami
Są podejrzenia i zemsty synami.
Dziś, gdy jesteście w dojrzałych lat porze,
Czyż kłótnia dzieci przeciągać się może?
biorąc obydwóch za ręce.
Moi synowie! niechaj ta godzina
Ukończy spory w źródle swoim ciemne;
Bo jednakowa z obu stron jest wina.
W wspaniałomyślnej i szlachetnej dumie
Puśćcie w niepamięć urazy wzajemne;
Ten jest zwycięzca, kto przebaczać umie.
W grobie ojcowskim schowajcie od świata
Starą nienawiść dziecinnego lata;
Niech życie wasze, zgodą odnowione,