Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Ku radości księżnej Messyny, Donny Izabelli, jej synowie — Don Manuel i Don Cezar — po wielu latach niezgody zakopują topór wojenny.
Wydaje się, że między braćmi będzie wieczna zgoda, jednak te optymistyczne wizje rozmywają się, gdy na horyzoncie pojawia się pewna piękna kobieta.
Oblubienica z Messyny to dramat autorstwa Fryderyka Schillera z 1803 roku. Łączy tematykę średniowiecznego romansu z formą tragedii antycznej. Schiller usiłuje też łączyć teatr antyczny z jemu współczesnym.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
class="verse">Twoje przybycie
Da szczęścia życie
Bogom domowym,
Ludziom wiekowym
Szanowanym w kraju.
U drzwi cię powita
Hebe28 okryta
Zielenią maju —
I władczyni świata
Wiktoria29 skrzydlata,
Co na ojcowskiej dłoni wisząca
Trzepocze skrzydłem do zwycięstw słońca.
(ROGER)
W książąt naszych rodzie
W niezmiennej pogodzie
Błyszczy rozjaśniona
Piękności korona.
Idąc do wieczności
Stara daje młodej
Zasłonę skromności,
Przepaskę urody.
Ale cud natury
Dziś nawiedził nas:
Widzim kwiatek córy,
Nim kwiat matki zgasł.
BEATRIXA
ocucając się z przestrachu.
O biada mi, biada!
Do jakiego domu
Beatrixa wpada?
Między wszystkimi,
Co żyją na ziemi
Tego najwięcej lękam się rodu!
Teraz pojąć muszę
To straszne wzruszenie,
Tajemnicze drżenie
Trapiące duszę
Skorom usłyszała
Imię tej rodziny,
Co jadem gadziny
Przeciw swoim pała
Niszczy własną krew.
Gdy o braciach mi mówiono,
Strach przeszywał drżące łono —
A dziś losu mego gniew
Rzuca biedną, opuszczoną
W nienawiści wiecznej wir
Pod nieszczęścia zgubny styr30.
Wybiega do ogrodowej sali.
CHÓR (BOHEMUND)
Zadroszczę tobie, Bogom miły synie,
Władco szczęśliwy w potęgi dziedzinie!
Najcudowniejsze jest twoim udziałem —
Wszystko, co ziemia nazywa wspaniałem,
Musi ci kwiatek przynieść w daninie.
(ROGER)
Z pereł, co nurek w morzu wygrzebie,
On najpiękniejszą niesie dla siebie.
Zysk odniesiony za wspólną pracą
Władcy największą przynosi płacę!
Gdy los na sługi zdobycz rozdaje,
Największy udział jemu zostaje.
(BOHEMUND)
Najdroższy klejnot dziś mu daje świat —
Niech do wszystkiego prawo sobie rości,
W tym tylko jednym serce mu zazdrości:
On w dom swój wiedzie kobiet naszych kwiat,
I tę, co wszystkich zachwycała oczy,
On sam ramieniem miłości otoczy.
(ROGER)
Zuchwały korsarz na brzegi wysiada
Wyspę spokojną żelazem napada,
Zabiera z sobą i męże, i żony;
Lecz w namiętności dzikiej nasycony
Nie śmie dotykać najpiękniejszej twarzy,
Bo ona tylko królowi się żarzy.
(BOHEMUND)
Chodźmy przy wejściu stanąć na straży,
Pilnować świętych progów tego domu
Do tajemnicy nie dać wejść nikomu —
Żeby pan sługę swego pochwalił,
Że mu najdroższe dobro ocalił.
Chór oddala się w głąb sceny.
Pokój w pałacu.
Donna Izabella pomiędzy Don Manuelem i Don Cezarem.
IZABELLA
Cieszmy się długo pożądaną dobą,
Co dziś nam blaskiem uroczystym świeci:
Jak ja te ręce łączę razem z sobą,
Tak połączone serca moich dzieci.
Pierwszy raz w kole prawdziwej przyjaźni
Matka przemówić może bez bojaźni.
Tłum obcych świadków już nas nie podsłucha,
Szczęk zbroi mego nie uderzy ucha.
Jak sowy nocne, smutnej wróżby gońce,
Z pogorzeliska długiej ich siedziby
Wzlatują gwarnie, chmurząc jasne słońce,
Skoro do pustej przez czas długi skiby
Wraca wesołych mieszkańców gromada
I nowych domów posadę zakłada:
Tak z tego grodu do strasznego piekła
Stara nienawiść dwóch braci uciekła,
I prędkim za nim popędziły krokiem
Trup podejrzenia z wydrążonym okiem,
Złość zezowata i zazdrość zaciekła.
W ich miejsce pokój z ufnością i zgodą
Radosny uśmiech w progi nasze wiodą.
Wstrzymuje się.
Dzień ten nie tylko szczęście nam uplata,
Że z was każdemu wraca znowu brata,
Ale i siostra przybędzie do domu.
Zwracacie na mnie oczy zadziwione?
Tak z tajemnicy nieznanej nikomu
Czas jest, ażebym odjęła zasłonę.
Siostra wam żyje — ja memu mężowi
Najmłodsze jeszcze urodziłam dziecię —
Nim się przybliży dzień ten ku końcowi,
Do braterskiego serca ją przyjmiecie.
DON CEZAR
Co mówisz, matko? Siostra nasza żyje
I dotąd jeszcze przed nami się kryje?
DON MANUEL
Wprawdzie mówiono, gdyśmy dziećmi byli,
O siostrze, która umarła w powiciu.
IZABELLA
Źle wam mówiono, ona jest przy życiu.
DON CEZAR
Czemuż ją do tej ukrywałaś chwili?
IZABELLA
Powiem przyczynę mojego milczenia;
Słuchajcie tylko przeszłych lat zdarzenia:
Byliście dziećmi, a już was dzieliła
Niezgoda, która bogdaj nie wróciła.
Rodzice, patrząc na zwady codzienne,
Strapionym sercem nad wami boleli.
W tym ojciec dziwne miał zjawisko senne,
Jemu się zdało, że z ślubnej pościeli
Rosły dwa laury, a pomiędzy nimi
Lilia schylała listki swe do ziemi.
Dziwnym sposobem kwiatek się zapalił,
Płomień ogarnął i drzewa, i ściany,
I rosnąc w pożar wichrem podniecany
Wszystko pod domu gruzami zawalił.
Przejęty strachem książę się zapytał
Araba, który biegle w gwiazdach czytał,
Jakie znaczenie to zjawisko kryje?
Arab wyłożył: jeśli moje brzemię
Urodzi córkę, ona mu zabije
Synów i zniszczy rodu jego plemię.
Gdy córka przyszła, ojciec wasz niedługo
Rozkazał w morze rzucić biedne dziecię.
Zamiar był krwawy, lecz ja z wiernym sługą
Mojej dziewczynie zachowałam życie.
DON CEZAR
Cześć mu, że wstrzymał dziecięcia zagładę —
Miłość matczyna znajdzie zawsze radę!
IZABELLA
Nie tylko w sercu miałam powód silny
Zachować córkę od zguby niemylnej,
I mnie, skorom ją na świat urodziła,
Dziwna wyrocznia w śnie się objawiła:
Na łące pośród pogodnego czasu
Igrało dziecię anielskiej postawy,
Lew groźny wybiegł z sąsiedniego lasu
W wściekłej paszczęce niosąc połów krwawy.
Ułaskawiony dziecięcia widokiem,
Łaszcząc się, zdobycz kładzie mu na łonie;
W tej samej chwili orzeł pod obłokiem
Wzlatywał z sarną uwięzioną w szponie —
Ledwie na łąkę pojrzał bystrym okiem
Sarna leżała na dziecięcia łonie —
I lew, i orzeł, niegdyś tak zajadli
W nogach dzieciny cicho się układli.
Pobożny kapłan, ulubieniec nieba,
Przy którym serce miało pocieszenie
Skoro go ziemska dotknęła potrzeba,
Tak wytłumaczył senne objawienie:
Urodzę córkę, której przeznaczenie
Będzie wojenny szał braci złagodzić
I ich niesnaski miłością pogodzić.
Zamknęłam w sercu słowa przepowiedni
I wierząc więcej objawieniu Boga
Niźli kłamliwej zabobonów bredni,
Sprawiłam tyle, że mi córka droga,
Zakład nadziei i niebieskiej łaski,
Została wasze pogodzić niesnaski.
DON MANUEL
Myśmy bez siostry serca pogodzili;
Lecz przez nią miłość nasza się usili31.
IZABELLA
Biedną sierotę, od matki daleko,
Cudza dłoń i cudze wykarmiło mleko.
Bojąc się gniewu waszego rodzica
Nie mogłam nawet obaczyć jej lica;
Bo on, dręczony podejrzenia snami,
Wszystkie me drogi zastawiał szpiegami.
DON CEZAR
Ale już trzeci miesiąc nam upływa,
Jak ojciec w cichym grobie odpoczywa,
Jakaż ci, matko, stawała przeszkoda
Wydobyć córkę z cichego ukrycia,
Pociechę rozlać w tęskne chwile życia?
IZABELLA
I cóż, jeżeli nie wasza niezgoda?
Zaledwie ojca zanieśli do grobu,
Ona zaczęła wasze serca trawić
I pojednania nie dała sposobu.
Czyż mogłam siostrę między wami stawić?