Darmowe ebooki » Tragedia » Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖

Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller



1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Idź do strony:
class="verse">Twoje przybycie 
Da szczęścia życie 
Bogom domowym, 
Ludziom wiekowym 
Szanowanym w kraju. 
U drzwi cię powita 
Hebe28 okryta 
Zielenią maju — 
I władczyni świata 
Wiktoria29 skrzydlata, 
Co na ojcowskiej dłoni wisząca 
Trzepocze skrzydłem do zwycięstw słońca. 
  (ROGER)
W książąt naszych rodzie 
W niezmiennej pogodzie 
Błyszczy rozjaśniona 
Piękności korona. 
Idąc do wieczności 
Stara daje młodej 
Zasłonę skromności, 
Przepaskę urody. 
Ale cud natury 
Dziś nawiedził nas: 
Widzim kwiatek córy, 
Nim kwiat matki zgasł. 
  BEATRIXA
ocucając się z przestrachu.
O biada mi, biada! 
Do jakiego domu 
Beatrixa wpada? 
Między wszystkimi, 
Co żyją na ziemi 
Tego najwięcej lękam się rodu! 
Teraz pojąć muszę 
To straszne wzruszenie, 
Tajemnicze drżenie 
Trapiące duszę 
Skorom usłyszała 
Imię tej rodziny, 
Co jadem gadziny 
Przeciw swoim pała 
Niszczy własną krew. 
Gdy o braciach mi mówiono, 
Strach przeszywał drżące łono — 
A dziś losu mego gniew 
Rzuca biedną, opuszczoną 
W nienawiści wiecznej wir 
Pod nieszczęścia zgubny styr30. 
 
Wybiega do ogrodowej sali. CHÓR (BOHEMUND)
Zadroszczę tobie, Bogom miły synie, 
Władco szczęśliwy w potęgi dziedzinie! 
Najcudowniejsze jest twoim udziałem — 
Wszystko, co ziemia nazywa wspaniałem, 
Musi ci kwiatek przynieść w daninie. 
  (ROGER)
Z pereł, co nurek w morzu wygrzebie, 
On najpiękniejszą niesie dla siebie. 
Zysk odniesiony za wspólną pracą 
Władcy największą przynosi płacę! 
Gdy los na sługi zdobycz rozdaje, 
Największy udział jemu zostaje. 
  (BOHEMUND)
Najdroższy klejnot dziś mu daje świat — 
Niech do wszystkiego prawo sobie rości, 
W tym tylko jednym serce mu zazdrości: 
On w dom swój wiedzie kobiet naszych kwiat, 
I tę, co wszystkich zachwycała oczy, 
On sam ramieniem miłości otoczy. 
  (ROGER)
Zuchwały korsarz na brzegi wysiada 
Wyspę spokojną żelazem napada, 
Zabiera z sobą i męże, i żony; 
Lecz w namiętności dzikiej nasycony 
Nie śmie dotykać najpiękniejszej twarzy, 
Bo ona tylko królowi się żarzy. 
  (BOHEMUND)
Chodźmy przy wejściu stanąć na straży, 
Pilnować świętych progów tego domu 
Do tajemnicy nie dać wejść nikomu — 
Żeby pan sługę swego pochwalił, 
Że mu najdroższe dobro ocalił. 
 
Chór oddala się w głąb sceny.
Pokój w pałacu.
Donna Izabella pomiędzy Don Manuelem i Don Cezarem. IZABELLA
Cieszmy się długo pożądaną dobą, 
Co dziś nam blaskiem uroczystym świeci: 
Jak ja te ręce łączę razem z sobą, 
Tak połączone serca moich dzieci. 
Pierwszy raz w kole prawdziwej przyjaźni 
Matka przemówić może bez bojaźni. 
Tłum obcych świadków już nas nie podsłucha, 
Szczęk zbroi mego nie uderzy ucha. 
Jak sowy nocne, smutnej wróżby gońce, 
Z pogorzeliska długiej ich siedziby 
Wzlatują gwarnie, chmurząc jasne słońce, 
Skoro do pustej przez czas długi skiby 
Wraca wesołych mieszkańców gromada 
I nowych domów posadę zakłada: 
Tak z tego grodu do strasznego piekła 
Stara nienawiść dwóch braci uciekła, 
I prędkim za nim popędziły krokiem 
Trup podejrzenia z wydrążonym okiem, 
Złość zezowata i zazdrość zaciekła. 
W ich miejsce pokój z ufnością i zgodą 
Radosny uśmiech w progi nasze wiodą. 
 
Wstrzymuje się.
Dzień ten nie tylko szczęście nam uplata, 
Że z was każdemu wraca znowu brata, 
Ale i siostra przybędzie do domu. 
Zwracacie na mnie oczy zadziwione? 
Tak z tajemnicy nieznanej nikomu 
Czas jest, ażebym odjęła zasłonę. 
Siostra wam żyje — ja memu mężowi 
Najmłodsze jeszcze urodziłam dziecię — 
Nim się przybliży dzień ten ku końcowi, 
Do braterskiego serca ją przyjmiecie. 
  DON CEZAR
Co mówisz, matko? Siostra nasza żyje 
I dotąd jeszcze przed nami się kryje? 
  DON MANUEL
Wprawdzie mówiono, gdyśmy dziećmi byli, 
O siostrze, która umarła w powiciu. 
  IZABELLA
Źle wam mówiono, ona jest przy życiu.  
  DON CEZAR
Czemuż ją do tej ukrywałaś chwili?  
  IZABELLA
Powiem przyczynę mojego milczenia; 
Słuchajcie tylko przeszłych lat zdarzenia: 
Byliście dziećmi, a już was dzieliła 
Niezgoda, która bogdaj nie wróciła. 
Rodzice, patrząc na zwady codzienne, 
Strapionym sercem nad wami boleli. 
W tym ojciec dziwne miał zjawisko senne, 
Jemu się zdało, że z ślubnej pościeli 
Rosły dwa laury, a pomiędzy nimi 
Lilia schylała listki swe do ziemi. 
Dziwnym sposobem kwiatek się zapalił, 
Płomień ogarnął i drzewa, i ściany, 
I rosnąc w pożar wichrem podniecany 
Wszystko pod domu gruzami zawalił. 
Przejęty strachem książę się zapytał 
Araba, który biegle w gwiazdach czytał, 
Jakie znaczenie to zjawisko kryje? 
Arab wyłożył: jeśli moje brzemię 
Urodzi córkę, ona mu zabije 
Synów i zniszczy rodu jego plemię. 
Gdy córka przyszła, ojciec wasz niedługo 
Rozkazał w morze rzucić biedne dziecię. 
Zamiar był krwawy, lecz ja z wiernym sługą 
Mojej dziewczynie zachowałam życie. 
  DON CEZAR
Cześć mu, że wstrzymał dziecięcia zagładę — 
Miłość matczyna znajdzie zawsze radę! 
  IZABELLA
Nie tylko w sercu miałam powód silny 
Zachować córkę od zguby niemylnej, 
I mnie, skorom ją na świat urodziła, 
Dziwna wyrocznia w śnie się objawiła: 
Na łące pośród pogodnego czasu 
Igrało dziecię anielskiej postawy, 
Lew groźny wybiegł z sąsiedniego lasu 
W wściekłej paszczęce niosąc połów krwawy. 
Ułaskawiony dziecięcia widokiem, 
Łaszcząc się, zdobycz kładzie mu na łonie; 
W tej samej chwili orzeł pod obłokiem 
Wzlatywał z sarną uwięzioną w szponie — 
Ledwie na łąkę pojrzał bystrym okiem 
Sarna leżała na dziecięcia łonie — 
I lew, i orzeł, niegdyś tak zajadli 
W nogach dzieciny cicho się układli. 
Pobożny kapłan, ulubieniec nieba, 
Przy którym serce miało pocieszenie 
Skoro go ziemska dotknęła potrzeba, 
Tak wytłumaczył senne objawienie: 
Urodzę córkę, której przeznaczenie 
Będzie wojenny szał braci złagodzić 
I ich niesnaski miłością pogodzić. 
Zamknęłam w sercu słowa przepowiedni 
I wierząc więcej objawieniu Boga 
Niźli kłamliwej zabobonów bredni, 
Sprawiłam tyle, że mi córka droga, 
Zakład nadziei i niebieskiej łaski, 
Została wasze pogodzić niesnaski. 
  DON MANUEL
Myśmy bez siostry serca pogodzili; 
Lecz przez nią miłość nasza się usili31.  
  IZABELLA
Biedną sierotę, od matki daleko, 
Cudza dłoń i cudze wykarmiło mleko. 
Bojąc się gniewu waszego rodzica 
Nie mogłam nawet obaczyć jej lica; 
Bo on, dręczony podejrzenia snami, 
Wszystkie me drogi zastawiał szpiegami. 
  DON CEZAR
Ale już trzeci miesiąc nam upływa, 
Jak ojciec w cichym grobie odpoczywa, 
Jakaż ci, matko, stawała przeszkoda 
Wydobyć córkę z cichego ukrycia, 
Pociechę rozlać w tęskne chwile życia? 
  IZABELLA
I cóż, jeżeli nie wasza niezgoda? 
Zaledwie ojca zanieśli do grobu, 
Ona zaczęła wasze serca trawić 
I pojednania nie dała sposobu. 
Czyż mogłam siostrę między wami stawić? 
Wśród waszych sporów burzliwej godziny 
Was nie dochodził głos mowy matczynej. 
I jakbym śmiała spokojną dziewicę, 
Mojej nadziei ostatnią kotwicę, 
Rzucać na wściekłość niezgodnej rodziny? 
Wprzód chciałam widzieć pojednanych braci, 
A potem, szczęście uwieńczając błogie, 
Przywieść im siostrę w anioła postaci. 
Dzisiaj wy zgodni, dziś ją wrócić mogę. 
Sługa, któremu znajome ukrycie, 
Przyjdzie oznajmić radosne przybycie. 
Dzisiaj ją matka przytuli do łona, 
Dziś ją braterskie uścisną ramiona. 
  DON MANUEL
Ale nie tylko naszej siostry samej 
Przyjdzie się cieszyć matczynym uściskiem — 
Szczęście przez wszystkie wejdzie do nas bramy, 
I opuszczone tak długo pokoje 
Będą wesela kwitnącem siedliskiem. 
Usłyszysz matko tajemnice moje. 
Dałaś mi siostrę, a ja dziś w zamianę 
U twego progu z drugą córką stanę. 
O matko moja! Pobłogosław syna, 
Bo serce jego znalazło nagrodę: 
Zanim wieczorna zbliży się godzina 
Małżonkę moją do nóg ci przywiodę. 
  IZABELLA
Do matczynego przycisnę objęcia 
Wybór mojego starszego dziecięcia. 
Niech na jej ścieżkach złota radość wschodzi, 
Niech kwiatem szczęścia życie uwieńczone 
Przywiązanemu synowi nagrodzi 
Za najpiękniejszą dla matki koronę. 
  DON CEZAR
Nie zlewaj matko, łask twoich szczodrotę 
Tylko na syna najstarszego głowę; 
Bo jeśli miłość w serce wlewa cnotę, 
To i ja w twoje progi pałacowe 
Przywiodę córkę, co mnie nauczyła 
Znać, jak potężna miłości jest siła. 
Nim więc wieczorna zbliży się godzina, 
Powitasz matko żonę twego syna. 
  DON MANUEL
Miłości, mocą uzbrojona bożą! 
Słusznie cię zowią królową przyrody. 
Przed tobą groźne żywioły się korzą, 
Ty nieprzyjaznych łączysz węzłem zgody. 
Któż twej wielkości nie ujrzał wśród świata? 
Niepokonany przez nikogo wprzódy 
Wzięłaś w okowy dziki umysł brata. 
 
ściskając Don Cezara.
Dziś wierzę sobie — i z nadzieją całą 
Do braterskiego przyciskam cię łona. 
Niechaj wątpliwość w duszy mojej skona, 
Bo twoje serce miłość już poznało.  
  IZABELLA
Błogosławiona ta chwila szczęśliwa, 
Co piersi mojej, brzemiennej cierpieniem, 
Pozwala zagrać wolnym odetchnieniem — 
Ród mój na silnych kolumnach spoczywa 
I ducha mego jaśniejące oko 
Patrzy spokojnie na przyszłość szeroką. 
Ja wczoraj w wdowy pogrzebowej szacie 
Jak pustelnica samotna, bez dzieci, 
Po głuchej, tęsknej chodziłam komnacie — 
A dzisiaj dla mnie blask młodzieńczy świeci, 
W rozkwitającym piękności uroku 
Trzy córki staną przy matczynym boku. 
Ze wszystkich niewiast na świata obszarze 
Niechaj choć jedna matka się pokaże 
Jak ja szczęśliwa z przeznaczeń wyroku. 
Lecz jakich książąt królewskie dziewice 
Jaśnieją w kraju tego okolice, 
O których matce waszej nie mówiono? 
Bo wiem, że moich dwóch synów wyborem 
Świetność krwi naszej nie będzie splamioną. 
  DON MANUEL
Dziś tylko nie chciej domysłem za skorym 
Rozdzierać szczęścia mego tajemnicy; 
Później ci wszystko wiadomym zostanie. 
Najlepiej, matko, od oblubienicy 
Usłyszeć możesz o rodzie i mianie; 
Lecz wierz, że skoro przybędzie do dworu, 
Uznasz ją godną mojego wyboru. 
  IZABELLA
Widzę, że ojca umysłem i duchem 
Syn mój najstarszy został obdarzony — 
I tamten w swoich myślach zagłębiony 
Krył się przed ludzi spojrzeniem i słuchem; 
Lubił tajemne wysnuć przedsięwzięcie 
I w głębi duszy zachować go święcie. 
Żądana zwłoka w niczym nie zawadzi; 
Lecz syn mój Cezar w matczyne objęcie 
Zapewne córkę królów przyprowadzi? 
  DON CEZAR
Nie mam zwyczaju kryć się w tajemnicy, 
Jak oko moje swobodnie spoziera, 
Tak dusza moja otwarta i szczera. 
Chcesz matko wiedzieć nazwisko dziewicy? 
Wyznam ci z całą duszy mej szczerotą32, 
Żem jeszcze siebie nie zapytał o to. 
Kto pyta słońca, skąd blask jego lica? 
Co wszystkim świeci i siebie oświeca. 
Z jasności, którą oko jej rozwodzi, 
Widać, że ona od światła pochodzi. 
Na wzrok dziewicy pojrzałem mroczy 
W serce jej serca utopiłem oczy — 
Z czystego blasku ja perłę ocenię, 
Lecz jej nazwiska nigdy nie wymienię. 
  IZABELLA
Jak to, mój synu? — wyświeć to zdarzenie; 
Pierwszemu silnych uczuć popędowi 
Posłuszny byłeś jak Boga głosowi. 
Przebaczę żywość młodzieńczego wieku, 
Lecz nie szaleństwo w dojrzałym człowieku. 
Mów, co twój wybór wytłumaczyć może? 
  DON CEZAR
Mówisz mi, matko, o moim wyborze? 
Jestże to wybór, kiedy gwiazd opieka 
W chwili przeznaczeń wyprzedza człowieka? 
Nie za kochanką wyszedłem tej doby33, 
W domu umarłych, w świątyni żałoby 
Taka poziomość od myśli ucieka. 
Jednak gdy w modłach pogrążony stałem 
Już ona była, choć jej nie szukałem. 
Mnie obojętne, bez żadnej zasługi 
Było białogłów szczebiotliwe koło; 
Bo oprócz ciebie nie znalazłem drugiej 
Która by moje pochyliła czoło. 
W dniu tym, gdy zwłoki ojcowskie grzebali, 
Idąc za twojej mądrości wyrokiem 
My, między ludu ukryci natłokiem, 
W nieznanych szatach na uboczy34 stali — 
Żeby gwałtowność swarnego zapędu 
Nie śmiała przerwać świetności obrzędu. 
Czarną krepą obito przybytek kościoła; 
Dwadzieścia geniuszów świecąc pochodniami 
Przy środkowym ołtarzu stanęło do koła. 
Trumna na katafalku wspartym kolumnami 
Pokryta była kirem krzyżowanym biało — 
Na niej złożyli berło piastowane z chwałą, 
Naszych książąt koronę, rycerskie ostrogi 
I miecz ojca z temblakiem sutym w kamień drogi. 
Gdy wszyscy w cichych modłach szukali pociechy, 
Niewidzianych organów zahuczały miechy 
Echo budząc sklepienia — z wysokiego chóru 
Śpiew dobranych stu głosów ozwał się do wtóru. 
Tymczasem pośród dźwięków pogrzebnej żałoby 
Trumna z ciałem w podziemne zapadła się groby: 
Na ziemi tylko ziemskie zostały oznaki 
I kir czarny w szerokie rozciągnięty szlaki. 
Ale duch uwolniony od świata poziomu, 
Leciał na białych skrzydłach anielskiego brzmienia, 
Chcąc się dostać co prędzej do wieczności domu, 
Do łaski zbawienia. 
To wszystko, matko, zbieram do pamięci: 
Żebyś uznała, czy w tej chwili świętej 
Mogły światowe zajmować mnie chęci. 
A jednak życia władca niepojęty 
W owej godzinie pobożnie zaczętej 
Promień miłości chciał zapalić we mnie — 
Jakim sposobem — pytać się daremnie. 
  IZABELLA
Dokończ, mój synu! niech wszystko usłyszę. 
  DON CEZAR
Skąd ona przyszła, z jakiego wyroku 
Przerwała mojej pobożności ciszę, 
Tego ci matko, nigdy nie opiszę — 
Lecz ledwiem postrzegł ją przy moim boku, 
Już jej bliskości nieznajoma siła 
Do głębi duszę moją poruszyła. 
Nie ust różowych uśmiech czarowniczy, 
Nie cudne wdzięki na twarzy grające, 
Nie postać w kształty ulana wabiące; 
To byt jej matko, mroczny, tajemniczy 
Skrytych wyroków rozkładając księgę, 
I myśl, i serce wziął w swoją potęgę. 
Gdym dech mój wmieszał w jej tchnienia czarowne 
Dusze się nasze dotknęły bezmowne; 
Obcą mi była, a jednakże znana! 
W piersiach mych jasność błysła dobroczynna: 
Ach! Rzekłem wtenczas padłszy na kolana, 
Ona jest dla mnie albo żadna inna. 
  DON MANUEL
W mowie twej boski miłości jest promień 
Co
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Idź do strony:

Darmowe książki «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz