Darmowe ebooki » Tragedia » Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖

Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller



1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Idź do strony:
mam tu tajemnice 
Których niegodne są wasze źrenice. 
 
Gdy ten się ociąga.
Wyjdź rozkazuję w miejscu twego pana; 
Bo my jak bracia — jesteśmy od rana — 
Myślą i sercem połączeni razem, 
Rozkaz ode mnie jest jego rozkazem.. 
 
Do pierwszego Chóru.
Tv masz tu zostać i pilnować bramy.  
  DRUGI CHÓR (BOHEMUND)
Co my począć mamy? 
Prawda, że nasi książęta są w zgodzie — 
A chciej się tylko w wielkich panów rodzie 
Do sporów mieszać, do niezgody wciskać, 
Zamiast wdzięczności karę możesz zyskać. 
Gdy możnym walka naprzykrzy się długa, 
Płaszcz winowajcy nosi zawsze sługa; 
Na nich nie spadnie ni wina, ni zdrada — 
Niech się więc skończy przez nich samych zwada, 
Wy posłuchajcie, taka moja rada! 
 
Drugi Chór oddala się, pierwszy odchodzi w głąb sceny. — W tej chwili wpada Beatrixa i rzuca się w objęcia Don Manuela.
Beatrixa, Don Manuel. BEATRIXA
Wracasz na koniec, okrutny kochanku, 
Tak długo bawisz — a ja bez ustanku 
Ku tobie moje wyciągając ręce 
Oddaną byłam bojaźni i męce. 
Lecz nic już o tym — u twojego łona 
Moja opieka i moja obrona. 
Oni już poszli, możemy uciekać. 
Chodź, już nie można jednej chwili zwlekać. 
 
Chcąc go pociągnąć za sobą, przypatruje się bliżej jego twarzy.
Co twemu sercu? — cichy, zadumany, 
Tak mnie przyjmujesz poważnie, tajemnie. 
Gdy ja cię ściskam, uciekasz ode mnie — 
Czyż to Don Manuel, mój mąż, mój kochany? 
  DON MANUEL
Beatrixo!  
  BEATRIXA
Nie — teraz nie mów słowa, 
Nie w porę nasza przyszłaby rozmowa. 
Spieszmy się, spieszmy — każda chwila drogą.  
  DON MANUEL
Stój i odpowiadaj.  
  BEATRIXA
Do ucieczki, dalej, 
Zanim nadejdą ci ludzie zuchwali. 
  DON MANUEL
Czekaj, ci ludzie szkodzić ci nie mogą.  
  BEATRIXA
O! Ty ich nie znasz — uciekaj daleko. 
  DON MANUEL
Nie miej bojaźni pod moją opieką.  
  BEATRIXA
Wierz mi, tu możni ludzie się mieszają.  
  DON MANUEL
Kochanko! Nie ma możniejszych ode mnie. 
  BEATRIXA
Cóż ty sam poczniesz z taką zbrojnych zgrają?  
  DON MANUEL
Sam! Ludzie, co cię trwożą nadaremnie... 
  BEATRIXA
Nie znasz ich, nie wiesz, komu oni służą. 
  DON MANUEL
Mnie oni służą, ja jestem ich panem.  
  BEATRIXA
Ty? Serce moje drży przestrachu burzą. 
  DON MANUEL
Z kochanka twego obeznaj się stanem: 
Ja tym nie jestem, czym ci byłem rano, 
Biednym rycerzem z nieznajomą zbroją 
Który przez miłość zyskał miłość twoją. 
Ród mój wysoki — potęgę i miano 
Kryłem dotychczas przed moją kochaną. 
  BEATRIXA
Ty nie Don Manuel? Któż ty jesteś taki? 
  DON MANUEL
Jestem Don Manuel; ale nikt w tym mieście 
Wyższych dostojeństw nie nosi oznaki — 
Księcia Messyny znaj we mnie nareszcie.  
  BEATRIXA
Jak to, ty byłbyś Don Cezara bratem? 
  DON MANUEL
Jam brat Cezara.  
  BEATRIXA
Cezar tobie bratem? 
  DON MANUEL
I w tym znajdujesz bojaźni przyczynę? 
Czy znasz Cezara, znasz moją rodzinę? 
  BEATRIXA
Toż Don Manuela widzą moje oczy, 
Brata, co z bratem długą walkę toczy? 
  DON MANUEL
Od dzisiaj zgodą połączeni razem 
Jesteśmy braćmi sercem i wyrazem.  
  BEATRIXA
Od dzisiaj braćmi!  
  DON MANUEL
Powiedz, co to znaczy, 
Co te na licu wzruszenie tłomaczy? 
O moim rodzie czy wiesz jeszcze więcej 
Niżeli imię i tytuł książęcy? 
Jam ci się odkrył, bądźże mi wzajemną, 
Czy nic tajnego nie miałeś przede mną? 
  BEATRIXA
Co myślisz? — jakież ja mam tajemnice?  
  DON MANUEL
O matce twojej nic jeszcze nie słyszę — 
Powiedz, kto ona? — czy poznasz jej lice 
Gdy go pokażę lub słowem opiszę? 
  BEATRIXA
Zna moją matkę i nic nie powiada?  
  DON MANUEL
Jeśli znam, biada tobie i mnie biada! 
  BEATRIXA
W tej chwili pamięć moja ożywiona 
Woła jej postać z głębokości łona. 
Widzę ją, widzę jak bóstwo nadobną, 
W dobroci słońca jasności podobną. 
Włos hebanowy spadając w pierścienie 
Na śnieżną szyję rzuca lekkie cienie, 
Oko jej wielką zamknięte oprawą 
Pod kształtnym czołem czerni się jaskrawo, 
A głos harmonią duszy napełniony 
Trąca o śpiące serca mego strony 
I budzi we mnie... 
  DON MANUEL
O biada mi, biada! 
Poznaję matkę z tego co powiada. 
  BEATRIXA
Uciekłam od niej, gdy tego poranku 
Los mnie na wieki miał do matki wrócić. 
Wszystko dla ciebie mogłam, mój kochanku, 
Wszystko ja mogłam, nawet matkę rzucić. 
  DON MANUEL
W księżnie Messyny znajdziesz matkę twoją, 
Pójdziemy do niej, ona czeka ciebie.  
  BEATRIXA
Do matki twojej, do Cezara matki? 
O nigdy, nigdy — przez Boga na niebie!  
  DON MANUEL
Drżysz Beatrixo? Mów, z jakiej przyczyny, 
Co ten strach znaczy; znasz księżnę Messyny? 
  BEATRIXA
O nieszczęśliwe, o straszne odkrycie; 
Bogdaj bym wprzódy utraciła życie!  
  DON MANUEL
Skąd w ciebie biją te przestrachu gromy? 
Wprzód nieznanego, dziś mnie witasz księciem. 
  BEATRIXA
O! Bądź mi znowu, jak wprzód, nieznajomy, 
Na puszczę, pójdę za twoim objęciem. 
  DON CEZAR
za sceną.
Skąd tu te tłumy ludu zgromadzone? 
  BEATRIXA
Ten głos! Mój Boże, w jaką skryć się stronę? 
  DON MANUEL
Znasz, Beatrixo, głos tego rycerza? 
Nie — on raz pierwszy ucho ci uderza. 
  BEATRIXA
O, prędzej uciekaj — chwili tu nie czekaj. 
  DON MANUEL
Jak to? uciekać? — to głos mego brata! 
Szukając za mną w tę ustroń przylata. 
Dziwi mnie tylko, jak mógł wiedzieć o niej. 
  BEATRIXA
Uciekaj prędzej od jego pogoni, 
Przez wszystkich świętych, przez Boga na niebie, 
Niech on w tym miejscu nie zastanie ciebie. 
  DON MANUEL
Moja kochanko! Szalejesz z bojaźni; 
Mówię, że węzeł złączył nas przyjaźni. 
  BEATRIXA
Od tej godziny zbaw mnie, dobry Boże! 
  DON MANUEL
Czy to podobna? Jaka myśl straszliwa 
W tej chwili drżącą pierś moją przeszywa! 
Głos mego brata znajomy ci może? 
O Beatrixo! nie śmiem pytać ciebie, 
Powiedz: ty byłaś na ojca pogrzebie? 
  BEATRIXA
Biada mi, biada!  
  DON MANUEL
Byłaś tam przytomna36? 
  BEATRIXA
Nie swarz się na mnie.  
  DON MANUEL
Byłaś, nieszczęśliwa? 
  BEATRIXA
Byłam.  
  DON MANUEL
Okropność. 
  BEATRIXA
Przebacz mi, mój miły, 
Zgłuszyć ciekawość nie miałam dość siły. 
Tyś słyszał moje gorące błagania! 
Lecz twoja cichość, posępność dumania 
Przerwały mowę, usta oniemiły, 
Odtąd złe gwiazdy ciągle mi w pamięci 
Stawiały serca niezgłuszone chęci. 
Sługa mi swojej udzielił pomocy — 
A tak, mój miły, nie słuchając ciebie, 
Mimo twej woli byłam na pogrzebie. 
 
Wiesza mu się na szyi — a wtem wchodzi Don Cezar od całego Chóru towarzyszony.
Dwaj Bracia, Dwa Chóry i Beatrixa. DRUGI CHÓR (BOHEMUND)
do Don Cezara.
Nie chcesz nam wierzyć — patrz na własne oczy!  
  DON CEZAR
wchodzi szybkim krokiem i na widok brata cofa się z przerażeniem.
Złudo piekielna! Ściska go za szyję. 
 
Przystępując bliżej, do Don Manuela.
Wężu! Czy taka w tobie miłość bije? 
Na to ci zgody braterskiej potrzeba? 
O! Ta nienawiść była głosem nieba! 
Idź w piekło, duszo jadowitej żmije! 
 
Przebija go. DON MANUEL
Umieram — moja Beatrixo! — bracie!  
 
Pada — Beatrixa omdlewa. PIERWSZY CHÓR (KAJETAN)
Zabójstwo! Spieszcie, porwijcie za bronie! 
We krwi niech zemsta za czyn krwawy tonie! 
 
Dobywają mieczów. DRUGI CHÓR (BOHEMUND)
Chwała nam, chwała, zakończona zwada. 
W Messynie jeden tylko książę włada. 
  PIERWSZY CHÓR (KAJETAN, BERENGAR, MANFRED)
Zemsta! Zabójca niech poniesie karę! 
Niech zabitemu idzie na ofiarę! 
  DRUGI CHÓR (BOHEMUND, ROGER, HIPOLIT)
My z tobą, panie, nie bój się niczego. 
  DON CEZAR
dumnie między nich wchodząc.
Precz stąd, ja wroga zabiłem mojego. 
On szczerość serca oszustwem zakrwawił, 
Sidła z braterskiej miłości nastawił. 
Okropne czynu mojego spojrzenie; 
Ale tak chciało niebios przeznaczenie. 
  PIERWSZY CHÓR (KAJETAN)
Biada ci, biada, o moja Messyno! 
W murach twych strugi krwi niewinnej płyną. 
Biada wam starce, młodzieńce i matki, 
Biada wam, jeszcze niezrodzone dziatki. 
  DON CEZAR
Skarga za późna — tu bieżcie z pomocą  
 
wskazując na Beatrixę.
Ocućcie biedną z głuchego omdlenia. 
Do zamku matki zanieście co prędzej, 
Niechaj nie patrzy na miejsce zniszczenia. 
Ja biegnę siostrę wynaleźć straconą. 
Powiedźcie matce, że ja ją przysyłam. 
 
Odchodzi. Drugi Chór wynosi omdlałą Beatrixę na krześle. Pierwszy Chór zostaje przy zwłokach, które w półkole otoczone są przez chłopców przybyłych z podarkami ślubnymi. CHÓR (KAJETAN)
Ja wytłomaczyć i pojąć nie mogę 
Jak się tak prędko spełniły wyroki. 
Widziałem w myślach podwojone kroki 
Mary zniszczenia, co usłała drogę 
Czynowi strachu i krwawej posoki. 
Bojaźń po ciele rozlewa się całem, 
Gdy widzę jak się bieg przeznaczeń toczy, 
Jak na spełnienie patrzą moje oczy 
Tego, co tylko w przeczuciu widziałem. 
Pomnąc na straszne obecności dzieje 
Trętwieją37 członki, krew lodowacieje. 
Drzewo, co niosło ofiarę zbroczoną, 
Niech nigdy życia nie błyszczy koroną, 
Niech nie rozwija wiosennej zieleni 
Ani użycza podróżnemu cieni, 
Bo to, co pokarm bierze z krwawej strugi 
Martwym powinno oddawać posługi. 
  PIERWSZY Z CHÓRU (KAJETAN)
Biada, o biada zbrodniarzowi będzie 
Co się dał uwieść w szalonym zapędzie. 
Za chwilę w ziemskie czeluście i szpary 
Wsięknie bez znaku krew twojej ofiary; 
Ale pod ziemią w głębinie grobowej, 
Bez blasku słońca, bez śpiewu, bez mowy 
Córki Temidy38 zasiadły wspaniale 
W ręku trzymając nieomylną szalę, 
A w czarnych kotłach pracowicie żwawo 
Za zbrodnię zemstę przyrządzają krwawą. 
  DRUGI (BERENGAR)
Z tej ziemi, blaskiem oświeconej słońca, 
Prędko przepada każdy czyn zbrodniarzy 
Jak gest przelotny rozlany na twarzy; 
Ale w wyrokach rządzących bez końca 
Ciemno i skrycie czynem śmiertelnika, 
Bez śladu nic się nie gubi, nie znika. 
Czas jest kwitnącą wiecznie doliną, 
Natura wielką życia krainą, 
A wszystko, co się w ich łonie znachodzi 
Zasiewa ziarno albo owoc rodzi. 
  TRZECI (KAJETAN)
Biada zabójcy, co na tym padole 
Morderczym ziarnem zasiał swoje pole! 
Czyn rozbójniczy inne ma w marzeniu 
A inne oczy po swoim spełnieniu. 
Gdy w piersiach zemsty uczucia się warzą 
On śmiało mężnie przychodzi do łona — 
Ale gdy padnie ofiara zbroczona 
Zachodzi drogę z pobielałą twarzą. 
Te same furie, co zjadliwe żmije 
Pozawieszały na Oresta39 szyję, 
Kusiły syna do zabójstwa matki. 
Przez słodkie słowa, przez śmiech w ustach gładki 
Tak jego serce umiały otoczyć, 
Że poszedł ręce w krwi matczynej broczyć. 
Ale jak tylko uderzać przestała 
Pierś, co mu życie, co pokarm dawała, 
Te same dziewice 
Do jego zagłady 
Zawołały gady. 
Syn poznał ich lice, 
Poznał uśmiech gładki 
Co go zachęcał do zabójstwa matki 
I co na wieki od owej godziny 
Szczypie mu ciało żądłami gadziny; 
Pędzi przez morza, w pogoni nie spocznie 
Aż do kościoła delfickiej wyroczni. 
 
Chór odchodzi, na marach niosąc ciało Don Manuela.
Sala w zamku.
Noc — Scena oświecona wiszącą pośrodku lampą.
Izabella i Diego. IZABELLA
Od synów moich czy nie przyszły posły, 
Co by o córce straconej doniosły? 
  DIEGO
Nie jeszcze, pani, lecz miej zaufanie, 
Że śmiałość braci siostrę wydostanie. 
  IZABELLA
O, jak się serce moje niepokoi! 
Cios ten odwrócić stało w mocy mojej. 
  DIEGO
Niechaj ten wyrzut serca ci nie rani — 
Czyliż co uszło twej baczności, pani? 
  IZABELLA
Bogdaj bym wcześniej wzięła ją do siebie 
Jak mi tajemna doradzała trwoga.  
  DIEGO
Tyś pani, mądrej uległa potrzebie, 
Skutek był w ręku potężnego Boga.  
  IZABELLA
Mnie każdą radość cierpienie pokrywa — 
Gdyby nie zbójcy, byłabym szczęśliwa!  
  DIEGO
Spoźnione szczęście jaśniej ci zaświeci — 
Tymczasem, pani, ciesz się zgodą dzieci.  
  IZABELLA
Przed moim okiem brat brata uścisnął — 
Jeszcze mi widok taki nie zabłysnął.  
  DIEGO
Z serca pochodzi ta braterska zgoda, 
Bo sztuki fałszu nie zna pierś ich młoda.  
  IZABELLA
Z radością widzę, że ich tkliwa dusza 
Łagodnych uczuć przyjmuje wrażenia 
I że
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Idź do strony:

Darmowe książki «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz