Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Ku radości księżnej Messyny, Donny Izabelli, jej synowie — Don Manuel i Don Cezar — po wielu latach niezgody zakopują topór wojenny.
Wydaje się, że między braćmi będzie wieczna zgoda, jednak te optymistyczne wizje rozmywają się, gdy na horyzoncie pojawia się pewna piękna kobieta.
Oblubienica z Messyny to dramat autorstwa Fryderyka Schillera z 1803 roku. Łączy tematykę średniowiecznego romansu z formą tragedii antycznej. Schiller usiłuje też łączyć teatr antyczny z jemu współczesnym.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Oblubienica z Messyny - Fryderyk Schiller (gdzie za darmo czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
pozdrowiony — i niech pozdrowione
Będzie to miasto z przekleństw uwolnione.
Radością moje oko się weseli,
Że książąt, których jak nieprzyjacieli15
Widziałem wprzódy w morderczej pogoni,
Dziś przyjaźń święta wiąże dłoń do dłoni.
DON CEZAR
Miłość powstała z zażartej niezgody
Jak z płomienistych ogniów Feniks16 młody.
GONIEC
Do tego szczęścia nowe ci przynoszę;
Kij mój poselski rozpuścił liść wiosny.
DON CEZAR
biorąc go na stronę.
Mów — co przynosisz?
GONIEC
Jeden dzień radosny
Wszystkie dla ciebie zgromadził rozkosze.
Ta, którąś stracił, którąś szukał długo,
Wynaleziona w bliskości przebywa.
DON CEZAR
Wynaleziona? — gdzie? Mów, wierny sługo?
GONIEC
W Messynie — w środku miasta się ukrywa.
DON MANUEL
pół obrócony do pierwszego Chóru.
Żywym rumieńcem lice czerwienieje
I oko jego płomieniem jaśnieje —
Nie wiem17 przyczyny — lecz ten znak wesela
I mojej duszy radości udziela.
DON CEZAR
do Gońca.
Chodź ze mną — prowadź — bądź zdrów, Manuelu,
W objęciach matki znowu się znajdziemy;
Mnie droga wiedzie do ważnego celu.
Chce odchodzić.
DON MANUEL
Idź — nie odwlekaj; szczęścia ci na drogę.
DON CEZAR
po namyśle wraca jeszcze.
Don Manuelu! Ta radosna chwila
Więcej mnie, cieszy niż wymówić mogę.
Z drżącego serca słodka wróżba strzela,
Że po bratersku kochać się będziemy.
Popęd przyjaźni, tak długi czas niemy,
Nowego słońca nowe światło zrodzi
I utracone dnie życia nagrodzi.
DON MANUEL
Piękny kwiat piękne owoce wyrodzi.
DON CEZAR
To nie jest dobrze, uznaję mą winę,
Że się tak prędko z objęć twych wyrywam —
Lecz nie mniej czuję, chociaż tę godzinę
Wzniosłą i piękną gwałtownie przerywam.
DON MANUEL
Idź za tą chwilą, która ciebie czeka;
Bo takie chwile, co miłości płyną,
Na całe życie wpływają człowieka.
DON CEZAR
Opowiem tobie, co mnie z tych miejsc woła.
DON MANUEL
Zostaw mi serce, zabierz tajemnicę.
DON CEZAR
Nas tajemnica rozdzielić nie zdoła,
Wkrótce ci ciemność ostatnią wyświecę.
Do Chóru.
Wam oznajmuję, żebyście wiedzieli,
Na wieki zwada nasza pojednana.
Uważać będę za nieprzyjacieli
I nienawidzić jak piekieł szatana
Tych, co zarzewie przygaszone zgodą
W nowego sporu płomienie rozwiodą.
Mojej wdzięczności pewnie nie pozyska
Kto mi złe słowo przyniesie od brata.
Źle zrozumiana usłużność od świata
Do serca gorycz słów przelotnych ciska.
Słowo porywcze wyrzeczone w gniewie
Jadu zgubnego w duszę nie wkorzenia;
Ale złowione uchem podejrzenia
Czołga się długo jak powoju krzewie,
Póki tysiącem zrodzonych gałęzi
W ramiona swoje serca nie uwięzi.
Takim sposobem zamieszanie dzieli
Najlepszych ludzi, czułych przyjacieli.
Ściska brata i odchodzi w towarzystwie drugiego Chóru.
Don Manuel i Chór pierwszy
CHÓR (KAJETAN)
Widząc cię, Panie, zdziwionym być muszę
I ledwie poznać mogę twoją duszę.
Twojego brata miłość taka szczera
Zaledwie skąpą nagrodzona mową,
On ci swe serce przyjaźnie otwiera
Ty stoisz niemy, otwierasz powieki
Jako lunatyk z pochyloną głową,
Obecny ciałem, a duszą daleki.
Kto cię obaczy, serce twe oskarży
O obojętność i chęci złowrogie;
Lecz ja nieczułym nazwać cię nie mogę,
Bo uśmiech wdzięczny gra na twojej twarzy
I oko szczęściem niezwyczajnym żarzy.
DON MANUEL
Co odpowiedzieć mam na twoją mowę?
Brat mój przyjazne mógł znaleźć wyrazy;
W nim nienawiści zniknęły obrazy
I serce uczuć zmieniło osnowę.
Ale ja gniewu nie czułem i chwili,
Ledwie wiem, o co walkęśmy toczyli,
Ponad znikome poziomości świata
Skrzydłem wesela dusza moja wzlata;
W otaczającym mnie blasku swobody
Zniknęły chmury minionego lata,
Zniknęły życia ponure przygody.
Patrzę na gmach ten, na pyszne sklepienie
I w myślach moich wystawiam zdziwienie
I miły przestrach narzeczonej mojej,
Gdy ją do zamku wprowadzę podwoi,
W najpierwszą panię i księżnę zamienię.
Dziś jeszcze we mnie uwielbia kochanka,
Obcego w swoje przyjęła objęcia
I nie czekała weselnego wianka
Od Manuela, Messyny książęcia.
Jak słodko duszy, swoją ulubioną
Uwieńczyć jasną wielkości koroną.
Dawno pragnąłem tego zachwycenia,
A choć jej urok nigdy się nie zmienia,
Niech jednak piękność wielkością się zdobi —
Złota oprawa droższym brylant robi.
CHÓR (KAJETAN)
Pierwszy raz twoje wyznanie słyszałem;
Bo już od dawna badawcze źrenice
Pragnęły poznać twoje tajemnice;
Lecz co ty kryłeś, ja pytać nie śmiałem.
Ciebie nie nęcą ani żwawe łowy,
Ani bieg konia, ani lot sokoła.
Skoro przygaśnie promień zachodowy
Ty się wymykasz od dworzanów koła
I żaden z Chóru, co był z tobą zbrojny
W niebezpieczeństwach i łowów, i wojny,
Nie śmie ci w skrytej drodze towarzyszyć.
Czemuż nie mamy o twym szczęściu słyszeć?
Co potężnego do tajemnic zmusza?
Wszak od bojaźni wolna twoja dusza.
DON MANUEL
Szczęście ma skrzydła i prędko ulata,
Skoro przed okiem nie zamkniesz go świata.
Milczenie stanąć powinno na straży;
Bo szczęście długo zatrzymać nie można
Jeśli przed czasem szczebiotliwość próżna
Jego zasłonę podnieść się odważy.
Lecz dzisiaj, celu mego niedaleki
Nie chcę was dłuższym udręczać milczeniem.
Z najpierwszym słońca rannego promieniem
Już ona moją zostanie na wieki.
Zazdrość szatana czoło swe uchyli —
Nie będę do niej ukradkiem przybywać,
Owoc miłości tajemniczo zrywać,
W ucieczce szukać szczęścia mego chwili.
Odtąd w mem życiu dzień jutra nadobny
Będzie do dzisiaj pięknego podobny.
Nie tak mi szybko dzień słodki upłynie
Jak błyskawica, co w ciemności ginie,
Ale powolnie, jako piasek drobny
W czystej klepsydrze lub strumyk w dolinie.
CHÓR (KAJETAN)
Niech nasze ucho nazwisko usłyszy
Tej, co twe serce uszczęśliwia w ciszy,
Byśmy zazdroszcząc, los twój uwielbiali
I narzeczonej księcia cześć oddali.
Powiedz nam, w jakiej kryjesz ją ustroni?
Myśmy w wesołej, myśliwskiej pogoni
Wzdłuż i wszerz wyspę całą przebiegali,
A nigdzie słychu nie powzięli o niej,
Tak że mi wkrótce mogło przyjść do głowy,
Że ją skrył obłok czarownej osnowy.
DON MANUEL
Co było skrytym, dziś przyjdzie do wieści.
Słuchajcie tylko przygód moich treści:
Było to w czasie, temu pięć miesięcy,
Gdy jeszcze ojciec w tym kraju panował
I mocą groźnej potęgi książęcej
Młodzież uporną niewolą krępował.
Innej na świecie nie znałem zabawy
Jak szczękać bronią, zarzucać obławy.
Jużeśmy podłuż górzystego lasu
Do wieczornego polowali czasu,
Gdy mnie gonitwa jednej łani białej
Z dala od świty odłączyła całej.
Trwożne zwierzątko ucieka przez jary,
Bezdrożne krzaki i długie obszary;
Na jeden pocisk bieży wciąż przede mną —
Ale gdy strzała celu nie dotyka
Rumak go dobiec kusi się daremno,
Łania u bramy ogrodowej znika.
Skaczę na ziemię, nie żałuję kroku,
Już ręka moja ostrą dzidę mierzy
Gdy oto dziwny cud się zjawia oku:
Zwierzątko u nóg zakonnicy leży,
A ona dłonią białą i pieszczoną
Tuli do siebie łanię przelęknioną.
Niemy, poglądam na widok uroczy
Bezwładnie ostrej dobywając strzały;
Ale dziewica wznosi wielkie oczy,
Żebrząc litości dla swej łani białej.
W tej chwili sobą staliśmy zajęci —
Jak długo? Nie wiem — czas wypadł z pamięci.