Książka ukazuje wzajemne relacje między społeczeństwem a władzą w Polsce południowo-wschodniej w ostatniej dekadzie PRL. Autor scharakteryzował główne nurty zinstytucjonalizowanego oraz niezorganizowanego sprzeciwu społecznego, począwszy od struktur powstałych przed sierpniem 1980 r. na komitetach obywatelskich „Solidarność” w 1989 r. skończywszy, przedstawił również rolę Kościoła katolickiego. Szczególnej analizie poddał działania organów bezpieczeństwa przeciwko opozycji i oporowi

Książka uhonorowana Nagrodą Historyczną „Polityki” za rok 2006. „Określenie »Marzec 1968« należy do swoistej magii języka i raczej zamazuje niż objaśnia istotę i chronologię wydarzeń, które były przecież znacznie bardziej rozciągnięte w czasie: rozpoczęły się kilka miesięcy wcześniej i trwały kilka miesięcy później. Należałoby zresztą chyba mówić nie o jednym Marcu, lecz raczej o Marcach – w liczbie mnogiej. Pod pojęciem tym kryje się wszak kilka różnych, niekoniecznie ze sobą powiązanych, a

Na długiej liście publikacji poświęconych Marcowi ’68 dominują te, które przedstawiają wydarzenia przede wszystkim z perspektywy warszawskiej. Włodzimierz Suleja ponownie podejmuje marcowy temat – koncentrując się na Wrocławiu. Jego monografia, oparta na wszystkich dostępnych dziś źródłach historycznych – archiwalnych oraz relacjach – jest najpełniejszym dotychczas opisem przebiegu wydarzeń 1968 r. i ich skutków na Dolnym Śląsku.

Publikacja pracowników Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach – Jarosława Neji i Andrzeja Sznajdera opowiada o najdłuższym strajku Grudnia 1981 r. – proteście górników kopalni „Piast” w Bieruniu. W pięciu rozdziałach autorzy przedstawili genezę, przebieg i konsekwencje tego wyjątkowego, bo odbywającego się pod ziemią protestu. Szczegółowy opis wydarzeń uzupełnia obszerny aneks źródłowy. Składają się na niego 44 dokumenty odnalezione w Archiwach

Podstawowe wnioski, płynące z publikowanych dokumentów, są następujące: Związek Sowiecki najpóźniej w październiku 1980 r. przyjął za obowiazującą strategię polegającą na stanowczym odrzuceniu możliwości interwencji zbrojnej, natomiast na równoczesnym wywieraniu na przywódców PRL silnej presji, zmierzajacej do skłonienia ich do rozwiązania problemu „polskimi rękoma”. Strategia ta została zaakceptowana (aczkolwiek nie bez oporów ze strony np. Ericha Honeckera) przez pozostałe państwa bloku

SPROSTOWANIE Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu informuje, że w rozdziale drugim zatytułowanym „Obsada kierowniczych stanowisk w aparacie bezpieczeństwa publicznego w latach 1944-1956 (zestawienie tabelaryczne)” opracowania „Aparat Bezpieczeństwa w Polsce, Kadra Kierownicza, tom I” pod redakcją naukową dr Krzysztofa Szwagrzyka w przypisie nr 19 na stronie 79 znalazła się błędna informacja, że Dyrektor Departamentu II w centrali Ministerstwa