Pan Tadeusz Adama Mickiewicza stanowi spisaną trzynastozgłoskowcem (a więc stylem podniosłym), zawartą w dwunastu księgach epicką opowieść o szlachcie polskiej początku XIX wieku. Jako epopeja narodowa, która miała „trafić pod strzechy”, czyli do wszystkich Polaków, również tych niezaliczających się do elit majątkowych, urzędniczych czy umysłowych — jest prawdopodobnie najsłynniejszym dziełem czołowego polskiego poety romantycznego. Wśród najważniejszych wątków fabularnych Pana Tadeusza

Liryki lozańskie to zbiór wierszy Adama Mickiewicza. Liryki powstały w latach 1893–1840 podczas pobytu poety w Lozannie, a zostały opublikowane dopiero po śmierci autora. Adam Mickiewicz po napisaniu Pana Tadeusza nie publikował więcej poezji. Po jego śmierci liryki zostały odnalezione i zebrane w tom na podstawie charakterystycznych cech wspólnych. Mickiewicz odszedł w nich od retoryki i opisów, są to utwory bardziej zwięzłe i melodyjne.

Prozatorski utwór przypominający w formie teksty biblijne, będący w istocie dokumentem polskiego mesjanizmu, który stał się przepustką Adama Mickiewicza do świata ówczesnej literatury europejskiej. Ideologicznie zaangażowana treść odczytuje dzieje upadku Polski jako analogię męki Chrystusa. Z tej perspektywy autor definiuje zadania i program polskiej emigracji, pozostając w przekonaniu, że rewolucja w Europie jest nieunikniona. Odnosi się przy tym krytycznie do wszelkich sporów