Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖
Walencjo, młody mężczyzna żądny nowych doświadczeń życiowych, wyrusza doMediolanu. Jego przyjaciel Protej skrycie kocha się w Julii, nie chce jejopuszczać i pomimo namów Walencja pozostaje w Weronie.
Julia także skryciekocha Proteja, wreszcie wyznają sobie miłość. Niestety wkrótce jego ojciecpostanawia wysłać go do Mediolanu, by towarzyszył Walencjowi na dworzeksięcia. Kochankowie żegnają się, przyrzekając sobie wierność, jednak poprzybyciu Proteja do Mediolanu sytuacja się komplikuje…
Jedna z pierwszych sztuk Szekspira, komedia romantyczna poruszająca problemkonfliktu pomiędzy męską przyjaźnią a miłosnym afektem. Wyróżnia się postaćLancy, błazeńskiego służącego Proteja, mówiącego żywą, potoczną prozą.
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
Cóż tam sam z sobą rozumujesz?
ŚPIECHNic, tylko sobie rymuję. Tobie, panie, cały rozum zostawiam.
WALENCJOKu czemu?
ŚPIECHKu usposobieniu się na posła od Sylwii.
WALENCJOA do kogo?
ŚPIECHDo ciebie samego. Ona bowiem umizga się104 do ciebie pod przenośnią.
WALENCJOPod jaką przenośnią?
ŚPIECHPrzenosząc wyrazy listu na ciebie samego.
WALENCJOPrzecież do mnie nie pisała?
ŚPIECHNa cóż miała pisać, kiedy cię nastroiła, żeś sam do siebie napisał. A co, czy trudno ci jeszcze rozwiązać serię zagadnień, które ci zadała?105
WALENCJOWierz mi, że trudno.
ŚPIECHKtóż by ci na serio wierzył? Lecz czyś na serio od niej żadnego przy tym zadaniu nie dostał zadatku?
WALENCJONie, gdyż mię odprawiła z kwitkiem.
ŚPIECHPrawda, bo z listem.
WALENCJOZ listem, który napisałem do jej przyjaciela.
ŚPIECHA którym skwitowała się z tobą, więc na tym koniec, i kwita.
WALENCJOOby to jeszcze na gorsze nie wyszło.
ŚPIECHJam już po obiedzie.
ŚPIECHEj, posłuchaj, panie, chociaż miłość jest kameleonem, a przeto może żyć powietrzem107, jam człowiek, żywię się potrawami, mięsa potrzebuję. Nie bądź jak twoja kochanka. Daj się poruszyć.
Oj, caluteńka godzina upłynie, nim płakać przestanę. Wszystek ród Lanców odznacza się właśnie tą samą wadą. Jam też moją cząstkę w spadku dostał, jako syn wytrawny, i jadę z panem Protejem na dwór cesarski. Nie ma na świecie tak twardego stworzenia jak ten pies mój, Krab. Moja matka szlocha, ojciec utyskuje, siostra beczy, nasza dziewka wyje, kotka załamuje łapki, zgoła, cały dom w strasznej rozpaczy, a jednak ten dzikiego serca kondel108 ani jednej łzy nie uronił. To kamień, głaz prawdziwy, nie ma w nim więcej litości niż w psie jakim. Żyd nawet byłby płakał, patrząc na nasze rozstanie.109 Co mówię, ślepa moja babka, rozstając się ze mną, oczy wypłakała. Ot, przedstawię wam, jak to było.
Niech ten trzewik będzie moim ojcem. Nie, ten lewy trzewik będzie moim ojcem. Nie, nie, ten lewy trzewik jest moją matką. Nie, ani tak, ani owak być nie może. A jednak tak jest, tak jest, bo ma gorszą podeszwę. Ten dziurawy trzewik jest więc moją matką, a ten moim ojcem. Niech mię piorun trzaśnie, jeśli tak nie jest.
Teraz, panie, ta laska jest moją siostrą, bo, zważ dobrze, biała jak lilia, a smagła jak trzcina. Ten kapelusz jest Hanką, naszą dziewką110. Ja zaś jestem psem. Nie, pies jest sam sobą, a jam także pies, o! Pies jest mną, a i ja jestem sam sobą — wyśmienicie, wyśmienicie! Teraz przychodzę do ojca: „Ojcze, twoje błogosławieństwo!” Teraz niech trzewik od wielkiego płaczu nie rzeknie ni słowa. Teraz należy mi uściskać ojca, ale on wciąż ryczy.
Teraz idę do matki, o! gdyby mogła przemówić, ale ona z obłąkania jak drewno. Przecież pocałuję ją
Tak, to ona, to mojej matki oddech, czy tędy, czy owędy. Teraz zbliżam się do mej siostry. Słuchaj, jak jęczy. A przez ten cały czas pies ani jednej łzy nie roni, ani jednego słówka nie przemawia. A patrz, jakim strumieniem po tym pyle płyną łzy moje!
Spiesz się, śpiesz, Lanco, prędzej na barkę. Twój pan już odpływa. Będziesz go musiał chyba czółnem i wiosłem gonić. Cóż ci to, czego płaczesz, człowieku? Prędzej, mazgaju, nie pieść się, bo jeśli tu dłużej guzdrać się będziesz, woda cię odpłynie111, i na nic ci się to pieszczenie nie zda.
LANCATak, tak, zgadłeś, to jest razem112 i pies, i szczenię, i na nic mi się nie zda, więc nie dbam, jeśli je stracę, bo to najnieczulsze113 pies-szczenię, jakie kiedy u człowieka piszczało na sznurku.
PANTINOCo znaczy najnieczulsze pieszczenie?
LANCAA jużci to moje pies-szczenię na sznurku, ten mój pies Krab.
PANTINOGłupiś, jam mówił, że jeśli się tu dłużej z sobą pieścić będziesz, stracisz przyjazną toń114 na wodzie, tracąc tę toń, stracisz podróż, tracąc podróż, stracisz swego pana, a tracąc pana, stracisz swą służbę, a tracąc... Cóż to się znaczy, czemu mi gębę zatykasz?
LANCABo się boję, żebyś nie stracił języka.
PANTINOGdzieżbym miał go stracić?
LANCAW tak długich jak te gadkach.
PANTINOCo? w gatkach?
LANCAStracić toń i podróż, i pana, i służbę, i pieszczenie, i szczenię!
To za wiele, mój bracie. O, gdyby rzeka do dna wyschła, zdołałbym ją napełnić moimi łzami. Gdyby wiatr ustał, moje westchnienia pognałyby łódkę.
PANTINORuszaj mi zaraz, gamoniu! Kazano mi co tchu cię przyzwać.
LANCAMożesz sobie przezywać mię, jeśli śmiesz.
PANTINOA co, nie pójdziesz mi stąd?
LANCAKiedy trzeba, to trzeba, więc pójdę.
Służko115 mój!
WALENCJOPani moja!
ŚPIECHPatrz, panie, Turio na ciebie się marszczy.
WALENCJOTo z miłości, chłopcze.
ŚPIECHAle nie ku tobie.
WALENCJOA więc ku mej pani.
ŚPIECHByłoby dobrze, gdybyś go przetrzepał.
Służko, tyś w złym humorze.
WALENCJOZaiste, pani, tak się wydaję116.
SYLWIACzyż wydajesz się tym, czym nie jesteś?
WALENCJOI to być może.
TURIOTak czynią obłudnicy.
WALENCJOTak i ty czynisz.
TURIOCzymże się zdaję, czym bym nie był w istocie?
WALENCJOMądrym.
TURIOJakiż na odwrót masz dowód, że nim nie jestem?
WALENCJOTwoją głupotę.
TURIOPrzez cóż widzisz moją głupotę?
WALENCJOSzacując cię po twej szacie, widzę twą głupotę przez twą chudą kapotę, więc jesteś kaput117.
TURIOPrzecież ona dubeltowa118.
WALENCJOWięc dubeltowa i twa głupota.
TURIOWażysz się to mówić?
SYLWIACo, Turio, ty się zżymasz119, mienisz się na twarzy?
WALENCJOWybacz mu, pani, gdyż on jest rodzajem kameleona.
TURIOKtóry miałby większą ochotę krwi twojej skosztować niż żyć twoim powietrzem.
WALENCJOCzy tak powiedziałeś?
TURIOTak, i już na ten raz kończę.
WALENCJODobrze wiem o tym, że zawsze prędzej kończysz, niż poczynasz.
SYLWIATęgi słów nabój, panowie, i szybko wystrzelony.
WALENCJOW istocie, pani. Dziękujemy dawcy.
SYLWIAKtóż nim jest, służko?
WALENCJOTy sama, luba pani, boś ty dała ognia. Turio cały swój dowcip pożycza z twoich oczu i to, co pożycza, wydaje przez grzeczność w twoim towarzystwie.
TURIOJeśli, mospanie120, w sporach ze mną słowo za słowo wydawać będziesz, prędko zrobię twój dowcip bankrutem.
WALENCJONiewątpliwie, mospanie, posiadasz niemały słów zapas, ale zdaje mi się, brak ci wszelkiej innej monety dla twych pachołków, bo widać po ich liberii, aż do gołego wytartej, że tylko gołymi słówkami ich żywisz.
SYLWIADość już, panowie, dość tego; oto mój ojciec nadchodzi.