Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖
Walencjo, młody mężczyzna żądny nowych doświadczeń życiowych, wyrusza doMediolanu. Jego przyjaciel Protej skrycie kocha się w Julii, nie chce jejopuszczać i pomimo namów Walencja pozostaje w Weronie.
Julia także skryciekocha Proteja, wreszcie wyznają sobie miłość. Niestety wkrótce jego ojciecpostanawia wysłać go do Mediolanu, by towarzyszył Walencjowi na dworzeksięcia. Kochankowie żegnają się, przyrzekając sobie wierność, jednak poprzybyciu Proteja do Mediolanu sytuacja się komplikuje…
Jedna z pierwszych sztuk Szekspira, komedia romantyczna poruszająca problemkonfliktu pomiędzy męską przyjaźnią a miłosnym afektem. Wyróżnia się postaćLancy, błazeńskiego służącego Proteja, mówiącego żywą, potoczną prozą.
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
Pasterz szuka barana, a nie baran pasterza, lecz ja mego pana szukam, a mój pan mię nie szuka, stąd widać, żem nie baran.
PROTEJBaran dla paszy chodzi za pasterzem, pasterz dla strawy nie chodzi za baranem. Ty gwoli21 twym zasługom chodzisz za twym panem, twój pan według22 zasług nie chodzi za tobą, stąd więc jesteś baranem.
ŚPIECHJeszcze jeden taki dowód, a zabeczę: bee!
PROTEJLecz słuchaj, czyś mój list Julii doręczył?
ŚPIECHA jużci23, panie; ja, zgubiony baran, list twój oddałem onej24, wytrefionemu25 barankowi, a ona, wytrefiony baranek, mnie, zgubionemu baranowi, nic za trud nie dała.
PROTEJBrak mi tu pastwiska dla tak licznej trzody baranków.
ŚPIECHJeśli brak, a grunt przeciążony, to ją lepiej wybrakuj.
PROTEJZnów się zgubiłeś, raczej tobie marsz do kata.
ŚPIECHCo, masz dukata? O, mniej dukata starczy mi za to, żem list nosił.
PROTEJNie rozumiesz; do kata znaczy: do oprawcy.
ŚPIECHLecz czyż po odebraniu mego pisma nie skinęła, nie rzekła nic?
ŚPIECHPo nim.
PROTEJNic i po nim, to razem będzie nicponiem.
ŚPIECHNie zrozumiałeś mię, panie, jam ci mówił, że skinęła. Ty się pytasz, czy po odebraniu tego pisma nie skinęła, nie rzekła nic. Po nim, odpowiadam, jużci28 nie przed nim.
PROTEJCo społem29 wzięte, staje się nicponiem.
ŚPIECHTeraz więc, gdyś w składaniu tyle zażył trudów, weź to za twe trudy.
PROTEJNie, tobie się to należy za wręczenie listu.
ŚPIECHNo, widzę, że cierpliwie muszę cię znosić.
PROTEJJak to znosić mię musisz?
ŚPIECHNosząc twój list uczciwie, a za trud niczego nie otrzymując prócz nazwania nicponiem.
PROTEJDalibóg30, rączy masz dowcip.
ŚPIECHA jednak twej opieszałej kieski dognać nie może.
PROTEJNo, no, otwórz twą tajemnicę pokrótce. Cóż ona rzekła?
ŚPIECHOtwórz twą kieskę, aby twój pieniądz i moja tajemnica mogły się razem objawić.
PROTEJMasz więc za twój trud. Cóż rzekła?
ŚPIECHZaprawdę mniemam, panie, że jej zdobyć nie zdołasz.
PROTEJCo, czyś tyle z niej wydobył?
ŚPIECHMnie się nic, panie, nie udało z niej wydobyć, nic, ani nawet jednego dukata za wręczenie listu. A ponieważ ona tak twardą była względem mnie, com wyznanie twego serca jej przyniósł, bodaj czy również twardą się nie okaże tobie, gdy ci wyjawi swoje31. Nie dawaj jej żadnego zadatku, chyba kamienie, gdyż ona twarda jak stal.
PROTEJCóż, nic więc nie rzekła?
ŚPIECHNic, ani nawet: „Weź to za twe trudy”. Dzięki ci, że chcąc wydać się hojnym, dałeś mi dydka32, więc, wet za wet, noś sam twe listy na przyszłość. Za czym idę polecić cię memu panu.
PROTEJ