Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖
Krótki opis książki:
Walencjo, młody mężczyzna żądny nowych doświadczeń życiowych, wyrusza doMediolanu. Jego przyjaciel Protej skrycie kocha się w Julii, nie chce jejopuszczać i pomimo namów Walencja pozostaje w Weronie.
Julia także skryciekocha Proteja, wreszcie wyznają sobie miłość. Niestety wkrótce jego ojciecpostanawia wysłać go do Mediolanu, by towarzyszył Walencjowi na dworzeksięcia. Kochankowie żegnają się, przyrzekając sobie wierność, jednak poprzybyciu Proteja do Mediolanu sytuacja się komplikuje…
Jedna z pierwszych sztuk Szekspira, komedia romantyczna poruszająca problemkonfliktu pomiędzy męską przyjaźnią a miłosnym afektem. Wyróżnia się postaćLancy, błazeńskiego służącego Proteja, mówiącego żywą, potoczną prozą.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
style="margin-left: 12em">Że biała.
TURIO
Kłamie, filutka, bo mam twarz czarniawą.
PROTEJ
Wszak perły białe, a dawnym przysłowiem:
„Często niewieście Murzyn perłą zda się”.
JULIA
na stronie
Perłą, co perły z jej oczu wyciska.
Lepiej oślepnąć niż się w nim zaślepić.
TURIO
Jakżeż się moja mowa jej wydaje?
PROTEJ
Źle, kiedy mówisz o wojnie.
TURIO
Lecz dobrze,
Gdy o pokoju i miłości mówię?
JULIA
na stronie
A jeszcze lepiej, gdy dajesz jej pokój.
TURIO
I cóż o mojej odwadze powiada?
PROTEJ
Och, o tym, panie, zupełnie nie wątpi.
JULIA
na stronie
Miałażby wątpić, znając twe tchórzostwo?
TURIO
I cóż o moim urodzeniu mówi?
PROTEJ
Mówi, że świetnym słyniesz pochodzeniem.
JULIA
na stronie
Prawda, bo zszedłeś z szlachcica na głupca.
TURIO
Czyż dobrze zważa na własności moje?
PROTEJ
Litość ją bierze nad nimi.
TURIO
A czemu?
JULIA
na stronie
Że taki jak ty osieł je posiada.
PROTEJ
Żeś je zastawił.
JULIA
Patrzcie, oto książę.
Wchodzi Książę.
KSIĄŻĘ
Jakież, Proteju, jakżeż się masz, Turio?
Kto z was ostatni widział Eglamura?
TURIO
Nie ja.
PROTEJ
I nie ja.
KSIĄŻĘ
Widzieliście Sylwię?
PROTEJ
Ani jej także.
KSIĄŻĘ
A zatem uciekła,
Snadź do Walencja. Wzięła Eglamura.
Trudno już wątpić. Zszedł ich mnich Wawrzyniec,
Gdy pokutując, wędrował po lesie.
Dobrze go poznał i jej się domyślał.
Lecz nie był pewnym, gdyż ją kryła maska.
Prócz tego miała wieczór się spowiadać
W Patryka celi, ale tam nie przyszła,
Wszystko to zda się stwierdzać jej ucieczkę.
Więc proszę, czasu nie trwońcie w naradach,
Lecz żywo na koń i zjedźcie się ze mną
Przy pochyłości u podnóża góry,
Na mantuańskiej drodze, którą zbiegli.
Śpieszcie się, mili młodzianie, i za mną!
Książę odchodzi śpiesznie.
TURIO
Otóż rzecz śliczna być krnąbrną dziewczyną,
Szczęście ją ściga, a ona umyka!
Mną gna chęć zemsty ku Eglamurowi
Raczej niż miłość ku niebacznej Sylwii.
Wychodzi.
PROTEJ
Mnie wiedzie raczej ma miłość do Sylwii
Niźli zawziętość na jej towarzysza.
Wychodzi.
JULIA
Ja zaś tam śpieszę skrzyżować tę miłość,
Nie szkodzić Sylwii, co przez miłość zbiegła.
Wychodzi
SCENA TRZECIA
Las. Sylwia i bandyci.
PIERWSZY BANDYTA
Pójdź, bądź cierpliwą. Musimy cię stawić
Przed naszym wodzem.
SYLWIA
Tysiąc mię klęsk innych
Już nauczyło, jak tę znieść cierpliwie.
DRUGI BANDYTA
Ruszaj z nią prędzej.
PIERWSZY BANDYTA
Gdzież jest młodzieniec, co jej towarzyszył?
TRZECI BANDYTA
Rącze ma nogi, a więc nas przegonił,
Lecz go ścigają Mojżesz i Waleriusz.
Ty ją w zachodnią stronę lasu zawiedź,
Tam znajdziesz wodza. My ruszym za zbiegiem.
Umknąć nie może, knieja obsadzona.
PIERWSZY BANDYTA
Pójdź, niech do groty wodza cię zawiodę.
Nie bój się, nie bój, on prawą ma duszę
I nie obejdzie się niecnie z kobietą.
SYLWIA
O mój Walencjo, dla ciebie to znoszę.
Wchodzą do lasu.
SCENA CZWARTA
Inna część lasu. Zbliża się Walencjo.
WALENCJO
W człowieku zwyczaj wnet przechodzi w nałóg.
W tej ciemnej puszczy, w niemieszkanych gajach
Lżej mi niż w ludnych i kwitnących miastach.
Tu siedzieć mogę samotny, bez świadków,
I śpiewać moje nieszczęścia i smutki
Zgodnie z rzewliwym słowika kwileniem.
O ty, co w moim zwykłaś mieszkać łonie,
Zbyt długo domu pustką nie zostawiaj,
By gmach nie począł chylić się w ruinę
I bez pamiątki244, czym wprzód był, nie runął.
Twą obecnością podeprzyj mię, Sylwio!
Twego pasterza pociesz, nimfo luba!
Słychać wrzawę
Cóż to za zgiełki, jakaż tu dziś wrzawa?
To bracia moi, których wola prawem,
Za jakimś biednym polują wędrowcem.
Choć mię kochają, nieraz mi zbyt trudno
Wstrzymać ich w porę od zelżywych gwałtów.
Ustąp, Walencjo. Któż to tam nadchodzi?
Walencjo usuwa się na bok. Wchodzi Protej, Sylwia i Julia.
PROTEJ
Jam tę usługę oddał tobie, pani
(Choć twego sługi poświęceń nie cenisz),
Stawiając życie, by cię wydrzeć temu,
Co byłby zgwałcił twój honor i miłość.
Racz mi w nagrodę dać jedno spojrzenie.
Mniejszego daru żądać niepodobna,
I jestem pewien, że mniej dać nie możesz.
WALENCJO
na stronie
Snem mi się zdaje, co widzę i słyszę,
Miłości! daj mi cierpliwość, bym zdołał
Wstrzymać się chwilę.
SYLWIA
O, jakżem nieszczęsna!
PROTEJ
Byłaś nieszczęsną, pani, nimem przybył245,
Lecz mym przybyciem szczęście ci wróciłem.
SYLWIA
Tym nieszczęśliwszam246, żeś się zbliżył do mnie.
JULIA
na stronie
I ja, ilekroć do ciebie się zbliża.
SYLWIA
Gdyby mię porwał jaki lew zgłodniały,
Lżej by mi było dać się pożreć bestii,
Niż Protejowi zawdzięczać ratunek.
Świadkiem bądź niebo, jak Walencja kocham,
Jego mi życie tak drogie jak dusza,
A również tyle (więcej nikt nie zdoła)
Gardzę Protejem zmiennym, wiarołomnym.
Więc idź precz, dłużej nie nalegaj na mnie.
PROTEJ
W jakiż bym hazard247, choćby wiódł w śmierć samą,
Za jedno lube nie pobiegł spojrzenie?
Miłość tu znosi klątwę znów stwierdzoną,
Że nie kochacie tych, co dla was płoną.
SYLWIA
Tej, co cię kocha, ty nie kochasz pono.
Wspomnij na Julię, twą pierwszą kochankę.
Tyś jej ślubował tysiącami przysiąg
Niezłomną wiarę. Wszystkie te przysięgi
Zepchnąłeś w zdradę, by się zwrócić do mnie.
Straciłeś wiarę, chyba że dwie miałeś,
Gorsze od jednej. Lepiej żadnej nie mieć