Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Walencjo, młody mężczyzna żądny nowych doświadczeń życiowych, wyrusza doMediolanu. Jego przyjaciel Protej skrycie kocha się w Julii, nie chce jejopuszczać i pomimo namów Walencja pozostaje w Weronie.

Julia także skryciekocha Proteja, wreszcie wyznają sobie miłość. Niestety wkrótce jego ojciecpostanawia wysłać go do Mediolanu, by towarzyszył Walencjowi na dworzeksięcia. Kochankowie żegnają się, przyrzekając sobie wierność, jednak poprzybyciu Proteja do Mediolanu sytuacja się komplikuje…

Jedna z pierwszych sztuk Szekspira, komedia romantyczna poruszająca problemkonfliktu pomiędzy męską przyjaźnią a miłosnym afektem. Wyróżnia się postaćLancy, błazeńskiego służącego Proteja, mówiącego żywą, potoczną prozą.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

morze strąci.

Patrz, w jednym wierszu dwakroć60 jego imię:

„Nieszczęsny Protej, Protej zakochany,

Do lubej Julii”. To zaraz odedrę,

A jednak szkoda, gdyż on z mym tak pięknie

Kojarzy swoje żałosne imiona.

Razem je złożę. Teraz się całujcie,

Ściskajcie, swarzcie61 i róbcie, co chcecie.

Wchodzi Lucetta. LUCETTA

Już obiad gotów. Ojciec pani czeka.

JULIA

Idźmy więc, idźmy.

LUCETTA

Mająż62 tu te świstki

Zostać jak plotki, by co wygadały?

JULIA

Unieś je raczej, jeśli je poważasz.

LUCETTA

Gdym ci je niosła, uniosłaś się na mnie.

Jednak je zbiorę, by tu nie przeziębły.

JULIA

Widzę, masz do nich pociąg nieprzeparty.

LUCETTA

Mów, pani, co chcesz, jeżeli co widzisz.

I ja też widzę, choć sądzisz, żem ślepa.

JULIA

Idźmy już, proszę.

Wychodzą. SCENA TRZECIA

Komnata w domu Antonia. Wchodzi Antonio i Pantino. ANTONIO

Powiedz, Pantino, jakąż ważną sprawą

Mój brat tak długo trzymał cię w krużganku?

PANTINO

O swym bratanku, twym synu, Proteju,

Prawił63.

ANTONIO

Cóż o nim?

PANTINO

Dziwił się, że, panie,

Marnować młodość pozwalasz mu w domu,

Gdy inni ludzie mniejszego znaczenia

Ślą po zaszczyty synów za granicę;

Jednych na wojnę w zapasy z fortuną64,

Drugich, by gdzieś tam wyspy odkrywali,

Innych na skrzętne w naukach wszechnice65.

A do każdego lub wszystkich tych zajęć

Mówił, że syn twój Protej jest sposobny66,

I prosił, abym na ciebie nalegał,

By więcej czasu już nie tracił w domu;

Wielki mu zarzut zostałby na przyszłość,

Gdyby za młodu nie odbył podróży.

ANTONIO

Niewiele na to nalegać ci trzeba,

Na co kowałem67 przez cały ten miesiąc.

Dobrzem rozważył, ile czasu traci

I jak nie może doskonałym zostać,

Chyba że świat go dozna i wyuczy.

Bo doświadczenie trudem się nabywa,

A doskonali szybkim biegiem czasu.

Więc gdzież go posłać, powiedz, gdzież najlepiej?

PANTINO.

Wszakże wiesz, panie, że jego towarzysz,

Młody Walencjo, bawi przy cesarzu68,

Na jego dworze monarszym.

ANTONIO

Wiem dobrze.

PANTINO

Słusznie byłoby tam go wysłać, panie.

Tam się w turniejach, w grach rycerskich wprawi,

Pozna się z szlachtą, gładkich mów nasłucha,

Tam z bliska ujrzy każdy zawód godny

Jego młodości i krwi znakomitej.

ANTONIO

W smak mi twa rada, dobre zdanie dajesz;

Jakoż na dowód, ile w nim smakuję,

Ujrzysz natychmiast pełne wykonanie,

Gdyż co najśpieszniej, jak nagłość wymaga,

Na dwór cesarski wyprawię Proteja.

PANTINO

Racz mnie posłuchać: jutro don Alonso,

Z innymi pany69 zacnego imienia,

Wyjeżdża złożyć hołd swój cesarzowi

I woli jego służby swe polecić.

ANTONIO

Dobra drużyna, z nią Protej pojedzie.

Wchodzi Protej, czytając list.

Ot i on w porę, zaraz z nim pogadam.

PROTEJ

Luba miłości! i słowa, i życie!

Tu jest jej ręka, pośrednik jej serca,

Tu ślub miłości, zakład70 jej honoru.

O, gdyby nasi ojcowie zechcieli

Przyklasnąć naszej skłonności i nasze

Szczęście zatwierdzić wspólnym przyzwoleniem!

O boska Julio!

ANTONIO

Cóż to za list czytasz?

PROTEJ

Wybacz mi, panie, to jest od Walencja

Parę słów czułej pamięci. Przyjaciel,

Co się z nim widział, oddał mi je właśnie.

ANTONIO

Pozwól list przejrzeć, dowiedzieć się nowin.

PROTEJ

Nie ma w nim żadnych. Donosi mi tylko,

Jak szczęśnie71 żyje, jak jest ulubionym

I zaszczycanym co dzień od cesarza72

I jak mię pragnie mieć wspólnikiem w szczęściu.

ANTONIO

Powiedz mi, jakżeś przyjął to życzenie?

PROTEJ

Jak syn zależny od twej woli, panie,

A nie od jego życzeń przyjacielskich.

ANTONIO

Z jego życzeniem ma wola się zgadza.

Nie dziw się, nie dziw, że tak nagle działam,

Co chcę, to będzie — i na tym jest koniec.

Jam postanowił, że czas jakiś spędzisz

Razem z Walencjem na dworze cesarza,

Jaką on pomoc odbiera od swoich,

Takie zasiłki będziesz miał ode mnie:

Więc się przygotuj, gdyż jutro odjedziesz.

Nie ma wymówki, bom ja nieugięty.

PROTEJ

Panie, tak prędko wybrać się nie zdołam.

Dzień lub dwa jeszcze racz się zastanowić.

ANTONIO

Czego brak będzie, wyśle się za tobą.

Nie mów mi więcej ni słowa o zwłoce.

Jutro wyjedziesz. Pójdź, Pantino, pomóż,

Zajmij się co tchu wyprawą Proteja.

Antonio i Pantino odchodzą. PROTEJ

By się nie sparzyć, unikałem ognia

I wpadłem w morze, w którym utonąłem.

Bałem się ojcu pokazać list Julii,

By się miłości mojej nie sprzeciwił,

A on wyciosał z mej własnej wymówki

Najtwardszą moim pragnieniom zaporę.

Jakżeż ta wiosna miłości podobna

Do zmiennej ranka kwietniowego chwały:

Raz się wychyli słońce w pełnej krasie73

I znów wnet chmura pochłonie blask cały.

Wraca Pantino. PANTINO

Panie Proteju, pójdź, ojciec cię woła.

Pójdź, bo mu śpieszno, staw się na rozkazy.

PROTEJ

Muszę, więc serce poddaje się zgoła,

A jednak mówi „nie” po tysiąc razy.

Wychodzą.

Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/

AKT DRUGI SCENA PIERWSZA

Ulica w Mediolanie. Wchodzi Walencjo i Śpiech. Walencjo upuszcza rękawiczkę. ŚPIECH

Twa rękawiczka, panie, patrz.

WALENCJO

Ja własne

Noszę na rękach lub przy mej osobie.

ŚPIECH

Więc może twoja, gdyż także osobna.

WALENCJO

Daj, niech obejrzę... Teraz moja... Dzięki!

Luba ozdobo jej anielskiej ręki!

Ach, Sylwio, Sylwio!

ŚPIECH

Madam74 Sylwio, madam Sylwio!

WALENCJO

Co ty robisz, śmiałku?

ŚPIECH

Wołam, bo inaczej ona nie usłyszy.

WALENCJO

A któż ci kazał ją przyzywać?

ŚPIECH

Własna twa godność, panie, albom cię nie zrozumiał.

WALENCJO

Zawsześ75 zanadto pośpieszny.

ŚPIECH

A jednak niedawno co dostałem po uszach, żem był powolnym76 zanadto.

WALENCJO

Mniejsza o to. Powiedz mi, czy znasz Sylwię?

ŚPIECH

Czy tę, w której się kochasz?

WALENCJO

I skądże ty wiesz, że ja się kocham?

ŚPIECH

Zaiste77 po szczególnych tych znakach: Naprzód78 uczyłeś się tak jak Protej załamywać ręce, niby jaki malkontent, lubować w miłosnej piosnce jak szczygieł, chodzić samotnie jak człowiek tknięty zarazą, wzdychać jak student, kiedy abecadło zgubi79, płakać jak młode dziewczę, gdy starą babkę pochowa, pościć jak skazany na dietę, nie spać jak sknera z obawy złodzieja80, wyć żałośnie jak żebrak w Dzień Zaduszny. Dawniej zwykł byłeś81, kiedyś się śmiał, piać jak kogut, gdyś chodził, stąpałeś jak lew, gdyś pościł, to tylko zaraz po obiedzie, gdyś smutnie spoglądał, to jeno82 wtedy, gdyś nie miał pieniędzy. A teraz całkiem przeistoczyła cię kochanka, tak że gdy spojrzę na cię83, zaledwie wystawić84 sobie mogę, żeś ty mój dawny pan.

WALENCJO

I czyż to wszystko spostrzec można we mnie?

ŚPIECH

Wszystko to widać bez ciebie.

WALENCJO

Beze mnie? To być nie może.

ŚPIECH

Bez czy przez ciebie, to jedno, bo bez ciebie nie byłoby takiego dudka85 jak ty na świecie, a tyle opiłeś się tych szaleństw, że one wszystkie przez ciebie przezierają jak brudna woda przez szklane naczynie86, tak że każde oko, co na cię spojrzy, staje się doktorem, by robić spostrzeżenia nad twą chorobą.

WALENCJO

Lecz powiedz, znasz ty moją Sylwię?

ŚPIECH

Czy tę, w którą tak wlepiasz oczy, gdy siedzi przy wieczerzy?

WALENCJO

Czyś i to spostrzegł? O niej samej mówię.

ŚPIECH

Nie znam jej, panie.

WALENCJO

Jak to? Znasz ją po moim spozieraniu87, a jednak jej nie znasz?

ŚPIECH

Nie dziw, bo tak strasznie namalowana.

WALENCJO

To tyś malowany, że nie widzisz jej piękności.

ŚPIECH

Widzę, aż nadto dobrze!

WALENCJO

Co aż nadto?

ŚPIECH

Że nie tak piękna, jak ją malujesz.

WALENCJO

Owszem, wszędzie wyróżnia się pięknością nad wszelką miarę, a jej uprzejmości są bez liczby88.

ŚPIECH

Nie przeczę, bo pierwsza wyróżowana, a drugie wyrachowane.

WALENCJO

Jak to wyróżowana? Jak to wyrachowane?

ŚPIECH

Bo żeby się wydać piękną, tyle kładzie różu, iż nikt na jej piękność rachować89 nie może.

WALENCJO

Czyż mię za nic rachujesz90? Przecież ja tak wysoko jej wdzięki cenię.

ŚPIECH

Tyś jej nie widział, odkąd w cenie tak strasznie spadła.91

WALENCJO

Od jakże dawna tak strasznie się zmieniła?

ŚPIECH

Od czasu jak ją pokochałeś.

WALENCJO

Jam ją pokochał od pierwszej chwili i zawsze ją piękną widzę.

ŚPIECH

Jeśli ją kochasz, to jej widzieć nie możesz.

WALENCJO

A to jakim sposobem?

ŚPIECH

Bo miłość jest ślepa. O, gdybyś miał moje oczy lub gdyby twe własne posiadały przenikliwość, z jaką dawniej zwykłeś był92 drwić z Proteja, że chodził bez podwiązek.

WALENCJO

Cóż bym wtedy obaczył93?

ŚPIECH

Twe dzisiejsze szaleństwo, a jej straszną zmianę. Gdyż on, że się kochał, nie miał oczu, by pończochę podwiązką okręcić, a tobie, że się kochasz, brak oczu nawet do włożenia pończochy na nogę.

WALENCJO

Więc i ty może się kochasz, chłopcze, gdyż dziś rano nie miałeś oczu do oczyszczenia mych trzewików.

ŚPIECH

Prawda, zanadtom się zakochał94 w poduszce. Dzięki ci, żeś mię skropił za mą miłość, teraz bowiem mogę śmielej przyganiać twojej.

WALENCJO

Koniec końców, stoję w jarzmie miłości.

ŚPIECH

Wolałbym, żebyś usiadł i pozbył się jej co prędzej.

WALENCJO

Wczoraj wieczór kazała mi napisać wiersze do jakiejś osoby, którą kocha.

ŚPIECH

I tyś napisał?

WALENCJO

Napisałem.

ŚPIECH

Koślawe pewnie.

WALENCJO

Nie, chłopcze, wysadziłem się95, ilem tylko zdołał. Cyt! Oto ona.

Sylwia wchodzi ze służącą. ŚPIECH

Śliczne jasełka! O przepyszna lalko!

Teraz on zacznie tłumaczyć jej ruchy.

WALENCJO

Tysiąc ci razy dobry dzień, ma pani.

ŚPIECH

na stronie

I dobry wieczór. Dalej, milion komplementów!

SYLWIA

Walencjo, służko, tobie dwa tysiące.

ŚPIECH

na stronie

On jej winien dać odsetkę96, a tu ona mu ją daje.

WALENCJO

Jakeś kazała97, list ci napisałem

Do jakiejś tajnej osoby bez nazwy.

Nader mi przykrą byłaby ta praca,

Gdyby nie moja powinność dla pani.

SYLWIA

Dzięki ci, służko98, jak mistrz się spisałeś.

WALENCJO

Lecz wierz mi, pani, niełatwo to przyszło.

Nie wiedząc bowiem, komu list przeznaczasz,

Kładłem na oślep same ogólniki.

SYLWIA

Może zbyt cenisz taki ogrom trudów?

WALENCJO

Nie — gdyć99 się przyda, napiszę ci, pani,

Racz tylko kazać, tysiąc razy więcej.

Jednak...

SYLWIA

Zwrot piękny! Zgaduję następstwo:

„Jednak nie powiem”, „jednak nie dbam o to”,

Jednak list zabierz, jednak dzięki tobie,

W czym znak, że więcej trudzić cię nie będę.

ŚPIECH

A jednak będziesz — a jednak, a jednak...

WALENCJO

Co, pani? Czyż ci to się nie podoba?

SYLWIA

I owszem, wiersze zgrabnie napisane;

Lecz że niechętnie, przeto100 weź je sobie —

Weź, proszę.

Podaje mu list. WALENCJO

Pani, one są dla ciebie.

SYLWIA

Tak, tyś na moją napisał je prośbę,

Lecz ja ich nie chcę, dla ciebie są one.

Znacznie w nich więcej chciałabym tkliwości.

Bierze list.101 WALENCJO

Jeżeli zechcesz, napiszę ci inne.

SYLWIA

A gdy napiszesz, przeczytaj je za mnie.

Wszystko to jedno, czy cię wzruszą, czy nie.

WALENCJO

Jeśli w nich sobie podobam102, cóż potem?

SYLWIA

W podobnym razie, weź je za twą pracę.

Za czym,

Idź do strony:

Darmowe książki «Dwaj panowie z Werony - William Shakespeare (Szekspir) (czytaj online książki TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz