Darmowe ebooki » Tragedia » Fedra - Jean Baptiste Racine (czytaj książki online za darmo .TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Fedra - Jean Baptiste Racine (czytaj książki online za darmo .TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Jean Baptiste Racine



1 ... 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Idź do strony:
wyświadczy. 
  HIPOLIT
Fedra o niecny płomień wini Hipolita! 
Słupieje dusza zgrozy nadmiarem przybita! 
Tyle ciosów znienacka wali w moją głowę, 
Że głos tłumią mi w piersiach, odejmują mowę. 
  TEZEUSZ
Zdrajco! Mniemałeś może, iż trwożne milczenie 
Twoich niecnych zakusów pogrzebie wspomnienie: 
Nie trzeba było, kiedyś uchodził, w jej dłoni 
Zostawiać tej, co oto cię oskarża, broni; 
Lub też, by dopełniła się wszelka sromota, 
Trzeba ją było zbawić mowy i żywota. 
  HIPOLIT
Kłamstwem tym najczarniejszym słusznie oburzony, 
W pełnym wyznaniu szukać winien bym obrony: 
Lecz chcę szanować sekret, co ciebie dotyka. 
Uznaj przyczynę, która usta mi zamyka, 
Ojcze, i próżnych zgryzot nie chcąc mnożyć sobie, 
Przyjrzyj się memu życiu i mojej osobie. 
Zbrodnia lżejsza poprzedza zawżdy81 ostateczną; 
Kto bądź umiał granicę przekroczyć stateczną, 
Może z czasem pogwałcić i wzgląd by82 najświętszy. 
Tak jak zacność, i zbrodnia stopniami się piętrzy: 
I nigdy nie widziano zbożności i cnoty, 
Iżby się nagle w bezmiar zmieniły podłoty83. 
Nie stanie się w dniu jednym człek szlachetny z młodu 
Przewrotnym skrytobójcą, kazicielem rodu. 
Wstydliwej bohaterki piersią wykarmiony, 
Nigdym się krwi niegodny nie okazał onej; 
Roztropny Pitej, gdym był dzieckiem jeszcze słabem, 
Raczył mą młodość krasić swych nauk powabem. 
Nie chcę w własnym świadectwie szukać zbytniej chwały; 
Lecz jeśli jaką cnotę bogi mi przyznały, 
Mniemam, panie, iż właśnie imię moje sławią 
Za wstręt do zbrodni, którą dzisiaj mnie plugawią. 
Z tego słynie Hipolit w całym greckim kraju: 
Aż do srogościm przywiódł czystość obyczaju;  
Czucia me nieugięte wiadome są w świecie. 
Dzień jasny nie jest czystszy, panie, niż twe dziecię. 
I ten Hipolit miałby, plugawym spojrzeniem... 
  TEZEUSZ
Tak, hardość twa, nikczemny! jest twym potępieniem. 
Oziębłości twej niecne przyczyny są widne: 
Fedra jedna wabiła twe oczy bezwstydne; 
I dusza twa, zmrożona dla przedmiotów innych, 
Obca była powabom płomieni niewinnych. 
  HIPOLIT
Nie, ojcze, owo serce — poznaj prawdę całą! — 
Czystej miłości czarów strzec się nie umiało; 
Kocham: oto, wiedz, ojcze, ma zbrodnia prawdziwa; 
Kocham: zakazów twoich skruszyłem ogniwa. 
W kajdanach swych Arycja więzi mnie dziś miła; 
Córa Palanta syna twego ujarzmiła: 
Ubóstwiam ją; me czucia, praw twoich niepomne, 
Dla niej płoną, jej święcą pragnienia niezłomne.  
  TEZEUSZ
Kochasz ją? Nieba! Nie, nie, ty mnie nie oszukasz: 
Ucieczki dla swej zbrodni w innej zbrodni szukasz. 
  HIPOLIT
Panie, pół roku, milcząc, kocham bez pamięci: 
Właśnie, drżąc, szedłem oto wyznać ci me chęci. 
Jak to! Nic cię nie zdoła z błędu tego wywieść? 
Jakież zaklęcia trzeba mi straszliwe przywieść? 
Niechaj ziemia, niech niebo, niech wszystek dech boży... 
  TEZEUSZ
Zawżdy byli zbrodniarze do przysięgi skorzy. 
Przestań, przestań się miotać i łyskać oczyma, 
Gdy twa kłamliwa cnota innych świadectw nie ma. 
  HIPOLIT
Gniew twój, ojcze, szczerości mej dojrzeć nie raczy: 
Fedra mnie w głębi serca ocenia inaczej. 
  TEZEUSZ
Możeż84 być bezczelności więcej i udania! 
  HIPOLIT
Jakiż czas, jakie miejsce mojego wygnania?  
  TEZEUSZ
Poza słupy Alcyda przenieś swe siedlisko: 
Jeszcze obecność zdrajcy będzie mi za bliską!  
  HIPOLIT
Pod najstraszliwszej zbrodni zarzutem tak srogim, 
Gdzież szukać mi przyjaciół, gdyś ty mi jest wrogiem? 
  TEZEUSZ
Idź, szukaj sobie druhów, których serce zgniłe 
Porubstwo, kazirodztwo ma za cnoty miłe; 
Zdrajców bez czci i wiary, których dusza podła 
Warta jest, by takiego pana nosić godła. 
  HIPOLIT
Mówisz wciąż o porubstwie i hańbie wszelakiej: 
Milczę. Jednakże Fedra z matki idzie takiej, 
Wiedzie się z rodu, w którym — komuż to jest tajne? — 
Bardziej niż w moim sprawy owe są zwyczajne. 
  TEZEUSZ
Jak to! Jeszcze wściekłości twej cię nie przebrało? 
Po raz ostatni, znikaj z mych oczu, zakało! 
Precz, nie czekaj, aż ojca zmusi ta sromota, 
By cię kazał haniebnie wyszczuć het za wrota. 
  SCENA III TEZEUSZ
sam
Nędzny, ku zgubie swojej pomykasz tak żywo! 
Neptun na rzekę, nawet dla bogów straszliwą, 
Zaklął się i poprzysiągł: ufam, że nie zwodził. 
Bóg-mściciel w ślad twój spieszy; darmo byś uchodził. 
Kochałem cię; i czuję, mimo twe przewiny, 
Iż serce z drżeniem czeka straszliwej godziny. 
Ale na gniew i pomstę nadtoś już zasłużył85: 
Któryż syn wiary ojca tak szpetnie nadużył? 
Wielkie nieba, co moją męczarnię widzicie, 
Jaż86 to wydałem na świat tak niegodne dzicię? 
  SCENA IV
Tezeusz, Fedra FEDRA
Panie, spieszę tu do cię, pełna słusznej trwogi; 
Twój głos, brzemienny gniewem, dotarł aż w me progi: 
Lękam się, iż w ślad za nim mknie pomsty godzina. 
Jeśli czas jeszcze, panie, oszczędź swego syna, 
Uszanuj krew swą własną, błagam ciebie o to: 
Smutków mych nie dopełniaj tą nową zgryzotą; 
Nie każ mi życie całe żałować daremnie, 
Iż polała się z ręki ojcowskiej przeze mnie. 
  TEZEUSZ
Nie, pani; ta krew mojej nie splamiła dłoni. 
Jednak winny się karze słusznej nie obroni; 
Nie śmiertelna to ręka pomsty tej dokona: 
Neptun jest mi ją winien — i będziesz pomszczona. 
  FEDRA
Neptun, panie! Co słyszę? Chciałżebyś tak krwawo... 
  TEZEUSZ
Jak to! Takąż los zdrajcy przejął cię obawą? 
Raczej do próśb mych słusznych dołącz swe przekleństwo; 
W całej ohydzie przedstaw jego bezeceństwo; 
Podsyć gniew mój, co płonie jeszcze zbyt łagodnie. 
Jeszcze ci nie są znane wszystkie jego zbrodnie: 
Zniewagi przeciw tobie były mu obroną; 
Twe usta (tak powiada) fałszem jawnym zioną; 
Twierdzi, jako Arycja panią jego serca, 
Że ją kocha. 
  FEDRA
Co, panie...? 
  TEZEUSZ
Tak rzekł przeniewierca; 
Lecz łacnom przejrzał zamiar sztuczki niegodziwej. 
Miejmy nadzieję w pomście Neptuna rychliwej: 
Idę sam przed ołtarze, błagać go, by święcie 
Swe nieśmiertelne dzisiaj wypełnił zaklęcie.  
  SCENA V FEDRA
sama
Odszedł. Jakaż wieść moje ugodziła uszy? 
Jakiż żar, źle zdławiony, ocknął się w mej duszy? 
Jakiż piorun, o nieba! Jaka wieść złowroga! 
Biegłam ratować mego najmilszego wroga 
I przemocą wydarłszy się z ramion Enony, 
Szłam, gdzie mnie głos wyrzutu pędził niezwalczony: 
Kto wie, co byłam zdolna w tej chwili uczynić? 
Samą siebie umiałabym może obwinić; 
I gdyby mi wzruszenie głosu nie odjęło, 
Strasznej pokuty może bym spełniła dzieło. 
Hipolit wie, co miłość, i nie dla mnie płonie! 
Arycja tkliwsze czucia zażegła w tym łonie! 
Ha, bogi! Gdy na moje spojrzenia namiętne 
Zbroił się w wzrok tak dumny, czoło tak niechętne, 
Mniemałam, iż to serce, wszystkim równie harde, 
Całej mej płci jednaką okazuje wzgardę: 
Inna wszelako dumę zuchwalca ugięła; 
Oczy, dla mnie okrutne, inna w jasyr wzięła; 
Być może, serce jego na miłość jest tkliwe 
I dla mnie tylko jednej ma usta wzgardliwe. 
I tego niewdzięcznika jaż87 bym bronić miała! 
  SCENA VI
Fedra, Enona FEDRA
Droga Enono, wieszli88, com oto słyszała? 
  ENONA
Nie; lecz wyznaję, z drżeniem spieszę tu za tobą: 
Zamiar twój nagły lękiem zdjął mnie i żałobą; 
Drżę cała, że z ust twoich coś, co nie powinno... 
  FEDRA
Enono, kto by mniemał? Wiesz, on kochał inną! 
  ENONA
Jak to?  
  FEDRA
Hipolit kocha! Tak, ten wróg zacięty 
Miłości, wiecznie chmurny, wiecznie nieugięty, 
Co go spojrzenie mierzi, każde słówko drażni, 
Tygrys, przed którym zawsze jam drżała z bojaźni, 
Dziś spętany, wręcz własnej nie zapiera klęski; 
I wiesz? Arycji trofej89 przypada zwycięski. 
  ENONA
Arycji?  
  FEDRA
Ha! Boleści dotychczas nieznana! 
Jakaż mi nowa jeszcze rozpacz jest pisana! 
Wszystko com wycierpiała, me wzruszenia, lęki, 
Szaleństwo żądz daremnych, ogrom hańby, męki, 
Wzgard młodego zuchwalca zniewaga tak gruba, 
To cierpień mych obecnych jeno mała próba. 
Kocha ją! Jakim cudem zmamili me oczy? 
Gdzie się widują? Odkąd? Jak? Wściekłość mnie mroczy... 
Wiedziałaś o tym: czemuś łudzić mi się dała? 
O ich sekretnych ogniach czemuś nie wspomniała? 
Czy często spotykali się? Z sobą mówili? 
Czy się z miłością swoją w lasów głębi kryli? 
Niestety! Mogli bawić z sobą najswobodniej: 
W westchnieniach ich niebiosy nie widziały zbrodni; 
Bez wyrzutu folgować mogli chęci własnej. 
Dzień im wstawał co ranka pogodny i jasny! 
A ja, natury całej zakała hańbiąca, 
Kryłam się przed dniem białym, unikałam słońca, 
Do boga śmierci jenom śmiała zwracać modły; 
Czekałam chwili, w której dech wyzionę podły. 
Gorzkimi łzy się pojąc i żółcią karmiona, 
Jeszcze w męczarni swojej zbyt pilnie strzeżona, 
Oczu nawet do syta w łzach obmyć nie śmiałam; 
Z drżeniem się tą rozkoszą gorzką napawałam 
I pod czołem pogodnym kryjąc wszystkie bole, 
Nawet zapłakać na mą nie mogłam niedolę. 
  ENONA
Jakiż owoc z daremnej miłości posiędą? 
Nie ujrzą się już więcej. 
  FEDRA
Ha! Kochać się będą! 
Teraz oto, w tej chwili — och, myśli straszliwa! — 
Z niewczesnej miłośnicy drwiąc sobie do żywa, 
Mimo wygnanie, co ich nadzieje dziś grzebie, 
Ślubują, na wspak losom, należeć do siebie. 
Nie, nie zdołam ich szczęścia ścierpieć. Ach, Enono, 
Ulituj się zazdrości, co kąsa me łono; 
Trzeba zgubić Arycję; trzeba króla judzić, 
Przeciw krwi nienawistnej jego gniew pobudzić; 
Niech na znikome kary czasu dziś nie traci; 
Zbrodnia siostry przewyższa stokroć winy braci. 
Póty błagać go będę, ściskać mu kolana... 
Co czynię? Dokąd myśl mnie wiedzie obłąkana? 
Kogóż czynić mścicielem zazdrości mej chciałam? 
Mąż mój żyw, a ja ciągle dawnym ogniem pałam! 
Dla kogo? W jaką stronę me pragnienia mierzą? 
Z każdym słowem od grozy włosy mi się jeżą; 
Me zbrodnie od tej chwili dobiegły już granic: 
Potwarcza, kazirodcza, niepomna już na nic, 
W dzikim pragnieniu pomsty, w żądz plugawych męce, 
Głodna we krwi niewinnej umazać swe ręce... 
Nędznica...! I ja żyję! I spojrzenie cierpię 
Tego świętego słońca, z którego ród czerpię! 
Mym praszczurem jest ojciec i pan bogów wszelkich; 
Niebo, świat cały pełne są mych przodków wielkich; 
Gdzie się skryć? Niech moc piekieł mnie pochłonie żywą 
Ha! Wszak mój ojciec urną tam włada straszliwą; 
Los, mówią, jego dłoni zwierzył ją surowej: 
Minos tam nas, śmiertelnych, sądzi blade głowy. 
Jak wzdrygnie się cień jego, gdy grozą przejęty 
Ujrzy przed sobą obraz swej córki wyklętej, 
Zmuszonej wyznać życie plugastwem skalane 
I zbrodnie samym piekłom, być może, nieznane! 
Jak przyjmiesz, ojcze, widok ten, stokroć hańbiący? 
Widzę, jak straszna urna z dłoni leci drżącej; 
Widzę, jak, wielki przykład pragnąc dać przed światem, 
Ty sam, własnej krwi swojej żądasz stać się katem! 
Przebacz: nad rodem twoim niebiosa się srożą; 
W szaleństwie swojej córy uznaj pomstę bożą. 
Ach, biedne moje serce, z tej zbrodni ogromu, 
Nie zebrało owocu innego prócz sromu90: 
Nieszczęściami ścigana po ostatek tchnienia, 
Oddaję ducha, wszystkie zgłębiwszy cierpienia. 
  ENONA
Ach, pani, przestań dręczyć się w złowróżbnym szale 
I innym popatrz okiem na błąd, ludzki wcale91. 
Kochasz. Nie zwalczyć ludziom przeznaczeń wyroku: 
Ofiarą nieszczęsnego stałaś się uroku. 
Zali92 cud ten nie trafił się żadnej kobiecie? 
Czyż miłość ujarzmiła ciebie pierwszą w świecie? 
Słabość taka, to wszakże zwykła ludzka kolej; 
I, śmiertelna, ulegasz też śmiertelnych doli. 
Dość pospolite jarzmo ty oblewasz łzami: 
Toć mieszkańce93 Olimpu, toć bogowie sami, 
Co zbrodnie nasze gniewem straszą wiekuistym, 
Też płonęli niekiedy czuciem niezbyt czystym. 
  FEDRA
Co słyszę? Ty śmiesz kusić mnie takim przykładem? 
Do końca swych podszeptów truć mnie pragniesz jadem, 
Nieszczęsna! Oto, jakeś nędznie mnie zgubiła; 
Żegnałam się już z życiem; tyś mi je wróciła. 
Na twe prośby jam względów świętych się wyrzekła: 
Strzegłam się Hipolita, tyś mnie doń zawlekła. 
Coś uczyniła? Czemu twe usta nieprawe 
Ważyły się potwarczo kalać jego sławę? 
On życiem to przypłaci, jeśli nie zawiodły 
Oszalałego ojca świętokradcze modły. 
Już cię nie słucham. Precz stąd, potworze zdradliwy, 
Samą mnie zostaw mojej doli nieszczęśliwej. 
Oby niebo raczyło godnie cię zapłacić! 
Oby twa kara mogła na zawsze wytracić 
Ród podłych zauszników, co przez niskie względy 
Nieszczęśliwych swych panów podsycają błędy, 
Pchają tym głębiej w przepaść, miast ratować od niej, 
I śmią im jeszcze drogę wygładzać do zbrodni! 
Niegodziwi pochlebcy, najbardziej złowrogi 
Dar, jakim władców karze niebios wyrok srogi. 
  ENONA
sama
Wszystkom zdeptała94 dla niej, wszystko poświęciłam: 
I oto mi nagroda! Mam, co zasłużyłam. 
 
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
AKT PIĄTY SCENA I
Hipolit, Arycja, Ismena ARYCJA
Jak to! W tak strasznej próbie książę milczeć będzie? 
Ojca, który
1 ... 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Idź do strony:

Darmowe książki «Fedra - Jean Baptiste Racine (czytaj książki online za darmo .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz