Fedra - Jean Baptiste Racine (czytaj książki online za darmo .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Fedra to tragedia francuskiego dramaturga Jeana-Baptiste Racine z roku 1677. Autor uznawany jest za jednego z największych tragików wszech czasów oraz za mistrza w przedstawieniu kobiecej psychiki.
Na początku chciał poświęcić się kościołowi lecz nie odniósł tam sukcesu więc zajął się pisaniem. Swoje utwory opierał na motywach mitologicznych i historycznych. Fedra opowiada o nieodwzajemnionej miłości tytułowej bohaterki do swojego pasierba Hipolita, który zakochany jest w potomkini zwaśnionego z nimi rodu.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Jean Baptiste Racine
- Epoka: Barok
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Fedra - Jean Baptiste Racine (czytaj książki online za darmo .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Jean Baptiste Racine
cię kocha, pozostawisz w błędzie?
Okrutny! Jeśli, mimo łzy me i błaganie,
Godzisz się bez wysiłku na nasze rozstanie,
Jedź więc; porzuć Arycję smętną, Hipolicie;
Ale przynajmniej jadąc, upewnij swe życie;
Broń czci swej od potwarzy, co hańbą cię znaczy,
I zmuś ojca, niech modły swe odwołać raczy.
Jest czas jeszcze. Dlaczego, przez jaką swawolę,
Potwarczyni zostawić pragniesz wolne pole?
Objaśnij Tezeusza.
HIPOLIT
Cóż więcej mi czynić?
Miałżem95, dobywszy na jaw straszną tajemnicę,
Szpetnym rumieńcem wstydu ojca splamić lice?
Ciebie jedną mych nieszczęść powiernicą robię,
Serce me bogom jeno otwarte i tobie.
Nie mogłem tobie ukryć — osądź miłość moją —
Tego, co myśli nawet rozważać się boją.
Ale bacz na zaklęcie, jakim cię związałem;
Zapomnij, jeśli zdołasz, wszystko coć wyznałem;
I niechaj nigdy, pani, z ust twoich dziewiczych
Nie przeniknie opowieść tych przygód zbrodniczych.
Na bogów sprawiedliwych zdajmy się z ufnością;
Ich to sprawą, by ująć się za niewinnością;
A Fedra, co mnie zgubić pragnęła niegodnie,
Wcześniej lub później znajdzie karę za swe zbrodnie.
To jedyny wzgląd, który racz, proszę, zachować.
Poza tym, dziś nam wolno wszystkiego próbować;
Pętów krzywdzących zrzucić staraj się niewolę;
Uchodź stąd ze mną, zechciej podzielić mą dolę;
Wyrwij się z miejsc złowrogich i pełnych sromoty,
Gdzie czystego oddechu nie masz już dla cnoty;
Uchodź, pani, co rychlej, korzystając śmiało
Z zamętu, jaki wstrząsa dziś Trezeną całą.
Mogę ci do ucieczki zapewnić sposoby:
Mnie jedynie za stróża masz jeszcze tej doby;
Na potężnych obrońcach w Grecji nam nie zbywa,
Argos nam dłoń podaje, Sparta nas przyzywa.
Wszystkich przyjaciół skupi słuszna nasza sprawa:
Nie pozwólmy, by Fedra, depcąc święte prawa,
Ojczystą niwę dla się zagarniała żyzną
I syna swego naszą stroiła puścizną.
Sposobność piękna, piękne przed nami zadanie...
Jakiż lęk cię wstrzymuje? Mów, skąd to wahanie?
Wszak jedynie twe dobro bodźcem mego kroku:
Gdym ja cały z płomienia, skąd ten lód w twym oku?
Czy dola ma wygnańcza lękiem cię zmroziła?
ARYCJA
Z jakimż szczęściem bym takie wygnanie dzieliła!
Z jakąż rozkoszą, panie, żyjąc przy twym boku,
Wyrzekłabym się reszty śmiertelnych widoku!
Ale, zanim nas węzeł tak słodki nie spoi,
Mogęż96 uchodzić z tobą, nie depcąc czci swojej?
To wiem, iż bez uszczerbku dla mego imienia
Wolno mi z rąk Tezeja szukać wybawienia:
Inna rzecz dla rodziców jest powolność święta,
A inna znów tyranii zerwać wrogie pęta.
Lecz ty mnie kochasz, panie; i słuszna obawa...
HIPOLIT
Nie, nie, zbyt mi jest drogą twoja dobra sława.
Szlachetniejszym pragnieniem czucia moje płoną:
Uchodź z rąk wrogów, ale pod męża osłoną.
Wolni w nieszczęściach naszych, gdy niebo tak każe,
Sami, gdy zechcem, możem stanąć przed ołtarze.
Serc związkom blask pochodni nie przymnaża ceny:
Wśród odwiecznych grobowców, tam, u bram Trezeny
Gdzie zewłok przodków moich dostojnych spoczywa,
Jest świątynia łamiącym przysięgę straszliwa.
Nikt tam śmiertelny kląć się nie odważy lekko,
A zdrajca kary swojej nie szuka daleko;
Lękając się na miejscu ponieść pewną zgubę,
Żaden kłamca nie waży zdać się na tę próbę.
Tam, gdy zechcesz, miłości naszej wiekuistej
Pójdziemy ślub nawzajem złożyć uroczysty;
Bóg w tej świątyni czczony świadkiem naszym będzie,
Uprosim go, by ojca zastąpił w tym względzie.
Przysięgę najświętszymi potwierdzę imiony,
Czystej dziewicy Diany, dostojnej Junony;
Wszyscy bogowie wreszcie, tkliwości mej świadki,
Poręczą uczuć moich najczystsze zadatki.
ARYCJA
Król idzie: uchodź, książę; w drogę, w imię boże!
Ja ledwie o chwil parę zamiar swój odłożę.
Spiesz i zostaw mi kogoś, by w najbliższej dobie
Trwożne me kroki powiódł co rychlej ku tobie.
SCENA II
Teuzeusz, Arycja, Ismena
TEZEUSZ
Boże, rozprósz mym oczom mroków otchłań ciemną,
I spraw, niech prawdy wreszcie nie szukam daremno!
ARYCJA
Myśl o wszystkim, Ismeno, i wnet bądź gotowa.
SCENA III
Tezeusz, Arycja
TEZEUSZ
Pobladłaś, pani; stoisz przede mną bez słowa;
Mów: w tym miejscu, przy tobie, co Hipolit robił?
ARYCJA
Do wiecznego rozstania, panie, się sposobił.
TEZEUSZ
Tyś pierwsza hardość jego pokonać umiała,
I z pierwszych jego westchnień tobie rośnie chwała.
ARYCJA
Tak, panie: poznaj prawdę, którejś sobie życzył:
Twej niesłusznej niechęci syn nie odziedziczył.
Nie jako do zbrodniarki odnosił się do mnie.
TEZEUSZ
Domyślam się; poprzysiągł kochać cię niezłomnie.
Zbytnio na sercu jego polegasz niestałem:
Innej umiał przysięgać z tym samym zapałem.
ARYCJA
On, panie?
TEZEUSZ
Miłość bardziej powinna być stała.
Ten podział tak ohydny ty byś ścierpieć miała?
ARYCJA
A jak ty cierpisz, iżby potwarcza niecnota
Śmiała blask tak pięknego pokalać żywota?
Serca jego niezdolnyś jest osądzić godniej?
Tak trudno ci odróżnić niewinność od zbrodni?
Trzebaż, by wstrętna chmura twym oczom jedynie
Kryła blask owej cnoty, którą syn twój słynie?
Ha! Dość cierpieć zuchwalstwo języków oszczerczych.
Przestań: kajaj się, panie, z próśb swoich morderczych;
Drżyj, drżyj, królu, że niebo w zbytniej nienawiści
Ku tobie modły twoje nazbyt wiernie ziści.
Często gniew jego naszą nie gardzi ofiarą:
Jego powolność97 często zbrodni naszych karą.
TEZEUSZ
Nie, zamach jego pokryć starasz się na próżno;
Miłość cię mami taką wymówką usłużną;
Ale zbyt pewne świadki występku weń godzą:
Widziałem z ócz płynące łzy, które nie zwodzą.
ARYCJA
Strzeż się, panie: dłoń twoja, co wszędy dziw budzi,
Od potworów bez liku uwolniła ludzi;
Ale nie wszystkie jeszcze poległy z tej dłoni
I... Syn twój, panie, więcej wyjawić mi broni,
świadoma, jak mu drogą twoja, panie, chwała,
Zbyt bym go obraziła, gdybym kończyć śmiała.
Czynię jak on: zamilczę i z oczu ci schodzę,
Bym, mówiąc, nie musiała zranić cię zbyt srodze.
SCENA IV
TEZEUSZ
sam
Co ona ma na myśli i co kryją słowa,
Których wciąż to się wiąże, to znów rwie osnowa?
Czy mnie oślepić pragną przez wybieg udany?
Czy wespół się zmówili, by jątrzyć me rany?
Lecz ja sam, mimo gniew mój, nie czujęż98 w tej chwili,
Iż jakiś głos żałosny w sercu moim kwili?
Tajemny, niepojęty żal przenika łono.
Jeszcze raz trzeba sprawę omówić z Enoną:
Dokładniej się zapoznać chcę z całą przygodą.
Hej, straże! Niech Enonę wraz99 tu do mnie wiodą!
SCENA V
Tezeusz, Panope
PANOPE
Nie wiem, panie, co w sercu obmyśla królowa,
Lecz wszystkiego się lękać jam po niej gotowa.
Okropną jakąś męką postać dyszy cała,
Bladość śmierci na licu jej już się rozlała.
Sprzed oczu jej sromotnie z gniewem wypędzona,
W otchłań morską rzuciła się biedna Enona.
Co przyczyną niełaski, nie pytać umarłej:
Już fale ją na zawsze ziemi tej wydarły.
TEZEUSZ
Co słyszę?
PANOPE
Zgon jej ulgi nie przyniósł królowej;
Raz po razu100 jak gdyby szał chwyta ją nowy.
Niekiedy, jakby walcząc z strasznymi myślami,
Tuli się do swych dziatek i zlewa je łzami;
Naraz, matczyną miłość gwałcąc, cała drżąca,
Rękoma je od siebie ze zgrozą odtrąca;
Spieszy błędna przed siebie, znów w miejscu przystaje,
Oko jej oszalałe już nas nie poznaje.
Trzykroć jęła się101 pisać i w nowej odmianie
Trzykroć wpół rozpoczęte zniszczyła pisanie.
Racz wejrzeć na nią, królu, racz kroki jej wspierać.
TEZEUSZ
Nieba! Enona martwa, Fedra chce umierać?
Niech przywiodą mi syna, wszystko niech wyjawi,
Niech się broni, wysłuchać pragnę go łaskawiej.
sam
Nie spiesz się ze spełnieniem straszliwych zamiarów,
Neptunie; wolę raczej zrzec się twoich darów.
Zbyt łacnom102 może świadki usłuchał103 niepewne104
I zbyt rychło ku tobie wzniosłem dłonie gniewne.
Ha! Jakiż lęk me serce nurtować poczyna!
SCENA VI
Tezeusz, Teramenes
TEZEUSZ
Czy to ty, Teramenie? Gdzieś podział mi syna?
Od lat najmłodszych miałeś o niego staranie.
Lecz co znaczą łzy twoje, co znaczy to łkanie?
Gdzie mój syn?
TERAMENES
O czułości, jakże źle użyta!
Daremna troskliwości! Nie masz Hipolita.
TEZEUSZ
Bogi!
TERAMENES
Zginął w mych oczach z ludzi najmilejszy,
A śmiem to dodać, panie, i najniewinniejszy.
TEZEUSZ