Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
class="verse" style="margin-left: 12em">Precz stąd!
PENTESILEA
Zeusie srogi!
Więc prawda?
PROTOE
O co pytasz? Tu, jak mogą
Najciaśniej, niech obstąpią mary.
Daje znak Kapłankom, by sobą zasłoniły nosze, które już podniesiono z ziemi
PENTESILEA
z radością zasłania twarz rękami
Bogi!
Nie śmiem odwrócić oczu poza siebie.
PROTOE
Co moja pani zamierza? Co roi?
PENTESILEA
obraca się
Udajesz, miła!
PROTOE
Nie, jak Zeus na niebie
Światu panuje!
PENTESILEA
z rosnącą niecierpliwością
Ile was tu stoi?
Rozstąpcież się!
ARCYKAPŁANKA
razem z innymi ciasno otaczając mary
O Zeusie, stój nad nami!
PENTESILEA
wstając
O Diano! Czegóż miałabym się bać?...
MEROE
O, patrzcie, jak w niej groza rośnie!
PENTESILEA
do Amazonek niosących ciało
Stać!
Co tam niesiecie? Ja chcę wiedzieć! Stój!
Roztrąca niewiasty i przedziera się aż do trupa
PROTOE
Królowa moja niech nie poszukuje!
PENTESILEA
Czy to on, siostry?... On to?... Czy on... mój...
JEDNA Z NIOSĄCYCH
gdy nosze opuszczono
Kto?
PENTESILEA
Niemożliwe to nie jest, pojmuję!
Umiem jaskółkę w locie trafić w skrzydło
Tak, by je zleczyć, aby była żywa;
Zwierza strzałami wpędzić w moje sidło...
Ale strzelecka sztuka jest zdradliwa.
Gdy strzał mistrzowski w szczęścia serce mierzy,
Podstępnie bóstwo w rękę nas uderzy.
Mów, czy to on? Trafiony nazbyt blisko?
PROTOE
Na strasznych potęg Olimpu siedlisko,
Nie pytaj!
PENTESILEA
Precz! Gdyby wyciekło
Z tej jego rany całe piekło —
Ja chcę go widzieć!
Podnosi całun
Która wśród was to uczyniła?...
PROTOE
Ty pytasz jeszcze?
PENTESILEA
O bogini!
Już po twym dziecku!
Pada
ARCYKAPŁANKA
Kogo wini?
PROTOE
Najwięksi niebios bogowie!... O miła,
Czemuś ty rady mojej nie spełniła?
Lepiej by tobie było, nieszczęśliwa,
Gdyby zaćmiony twój rozum kaleki
Błądził na wieki, na wieki, na wieki,
Niż że dnia tego doczekałaś żywa!
Królowo, słysz mnie!
ARCYKAPŁANKA
Zwróć oczy łaskawe!
MEROE
Serc sto tysięcy twa boleść przeszywa!
ARCYKAPŁANKA
Dźwignij się, powstań!
PENTESILEA
uniosła się na wpół
Ach, te róże krwawe!
Ach, wianek ran dokoła jego głowy!
Ach, jak te pąki, zapach śląc grobowy,
Na żer robactwu rozkwitają kraśnie!
PROTOE
tkliwie
A jednak miłość wieńczyła go właśnie!
MEROE
Lecz nazbyt mocno!
PROTOE
I cierniami róży!
Myśląc: na wieczność!
ARCYKAPŁANKA
Ach, nie zniosę dłużej!
PENTESILEA
Jednak chcę wiedzieć, niech mnie bogi strzegą:
Która bezecnie okradła mnie z niego?
Nie pytam... która mi zabiła
Żywego; oddam jej łaski zapłatą:
Niechby jak ptak swobodna żyła.
Która martwego uśmierciła,
Pytam, Protoe, odpowiedz mi na to!
PROTOE
Co, moja pani, co?
PENTESILEA
Zrozum to jasno.
Kto prometejską skrę z piersi człowieka
Tego mi wykradł, nie chcą wiedzieć. Nie chcę,
Bo nie chcę... Taki mój kaprys, gdy zechcę:
Temu przebaczam, niech wolny ucieka...
Lecz kto, Protoe, niecnie ręką własną
Ominął otwór bramy w tej grabieży
I poprzez śnieżne z alabastru ściany
Wdarł się w świątynię — kto mi młodociany
Ten obraz bogów tak zniekształcił świeży,
Że już nie walczą oń, komu należy,
Życie i gnicie — kto gorzej od psów
Tak go skaleczył, że Litość odbieży,
Że wieczna Miłość, niby ladacznica
W śmierci niewierna, odwraca swe lica:
Tego chcę oddać mojej zemście. Mów!
PROTOE
do Arcykapłanki
Cóż odpowiedzieć opętanej?
PENTESILEA
No?! Czy się dowiem?...
MEROE
Szukasz rąk...
Jeśli to zmniejszy cierń twych mąk,
Oddaj swej zemście, kogo chcesz.
Oto stoimy wszystkie — bierz!
PENTESILEA
Powiedzą jeszcze, że to ja!
ARCYKAPŁANKA
nieśmiało
O nieszczęśliwa, któż by inny...
PENTESILEA
Ha!
Ty księżno piekieł w światła szacie!
Ty mi się ważysz...?!
ARCYKAPŁANKA
Świadkiem Artemida!
Wy, Amazonki wszystkie, świadczyć macie!
Twoja to strzała — niech prawda się wyda!
Trafiła jego; gdybyż tylko strzała!
Nieba łaskawe! Gdy runął, ty w pędzie,
W szalonych zmysłów zdziczałym obłędzie,
Ze zgrają psów rzuciłaś się nań cała
I... — moje usta nie chcą wypowiedzieć,
Co uczyniłaś. Chodźmy! Nie chciej wiedzieć!
PENTESILEA
Niech wpierw Protoe potwierdzi to słowo.
PROTOE
O, ty nie pytaj mnie, moja królowo.
PENTESILEA
Co! Ja? Ja miałam go...? Z psów całą zgrają...
Tymi małymi rękami ja doń...?
Ustami, co miłością nabrzmiewają...?
One ukuły taką zgodną broń,
Ta dłoń, te usta, usta i znów dłoń...?!
PROTOE
Królowo moja!
ARCYKAPŁANKA
Wołam: tobie biada!
PENTESILEA
Nie, posłuchajcie, nie uwierzę wam!
Niech w noc to wpisze błyskawica blada,
Niech mi to piorun gromem gada —
Ja im obojgu jednak zadam kłam!
MEROE
Niechaj ta wiara stoi jako skały:
Nie my będziemy podważać ją śmiały.