Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
poprzez dymy brodzi!
Otwarły mu obrzydłe Eumenidy,
Za nim wrota znów pozamykały.
JEDNA Z DZIEWCZĄT
Gdzie jesteś, Hymenie110?
Zapal pochodnię i świeć, i świeć!
Hymenie, do nas leć!
ACHILLES
w czasie śpiewu zbliża się potajemnie do Protoe
Te osobliwe po cóż korowody?
PROTOE
Zaraz, dostojny, odgadniesz powody —
Bądź jeszcze chwilę cierpliwie spokojny.
Po uwiciu wianków Pentesilea zamienia wieńce z Protoe; trwają w uścisku, spoglądając na girlandy. Muzyka milknie. Amazonka wraca
PENTESILEA
Rozkaz spełniłaś?
AMAZONKA
Likaon, o pani,
Książę Arkadii, za chwilę tu stanie.
SCENA PIĘTNASTA
Pentesilea, Protoe, Achilles, Amazonki.
PENTESILEA
Do mnie chodź, słodki Pelido, tu do mnie!
Pójdź, tu się połóż u mych nóg spokojnie...
Zbliż się, najczulszych mych marzeń nadziejo!
Lękasz się stanąć przed Pentesileą?
Nienawiść czujesz, że zmogłam111 cię w wojnie?
ACHILLES
u jej nóg
Jak nienawidzi kwiat słoneczny promień.
PENTESILEA
Dobrześ powiedział, synu Nereidy!
Więc patrz też we mnie jak w słoneczny promień...
Ty jesteś ranny, na łuk Artemidy!
ACHILLES
Draśnięty w ramię — widzisz — ranka mała.
PENTESILEA
Nie myśl, Pelido, żem wśród oszołomień
Walki na życie się twoje zawzięła.
Chciała cię zwalczyć moich ramion siła;
Lecz kiedyś runął, to jam zazdrościła
Tej szarej ziemi, która cię przyjęła.
ACHILLES
Jeśli mnie kochasz, niech klęska i wina
Nie martwią cię. O ranie zapomniałem.
PENTESILEA
A więc przebaczasz mi?
ACHILLES
Ach, sercem całem!
PENTESILEA
Teraz mi powiedz — jak sobie poczyna
Miłości mały bożek uskrzydlony,
Gdy lwa srogiego chce ujarzmić szpony?
ACHILLES
Gładzi, tak myślę, jego szorstką twarz,
Aż złagodnieje.
PENTESILEA
Dobrze, a więc masz
Cichutko siedzieć jak szara ptaszyna,
Kiedy jej pętlę zakłada dziewczyna.
Bo mego serca uczucia, mój miły,
Na twą się szyję, jak ręce, rzuciły.
Oplata go wieńcami
ACHILLES
Kim, o kobieto, jesteś osobliwa?
PENTESILEA
Rzekłam: cichutko! Dowiesz się niedługo...
Ten pnącz różany niech z twej głowy spływa
Na kark, ramiona... o, tak... jasną strugą
Niechaj opada aż pod nogi twoje
I znów ku czołu niech pną się powoje!
Wzdychasz, mój miły?
ACHILLES
Wdycham warg twych woń.
PENTESILEA
przechyla się wstecz
To cudne róże taki zapach sieją.
Co?
ACHILLES
Chciałem zerwać — i pokłułem dłoń.
PENTESILEA
Zerwiesz je, miły, gdy tylko dojrzeją.
Jeszcze jeden wieniec składa na jego czole
Teraz się stało. Czyliś zobaczyła,
Jak mu do twarzy kwietne te słodycze?
Patrz, jak jaśnieje to chmurne oblicze!
Młodziutki dzień zaiste, moja miła,
Gdy z gór go wiodą niewstrzymane Hory112,
Sypiąc perłowe pod stopy kolory,
Nie jest tak miękki, do uśmiechu skory.
Patrz! Czy mu oko nie zalśniło łzawie?
Gdy się mu przyjrzeć, można zwątpić prawie,
Czy to jest on.
PROTOE
Kto, mówisz?
PENTESILEA
On, Pelida!
Powiedz, czy ten, któremu pod ciosami
Przed twierdzą padł największy Priamida113,
To byłeś ty? Własnymi tyś rękami
Przywiązał go do woza i w dół głową
Przytroczonego114 wlókł dokoła Troi?
Wzruszonyś? Przemów? Co cię niepokoi?!
ACHILLES
To ja.
PENTESILEA
przyjrzawszy mu się bystro
Powiada, że on.
PROTOE
On, królowo!
W tej bym go zbroi rozpoznać nie miała?
PENTESILEA
Jak to?
PROTOE
O, popatrz, to przecież ta zbroja,
Którą dlań Tetys115, o królowo moja,
Od Hefajstosa116 wyłudziła śmiała.
PENTESILEA
Jako swojego teraz ja cię wieńczę
Tym pocałunkiem, o boski młodzieńcze,
Nieokiełzany. A tobie powiadam:
Do mnie należysz, młody mój szaleńcze;
Gdy cię kto spyta, mów, że ja ci władam!
ACHILLES
Ty, która do mnie w blasku spływasz jasna;
Zjawisko dziwne — ktoś ty, niepojęta?
Jak nazwę ciebie, gdy dusza ma własna,
Czyją jest duszą, sama nie pamięta?
PENTESILEA
Gdy spyta ciebie własna twoja dusza,
Niech te przymioty będą mym imieniem.
Ten pierścień złoty weź: niech swoim lśnieniem
O prawdzie zjawy myśl w tobie porusza;
Gdy go pokażesz, powiodą cię do mnie,
Ale imiona i pierścienie miną!
Gdybyś to wszystko zagubił niepomnie,
Czy by mój obraz na zawsze ci zginął?
Czy myśleć możesz go każdą godziną?
ACHILLES
To jest tak pewne, jak w diamentach ryte.
PENTESILEA
Słysz: Amazonek ja jestem królową,
Z matki Otrere — (a pieśń „wielką” zwie ją),
Szczep mój rodziną zwie się Aresową;
A mnie nazywa lud Pentesileą.
ACHILLES
Pentesilea!
PENTESILEA
Rzekłam.
ACHILLES
omdlewając
Skona mój łabędź, twe imię śpiewając117!
PENTESILEA
Daję ci wolność; możesz, kędy118 chcesz,
Wśród wojsk dziewiczych chadzać według woli.
Inny mój łańcuch ty nałożyć śpiesz:
Lekki, jak kwiaty, łańcuch, co nie boli,
Chociaż od spiżu mocniej serce skowa.
Lecz nim ten łańcuch cały pieszczotliwie
Wykuty będzie w ostatnim ogniwie,
By poprzez traf i czas swą moc zachować —
Ty do mnie wrócisz, młody przyjacielu.
Do mnie, rozumiesz, która zawsze stoję119
I o potrzeby, i życzenia twoje.
Czy chcesz powrócić?
ACHILLES
Jak konie do celu
Wonnego żłobu, co żywi ich siłę.
PENTESILEA
Wierzę. Dotrzymaj, gdy ci szczęście miłe.
Do Temiscyry zaraz powracamy.
Aż do odmarszu wszystko jest dla ciebie:
Moje namioty z purpury i lamy
I niewolnicy we wszelkiej potrzebie
Na każdy znak królewskiej twojej woli.
Lecz gdy mnie w drodze, pojmujesz, ogarnie
Troska niejedna, niech cię nie zaboli,
Że masz z jeńcami razem kroczyć karnie.
W domu dopiero, Nereidy synu,
Oddać się tobie mogę całą duszą...
Teraz me serce liczne sprawy głuszą...
ACHILLES