Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
class="stanza-spacer">
PENTESILEA
Jeszcze tu Furie nie stoją dokoła.
Za mną, Ananke! Wszystkie za mną!
Wybiega z wojskiem wśród silnych piorunów
MEROE
podnosząc Protoe
Straszna!
ASTERIA
Hej, precz stąd! Gońcie ją co sił!
ARCYKAPŁANKA
trupio blada
Co nam, bogowie, ześlecie w noc ciemną?!
Wszystkie uchodzą.
SCENA DWUDZIESTA PIERWSZA
Zjawiają się Achilles i Diomedes, później Odyseusz, w końcu Herold.
ACHILLES
Bardzo cię proszę, drogi Diomedzie,
Nic zgryźliwemu obyczajów sędzi,
Jakim jest Odys, nie mów, com ci rzekł!
Niesmak uczuwam, gdy kąśliwie zrzędzi
I z ust grymasem urąga mej biedzie.
DIOMEDES
Twój to, Pelido, herold do niej biegł?
Prawdaż to?
ACHILLES
Bracie, ja nie powiem: nie.
Lecz ty, rozumiesz, nie mów ani słowa!
Nie odpowiadaj! Ta cudna królowa,
Wpół Furia, na wpół Gracja151 — kocha mnie!
A ja? Na Styks! Na Hades! Na mą krew!
Ja kocham ją — Greczynkom wszystkim wbrew!
DIOMEDES
Co?
ACHILLES
Tak. Lecz kaprys dziwny, dla niej święty,
Chce, by na moją miłość była głucha,
Póki jej mieczem nie będę ugięty.
Posłałem więc...
DIOMEDES
Szalony!
ACHILLES
On nie słucha!
Ach, czego człowiek ten objąć nie umie
Okiem błękitnym w namacalnym świecie,
Tego myśl jego nigdy nie zrozumie.
DIOMEDES
Ty chcesz? Nie, mów! Ty chcesz...?
ACHILLES
po chwili
Co chcę? Nie wiecie?
O jaką straszność posądzasz Pelidę?
DIOMEDES
Po toś wyzwanie posłał tej kobiecie?
ACHILLES
Na gromowładcę, wielkiego Kronidę152,
Nic mi nie zrobi, mówię! A jej ręka
Zwróci się raczej do łona własnego
I krzyknie: „Nike153!”, gdy skrwawi ją męka,
Niż przeciw mnie! Ja tylko chcę jednego:
Przez miesiąc spełniać wszystkie jej rozkazy...
Przez jeden... może dwa, nie więcej! Z tego
Morzem przeżarte Istmusowe głazy
Nie runą chyba! Potem będę wolny,
Tak rzekła sama — potem będę wolny
Jak na szerokich rozłogach zwierz polny...
Gdy wtedy, Zeusie, pójdzie pod mą władzę,
O najszczęśliwszy — na tron ją posadzę!
Nadchodzi Odyseusz
DIOMEDES
Chodź no tu do nas, Odysie!
ODYSEUSZ
Achilu!
Na nową walkę wyzwałeś królowę?
Po nieudałych awanturach tylu
Wojsko zmęczone gnasz na harce nowe?
DIOMEDES
Nie dla awantur ni walk rusza w pole.
On chce się tylko... oddać w jej niewolę!
ODYSEUSZ
Hę?
ACHILLES
krew uderza mu do głowy
Ja ciebie proszę, odejdź mi z tą twarzą!
ODYSEUSZ
On chce...?
DIOMEDES
Słyszałeś! On jej hełm rozpłata,
A jego ciosy siłę jej porażą;
I rozwścieczony, z zawziętością wrażą
Strzaska jej tarczę i wojsko pozmiata...
A potem, niby pobity, bez słowa
U nóżek jej oblicze w pyle schowa!
ODYSEUSZ
zwraca się do Achillesa
Czy tamten jest przy zmysłach, mój Pelido?
Czy ty słyszałeś?
ACHILLES
hamuje się
Skończyć z tą ohydą...
Skróć górną wargę, grymas schroń!
To mnie zaraża, klnę się Artemidą,
I zaraz wściekle świerzbi dłoń!
ODYSEUSZ
gwałtownie
Ha, na ognisty Kocyt154! Ja chcę wiedzieć,
Czy moje uszy słyszą, czy są głuche?
On u królowej chce w niewoli siedzieć?
DIOMEDES
Słyszałeś!
ODYSEUSZ
Pragnie, takim to jest zuchem,
Do Temiscyry iść?
DIOMEDES
Tak jest.
ODYSEUSZ
Od wojny
Naszej pod twierdzą Dardanów, szalony,
Jak od zabawki, skoro z innej strony
Ujrzał igraszkę nową, niespokojny,
Odwraca się?
DIOMEDES
Tak jest.
ODYSEUSZ
splata ramiona
Wierzyć się nie chce.
ACHILLES
On o Dardanów twierdzy gada!
ODYSEUSZ
Jak?
ACHILLES
Jak?
ODYSEUSZ
Coś, jak sądzę, mówiłeś.
ACHILLES
Ja?
ODYSEUSZ
Tak!
DIOMEDES
O twierdzy mówił.
ACHILLES
Mówię to, co zechcę!
ODYSEUSZ
O twierdzy! Tak! Pytałem jak szaleniec,
Czy cały bój Hellenów, u Hadesa! —
Nagle nam popadł, jak sen, w zapomnienie?
ACHILLES
podchodząc doń, wolno, dumnie
Twierdza Dardanów, synu Laertesa,
Gdyby zapadła — słyszysz — i jezioro
Na miejscu jej powstało z skał i piachu;
Gdyby rybacy na nim nocną porą
Wiązali łodzie do kurków na dachu;
Gdyby rekiny wśród Priama murów
Zapanowały, a miłosne chwile
W łożu Heleny miała para szczurów —
To wszystko dla mnie znaczyłoby... tyle!
ODYSEUSZ
Poważnie mówi! Na Styks, istne czary!
ACHILLES
Na Styks, na Hades, Lernajskie moczary155,
Cały świat ziemski i zaczarowany,
Niebo i piekło — dasz czy nie dasz wiary:
Ja chcę zobaczyć świątynię Dyjany!
ODYSEUSZ
do ucha Diomedesa
Nie pozwól odejść mu stąd, Diomedzie,
Proszę cię o to.
DIOMEDES
Któż by się tu zląkł!
Ty z łaski swojej pożycz mi swych rąk.
Wchodzi Herold
ACHILLES
Ha! Czy przyjęła wyzwanie? Mów o niej!
HEROLD
Przyjęła! Tak, Pelido! Już tu jedzie:
Ale ze sforą psów, ze stadem słoni
I jazdą, z dzikim wojennym zarzewiem!
Co to ma znaczyć w pojedynku, nie wiem.