Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
tobie przez bogów zesłany.
Co prawda miłość tobie mnie wydała
I będę wiecznie dźwigał te kajdany;
Lecz w walce jeńca jam wziął w twej osobie!
To ty pod nogi padłaś mi, wspaniała,
Gdyśmy się zwarli w bitwie — nie ja tobie!
PENTESILEA
porywa się
Straszliwy ty!
ACHILLES
Ja proszę cię, królowo,
Opanuj się i słuchaj, jako skała,
Gońca, co oto pędzi tu jak strzała,
Jakieś mi niosąc nieszczęśliwe słowo.
Albowiem on nie powie nic królowej,
Twoje są losy zamknięte na wieki;
Tyś w mej niewoli — a pies Hadesowy
Nie tak ci srogiej udzieli opieki!
PENTESILEA
Ja?!... w twej niewoli?
PROTOE
Tak jest. Promień zgasł...
PENTESILEA
wznosi ramiona
Moce niebieskie! Ja przyzywam was!
SCENA SZESNASTA
Zjawia się Adrastos, za nim orszak Achillesa z jego zbroją. Ci sami.
ACHILLES
Co niesiesz mi?
ADRASTOS
Ach, uchodź, Achillesie!
Bo los wojenny kapryśny i chwiejny,
Sto Amazonek zwycięskich tu niesie!
Prosto tu pędzą jak chmurna zawieja,
A głośnym hasłem ich: Pentesilea!
ACHILLES
wstaje i zdziera z siebie wieńce
Dawać tu zbroję! Kiełzać konie!
Kwadrygą wrzasków im zabronię!
PENTESILEA
drżącymi usty
Patrz, jaki straszny... on-że to jest sam?
ACHILLES
dziko
Jak są daleko stąd?
ADRASTOS
Tu, w tej dolinie,
Złoty półksiężyc142 ich widać, o — tam!
ACHILLES
zbrojąc się
Zabierzcie ją!
JEDEN Z GREKÓW
Lecz dokąd?
ACHILLES
Aż przeminie
Bitwa, niech czeka w obozie. Ja sam
Zaraz tam będę.
GREK
do Pentesilei
Powstań!
PROTOE
Biada, biada!...
PENTESILEA
odchodzi od zmysłów
Już dla mnie gromem straszny Zeus143 nie włada?!
SCENA SIEDEMNASTA
Odyseusz i Diomedes z wojskiem. Ci sami.
DIOMEDES
przeciąga przez scenę
Opuść ten plac, egiński bohaterze!
Jedyną drogę, jaka ci zostaje,
Odetną wraz144 niewiasty; radzę szczerze:
Chroń się!
Przechodzi
ODYSEUSZ
Zabierzcie królowę, Achaje!
ACHILLES
do wodza
Aleksys! Udziel jej pomocy, proszę!
GREK
do wodza
Nie rusza się.
ACHILLES
do wodzów, którzy go obsługują
Daj tarczę! Gdzie są dzidy? —
Do królowej, która stawia opór
Pentesileo!
PENTESILEA
Synu Nereidy!
Nie chcesz ty za mną iść do Temiscyry?
Nie chcesz ty za mną iść do mej świątyni,
Co jasno świeci przez cyprysów kiry?
Jeszcze nie wszystko ty wiesz...
ACHILLES
już w pełni uzbrojony, staje przed nią i podaje jej rękę
Monarchini,
Do mej ojczyzny!
PENTESILEA
O! Do Temiscyry!
O przyjacielu! Tam będziesz szczęśliwy,
Gdzie lśni świątynia przez cyprysów kiry!
Choćbyś miał w Grecji nieśmiertelnych niwy,
Chcę, luby, z tobą iść do Temiscyry,
Gdzie lśni świątynia przez cyprysów kiry!
ACHILLES
podnosi ją
Wybacz, najdroższa! Jako Zeus na niebie,
Taką świątynię wzniosę ci u siebie.
SCENA OSIEMNASTA
Meroe i Asteria z wojskiem Amazonek. Osoby z poprzedniej sceny.
MEROE
Ustrzelcie go!
ACHILLES
obraca się ku niej
Czyś spadła tutaj z burzą?
AMAZONKI
pchając się między Pentesileę i Achillesa
Królowę uwolnijcie!
ACHILLES
Na mą dłoń!
Chce królowę pociągnąć za sobą
PENTESILEA
Nie chcesz ty za mną iść...?
Amazonki napinają łuki
ODYSEUSZ
O precz, na koń!
Tu opór na nic!
Porywa z sobą Achillesa. Wszyscy Grecy uchodzą.
SCENA DZIEWIĘTNASTA
Arcykapłanka Diany z Kapłankami, Amazonki z poprzedniej sceny.
AMAZONKI
Triumf! Grecy tchórzą!
PENTESILEA
po chwili
Przeklęty taki triumf, precz!
Przeklęty język, co go głosi!
Przeklęty wiatr, co go roznosi!
Kto los wojenny cofa wstecz?
Czy mnie nie zdobył jego miecz?
Skoro ród ludzki między sobą walczy,
A wrogiem nie jest lew lub gad padalczy:
Gdzie jest to prawo, co by siłą
Jeńca, co poddał się z ochotą,
Z mocy zwycięzcy wyzwoliło?
Synu Nereidy!
AMAZONKI
Wielkie bogi! Co to?
MEROE
Najdostojniejsza kapłanko Dyjany!
Błagam cię, zbliż się...
ASTERIA
Ona zagniewana,
Że wyzwoliłyśmy ją z pęt tyrana!
ARCYKAPŁANKA
wychodzi z tłumu niewiast
Zaiste, dzień ten ukoronowany
Został, przyznaję, dostojna królowo,
Przez twoich przekleństw obelżywe słowo
Nie dość, że mało dbając o zwyczaje,
W polu ty sobie szukasz przeciwnika;
Nie dość, że wróg, miast ulec ci, zadaje
Tobie śmiertelny cios; nie dość, że znika
Reszta twej dumy, pokora cię plami
I wieńczysz swego pogromcę różami:
Jeszcze na lud swój srogi ciskasz gniew,
Że cię wyzwolił! I krzykiem, i łzami
Chcesz, by zwycięzca wrócił na twój zew!
To tylko była omyłka — wiem o tem —
Więc proszę, wybacz czyn niepowołany.
Szkoda mi teraz krwi o to wylanej,
A jeńców naszych, za ciebie oddanych,
Ja całą duszą pragnę mieć z powrotem.
Córko Tanais, do walki niezdolna,
W imieniu ludu głoszę: jesteś wolna!
Możesz swą stopę skierować, gdzie chcesz,
Możesz z rozwianą szatą pędzić za nim
I wołać: bierz mnie, bierz!
Możesz mu oddać łańcuch rozerwany,
Te same przez nas złamane kajdany,
Jak prawem wojny bogowie kazali!
Lecz my, królowo, oznajmić ci mogę,
Kończymy wojnę i ruszamy w drogę!
My nie możemy tych Greków, co w dali,
O tam, pierzchają, prosić, by zostali,
Ni — tak jak ty — z zwycięskim wieńcem w dłoni
Ubłagać ich, by padli nam do stóp.
Cisza
PENTESILEA
słania się
Protoe!
PROTOE
Siostro!
PENTESILEA