Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
jest Święto Róż?”
Głos taki byłby targnął dziką lwicą,
Która w pustyni od głodu przymiera,
Gdy, rycząc groźnie, ofiarę zoczyła...
Lecz ona — z ciała pancerze mu zdziera
I pierś kochanka rozrywa w kawały!
Ona i psy, co razem oszalały,
Oksus i Sfinks kły topią w piersi prawej,
A ona w lewej; kiedym się zjawiła,
Krwi strugi z ust i z rąk jej ociekały.
Milczenie zgrozy
Jeśli me wieści słyszycie straszliwe,
Mówcie, znak dajcie, że jesteście żywe!
Cisza
PIERWSZA KAPŁANKA
płacząc oparta na piersi drugiej Kapłanki
Co za kobieta, Hermio! Cnót zarzewie.
We wszystkich sztukach ręcznych taka zwinna!
Taka urocza i w tańcu, i w śpiewie!
Tak mądra, wdzięczna, dostojna, niewinna!
ARCYKAPŁANKA
Jej rodzicielką nie Otrere była.
Straszna Gorgona161 taki płód powiła.
PIERWSZA KAPŁANKA
ciągnie dalej
Zdała się córą jak gdyby słowiczą
Jednego z ptaków pod świątynią Diany,
Co zapełniają gaj rozkołysany,
Na fletniach grają i miłośnie krzyczą
W milczeniu nocy; gdy wędrowiec słucha,
Z piersi mu dziwny żar tęsknoty bucha!
Nie zadeptałaby marnego gada,
Co pod jej stopą mizernie się skrada...
Strzałę, co ciało odyńca przeszyła,
Chciała odwołać, a na widok wzroku
Zwierzęcia, które kona u jej boku,
W skrusze na klęczkach byłaby się wiła!
Pauza
MEROE
A teraz stoi bez słowa, upiorna,
Nad jego trupem — wkoło psy zażarte —
I patrzy szklano, milcząca, upiorna
W nieskończoności niepisaną kartę.
Pytamy więc, a włos nam dęba staje:
„Co uczyniła?” Nic... „Czy nas poznaje?”
Milczy... „Czy odejść chce?” Nic nie odrzekła...
Taki mnie złapał strach, żem tu uciekła!
SCENA DWUDZIESTA CZWARTA
Pentesilea. Ciało Achillesa, przykryte czerwonym kobiercem. Protoe i inne.
PIERWSZA AMAZONKA
Patrzcie, niewiasty! Tam nadchodzi ona,
Strojna w pokrzywy, niby z wielkim łupem,
I wiankiem suchych ostów uwieńczona
Zamiast wawrzynu — i kroczy za trupem
W całej ohydzie, wyniosła i sroga,
Jakby zwalczyła śmiertelnego wroga!
DRUGA KAPŁANKA
Na rękach krew! Bogowie zemsty głodni!
PROTOE
pada Arcykapłance na szyję
O matko moja!
ARCYKAPŁANKA
w przerażeniu
Wzywam wojny boga!
Nie jestem winna tej potwornej zbrodni!
PIERWSZA AMAZONKA
Oczami wodzi za Arcykapłanką!
DRUGA
Daje znak, patrzcie!
ARCYKAPŁANKA
Precz z oczu, poczwaro!
Precz stąd, powiadam, Hadesu mieszkanko!
Weź tę zasłonę! Zakryj się, maszkaro!
Zrywa z siebie zasłonę i ciska ją w twarz królowej
PIERWSZA AMAZONKA
O, żywy trup! Te słowa jej nie wzruszą!
DRUGA
Wciąż znaki daje — i nic nie pamięta...
TRZECIA
Wciąż znaki daje ku twym nogom, święta...
DRUGA
Patrz, patrz!
ARCYKAPŁANKA
Precz, mówię, opętana duszo!
Do kruków, cieni! Precz z mego widoku!
Na śmierć zapatrzysz mego życia pokój.
PIERWSZA AMAZONKA
Ha! Zrozumiano ją!...
DRUGA
Już jest spokojna.
PIERWSZA
O to chodziło, by Achila ciało
U stóp kapłanki Diany spoczywało.
TRZECIA
Co by to znaczyć miało, o dostojna?
ARCYKAPŁANKA
Cóż mi do tego? Cóż do tego ciała?
Niech niedostępna góra je pogrzebie
Z myślą pospołu, co ów czyn wydała!
Ty — nie-człowieku, jakże nazwę ciebie?
Jam to skłoniła cię do tej ohydy?!
Jeśli wymówką łagodną i słodką
Pchnęłam do zbrodni ją — jak Zeus w niebie,
To Furia chyba będzie jej pieszczotką.
PIERWSZA AMAZONKA
Wciąż na kapłankę patrzy Artemidy.
DRUGA
Prosto w jej oczy spogląda, zuchwała...
TRZECIA
Jak gdyby ją na wylot przejrzeć chciała.
ARCYKAPŁANKA
Protoe, idź, ja proszę! Weź ją! Idź!
Oddal ją, dłużej już patrzeć nie mogę!
PROTOE
płacze
Biada mi!
ARCYKAPŁANKA
Idźże!
PROTOE
Ja jej nie pomogę...
Zbyt straszny czyn spełniła!
ARCYKAPŁANKA
Rękę chwyć,
Ofiaruj jej swą pomoc, śmiało, siostro!
PROTOE
Nie chcę już nigdy jej widzieć na oczy!
DRUGA AMAZONKA
Patrzcie, jak teraz bada strzałę ostrą!
PIERWSZA
Jak ją obraca...
TRZECIA
O, jak w palcach toczy!
PIERWSZA KAPŁANKA
To snadź162 jest strzała, którą go ubiła.
PIERWSZA AMAZONKA
Tak jest, dostojna!
DRUGA
O, jak krew z niej ściera,
Jak plamę każdą skrzętnie wyczyściła!
TRZECIA
Co może myśleć przy tym?
DRUGA
Jak spoziera
Z troską na piórka, jak gładzi i suszy...
Nie ujdzie nitka jej najbardziej nikła.
No, patrzcie tylko!
TRZECIA
Czyli163 czynić zwykła
Sama to zawsze?
PIERWSZA KAPŁANKA
Nigdy nie wyruszy,
Nim strzał i łuku sama nie opatrzy164.
DRUGA
O, świętość łuku królowa docenia.
DRUGA AMAZONKA
Lecz teraz kołczan podjęła z ramienia,
Z powrotem wstawia ten swój grot najgładszy!
TRZECIA
Teraz gotowa...
DRUGA
Oto już się stało...
PIERWSZA KAPŁANKA
Już wzrok na świat pogląda trochę radszy!
KILKA KOBIET
Straszny widoku! Jak pustynia marna
Szczerego piasku, co trawki nie rodzi!
Cudne ogrody, które lawa czarna
Ogniem spaliła, by w popiołach brodzić
Wśród dawnych kwiatów obumarłej dziczy —
Większy wdzięk mają niźli jej oblicze.
Pentesilea wzdryga się nagłym dreszczem i upuszcza łuk
ARCYKAPŁANKA
Bogi! Okropność!
PROTOE
przestraszona
Ach, nieszczęście nowe?
PIERWSZA AMAZONKA