Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
Pelido.
ACHILLES
Mów!
PROTOE
Oddal się, proszę! Odstąp, o wspaniały,
Sprzed jej oblicza, gdy się zbudzi znów!
Ona otworzy oczy lada chwila...
Nim słońce nowe nie wzejdzie nad skały,
Usuń ten orszak, nie daj tu nikomu
Przyjść, co powita ją słowami sromu:
„Ty jesteś jeńcem wojennym Achila”.
ACHILLES
Tak nienawidzi mnie?
PROTOE
Nie pytaj o to.
Gdy ją nadzieja znowu z śmierci dróg
Wprowadzi w życie, niech z ową sromotą
Pierwszym, co spotka, nie będzie jej wróg.
Ileż to rzeczy w sercu kobiet żyje,
Co nie stworzone na oczy niczyje!...
Skoro już musi, jak los każe zły nam,
Witać cię tak, jak inni jeńcy twoi —
Nie żądaj tego wcześniej, ach, zaklinam!
Aż się jej dusza na to nie uzbroi.
ACHILLES
Chcę, wyznam, by zaznała tego sama,
Co uczyniłem synowi Priama96.
PROTOE
Coś rzekł, okropny!
ACHILLES
Czy tego się boi?
PROTOE
Tak straszne zadać zamierzasz jej męki?
To młode ciało, człowieku zażarty,
Jak dziecko w kwiaty, zdobne w krasy97 wdzięki,
Ty chcesz haniebnie, jako trup rozdarty...?
ACHILLES
Powiedz jej, że ją kocham.
PROTOE
Jak? To słowo...
ACHILLES
Na nieba, jak! Nakazem miłowania:
Czysto, z tęsknotą w sercu — w niewinności,
Jednak z gorącą chęcią jej zabrania.
Ja chcę uczynić ją swą królową.
PROTOE
Na wszystkich bogów! Powtórz te sprzeczności!
Ty, chcesz... chcesz...?
ACHILLES
Teraz czy zostać mi wolno?
PROTOE
Niech twoje stopy ucałuję, boski!
Gdybyś tu nie był, teraz — pełna troski
Wszędzie po ciebie iść byłabym zdolną!...
O, patrz, otwiera powieki...
ACHILLES
Tak, drgnęła...
PROTOE
Grecy, oddalcie się! Teraz do dzieła!
Ty za tym dębem skryj się, Achillesie!
ACHILLES
Precz, przyjaciele, gdzie was wzrok poniesie!
Orszak Achillesa usuwa się
PROTOE
do Achillesa, który staje za drzewem
I wcześniej, błagam, wyjść się nie odważaj,
Póki cię słowo nie przywoła moje.
Któż by obliczył jej duszy nastroje!
ACHILLES
ukrywa się za pniem
Niech tak się stanie.
PROTOE
A teraz — uważaj!
SCENA CZTERNASTA
Pentesilea, Protoe, Achilles, orszak Amazonek.
PROTOE
Pentesileo! Moja marzycielko!
W jakich odległych światach senne roje
Duszy twej błądzą z niepewnością wielką?
Jakby twą pierś opuścił duch niechętny;
Gdy w nią już wkracza, jak królewicz młody,
Szczęście, zdziwione, iż pełen urody
Dom stoi pusty, więc odchodzi smętny,
Aby odlecieć w niebiańskie ogrody...
Czy gościa ręce nie wstrzymają twoje?
Oprzyj się o mnie, ja ciebie ukoję.
PENTESILEA
Gdziem jest?
PROTOE
Królowa siostry nie poznała?
Czyli98 ten most i owe głazy gołe
Nic ci nie mówią? Ni ta wiosna cała?
Spójrz na dziewice stojące przy tobie:
Jak u wrót świata lepszego, wesołe
Wołają: „Witaj w szczęśliwej nam dobie99!”
Wzdychasz. Co ciebie trwoży?
PENTESILEA
Ach, Protoe!
Co za widziadła przyśniłam straszliwe!
O, jakże słodko — łzy płyną gorące —
Po przebudzeniu serce ledwo żywe
Na twoim sercu usłyszeć bijące!
Śniłam... że byłam w bitwie, że mię
Trafił oszczepem Pelida100; i w brzęku
Spiżowej zbroi runęłam na ziemię;
Ziemia oddźwiękła głuchym echem jęku...
I gdy me wojsko znika rozgromione,
A ja, rażona, leżę nieprzytomnie —
Zeskoczył z konia, idzie w moją stronę,
Krokiem triumfu przybliża się do mnie...
Mocnym ramieniem chwyta mnie pod serce...
Po sztylet sięgnąć już nie może ręka!
Jestem w niewoli! Śmiejąc się, szyderce
Wloką mnie w namiot jego! Co za męka!
PROTOE
O nie, najlepsza królowo! Twej duszy
Wspaniałomyślnej szyderstwo nie zgłuszy!
Gdyby ten sen prawdziwy był: ach, wierzaj,
Raj by się tobie otworzył na ścieżaj!
I zobaczyłabyś, jak w hołdzie może
Pada syn bogów u twych nóg w pokorze.
PENTESILEA
Biada mi, gdybym tej hańby dożyła
I rękę dała mężowi niezbrojną,
Jeśli go miecza nie zjedna mi siła!
PROTOE
Spokojną bądź, królowo.
PENTESILEA
Co? Spokojną?...
PROTOE
Czyż nie spoczywasz na mej piersi wiernej?
Tak los zniesiemy najmniej miłosierny.
PENTESILEA
Taka spokojna byłam, jak te wody
Drzemiące w skał zatoce — wiew najmniejszy
Żadnym uczuciem nie mącił pogody...
To słówko „spokój” wstrząsnęło mnie nagle
Jak wiatr od morza, który wydął żagle.
Czemuż ma spokój być najpotrzebniejszy?
Tak osobliwa stoisz, skamieniała,
Jak gdybyś nagle dziką i obrzydłą
Twarz poza mymi plecami ujrzała,
Którą ci grozi szkaradne straszydło!
Wszak słyszysz, że to płód tylko snów...
Co?... Albo może?... Jest?... Naprawdę?... Mów!
Gdzie jest Meroe... Megarys?...
Ogląda się i nagle spostrzega Achillesa
Ohydo!
Jego to postać za mną stoi żywa.
Już ręka wolna...
Dobywa sztyletu
PROTOE
Stój, o nieszczęśliwa!
PENTESILEA
Bronisz, nikczemna?!
PROTOE
Ratuj ją, Pelido!
PENTESILEA
Ha, wściekła, chcesz, by jego noga butna
Na karku mym stanęła!
PROTOE
Artemido!
PENTESILEA
Odejdź, powiadam...!
PROTOE
Przyjrzyj się, okrutna!
Czyli nie stoi za tobą bezbronny?
PENTESILEA
Co? Gdzie?
PROTOE
No, tak! A gdy zażądasz, skłonny
Sam dobrowolnie nałożyć okowy.
PENTESILEA
Nie, mów!
PROTOE
Achilu, ona mi nie wierzy,
Więc to, co rzekłam, potwierdź swymi słowy!
PENTESILEA
On jeńcem moim?
PROTOE
Gdzie ma swych żołnierzy?
ACHILLES