Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
z orszakiem Kapłanek. Kroczy za nimi gromada Dziewcząt, z koszami pełnymi róż na głowach, i Jeńcy prowadzeni przez kilka uzbrojonych Amazonek.
ARCYKAPŁANKA
Kochane, małe dziewczęta różane,
Pokażcie teraz swej wędrówki plony.
Tu, kędy69 zdroje tryskają źródlane,
Tu, w cieniu pinii, widok osłoniony;
Bezpiecznie złożyć możecie swe plony.
DZIEWCZĘ
wysypuje swój kosz
O święta matko, to mój plon bogaty!
INNA
czyni to samo
Ta wiązka moja!
TRZECIA
Oto moje kwiaty!
CZWARTA
A ja tę całą przynoszę ci wiosnę!
Inne Dziewczęta czynią to samo
ARCYKAPŁANKA
Żarzy się to jak kraśny szczyt Hymetty70!
O Diano, łaski tak barwnie radosnej
Dłoń twa tak szczodrze drugi raz nie wznieci!
Dary przynoszą mi wszystkie kobiety:
Matki i córy; ale ja, niestety,
Nie zaślepiona, wiem, komu wdzięczniejsze
Należą dzięki się, a komu mniejsze.
Czy to już cały zapas, moje dzieci?
PIERWSZE DZIEWCZĘ
To, co tu widzisz. Nie znalazłam więcej.
ARCYKAPŁANKA
Gorliwość matek większa od dziewczęcej!
DRUGIE DZIEWCZĘ
Te pola, matko, bardziej są podatne,
By jeńców zbierać niż róże szkarłatne.
Choć w krąg na wzgórzach gęsta ozimina
Młodziutkich Greków stanęła i czeka
Na sierp żniwiarek, co ich żąć zaczyna —
To w róże wkoło uboga dolina,
Kwiat w tarń71 się chowa i z kwitnieniem zwleka.
Łatwiej się przedrzeć przez las lanc i strzał
Niż przez ich gęsty i ciernisty wał.
Spójrz tylko na te palce moje, proszę.
TRZECIA
Wyszłam na szczyt, gdzie skała jest podcięta,
Zerwać tę różę, którą ci przynoszę.
Tam blado poprzez pąka ciemną zieleń
Przebłyskiwała: w kwiat nie rozwinięta
I niedojrzała do miłosnych wcieleń.
Chwytam ją, padam — i lecę zgubiona
W jakowąś przepaść bez dna! Nieprzytomnie
Spętana czuję się w śmiertelnej sieci.
Lecz co za szczęście! Widzę, jak wkoło mnie
Przepych różany tak wspaniale świeci,
Że Amazonkom sto zwycięstw okwieci.
CZWARTA
Ja ci zerwałam, o kapłanko bogów,
Tej jednej róży kielich purpurowy.
Spójrz na ten kwiat krwawiący pośród głogów,
Różę, królewskiej godną chyba głowy!
Pentesilei niech triumf umila,
Kiedy boskiego pogromi Achila.
ARCYKAPŁANKA
Skoro królowa zwycięży, w podzięce
Kwiat jej królewski dadzą twoje ręce!
Do jej powrotu przechowaj go skrzętnie.
PIERWSZE DZIEWCZĘ
W przyszłości, kiedy przy dźwiękach cymbałów
Wyruszy w pole wojsko Amazonek,
Ruszymy z nimi, lecz nie tylko na łów
Wianków i róż, którymi cały dzionek
Sławić musimy triumf naszych matek.
Patrz, moje ramię już oszczep udźwiga,
Kamień z mej procy zawsze w sam cel śmiga!
Oto już dla mnie za kwiateczkiem kwiatek
Sam się zaplata w wianek oblubieńczy —
Ten, na którego strzałę mam, już miga
Wśród wojowników, dzielny i młodzieńczy.
ARCYKAPŁANKA
Tak sądzisz? — Hm, ty chyba wiesz najlepiej...
Masz chyba pewne róże na widoku?
Za rok, gdy nowych róż się plon rozszczepi,
Swojego chłopca znajdziesz sobie w tłoku.
Teraz do pracy, rozmowne młodzianki:
Prędko te róże splatajcie mi w wianki!
DZIEWCZĘTA
w zamieszaniu
Już!... Do roboty!... Prędzej!... Kosze złóż!
Chodź, Delio!... Charmion!... Fanio!... Dajcie róż!
Siadają parami
PIERWSZE DZIEWCZĘ
My — dla Ornytii wijemy ten wianek,
Przez nią Alcesta ramię zwyciężone...
TRZECIE DZIEWCZĘ
My — dla Partenion, siostro; jej kochanek
Pobity w walce — ma w tarczy Gorgonę72.
ARCYKAPŁANKA
do uzbrojonych Amazonek
Cóż? Nie zechcecie zabawić swych gości?
Nie stójcież tak bezradnie, o dziewczęta!
Ja mam was uczyć zabiegów miłości?
Nie zapowiecie Różanego Święta
Słowem uprzejmym? Czyli was nie nęci
Spytać strudzonych, jakie mają chęci?
PIERWSZA AMAZONKA
Mówią, dostojna, że nic im nie trzeba.
DRUGA
Gniewni są na nas.
TRZECIA
Uśmiechem ich darzę,
A oni z złością odwracają twarze.
ARCYKAPŁANKA
Ej, skoro źli są, to wy baczcie pilnie,
By ich uczynić dobrymi! Bo na co
Wyście ich w bitwie trafiały tak silnie?
Co się niebawem ma stać nieomylnie,
Powiedzcie im, a zaraz marsa73 stracą...
PIERWSZA AMAZONKA
do jednego z Jeńców
Czy chcesz, młodzieńcze, na kobiercach z puchu
Słodko odpocząć? Mamli74 kwietną wiosnę
W cieniu wawrzynów na łoże radosne
Tobie rozścielić, ty mój młody zuchu?
DRUGA
do innego
Czy mam z olejków perskich najwonniejszy
Z wodą źródlaną zmieszać, by rzeźwiąco
Ból zapylonych twoich stóp umniejszyć?
TRZECIA
Który z was młodych, co tak patrzą hardzi,
Gdy pomarańczy sok ten miłująco
Poda dłoń moja, darem tym pogardzi?
WSZYSTKIE TRZY
Czym służyć wam? Powiedzcie! Mówcie!
JENIEC
Niczem!
PIERWSZA AMAZONKA
O cudzoziemcy z ponurym obliczem!
Cóż gnębi was, gdy nasza broń spoczywa,
Że was bojaźnią nasz widok przeszywa?
Ty, w złotym pasie, mów! Co cię przestrasza?
Może psy gończe czy lwia skóra nasza?
JENIEC
spojrzał na nią bystro
Mówcie, dla kogo te wieńce uwite?
PIERWSZA AMAZONKA
Dla kogo? Dla was!
JENIEC
O niesamowite!
Więc chcecie wieść nas w wiankach z wonnych róż,
Jak proste zwierzę, pod ofiarny nóż?
PIERWSZA AMAZONKA
Do Artemidy75 świątyni, na gody76!
W jej ciemny gaj na ślubne korowody,
Na zdrój rozkoszy niezmierny i nowy!
JENIEC
zdumiony, ściszonym głosem do towarzyszów
Czy był gdzie jaki sen tak kolorowy?
SCENA SIÓDMA
Zjawia się Naczelniczka. Ciż sami.
NACZELNICZKA
Tu cię, dostojna, widzę śród zabawy!
Tymczasem blisko, na odległość strzały,
Wojsko do krwawej zbroi się rozprawy!
ARCYKAPŁANKA
Wojsko! Gdzie? Powiedz!
NACZELNICZKA
Tu, gdzie wylizały
Skamandru wody jar głęboki. Jeśli
W wiatr się wsłuchacie, co wieje nad skały,
To usłyszycie poszum niespokojny,
Szczęk broni, koni rżenie, krzyk, sygnały,
Wrzawę bojową, trąby i cymbały,
Cały spiżowy głos morderczej wojny —
I nad nim okrzyk gromowy królowej.
JEDNA Z KAPŁANEK
Kto skoczy chyżo na szczyt górki owej?
DZIEWCZĘTA
Ja! Ja!
Biegną na wzgórze
ARCYKAPŁANKA
Królowej! To niewiarogodne...
Czemuż, gdy furie wojny jeszcze głodne,
Już nam gotować każe Święto Róż?
NACZELNICZKA
Co? Święto...? Rozkaz dała? Powiedz: komu?