Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖
Krótki opis książki:
Wojna trojańska. Grecy otaczają Troję zgodnie z rozkazami swojego dowódcy. Oblężenie przerywa jednak zagrożenie ze strony Amazonek.
Plemieniem walecznych kobiet dowodzi Pentesilea, bezwzględna wojowniczka. Motyw walki między Amazonkami a Grekami uzupełniony jest oczywiście w namiętności i zdrady, a główne role odgrywają tutaj dowódczyni, jej przyjaciółka oraz Achilles.
Autor dramatu, Heinrich von Kleist, rozmija się z przekazem Homera o wojnie trojańskiej i pewne wydarzenia modyfikuje.
Heinrich von Kleist to niemiecki dramaturg, pisarz, poeta, publicysta. Lata jego twórczości przypadają na przełom XVII i XVIII wieku. Był on francuskim wojskowym, studiował nauki ścisłe i filozofię, ale zasłynął jako autor licznych dramatów oraz nowel psychologicznych. Pentesilea to dzieło z 1811 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Heinrich von Kleist
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Pentesilea - Heinrich von Kleist (wypożyczalnia książek .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Heinrich von Kleist
class="verse"> Lecz za nim...
ADRASTOS
Co znów?
MIRMIDON
Tam na samej grani!
ETOLCZYK
Kurzawa...
MIRMIDON
Tuman jak chmura gromowa!
Jak błyskawica przed nim gna...
ETOLCZYK
Królowa!!
MIRMIDON
Bogi łaskawe!
ADRASTOS
Kto?
ETOLCZYK
Pentesilea!
Tuż za boskiego Peleidy tropem
Z całą czeredą kobiet gna galopem...
ADRASTOS
Wściekła Megera42!
GRECY
krzyczą
Do nas! Prędzej! Prędzej!
Boski Achilu! Tutaj! Chroń się między
Nasze puklerze!
ETOLCZYK
Patrzcie, jak udami
Tygrysi kadłub ścisnęła namiętnie,
Jak pochylona w grzywę, w burzy tętnie
Wiatr wstrzymujący wypija ustami!
Gna jak z cięciwy strzelona za łanią:
Tak wartkie43 nie są numidyjskie strzały44!
Wojska daleko jak kundle zostały,
Gdy dog w pościgu wyciągnie się cały!
Pióra jej hełmu ledwie zdążą za nią!
ADRASTOS
Zbliża się?
TESALCZYK
Pędzi!
MIRMIDON
Jeszcze nie dociera!
TESALCZYK
Dopędza! Każdym szczupakiem45 ogiera
Za Achillesem jak potwór zgłodniały
Kawał dzielącej ją drogi pożera!
MIRMIDON
Na wszystkich wielkich bogów, co nas chronią!
Już zolbrzymiała do jego rozmiarów!
I błyskawicznych już kopyt pogonią
Konie ciskają grudy ziemi o nią,
I grzmiący tętent już napełnia parów!
ETOLCZYK
Teraz — szalony! Ślepy obłąkaniec!
Skręca w bok, igra! Hej, uwaga! Bogi!
Pentesilea przecina kąt drogi...
Widzisz?... Przyjęła jego straszny taniec...
MIRMIDON
Zeusie! Na pomoc! Już u jego boku!
Wielki jak olbrzym cień jej w groźnym skoku
Już go zabija!
ETOLCZYK
Teraz... nagle... wspak —
TESALCZYK
Całą kwadrygę zdarł w lewo co prędzej!
ETOLCZYK
Do nas znów leci — na skrzydłach, jak ptak!
MIRMIDON
Ha, lis przebiegły...! Zwiódł ją! Umknął jędzy!!
TESALCZYK
Niepowstrzymana minęła w rozpędzie
Wóz jego...
MIRMIDON
A! Potyka się jej koń!
Patrz! Wyleciała z siodła!...
ADRASTOS
Co to będzie?
TESALCZYK
Runęła! W ziemię zaryła się skroń!
MIRMIDON
Królowa leży! A na nią się wali
Jedna z wojownic, cała w lśniącej stali!
TESALCZYK
I jeszcze jedna —
MIRMIDON
I trzecia —
ADRASTOS
Padają?
MIRMIDON
Padają, wodzu! Jakby kowal krewki
Na szmelc je topił razem: konie, dziewki!
ADRASTOS
Niech spłoną w popiół!
TESALCZYK
W gęstych kłębach pyłu
Los się rozprawia z Amazonek zgrają:
Już widzę tylko błysk żelaza, z tyłu
Za Achillesem; węzeł gęsty, śliczny
Dziewic, splątany z dziką masą koni...
Zaiste, chaos mniej był chaotyczny.
ETOLCZYK
Lecz teraz — wiatr się zerwał; oto dnieje,
Jedna z leżących zrywa się na nogi.
TESALCZYK
Ha! Niechaj każdy patrzy i się śmieje:
Jak tam wesoło ów kłębek szaleje,
Jak to szukają lancy, tarczy, kasku,
Porozrzucanych daleko po piasku!
MIRMIDON
Trzy konie jeszcze, jedna wojownica
Leżą jak martwe...
ADRASTOS
Czy to jest królowa?
ETOLCZYK
Pentesilea, pytasz, złotogłowa?
MIRMIDON
Czy to królowa? Nie poznaję lica!...
Tam stoi!!
TESALCZYK
Gdzie?
ADRASTOS
No mów!
MIRMIDON
Tam, na Kronidę46!
Tam, gdzie runęła: w cieniu tego drzewa.
Na karku konia oparła swą dzidę,
Trzyma się grzywy... widzisz? — Włos owiewa
Czoło, a ręką — pył czy krew? — ociera...
Dumny się szyszak w prochu poniewiera!
TESALCZYK
Na boga, ona, tak!
ADRASTOS
Niezwyciężona!
ETOLCZYK
Kot, co tak padnie, sczeźnie, lecz nie ona!
ADRASTOS
A co Achilles?
TESALCZYK
Jego strzegą bogi!
Trzy rzuty strzały uszedł już z jej drogi!
Już go dosięga ledwie rzutem wzroku,
Już nawet myśl, pędząca za nim śmigła,
Bez tchu w jej piersi zziajanej zastygła!
MIRMIDON
Chwała! Patrz, Odys w wojowniczym tłoku
I całe wojsko Greków w jasnym słońcu
Nagle wychodzą tam z leśnego mroku!
ADRASTOS
Odys? Diomed? Bogi nieśmiertelne!
Gdzież on? Daleko sam został na końcu?
TESALCZYK
Na rzut kamienia! Konie jego dzielne
Już gnają cwałem na Skamandru47 wzgórza.
On wzdłuż szeregów już śmiga jak burza...
GŁOSY
z oddali
Chwała!
TESALCZYK
Wołają jemu...
GŁOSY
Bogów gońcu!
Sława, Pelido48! Wawrzyn na twą skroń!...
TESALCZYK
Wstrzymuje bieg. Przed samo królów koło
Zajeżdża wóz! Podchodzi Odys doń!
Zeskoczył z wozu raźno i wesoło...
Oddaje lejce i odrzuca broń...