Troilus i Kresyda - William Shakespeare (Szekspir) (darmowa czytelnia online TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Jedna z najrzadziej granych tragedii Szekspira, sztuka, której akcja rozgrywa się podczas wojny trojańskiej. Trwające siedem lat walki nie doprowadziły do rozstrzygnięcia. Wśród obu stron narastają kłótnie i zniechęcenie. Młody, zapalczywy książę trojański Troilus utracił zapał do walki z innego powodu. Jego myśli nieustannie zaprząta piękna Kresyda, córka trojańskiego kapłana, który przeszedł na stronę Greków. Pandarus, wuj Kresydy, zwraca jej uwagę na Troilusa i zachwala jego zalety. Pod jego opieką młodzi wdają się w namiętny romans. Niestety, ojciec Kresydy podejmuje decyzję, że w ramach wymiany jeńców jego córka ma trafić do obozu Greków. Czy miłość Kresydy przetrwa rozstanie?

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Troilus i Kresyda - William Shakespeare (Szekspir) (darmowa czytelnia online TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

komnaty twej bym nie opuścił.

KRESYDA

Noc była krótka.

TROILUS

Szpetna czarownica!

Jak piekło wiernie służy trucicielom,

A od kochanków ucieka uścisku

Skrzydłem lotniejszym od człowieka myśli!

Lecz się zaziębisz; kląć mnie potem będziesz.

KRESYDA

Czekaj. Mężczyźni nigdy czekać nie chcą.

Ach, gdybym dłuższy stawiła ci opór,

Zostałbyś jeszcze. Cicho, ktoś się zbliża.

PANDARUS

za sceną

Cóż to? Czy wszystkie drzwi stoją otworem?

TROILUS

To stryj twój.

Wchodzi Pandarus. KRESYDA

Bodaj dżumy padł ofiarą!

Zacznie szyderstwa; biedne moje życie!

PANDARUS

Ha, ha? Co tam nowego? Co tam za wiadomości od dziewictwa? To ty, moja dziewico? Gdzie moja synowica Kresyda?

KRESYDA

Bodajeś149 przepadł, stryju mój, szyderco!

Naprzód podmawiasz, urągasz się potem.

PANDARUS

Podmawiam? A do czego? Niech powie do czego. Do czego cię podmawiałem?

KRESYDA

Skończ tylko, proszę, bo, sam nieuczciwy,

Nie możesz ścierpieć uczciwości innych.

PANDARUS

Ha! Ha! Nieboraczko! Biedne głupiątko! Nie spałaś tej nocy? Czy ten niedobrego oka ci zmrużyć nie pozwolił? Bierz go licho!

Słychać stukanie. KRESYDA

Czy nie mówiłam? Bodaj tak stukano

Po jego czaszce! Kto tam, zobacz, stryju.

Wejdź ze mną, panie, do mojej komnaty.

Śmiejesz się, jakbym złą myśl jaką miała.

TROILUS

Ha! Ha!

KRESYDA

Mylisz się; ani marzę o tym.

Stukanie.

Coraz gwałtowniej. Za pół Troi nie chcę,

Aby cię ludzkie ujrzały tu oczy.

Wychodzą Troilus i Kresyda. PANDARUS

idąc ku drzwiom

Kto tam? Czego żądasz? Czy drzwi chcesz wysadzić? Co się to znaczy? Czego żądasz?

Wchodzi Eneasz. ENEASZ

Dzień dobry.

PANDARUS

Kto to? Eneasz, na honor.

Jaka cię sprawa tak rano sprowadza?

ENEASZ

Czy jest tu Troil?

PANDARUS

A cóż by tu robił?

ENEASZ

Wiem, że jest tutaj; darmo się zapierasz.

Ważną dla niego przynoszę wiadomość.

PANDARUS

Mówisz, że tu jest? To, przysięgam, więcej wiesz ode mnie. Prawda, że późno wróciłem do domu; ale cóż by tu robił?

ENEASZ

Co?! Przypuśćmy, że nic. Skrzywdzisz go, ani wiedząc o tym. Tylko, chcąc mu służyć, szkodzisz mu i zdradzasz go przez zbytek wierności. Nie wiedz sobie nic o nim, ale idź i przyprowadź go do mnie.

Gdy Pandarus zamierza wyjść, wchodzi Troilus. TROILUS

Więc czego żądasz?

ENEASZ

Witać czasu nie mam,

Tak jest naglące moje tu poselstwo.

Za chwilę przyjdą Parys, Deifobus,

Grek Diomedes, a z nimi Antenor

Dziś nam wrócony, a w zamian za niego

Musim natychmiast, nim pierwsze ofiary

W świątyniach złożym, Diomedesowi

Kresydę wydać.

TROILUS

Takie są układy?

ENEASZ

Już potwierdzone przez króla i Radę.

Zwłoki nie cierpi żadnej wykonanie.

TROILUS

Jakże mi szczęście moje się urąga!

Idę ich przyjąć. A wiesz, Eneaszu,

Żeśmy przypadkiem spotkali się tutaj,

Żeś mnie nie znalazł w tym domu.

ENEASZ

O, zgoda,

Bo tajemnice natury ode mnie

Nie bardziej skryte.

Wychodzą Troilus i Eneasz. PANDARUS

Czy to być może? Ledwo zyskana, a już stracona? Bodaj diabeł porwał Antenora! Młody książę gotów zwariować. Zaraza na Antenora! Ach! Czemu też nie złamali sobie karków!

Wchodzi Kresyda. KRESYDA

Kto tu był, stryju, jakie wiadomości?

PANDARUS

Ach! Ach!

KRESYDA

O, powiedz, czemu wzdychasz tak głęboko?

Gdzie pan mój? Powiedz, drogi, drogi stryju.

Co się to znaczy?

PANDARUS

Chciałbym tak być głęboko pod ziemią, jak jestem wysoko na ziemi.

KRESYDA

O Boże! Boże! I cóż się tu stało?

PANDARUS

Proszę cię, wróć do twojej komnaty. Bodajeś się była nigdy nie rodziła! Wiedziałem, że będziesz przyczyną jego śmierci. O biedny książę! Zaraza na Antenora!

KRESYDA

Dobry mój stryju, błagam cię, na kolanach błagam cię, powiedz, co tu zaszło?

PANDARUS

Musisz nas opuścić, dziewko, musisz nas opuścić; wymieniono cię za Antenora. Musisz pójść do twojego ojca, a porzucić Troila. To go zabije, to go otruje, nie zniesie tego.

KRESYDA

O wielki Boże! Nie opuszczę Troi.

PANDARUS

Musisz.

KRESYDA

Nie, stryju, nie chcę. Zapomniałam ojca;

Nie czuję żadnych pokrewieństwa natchnień,

Nie mam rodziców, miłości, krwi, duszy

Tak sercu bliskich jak mój słodki Troil.

Potężne bogi, z imienia Kresydy

Zróbcie koronę i fałszu, i zdrady,

Jeśli mojego Troila opuszczę!

Niech czas i przemoc, i śmierć nawet sama

Zabiorą ciało moje na ofiarę;

Miłości bowiem mojej podwaliny

Tak są potężne, jak środek jest ziemi,

Przyciągający wszystko, co stworzone.

Do mej komnaty płakać teraz idę...

PANDARUS

Idź, idź!

KRESYDA

Rwać jasne włosy, piękne lica drapać,

Głos westchnieniami mój czysty ochrypiać.

Z ostatnim krzykiem: „Drogi mój Troilu!”

Niechaj w mych piersiach serce moje pęknie!

Nie, nigdy, nigdy Troi nie opuszczę!

Wychodzą. SCENA TRZECIA

Troja. Przed domem Pandara.

Wchodzą Parys, Troilus, Eneasz, Deifobus, Antenor i Diomedes. PARYS

Już późne rano, zbliża się godzina,

W której dzielnemu wydać ją Grekowi

Trzeba nam będzie. Bracie mój, Troilu,

Idź ją uprzedzić, odjazd jej przyśpieszyć.

TROILUS

Wejdźcie do domu. Oddam ją Grekowi,

A w chwili, w której dotknie jej swą dłonią,

Pomyśl, że widzisz zbudowany ołtarz,

Na którym kapłan, a twój brat, Troilus

Składa w ofierze własne swoje serce.

PARYS

Wiem, co jest miłość. Ach, gdybym ci, bracie,

Jak się litować mogę, tak mógł pomóc!

Raczcie, panowie, wejść ze mną do domu.

Wychodzą. SCENA CZWARTA

Troja. Pokój w domu Pandara.

Wchodzą Pandarus i Kresyda. PANDARUS

Miarkuj się, miarkuj!

KRESYDA

O umiarkowaniu

Na co mi mówisz? Boleść w moim sercu,

Jak jej przyczyna, wielka jest i pełna.

Jakżebym mogła siłę jej miarkować?

O, gdybym mogła zatłumić uczucie

Lub je osłabić albo je ostudzić,

Mogłabym także boleść mą łagodzić.

Ale jak granic w mej nie ma miłości,

Tak i po stracie nie ma ich w żałości.

Wchodzi Troilus. PANDARUS

Patrz, patrz, patrz, to on przychodzi. Biedne kurczątko!

KRESYDA

O Troilu, Troilu!

PANDARUS

Cóż to za widowisko! Niechże i ja was uściskam. Serce, jak to pięknie mówi piosneczka:

Serce, wzdychasz jawnie, skrycie,

Czemu nie pękniesz z westchnieniem?

A na to odpowiedź:

Bo ran serca nie zgoicie

Ni gadaniem, ni milczeniem.

Nie było prawdziwszych nad te rymów. Nie rzucajmy niczego na świecie, bo możemy dożyć dnia, w którym te wiersze mogą się nam przydać. Widzimy to teraz, widzimy. Jakże wam teraz na sercu, baranki?

TROILUS

Kresydo, tak cię czystym kocham sercem,

Że bogi, jakby na mą gniewne miłość,

Stokroć gorętszą od pobożnych myśli,

Przez usta zimne słanych do ich bóstwa,

Z moich cię objęć wyrywają mściwie.

KRESYDA

Jak to? Czy bóstwo może być zazdrosne?

PANDARUS

Że może, mamy tego teraz dowód.

KRESYDA

Prawdaż, że Troję muszę dziś opuścić?

TROILUS

Okrutna prawda!

KRESYDA

I mego Troila?

TROILUS

Musisz opuścić Troję i Troila.

KRESYDA

Byćże150 to może?

TROILUS

Opuścić natychmiast.

Los nam zawistny pożegnać się broni,

Jednej ubogiej odmawia nam chwili,

Usta odrywa od ust bez litości,

Na jeden uścisk nawet nie pozwala,

Morduje śluby wprzód, nim je do życia

Westchnienie z głębin serca wyprowadzi.

My, cośmy siebie tylu westchnień kosztem

Kupili wzajem, musim się dziś sprzedać

Za jęk ubogi, ledwo dosłyszany;

Bo z rozbójnika pośpiechem czas srogi

Bogatą kradzież, sam nie wie, jak grabi,

I pożegnania, bez liczby jak gwiazdy,

Każde osobnym znaczone całunkiem,

Wszystkie na jedno zimne: „Bądź zdrów!” składa

Ledwo na jeden przyzwala całunek

Głodny, łez naszych zaprawny goryczą.

ENEASZ

za sceną

Książę, czy dama gotowa do drogi?

TROILUS

Czy słyszysz? Mówią, że Geniusz151 „przyjdź” woła

Na tych, co nagłą zginąć mają śmiercią.

do Pandara

Idź do nich, powiedz, że przyjdzie za chwilę.

PANDARUS

Gdzie są łzy moje? Deszczu mi trzeba, żeby ten wicher uciszyć, inaczej wyrwie mi serce z korzeniem.

Wychodzi. KRESYDA

Jak to, iść muszę do greckich namiotów?

TROILUS

Nie ma lekarstwa.

KRESYDA

Płacząca Kresyda

Między tłum Greków szczęśliwych, wesołych?

Ujrzym się znowu?

TROILUS

Słuchaj mnie, kochanko,

Bądź tylko wierna...

KRESYDA

Ja wierna? Przez Boga!

Co za myśl grzeszna...

TROILUS

Daj pokój wyrzutom,

Bo to ostatnia chwila pożegnania.

Jeśli mówiłem: „Bądź mi tylko wierna”,

To nie przez trwogę o duszy twej stałość,

Bom gotów śmierci rzucić rękawicę,

Że plamki nie ma na twym czystym sercu;

Jeśli mówiłem: „Bądź mi tylko wierna”,

To żeby dodać: a znów się zobaczym.

KRESYDA

Na jak okrutne przyjdzie się narażać

Niebezpieczeństwa! Ale będę wierna.

TROILUS

A ja pokocham się w niebezpieczeństwach.

Weź ten rękawek.

KRESYDA

Ty tę rękawiczkę.

Kiedyż cię ujrzę?

TROILUS

Straż grecką przekupię,

Co noc do ciebie przyjdę w odwiedziny.

Bądź tylko wierna!

KRESYDA

I znowu: „Bądź wierna”!

TROILUS

Słuchaj mnie, droga, dlaczego tak mówię.

Młódź grecka wielkich pełna jest przymiotów:

Urok przez łaskę natury jej dany

Urósł w potęgę sztuką i ćwiczeniem,

Wpływu nowości, przymiotów, urody,

Zazdrosnych przeczuć bolesnym natchnieniem —

Które cnotliwym nazwij, proszę, grzechem —

Lękam się, droga.

KRESYDA

Ach, ty mnie nie kochasz.

TROILUS

To niechaj umrę wzgardzony od ludzi!

Nie twoją wierność mam ja w podejrzeniu,

Lecz me zasługi. Ja śpiewać nie umiem

Ni w tańcu krążyć ani słów cukrować,

Ni gier subtelnym zaostrzać dowcipem;

U Greków wszystkie znajdziesz te przymioty;

Wierzaj mi tylko, że w każdym z tych wdzięków

Ukryty diabeł na zasadzce siedzi

I kusi cnotę. O, nie daj się skusić!

KRESYDA

Alboż przypuszczasz, że mam chęć po temu?

TROILUS

Nie, ale często i to stać się może,

Czego nie chcemy; i często jesteśmy

Sami dla siebie diabłem kusicielem,

Kiedy zbyt ufni w sił naszych potęgę,

Na słabość naszą liczymy za wiele.

ENEASZ

za sceną

Książę, czas nagli.

TROILUS

Raz jeszcze pocałuj

I bądź mi zdrowa!

PARYS

za sceną

Bracie mój, Troilu!

Idź do strony:

Darmowe książki «Troilus i Kresyda - William Shakespeare (Szekspir) (darmowa czytelnia online TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz