Troilus i Kresyda - William Shakespeare (Szekspir) (darmowa czytelnia online TXT) 📖
Krótki opis książki:
Jedna z najrzadziej granych tragedii Szekspira, sztuka, której akcja rozgrywa się podczas wojny trojańskiej. Trwające siedem lat walki nie doprowadziły do rozstrzygnięcia. Wśród obu stron narastają kłótnie i zniechęcenie. Młody, zapalczywy książę trojański Troilus utracił zapał do walki z innego powodu. Jego myśli nieustannie zaprząta piękna Kresyda, córka trojańskiego kapłana, który przeszedł na stronę Greków. Pandarus, wuj Kresydy, zwraca jej uwagę na Troilusa i zachwala jego zalety. Pod jego opieką młodzi wdają się w namiętny romans. Niestety, ojciec Kresydy podejmuje decyzję, że w ramach wymiany jeńców jego córka ma trafić do obozu Greków. Czy miłość Kresydy przetrwa rozstanie?
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Troilus i Kresyda - William Shakespeare (Szekspir) (darmowa czytelnia online TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
class="h4">KRESYDA
Zgoda lub nie wierz mi więcej.
DIOMEDES
Daj mi zadatek twej wiary.
KRESYDA
Przyniosę.
Wychodzi.
ULISSES
Dałeś mi słowo, że będziesz cierpliwy.
TROILUS
Będę nim, panie. Przestanę być sobą,
Będę nieczuły na własne uczucie,
Będę obrazem cierpliwości żywym.
Wchodzi Kresyda.
TERSYTES
Przynosi mu swój zadatek; zobaczmy, zobaczmy, zobaczmy!
KRESYDAMój Diomedzie, przyjmij ten rękawek.
TROILUS
Piękności, gdzie jest, gdzie jest twoja wiara?
ULISSES
Panie mój...
TROILUS
Będę cierpliwy — pozornie.
KRESYDA
Przyjrzyj się dobrze temu rękawkowi.
On mnie tak kochał! — ha, fałszywa dziewko! —
Oddaj go.
DIOMEDES
Czyją był wprzódy własnością?
KRESYDA
Ach, mniejsza o to. Ha, znów go mam w ręku.
Nie czekaj na mnie jutro, Diomedzie,
I, błagam, twoich zaprzestań odwiedzin.
TERSYTES
Ostrzy go teraz. Wybornie, osełko!
DIOMEDES
Ja mieć go muszę.
KRESYDA
Co? To?
DIOMEDES
Tak jest.
KRESYDA
Boże!
O piękny, piękny zadatku! W tej chwili
Pan twój o tobie, o mnie, pewno marzy,
Wzdycha, przyciska do ust rękawiczkę,
Tysiąckroć moją pamiątkę całuje,
Tak jak ja ciebie. Zostaw mi go, błagam!
Kto mi to bierze, bierze i me serce.
DIOMEDES
Jam wprzód miał serce, to idzie za sercem.
TROILUS
Będę cierpliwy, przysiągłem cierpliwość!
KRESYDA
Mój Diomedzie, tego nie dostaniesz,
Wierzaj mi, nigdy. Dam ci co innego.
DIOMEDES
Ja mieć go muszę. Czyją był własnością?
KRESYDA
Ach, mniejsza o to!
DIOMEDES
Czyją był? Odpowiedz.
KRESYDA
O, ten rękawek należał do męża,
Który mnie szczerzej od ciebie miłował.
Lecz masz go, trzymaj.
DIOMEDES
Do kogo należał?
KRESYDA
Na wszystkie nimfy Diany174 przysięgam
I na Dianę, tego ci nie powiem.
DIOMEDES
Jutro do hełmu przypnę ten rękawek
I będę dręczył właściciela duszę,
Jeśli o własność swą się nie upomni.
TROILUS
Upomni, choćbyś wcielonym był diabłem
I do twych rogów przypiął mój zadatek.
KRESYDA
Stało się! Zgoda. — Nie. Nic się nie stało.
I nie dotrzymam mojej obietnicy.
DIOMEDES
A więc bądź zdrowa! Zapewniam, że więcej
Nie będziesz mogła z Diomeda szydzić.
KRESYDA
Czekaj! Nie można słowa ci powiedzieć,
Żebyś się zaraz od gniewu nie pienił.
DIOMEDES
Bo takie żarty nie są mi do smaku.
TROILUS
I mnie też nie lepiej smakują, na Plutona! Ale wszystko, czego nie lubię, podoba mi się najlepiej.
DIOMEDESMam przyjść? A kiedy?
KRESYDA
Przyjdź! Przyjdź! O Jowiszu!
Przyjdź! Ileż sobie gotuję boleści!
DIOMEDES
Teraz bądź zdrowa!
KRESYDA
Dobranoc! Przyjdź tylko.
Wychodzi Diomedes.
Bądź zdrów, Troilu! Jedno oko błądzi
Za tobą jeszcze, drugim serce rządzi.
Biedna płeć nasza! Smutna to jej dola,
Że błędem oczu rządzi się jej wola.
Czym błąd kieruje, to w błędu kał175 wtrąca:
Pełna ohydy myśl ócz słuchająca.
Wychodzi.
TERSYTES
By lepiej stwierdzić prawdę powiedzianą,
Dodaj otwarcie: jestem kurtyzaną.
ULISSES
Stało się.
TROILUS
Tak jest.
ULISSES
Na co więc czekamy?
TROILUS
W duszy mej jeden jeszcze raz powtórzę
Każdą sylabę tutaj wymówioną.
A jednak głosząc, czego świadkiem byłem,
Nie będęż kłamcą, choć ogłoszę prawdę?
Jeszcze jest w moim sercu wiara silna,
Niezwyciężona, uparta nadzieja,
Oczu i ucha niszcząca świadectwo,
Jakby tych zmysłów było przeznaczeniem
Nas łudzić tylko, a innych potwarzać.
Jestże to prawda? Byłaż to Kresyda?
ULISSES
Nie umiem duchów wywoływać, książę.
TROILUS
Nie, to nie ona!
ULISSES
Ona niewątpliwie.
TROILUS
Słowa me przecie szaleństwem nie trącą.
ULISSES
Ni moje, książę. To była Kresyda.
TROILUS
Nie, nie wierz temu, dla honoru kobiet,
Nie zapominaj, żeśmy mieli matki,
Nie daj pozoru upartym krytykom
Chętnym oczerniać nawet bez powodu,
Do rozmierzania cnoty wszystkich niewiast
Miarą Kresydy, lecz utrzymuj ze mną,
Że to nie ona.
ULISSES
Cóż ona zrobiła,
Co by zdołało matki nasze splamić?
TROILUS
Nic, byle tylko nie ona to była.
TERSYTES
Czyżby chciał własne otumanić oczy?
TROILUS
Nie, to Kresyda była Diomeda,
Ale nie ona; bo jeżeli piękność
Posiada duszę, to nie była ona;
Jeżeli dusze strzegą ludzkich przysiąg,
Jeśli przysięga święta jest dla ludzi,
Jeśli, co święte, radością jest bogów,
Jeżeli nawet jedność ma swe prawa,
Nie, to nie ona. O szalone słowa,
Za mną i przeciw mnie orędujące!
Zwodna powaga, przeciw której rozum
Bez obłąkania może się zbuntować,
A obłąkanie może sobie przyznać,
Bez buntu, wszystkie rozumu pozory.
To jest, a razem to nie jest Kresyda.
Jak dziwna w duszy, mej zawrzała walka,
Która rozdziela, co jest nierozdzielne,
Przestrzenią większą niż od ziemi niebo!
A jednak cała ta rozdziału przepaść
I tyle nawet nie zostawia próżni,
Aby w nią wcisnąć można było ostrze
Jak nić pajęczej tkaniny subtelne.
Dowód! tak silny jak Plutona bramy: