Judyta - Fryderyk Hebbel (bezpłatna biblioteka cyfrowa .txt) 📖
Krótki opis książki:
Holofernes, asyryjski wódz, planuje napaść na Betulię, żydowskie miasto. Kiedy jego mieszkańcy dowiadują się, że wojska Holofernesa się zbliżają, są przerażeni.
Dochodzą do wniosku, że jedynym sposobem na uniknięcie całkowitego upadku Betulii, jest poddanie się. Innego zdania jest jednak Judyta, która po gorącej modlitwie postanawia sama działać.
Tragedia Fryderyka Hebla Judyta odwołuje się do biblijnej historii z Księgi Judyty, wchodzącej w skład Starego Testamentu. Motyw Judyty i Holofernesa stał się jednym z najważniejszych motywów w sztuce.
Fryderyk Hebbel był niemieckim dramaturgiem i poetą. Dramat Judyta powstał w 1840 roku i jest najsłynniejszym utworem autora. Przekładu dokonał Kazimierz Kaszewski, innym tłumaczem, znawcą i propagatorem twórczości Hebbla w Polsce był Karol Irzykowski.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Hebbel
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Judyta - Fryderyk Hebbel (bezpłatna biblioteka cyfrowa .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Hebbel
id="anchor-75">75
I zagroziłem krajowi?
JUDYTA
Nic, panie.
HOLOFERNES
Ej, nie udawaj! Komu słuch doniesie,
Że gdzieś tam mowa o Holofernesie,
Ten musi myśleć o czymś, lub truchleje.
JUDYTA
Ja myśl do Boga wzniosłam, który krzepi.
HOLOFERNES
I przeklinałaś mnie?
JUDYTA
Miałam nadzieję,
Że to ode mnie Bóg uczyni lepiéj.
HOLOFERNES
Dajże mi za to pierwszy pocałunek!
całuje ją
JUDYTA
na stronie
Boże! Zmiłuj się, zstąp na mój ratunek!
HOLOFERNES
A coś myślała, słysząc tętent koni,
Skrzyp moich wozów, huk trąb i szczęk broni?
JUDYTA
Myślałam, żeś ty nie jeden na świecie,
Że w Izraelu zjawi się ktoś przecie,
Co ci dorówna duchem i ramieniem.
HOLOFERNES
A gdyś widziała, że przed mym imieniem
Już w proch padają przodownicy ludu,
Że Bóg wasz jakoś nie skory do cudu,
I że mężowie wasi w całym mieście
Radzi by suknie przywdziewać niewieście...
JUDYTA
Wtedy nic z moją nie porównać męką,
Twarz mą ze wstydu zakrywałam ręką
Na widok mężczyzn. Myśli się wzburzyły,
Chciałam się modlić i nie miałam siły.
Bo naraz, jakby oplątały żmije
Ten obraz Boga, który we mnie żyje;
Chmara nicestwa76 zawisła nade mną,
Dusza mi zdała się przepaścią ciemną.
Która, choć słońce czasem zajrzy do niéj,
W zakątku straszne gniazdo gadów chroni.
HOLOFERNES
patrząc na nią z ubocza, do siebie
Jak ona płonie! Na kształt meteora77,
Którym raz widział na niebie z wieczora.
Witaj miłości! Niech się na mnie ziści
Twój czar przy wielkim ognia nienawiści
Ugotowany do Judyty
Całuj mnie! ona uskutecznia
Niestety!
Usta się twe wpijają, jak sztylety,
Lecz jak lód zimne. Judyto, pij wino!
W nim wszystkie ludzkie nienawiści giną.
JUDYTA
pijąc z czary nalanej przez Mirzę
W winie jest męstwo!
HOLOFERNES
Męstważ ci potrzeba,
By wypić ze mną, zjeść kawałek chleba,
Na wybuch zimną odstrzelić pieszczotą,
Niby z przymusu; — ponura istoto!
JUDYTA
groźnie powstając
Ty! miarkując się, siada
Przebacz!
płacze
HOLOFERNES
Widzę odcień wszelki
W twym sercu. Daj mi rękę. Judyta się wzbrania
Po cóż opór?
Opowiedz o swej nienawiści wielkiéj!..
JUDYTA
Żądasz mej ręki... Hańba, która topór
Pod rdzeń czci mojej podsadza zuchwale.
HOLOFERNES
Ależ to dla niej zginąć można w szale,
Jakież to słońce wyjrzy zza tej burzy!
JUDYTA
Rozpęknij, serce! Nie wytrzymam dłużej!
powstaje, prostując się
Nie cierpię ciebie, jako okrutnika!
Wiedzieć to musisz, ja powiedzieć muszę, Jaka przejmuje nienawiść mą duszę, Gdy się twe oko z mym okiem spotyka. Teraz mnie zabij!
HOLOFERNES
śmiejąc się
Zabić? Jutro może,
Nad ranem: teraz szkoda mi wieczora,
Który przepędzić78 myślę z tobą.
JUDYTA
do siebie
Boże!
Lżej teraz w sercu, teraz działać pora.
SCENA 3
Poprzedzający. Z lewej strony wchodzi Podkomorzy; następnie Efraim.
PODKOMORZY
Hebrajczyk jakiś przed namiotem czeka,
Prosząc o wnijście79. Ważne wieści, panie.
HOLOFERNES
Od nieprzyjaciół?... Wpuść tego człowieka!
Podkomorzy odchodzi. Do Judyty.
Może Betulia oznajmia poddanie?
To prędko wymień przyjaciół imiona,
Których oszczędzę... Na cześć twego łona.
Wchodzi Efraim, prowadzony przez Podkomorzego i pada u stóp Holofernesa. Wzruszenie Judyty i Mirzy.
EFRAIM
Wodzu! Za życie czy ręczysz mi?
HOLOFERNES
Ręczę.
Wstań.
EFRAIM
Za tę łaskę wraz ci się odwdzięczę!
Podchodzi do niego, szybko dobywa ukryty sztylet i zamierza się, by go uderzyć. Holofernes uchyla się i trąceniem w rękę wytrąca mu sztylet, który pada z brzękiem na stół pomiędzy puchary.
PODKOMORZY
podstępując szybko
Zdrajco nikczemny! Zaraz ci pokażę,
Jak się to ludzi zabija.
Rzuca się na Efraima i woła na zewnątrz.
Hej, straże!straż wchodzi
HOLOFERNES
Stój! do Efraima
Jak się zowiesz?
EFRAIM
Efraim me imię.
JUDYTA
na stronie
Czemuż tak późno, biedny Efraimie!
EFRAIM
do siebie
I jeszcze wobec Judyty! O wstydzie!..
Ha! Jak zaczęło się, niech dalej idzie!
dobywa miecz z za pasa i chce się przebić
HOLOFERNES
wstrzymując go
Dajżeż raz pokój! To szalona głowa!
Cóż to, chcesz, bym ja nie dotrzymał słowa?
Wszekżem ci życie zaręczył; więc muszę
Wbrew tobie, bronić własną twoją duszę.
do Podkomorzego
Miałem ja małpę, pięknego pawiana:
Umarł; została klatka wyzłacana.
Weźcież i wsadźcie tam tego wietrznika80
I sztuk wyuczcie jego poprzednika.
Ten człek rzadkością jest w swoim rodzaju,
Godnym oględzin będzie w naszym kraju.
Bo on jedyny pochwalić się może.
Iż rękę podnieść śmiał na moją głowę,
A jednak obie unosi stąd zdrowe.
Precz! Ja go muszę pokazać na dworze.
Straże uprowadzają Efraima
SCENA 4
Holofernes, Judyta, Mirza, Podkomorzy
HOLOFERNES
do Judyty
Czy wasze miasto dużo wężów chowa?
JUDYTA
Nie; lecz szaleńców jest dość.
HOLOFERNES
Ani słowa!
Zmieść Holoferna; błyskawicę bożą,
Której pożarem łuny światu grożą
Zagasić nagle; przerwać rozwój wątku,
I nieśmiertelność zagłuszyć w zaczątku;
Rzeknąć: Wasz olbrzym, patrzcie, jaki słaby!
To, nie zaprzeczam, ma swoje powaby.
To znaczy prawie psuć losu układy;
I ja, nie będąc, czym jestem, co tworzę.
Sam, na Baala! skusiłbym się może,
Gdyby to smrodem nie trąciło zdrady.
Ale rzecz wielką spełnić w sposób mały;
Powiedzieć sobie: — lew, a więc wspaniały;
Z tej wspaniałości usnuć nań sieć zdradnie
I patrzeć, aż w nią nieoględnie wpadnie;
Czyn niebezpieczny podjąć, lecz wprzód skrycie,
Nikczemnie, sobie zabezpieczyć życie:
To znaczy z błota lepić swoje bogi.
Ty sama byś to potępiła przecie;
Choćby ofiarą był ci człowiek wrogi,
A wykonawcą najmilszy na świecie.
JUDYTA
Tyś olbrzym wpośród karłów. na stronie Ojców Boże!
Przede mną samą ratuj moją duszę,
Bym nie uczciła, co przeklinać muszę.
To mąż prawdziwy!
HOLOFERNES
do Podkomorzego