Don Carlos - Fryderyk Schiller (życzenia dla biblioteki .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Don Carlos to dramat autorstwa Fryderyka Schillera, którego głównym bohaterem jest Don Carlos, książę austriacki, syn Filipa II.
Z powodów politycznych król wziął za żonę ukochaną Carlosa, co staje się powodem ogromnego cierpienia księcia. Uczuciem za to darzy go Eboli, księżniczka i dama dworu królowej. Zraniony Don Carlos pragnie wyjechać do Flandrii i dowodzić jej armią. W dramacie Schillera występują prawdziwe postacie historyczne, jednak autor dokonał pewnych zmian, czyniąc z głównego bohatera nie obłąkanego młodzieńca, a idealistę i liberała, głoszącego swoje (i Schillera) poglądy.
Dzieło powstało w 1787 roku. Na podstawie dramatu powstały libretta do oper, z których najsłynniejszą jest ta skompnowana przez Verdiego.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Don Carlos - Fryderyk Schiller (życzenia dla biblioteki .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
style="margin-left: 12em">Zapewnienia słowo
Daję wam, że to serce jedno... i na wieki
Będzie sędzią mych uczuć.
MARKIZ
cofając rękę z uścisku
Teraz me powieki
Zamknę w Bogu, spokojny. Skończyłem mą pracę.
Oddaje pokłon i zamierza oddalić się.
KRÓLOWA
odprowadzając Markiza wzrokiem
Odchodzicie — nie mówiąc, na długo was tracę?
Markizie! Kiedyż znowu zobaczę się z tobą?
MARKIZ
powracając
O! Z największą pewnością! Zobaczym się z sobą.
KRÓLOWA
Zrozumiałam cię, Pozo! Już pojęciu memu
Wszystko teraz jest jasne. Ale powiedz — czemu
Tak ze mną postąpiłeś?
MARKIZ
On — lub ja!
KRÓLOWA
Nie! — o! nie!
Tym czynem dobrowolnie rzucacie się w tonie,
Mieniąc to czynem wzniosłym. Próżne tu przeczenie —
Znam was. Dawno ku temu żywicie pragnienie.
Niech tysiące serc pęka, to was troszczy mało —
Byle się tylko waszej dumie zadość stało.
Teraz — teraz was widzę w pełnym prawdy blasku:
Wyście tylko pragnęli podziwu, oklasku.
MARKIZ
zmieszany, na stronie
Nie — jam się nie spodziewał zarzutu takiego.
KRÓLOWA
po chwili milczenia
Markizie! Czy już nie ma ratunku?
MARKIZ
Żadnego!
KRÓLOWA
Żadnego?... Zastanów się — nawet i przeze mnie
Niepodobny170 ratunek?
MARKIZ
I przez was daremnie.
KRÓLOWA
Znasz mnie tylko w połowie — ja silną się czuję.
MARKIZ
Wiem.
KRÓLOWA
I nie ma ratunku?
MARKIZ
Ja go nie znajduję!
KRÓLOWA
oddala się zasłaniając twarz rękami
Odejdźcie!... Nie mam więc już czcić kogo...
MARKIZ
w poruszeniu gwałtownym, padając na kolana
O Boże!
Królowo!... Jednak pięknym to życie być może!
Powstaje i spiesznie się oddala. Królowa wchodzi do swego gabinetu.
SCENA DWUDZIESTA DRUGA
Przedpokój królewski.
Książę Alba i Domingo przechadzają się każdy z osobna tam i na powrót. Hrabia Lerma wychodzi z gabinetu Króla, po czym wchodzi Don Rajmund Taksis, naczelnik poczt.
LERMA
Markiz się nie ukazał jeszcze do tej chwili.
ALBA
Jeszcze.
Lerma powraca do gabinetu.
TAKSIS
wchodząc
Proszę was, hrabio, byście oznajmili
Monarsze moje służby.
LERMA
Nie jest do widzenia.
TAKSIS
Powiedzcie, że mam ważną wieść do powiedzenia
Samej króla osobie. Zależy mi na tem,
Abym zwłoki nie doznał — pospieszcie się zatem.
Lerma wchodzi do gabinetu.
ALBA
przysuwając się bliżej
Kochany Taksis — ja wam cierpliwość mieć życzę —
Trudno przyjdzie wam ujrzeć królewskie oblicze.
TAKSIS
Trudno? A to dlaczego?
ALBA
Nie byliście dosyć
Przezornym, by markiza Pozę o to prosić,
Który syna i ojca pod swą strażą trzyma.
TAKSIS
Co? Poza?... to jest ten sam, wątpliwości nie ma,
Z rąk którego przed chwilą ten list otrzymałem.
ALBA
List? Jaki?
TAKSIS
Który właśnie do Brukseli miałem
Wyprawić.
ALBA
uważnie
Do Brukseli?
TAKSIS
Niosę to pisanie
Królowi.
ALBA
Do Brukseli? Słyszycie, kapłanie?
DOMINGO
zbliżając się
To bardzo podejrzane.
TAKSIS
List mi powierzony
Z pomięszaniem i trwogą.
DOMINGO
Z trwogą?
ALBA
A pisany
Do kogo też — ciekawym.
TAKSIS
Jak adres powiada,
Do księcia Oranii i Nassau.
ALBA
To zdrada!
Do Wilhelma171! kapłanie!
DOMINGO
A cóż by innego?
Ten list zaprawdę godzien oka monarszego,
I to zaraz. Jak wielką, zacny mężu, macie
Zasługę, że tak ściśle swój urząd spełniacie.
TAKSIS
Nie nad mój obowiązek, wielebny kapłanie.
ALBA
Słusznieście uczynili.
LERMA
wchodząc mówi do Taksisa
Macie posłuchanie.
Taksis wchodzi do gabinetu.
Markiza dotąd nie ma?
DOMINGO
Wszędzie jest szukany.
ALBA
To rzecz dziwna — niezwykła. Książę zatrzymany
Więźniem stanu, a dotąd król nie wie dlaczego.
DOMINGO
Nie zdałże nawet sprawy z kroku tak śmiałego?
ALBA
Jakże król wieść tę przyjął?
LERMA
Król nie rzekł ni słowa.
Słychać hałas w gabinecie.
ALBA
Co to jest?
TAKSIS
ukazując się we drzwiach gabinetu
Hrabio Lerma!
Obaj wchodzą do gabinetu.
ALBA
Czy zaszła rzecz nowa?
DOMINGO
I ten głos jakby trwogi czy może się wiąże
Z treścią listu? Coś złego przeczuwam tu, książę.
ALBA
Lermę wołał — a wiedział, że jestem tu z wami.
DOMINGO
Nam się pożegnać trzeba z dawnymi czasami.
ALBA
Ja siebie nie poznaję. Gdzież błogie dni owe,
W których zawsze do wejścia miałem drzwi gotowe.
Teraz świat mi jak obcy, całkiem odmieniony.
DOMINGO
podsuwa się pod drzwi gabinetu i podsłuchuje
Słuchajcie!
ALBA
po chwili