Don Carlos - Fryderyk Schiller (życzenia dla biblioteki .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Don Carlos to dramat autorstwa Fryderyka Schillera, którego głównym bohaterem jest Don Carlos, książę austriacki, syn Filipa II.
Z powodów politycznych król wziął za żonę ukochaną Carlosa, co staje się powodem ogromnego cierpienia księcia. Uczuciem za to darzy go Eboli, księżniczka i dama dworu królowej. Zraniony Don Carlos pragnie wyjechać do Flandrii i dowodzić jej armią. W dramacie Schillera występują prawdziwe postacie historyczne, jednak autor dokonał pewnych zmian, czyniąc z głównego bohatera nie obłąkanego młodzieńca, a idealistę i liberała, głoszącego swoje (i Schillera) poglądy.
Dzieło powstało w 1787 roku. Na podstawie dramatu powstały libretta do oper, z których najsłynniejszą jest ta skompnowana przez Verdiego.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Don Carlos - Fryderyk Schiller (życzenia dla biblioteki .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
Nie badając tajemnic, których mi nie wolno
Odsłaniać.
MARKIZ
Tak być musi. Miłościwa pani,
Gdyby nie była sobą, pospieszyłbym dla niej
Z objaśnieniem w niejednej rzeczy; lub z przestrogą
Względem niejakich osób, które szkodzić mogą.
Lecz to wam niepotrzebne. Może ponad wami
Wejść i zapaść zło groźne, a o tym wy sami
Możecie i nie wiedzieć. To warte zbyt mało,
By z czoła anielskiego złoty sen spędzało.
Ten przedmiot mnie bynajmniej przed wami nie stawił.
Książę Carlos...
KRÓLOWA
Markizie, jakżeś go zostawił?
MARKIZ
Jak mędrca dawnych czasów, gdy mu poczytano
Za zbrodnię cześć przez niego prawdzie oddawaną.
Jak tamten dla czci swojej nie żałował głowy,
Tak ten dla swej miłości umrzeć jest gotowy,
Mało słów wam przynoszę... lecz w tych on sam staje.
Składa do rąk Królowej list Carlosa.
KRÓLOWA
po przeczytaniu
Musi ze mną pomówić.
MARKIZ
Tak i ja uznaję.
KRÓLOWA
Czy go to uszczęśliwi, kiedy sam zobaczy,
Że nie jestem szczęśliwa?
MARKIZ
To nie, ale raczej
To w nim czynność rozbudzi i stanowczość razem.
KRÓLOWA
Jak to?
MARKIZ
Już książę Alba za króla rozkazem
Mianowany do Flandrii.
KRÓLOWA
Słyszę — mianowany.
MARKIZ
Król — rozkazu nie cofnie — król nam dobrze znany.
Lecz to również jest pewnym, że książę, nie może
Tu dłużej, zwłaszcza teraz, pozostać przy dworze.
I Flandria być nie może na łup wystawiona.
KRÓLOWA
Czy macie na to radę?
MARKIZ
Tak... może... lecz ona
Z niebezpieczeństwem prawie to samo złe znaczy.
Jest to pomysł zuchwały, powzięty w rozpaczy.
Wszelako na tę chwilę o innym sposobie
Ja nie wiem.
KRÓLOWA
Więc wymieńcie.
MARKIZ
Tobie jednej — tobie,
Miłościwa królowo, myśl moją otworzę,
Tylko z twoich ust Karol usłyszeć ją może
Bez zgrozy. Sama nazwa może bez wątpienia
Być wstrętna dla Karola z ohydnego brzmienia.
KRÓLOWA
Rokosz więc!
MARKIZ
Nieposłusznym niech królowi będzie.
Okryty tajemnicą, niech drogę odbędzie
Pospiesznie do Brukseli. W otwarte ramiona
Przyjmą go Flamandczycy. Niewolą gnębiona
Flandria zerwie okowy — a sprawa o wiele
Zyska siły, gdy króla syn stanie na czele —
Wstrząśnie tronem hiszpańskim potęgą swej broni.
Co w Madrycie król odparł, tego mu nie wzbroni
W Brukseli.
KRÓLOWA
Tak mniemacie, choć nie ma godziny,
Jak z królem mówiliście?
MARKIZ
Właśnie z tej przyczyny.
KRÓLOWA
po chwili
Plan wskazany mi przez was razem149 mnie przestrasza
I unosi. Znajduję, że słuszna myśl wasza!
Myśl śmiała! I dlatego, sądzę, ona tyle
Ma dla mnie wdzięku. Dajcie do rozmysłu chwilę.
Zna ją książę?
MARKIZ
Miał poznać z waszego natchnienia,
Wedle planu mojego.
KRÓLOWA
To bez zaprzeczenia
Myśl wielka! Gdyby tylko nie młodość książęcia...
MARKIZ
To bynajmniej do dzieła niech was nie zniechęca,
Znajdzie on tam Egmonta, Oranię — rycerzy —
Po cesarzu Karolu zostałych żołnierzy,
Którzy równie do rady mają dobre głowy,
Jak straszne mają ramię w rozprawie bojowej.
KRÓLOWA
z ożywieniem
Nie! Zaprawdę! Myśl wielka i piękna! Tak... książę
Musi działać! Z tą myślą gorąco się wiążę.
Rola, w jakiej go widzą na madryckiej scenie,
Daje mi srodze uczuć jego poniżenie.
Ja Francję i Sabaudię zapewniam mu śmiele.
Markizie! Tę myśl waszą w zupełności dzielę.
Musi działać! Lecz zamach wymaga zasobów
Pieniężnych.
MARKIZ
Są gotowe.
KRÓLOWA
Mnie również sposobów
Nie braknie.
MARKIZ
Co do schadzki z miłościwą panią
Śmiem mu zanieść nadzieję?
KRÓLOWA
Pomyślę, czy na nią
Mam zezwolić.
MARKIZ
Lecz Karol prośby usilnymi
Nalega o odpowiedź. Z rękami próżnymi
Przyrzekłem, że nie wrócę.
podając Królowej swój pulares
Starczą dwa wyrazy.
KRÓLOWA
po napisaniu
Czy was znowu zobaczę?
MARKIZ
Na wasze rozkazy
Będę zawsze gotowy.
KRÓLOWA
Ale cóż ma znaczyć
To — zawsze — na rozkazy? Jak sobie tłumaczyć
Mam tę wolność, markizie?
MARKIZ
Z taką szczerą ufnością,
Z jaką zawsze umiecie — dość, że tą wolnością
Rozporządzać możemy — niechaj poprzestanie
Na tym moja królowa...
KRÓLOWA
przerywając
O! Jak niesłychanie
Czuć się będę szczęśliwa, gdy znajdzie ten mały
Kątek wolności dla siebie w Europie całej —
Gdy go znajdzie przez niego! Choć cichym udziałem
Wesprę was — liczcie na mnie.
MARKIZ
z ogniem
O! Ja to wiedziałem,
Że tutaj zrozumianym z pewnością zostanę!
Księżna Oliwarez ukazuje się w podwojach.
KRÓLOWA
obojętnie do Markiza
Co od króla i pana odbieram przesłane,
Będę czciła jak prawo. Idźcie z upewnieniem
Mej służby, którą do stóp składam z uniżeniem.
Daje znak, na który Markiz się oddala.
SCENA CZWARTA
Galeria.
Don Carlos i Hrabia Lerma.
CARLOS
Tu nie mamy przeszkody — hrabia mówić może.
LERMA
Wasza wysokość miała na tutejszym dworze
Przyjaciela.
CARLOS
ze zdumieniem
Miałbym go nie znać? — cóż to znaczy?
LERMA
Niech mi wasza wysokość łaskawie wybaczy.
Żem się dowiedział więcej, niż mi wolno było.
Jednakże, aby was to nie niepokoiło,
Wiedzcie przynajmniej, że to z źródła mam wiernego,
Bo wam powiem pokrótce — od siebie samego.
CARLOS
O kim przecież jest mowa?
LERMA