Szara dama - Elizabeth Gaskell (internetowa wypozyczalnia ksiazek .TXT) 📖

Numéro Un. Comment les Chauffeurs se vengen

Podnieśli ją i wnieśli do domu, udzielając pierwszej pomocy, dopóki nie odzyskała przytomności, ale nawet wtedy ta wierna, droga przyjaciółka i siostra, nie chciała ze względu na moje bezpieczeństwo wyjawić swojego adresu, o którym żaden z jej współpracowników nie wiedział. Życie ulatywało, zaniesiono ją tedy do najbliższego szpitala, gdzie naturalnie przekonano się, iż jest kobietą; ale szczęśliwie dla niej i dla mnie dyżurnym lekarzem był właśnie znany nam doktor Voss. Podczas gdy posłano po księdza, którego zażądała, wyjawiła doktorowi w kilku słowach nasze położenie. Podczas bytności spowiednika umarła.

Opowiedział mi to z wielką ostrożnością, pocieszając jak umiał, dopiero późnym wieczorem mnie opuścił, w ciągłej obawie, czy go kto nie śledzi. Tym razem jednak obawy były płonne; przy tym, jak mi później opowiedział, baron von Roeder, dowiedziawszy się o zabójstwie tak zupełnie przypominającym śmierć jego żony, zarządził taki pościg za mordercami, że aczkolwiek ich nie złapano, ale zmuszono do ucieczki z tych okolic, przynajmniej na jakiś czas.

Trudno mi opowiedzieć ci, jakimi argumentami doktor Voss, dzieląc się ze mną swoim z początku skromnym zarobkiem, skłonił mnie do zostania jego żoną. Tak jest, jego żoną, gdyż przeszliśmy przez ceremonię kościelną, tak bardzo w owych czasach lekceważoną. Prawda, nie staraliśmy się o rozwód, który byłoby się łatwo otrzymało, zważywszy, że ja byłam protestantką, pan de Tourelle zaś utrzymywał, iż jest kalwinem, lecz czy podobna było wzywać tak strasznego człowieka przed sąd konsystorski?

Zabrał mnie i moje dziecko po kryjomu do siebie i żyłam tam, nie wychodząc wcale z domu. Aczkolwiek mój mąż nie życzył sobie, żebym po zblaknięciu farby znów jej używała, okazało się, że i tak nikt by mnie nie byłby mógł poznać, gdyż moje złote włosy stały się siwymi, a biała płeć tak szarą, że mała ilość osób, które mnie widywały, przezwały mnie Szarą Damą. Znano mnie tylko jako panią Voss, znacznie starszą od niego wdowę, z którą doktor ożenił się w sekrecie.

Nadał ci swoje nazwisko i dotąd nie wiedziałaś, że nie jesteś córką, nie czułaś też nigdy braku ojcowskiego serca, dopóki żył nasz drogi przyjaciel. Jeszcze jeden, jedyny raz doznałam uczucia dawnej trwogi. Nie pamiętam już z jakiej przyczyny, wbrew memu zwyczajowi, podeszłam do okna mojego pokoju, żeby je otworzyć. Kiedy wyjrzałam na ulicę, spostrzegłam po przeciwnej stronie na trotuarze pana de Tourelle, równie młodego, wesołego i wykwintnego jak dawniej. Na odgłos otwieranego okna spojrzał w górę. Ujrzał starą siwą kobietę i choć nasze oczy spotkały się, nie poznał mnie! Minęło zaledwie trzy lata, odkąd się rozstaliśmy, a on posiadał przecież sokoli wzrok.

Opowiedziałam o tym panu Vossowi, jak tylko wrócił do domu. Starał się mnie uspokoić, lecz widok pana de Tourelle tak wstrząsnął moimi nerwami, że przez kilka miesięcy nie mogłam przyjść do siebie.

Zobaczyłam go raz jeszcze... Umarłego. Baronowi von Roeder udało się w końcu osaczyć i schwytać go wraz Levebre’em, przyłapać na gorącym uczynku popełniania kolejnej zbrodni. Pan Voss wiedział o ich zaaresztowaniu i skazaniu na śmierć, lecz nic mi o tym nie mówił. Dopiero któregoś dnia poprosił mnie bardzo, żebym mu towarzyszyła i zawiózł mnie gdzieś daleko. Poprowadził przez bramę więzienną na zamknięty dziedziniec. Tam ubrani i ułożeni w trumnach tak, że nie widać było śladów ścięcia, leżeli pan de Tourelle i kilku jego towarzyszy znanych mi z Les Rochers.

Przekonawszy mnie w ten sposób o śmierci moich prześladowców, mąż mój starał się nakłonić mnie do mniej odosobnionego sposobu życia. Ulegałam czasem jego prośbom, lecz widział, że mnie to tak wiele kosztowało, iż w końcu dał za wygraną.

Znasz resztę, wiesz, jak gorzko opłakiwałyśmy tego drogiego męża i ojca, gdyż zawsze go za takiego uważaj, moje dziecko! Nigdy nie byłabym ci zrobiła tego wyznania, gdyby nie to, że dopiero wczoraj powiedział mi ten, którego poznałaś i pokochałaś jako pana M. Lebruna, francuskiego artystę, iż jego prawdziwym nazwiskiem – brzmiącym zbyt arystokratycznie, a ukrytym z obawy przed rewolucjonistami – jest Maurycy de Poissy.