Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Jobsjada to historia o życiu Hieronima Jobsa. Poznajemy ją od najmłodszych lat głównego bohatera.
Przed jego narodzinami, jego matce przyśniło się, że urodziła róg. Zdaniem sąsiadki to pewny znak, że urodzi chłopca. Gdy dziecko przychodzi na świat, rodzice słyszą kolejne proroctwo — kształt twarzy noworodka wskazuje na to, że będzie on księdzem. Rodzice Hieronima biorą sobie tę wróżbę do serca. Chłopiec od najmłodszych lat posyłany jest na nauki. Nie jest wybitnym uczniem, ale rodzice decydują się posłać go do akademii. Hieronim prowadzi hulaszcze życie, płacąc oczywiście pieniędzmi rodziców. Gdy wraca do domu, okazuje się, że nauka w akademii nie przyniosła zbyt wiele efektów. Czy Hieronim zostanie duchownym?
Autorem Jobsjady, poematu satyrycznego, jest Karol Arnold Kortum. Był on niemieckim fizykiem i pisarzem, żył na przełomie XVIII i XIX wieku. Jobsjada została napisana w 1784 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Karl Arnold Kortum
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Karl Arnold Kortum
się,
Czy znał, upewnić — czy też nie.
Tak grunt badając ten, pewnego rana,
Wbrew zaleceniom i warunkom pana,
Oświadczył afekt181 pannie tej,
Jako mu życie nic bez niej.
A na toż panna wyznała, że ona
Tymże afektem jest właśnie ruszona
I że to łatwo jest jak nic,
Bo pan jest stary, głupi fryc182.
Poczęli tedy mile gruchać sobie,
W tym ostrożności wszelako sposobie,
Który by zawsze ustrzegł ich
Od oczu i od uszu złych.
Amalii nawet panna nosząc miano,
Zdała się wcale183 w tym rutynowaną
I sprytu miała dość i sił,
Aby pan także kontent był.
Szły więc krawaty, mankiety, żaboty184,
Chustki, szaliki, zapinki, forboty185 —
Ledwo pomyślał sobie co,
Wszystko miał skrybent z panną tą.
Raz w sekretarskim kiedy się urzędzie
Na dłuższej u niej zatrzymał gawędzie,
Zegarek piękny z skrytki gdzieś
Wyjęła panna, mówiąc: «Weź!»
Wdzięcznie z rąk panny wziął skrybent dar miły,
Alić, spojrzawszy, zakrzyknie co siły:
«Do diabla! Wszakci to ten sam!
Toż ten zegarek dobrze znam.»
Spuściła panna oczęta na chwilę,
Zaś do skrybenta rozśmiała się mile,
Rzekąc, iż student, co zna go,
Zegarkiem tym obdarzył ją.
Na to Hieronim, zdumiony wykrętem:
«Do licha! Ja to byłem tym studentem!
Jechałem właśnie z panną i
Zegarek ten skradziono mi!»
Puściła panna tę uwagę płazem,
Rzekąc: «A, to my już jeździli razem! » —
I bardzo mile jęli186 wraz
Wspominać ów dawniejszy czas.
Ileż to było śmiechu, wesołości,
Gdy im tak gwiazda zabłysła młodości
I ów dyliżans, który był
Pierwszą areną panny sił.
Teraz oboje już się nie dziwili
Sympatii, którą od ujrzenia chwili
Poczuli nic nie wiedząc, że
Od lat tak dawnych znają się.
Wielce ich owo zbliżyło odkrycie,
Wręcz przeznaczone widzieli w nim życie
I mniej się teraz strzegli już,
Pędząc dni z sobą pełne róż.
Szła panna w ogród albo do piwnicy,
Wciąż skrybent jej się pilnował spódnicy,
Czy to poranek, czy też noc —
Taka przeznaczeń bywa moc.
Także i ona, gdy miał co rachować
Lub zapisywać, szła mu asystować,
Tak że ją ciągle w pobok miał,
Czyli to siedział, czy też stał.
Tak żyjąc z miłym w przyjaznym zbliżeniu,
Nie zapomniała panna o jedzeniu:
Nerki, wątróbki, wszystko to
Na stronę dla skrybenta szło.
Nie wiedzieć także jak i której pory
Maślacza187 ważne znikały gąsiory,
A burgund z miejsca, w którym stał,
Tak szedł, jak gdyby nogi miał.
Dni te rozkoszy płynące potokiem
Pod pańskim przez pół otworzonym okiem
Złą stronę miały jedną tę,
Że całe mógł otworzyć je.
Były już znaki na niebie i ziemi
Ostrzegające grzmoty dalekiemi
I już się stary chmurzył pan,
Lecz wodę jeszcze nosił dzban.
Aż raz (wiecznego na świecie nic nie ma! )
Wezwał pan przed się nagle Hieronima
I rzekł mu gniewnie: «Cóż to waść
Po cudzych miedzach chodzisz kraść? »
Grzmotnął się w piersi Hieronim kułakiem,
Jako o niczym myśli nie miał takiem
I jako woli iść stąd precz,
Niż z panną ową mieć tę rzecz.
Zaraz więc słońce wybłysło zza chmury,
Pan się rozmarszczył (był miękkiej natury)
I rzekł: «A toś mi wybił ćwiek!
Jak tak, to siedź tu choćby wiek. »
A że niesłusznie sekretarza sfukał,
Szedł do komody i spinki w niej szukał
Albo breloka, albo co,
Lecz była, jakby wymiótł ją.
Zmienił od tego ranka skrybent życie,
W cieniu smakując rozkoszy i skrycie,
A w dzień regestry trzymał tak,
Że i w makówkach liczył mak.
Przecież w niewiele dni od owej pory
Pan, czy z trafunku188, czy też że był chory —
Dość że zupełnie nie mógł spać
I postanowił w nocy wstać.
Może rumianku mógł zapotrzebować,
A sam nie wiedział, jak by go zgotować,
Może z lawendy kropli chciał —
Dość że niepokój jakiś miał.
I tak wędrując po domu jak Marek
I świecy niosąc przed sobą ogarek,
Aż do komnatki zaszedł tam,
Gdzie pannę myślał zastać sam.
Aliści nagle straszny krzyk wybucha.
Puścił pan świecę, a podniósł cybucha:
«Fur batalionów, beczek sto
Milionów diabłów! A to co?!»
Skąd wrzask ten powstał, o co, nie wiem zgoła,
Bo świeca zgasła, noc była jak smoła.
Szloch słychać panny, prośby, lecz
Skrybent przed świtem musiał precz.
O mały figiel, że i pannę samę
Los za otwartą nie wyrzucił bramę,
Lecz się zaklęła panu, że
Nic nie wie co, jak albo gdzie!
Wszakże kandydat z tej alternatywy
Z kilkorgiem guzów uszedł ledwo żywy,
Choć się na święty klęła chrzest
Panna, że też niewinny jest.
Rozdział dwudziesty piąty
jako Hieronim u pewnej pobożnej damy, która tercjarką189 będąc grzesznym ku niemu zapłonęła afektem, kondycję wziął i jak damę tę wraz z kondycją porzucił.
Szczęście to jeszcze, że nim zrejterował190
Hieronim, dary panny w tłumok schował,
Gdyż w oną pierwszą chwilę złą
One żywiły właśnie go.
Gdy wszakże przejadł wszystkie upominki,
Koszule, chustki, mankiety i spinki,
Musiał chcąc nie chcąc, aby żyć,
Znów na kondycji jakiejś być.
Mieszkała wtedy w ustronnym zamczysku
Dama, o której nic nie wiem nazwisku
I tegom tylko świadom, że
Pisała tercyjarką się.
Dama nie była już w swym pierwszym maju,
Lecz pobożnego nader obyczaju,
Pacierze trzepiąc cały dzień,
Czy przez próg szła, czy też przez sień.
Służebne także miała koło siebie,
Z którymi wiodąc rozmowy o niebie,
Gdy się zachrypłą czuła być,
Ratafię191 wówczas zwykła pić.
Grzech, by najmniejszy, mając w obrzydzeniu,
Śpiewała psalmy przed i po jedzeniu,
Także po kawie zaraz szła
Psalm jeden śpiewać lub też dwa.
Tak więc ten zamek brzęczał od pacierzy,
Czy przed śniadaniem, czy też po wieczerzy,
Czy w nocy, czy też we dnia pół,
Jak wiosną brzęczy ul od pszczół.
Wraz z panią wiodąc życie tak chwalebne,
Na wiór tam wyschły niewiasty służebne,
Gdyż wszelkie winy karcił wprost
Suchy albo też z wodą post.
Na zamku wszakże od dłuższego czasu
W niewieścim chórze brakowało basu,
Co było przykre damie tej
Na drodze pobożności jej.
Do zbawiennego wprawdzie dążąc celu