Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Jobsjada to historia o życiu Hieronima Jobsa. Poznajemy ją od najmłodszych lat głównego bohatera.
Przed jego narodzinami, jego matce przyśniło się, że urodziła róg. Zdaniem sąsiadki to pewny znak, że urodzi chłopca. Gdy dziecko przychodzi na świat, rodzice słyszą kolejne proroctwo — kształt twarzy noworodka wskazuje na to, że będzie on księdzem. Rodzice Hieronima biorą sobie tę wróżbę do serca. Chłopiec od najmłodszych lat posyłany jest na nauki. Nie jest wybitnym uczniem, ale rodzice decydują się posłać go do akademii. Hieronim prowadzi hulaszcze życie, płacąc oczywiście pieniędzmi rodziców. Gdy wraca do domu, okazuje się, że nauka w akademii nie przyniosła zbyt wiele efektów. Czy Hieronim zostanie duchownym?
Autorem Jobsjady, poematu satyrycznego, jest Karol Arnold Kortum. Był on niemieckim fizykiem i pisarzem, żył na przełomie XVIII i XIX wieku. Jobsjada została napisana w 1784 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Karl Arnold Kortum
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Karl Arnold Kortum
bliższym, biedak, był.
O Muzo, panno, bacz, byś mi bez błędu
Opowiadała tu według urzędu
Imię każdego z mężów tych,
Co wnet go mieli brać na sztych.
Najpierwszy tedy był tu ksiądz Inspektor,
Tak w teologii mocny jako Hektor123,
Coś poznał zaraz, bo za dwóch
Miał okazały, tęgi brzuch.
Wysoką godność zyskał przez zasługi,
Urząd cierpliwie dźwigał, jak nikt drugi,
Jeśli miał słabość — bez niej któż? —
To, że mu piwa pachniał kruż124.
Tuż ksiądz Asesor szedł w honorze po nim.
Zbladł zobaczywszy go biedny Hieronim,
Bowiem jak osa cienki był,
A usta ściskał, co miał sił.
Prócz duchownego pan ten miał obroku
Drobne facjendy125 pieniężne na oku.
Sam chudy — mieszek tylko tył —
Jadł skąpo, wino kwaśne pił.
Za nim ksiądz Prefekt, w piśmie nader biegły,
Który cytaty ciskał niby cegły,
A Ojców świętych sypał tak,
Jak drugi z sita trzęsie mak.
Toż pastor Kluger, znany z obyczaju
Ascetycznego w całym szwabskim kraju,
W Postyllach126 taki tęgi chwat,
Że mógł przejechać na nich świat.
Za nim ksiądz Beff siadł, wyborny lingwista,
Choć nie tak ścisły naśladowca Chrysta...
Trudno! Ułomny człowiek jest,
Choć grzech Adamów127 — maże chrzest.
Tuż pastor Szrajer za nim, mocny w radzie
Czy na ambonie, czy to na biesiadzie.
Tego kucharka na mil sześć
Słynie, tak daje dzielnie jeść.
Toż Kloc wielebny, człowiek prawie święty.
Miał on w młodości swojej jakieś męty,
Lecz teraz się sklarował tak,
Jakby przez filtrów tęgi sak.
Ten w ostrych karbach trzymał swoją trzodę,
Czy to barany, czy owieczki młode,
A przecież — jak Bóg jeden wie! —
Kozieł w niej nieraz trafił się.
Za nim wielebny Sztraf, co sprawiedliwie
Bacząc swych granic czy w siewie, czy w żniwie,
W procesy — chociaż nie chciał sam —
Właził, gdy mu się worał cham.
Ten praw obojga był przy tym doktorem,
Tak teologiem, jako też jurorem,
Pozwy, wyroki pachły mu
Jako wiosenna gałąź bzu.
Prócz wymienionych egzaminatorów
Przybyło także nieco spektatorów128,
Diety bowiem niezłe szły,
A człek bez grosza zawsze mdły129.
Gdy więc ten cały zbór130 duchowny kołem
Wielebnych panów wziął miejsce za stołem,
Rektor jak słońce świecił sam,
Insi jak gwiazdy — tu, to tam.
Wszedł Hieronimus nieco chwiejnym krokiem
I oddał ukłon w milczeniu głębokiem,
Czując, jak ciarki mu przez grzbiet
Idą od głowy w pięty het...
Poprawił Rektor z powagą peruki
I jął młodzieńca pytać o nauki:
Kiedy je kończył, jak i gdzie,
Prosząc, by śmiało zbliżył się.
Tu nasz Hieronim nieco w duchu ożył,
Atestat w ręce Wielebnego złożył,
Który czytając wznosił brwi
Jak człowiek, gdy kto z niego drwi.
Chociaż pisany bowiem po łacinie
Był i po grecku — kogóż fatum minie,
Gdy go złe losy zgubić chcą? —
Inspektor nieco pojął go.
Nie tyle wprawdzie, by wielbić Iliadę,
Znał on greczyznę, lecz dał sobie radę
Z tym dokumentem i wnet go
Odczytał coram populo131.
Co czyniąc, zacny pan ów miał na względzie,
Że krótsza sprawa i jaśniejsza będzie,
Gdy nie dość pewnym mogło być,
Czy każdy chwyci wątku nić.
Tak tu więc przyszedł moment właśnie praw132
Gdy, czytelniku nazbyt już ciekawy,
Poznasz nareszcie papier ten,
Który ci może odjął sen.
Stała w nim najpierw godność profesora
Jak wół, a przy niej, choć to nie obora,
L. B. S., cielcom równe trzem
(Lectori Bemol Salutem133!)
Niżej dopiero świadectwo tej treści:
«W Wszechnicy naszej lat trzy, dni trzydzieści
Był pan Hieronim Jobsius,
Św. Teologii studiosus.
Gdy wszakże teraz wraca już do domu —
Nie wiem na jaki pożytek i komu —
I żąda, bym na piśmie dał,
Co robił tu i jak się miał,
Rzeczą przystojną mi się być wydało,
Abym przysługę tę mu oddał małą
I stwierdził, jako przez ten czas
Na mym kolegium był tu raz.
Czy zaś privatim134 poświęcał się wiedzy,
To sam wie chyba i jego koledzy,
Gdyż trudno cały boży rok
Za drabem takim iść krok w krok.
A choć mnie różne dochodziły wieści,
Nie będę tutaj przytaczał ich treści
Przez chrześcijaństwa miłość, któr-
Ej wszak sam Chrystus dał nam wzór.
A teraz życzę, niechaj mu się wiedzie,
Niech prędko od nas i w zdrowiu odjedzie
I niech go niebo w pieczy ma! »
Tu podpis i zakrętów dwa.
Jak więc szeroko otwarły się oczy,
Jak każdy wzrokiem po sąsiadach toczy
Po tym czytaniu, pojmie sam
Każdy czy z panów, czy też z dam.
Lecz któż, na szczęście mego Hieronima,
Młodości wspomnień na dnie duszy nie ma?
Komu nie pachnie luby kwiat
Akademickich, pięknych lat?
Więc i Wielebni, zwiesiwszy swe głowy,
Czynić musieli rachunek jakowy,
Bo po milczeniu małym tem,
Chrząknąwszy, przeszli wprost ad rem135.
Pierwszy Inspektor uczynił początek.
Kichnął — miał katar już lat cos dziesiątek —
Utarł donośnie chustką nos,
Kaszlnął i w ten sens zabrał głos:
«Jako tutejszy dziekan i inspektor,
I zebranego kolegium dyrektor,
Pytam: Quid episcopus sit136?»
A że chrząkano, dodał: «Cyt!»
Na co Hieronim: «Biszof — tak się zowie
Przyjemny napój, wielebni panowie!
Wino czerwone, cukier, no
I sok pomarańcz tworzy go.»
Gdy Jobs kandydat wymówił te słowa,
Jedna po drugiej zachwiała się głowa.
Pierwszy Inspektor chrząknął: «Hem!»,
Insi — secundum ordinem137.
Tu ksiądz Asesor zabrał głos w tej sprawie:
«Pan Jobs kandydat powie mi łaskawie,
Co to apostoł znaczy, i
Wszystkich wyliczyć zechce mi!»
Rzecze Hieronim prędko: «Apostołem
Zwiemy dzban tęgi stawiany za stołem,
Z którego w mniejsze można lać.
A wiele ich? — Jak kogo stać!»
Gdy Jobs kandydat przemówił w te słowa,
Jedna po drugiej zatrzęsła się głowa.
Pierwszy Inspektor chrząknął: «Hem!»,
Inni — secundum ordinem.
Teraz ksiądz Prefekt brał swą kolej w słowie.
Ten rzekł: «Kandydat niechaj mi odpowie,
Kto to Augustyn święty był,
Jak ten Kościoła Ojciec żył?»
Rzecze Hieronim: «Nie słyszałem zgoła,
Aby Augustyn był Ojcem Kościoła!
To, owszem, stary pedel138 nasz,