Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Jobsjada to historia o życiu Hieronima Jobsa. Poznajemy ją od najmłodszych lat głównego bohatera.
Przed jego narodzinami, jego matce przyśniło się, że urodziła róg. Zdaniem sąsiadki to pewny znak, że urodzi chłopca. Gdy dziecko przychodzi na świat, rodzice słyszą kolejne proroctwo — kształt twarzy noworodka wskazuje na to, że będzie on księdzem. Rodzice Hieronima biorą sobie tę wróżbę do serca. Chłopiec od najmłodszych lat posyłany jest na nauki. Nie jest wybitnym uczniem, ale rodzice decydują się posłać go do akademii. Hieronim prowadzi hulaszcze życie, płacąc oczywiście pieniędzmi rodziców. Gdy wraca do domu, okazuje się, że nauka w akademii nie przyniosła zbyt wiele efektów. Czy Hieronim zostanie duchownym?
Autorem Jobsjady, poematu satyrycznego, jest Karol Arnold Kortum. Był on niemieckim fizykiem i pisarzem, żył na przełomie XVIII i XIX wieku. Jobsjada została napisana w 1784 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Karl Arnold Kortum
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Karl Arnold Kortum
sił
Nie targał w pracy, z ludźmi żył.
A choć mi o tym, najkochańsi moi
Rodzice, wiele mówić nie przystoi,
To przecież śmiało powiem Wam:
Najlepsze z wszystkich stopnie mam.
Ale od pracy aż mi głowa pęka,
Mózg od myślenia, od pisania ręka.
Tak się tu uczę. (À propos!
Śpieszcie z przesyłką, proszę, tą.)
W niczym ja sobie tutaj nie folguję79,
I rozum kształcę, i zmysły hamuję,
Tak że i noce, tak jak dni,
Na medytacji schodzą mi.
Mam zamiar nawet wstąpić na ambonę
I słowem wzruszyć tłumy zgromadzone,
Bom na dysputach wprawił się,
Iż mało kto prześcignie mnie.
Śpieszcie się tedy, Rodzice kochani,
Przysłać dukaty, które, jak deszcz kani,
Tak mi potrzebne — widzi Bóg! —
A wrócę księdzem w ojców próg.
Donoszę przy tym, iżem instruktora
Wziął sobie, aby nie tracić wieczora.
Dziesięć talarów płacę go —
Więc mi przyślijcie jeszcze to.
Nadto, kochani Rodzice, donoszę,
Że się mój surdut drze z tyłu po trosze,
Więc choćbym nie chciał, muszę chcieć
Na nowy z dziesięć także mieć.
Toż i z pantofli wiszą mi już łaty,
I szlafrok w strzępy zdarł się aż do waty,
I z lewej nogi prawy but
Aż do napiętka jest — kaput!
A jako mając prawie bosą nogę
Na me kolegia wcale iść nie mogę,
Proszę, by ojciec dodał mi
Cztery luidory80 albo trzy.
Nie wspominałem także do tej pory,
Że wprost śmiertelnie byłem tutaj chory,
Zapewniam wszakże, iż dziś znów
Prawie kompletnie jestem zdrów.
Lecz ów medicus, który mnie kurował,
Osiem talarów sobie narachował,
A zaś olejki, proszki et
Altra81 uczynią dziesięć wnet.
Ale że leki ani też doktory
Nie opłacone są aż do tej pory,
Dodajcie, proszę, abym mógł
Jak można prędko spłacić dług.
I pilnowaczka, która mnie w chorobie
Tej mojej strzegła, też coś liczy sobie,
Więc złota sztukę, albo dwie,
Przyślijcie jej — na imię me.
Toż za cytryny, lody, konfitury
Dla pokrzepienia subtelnej natury
Dukata-m winien, aż mi wstyd,
Cukiernikowi, co jest Żyd.
Te więc pozycje, o których tu mowa,
Rad bym był spłacić od jednego słowa,
Gdyż nade wszystko cenię ład,
Długów się strzegąc bardzo rad.
Tak więc przyślijcie mi bez czasu straty
Summa summarum82, a także dukaty,
Których trzydzieści może mi
Plus minus starczy na te dni.
Tu-m wspomniał sobie jeszcze tę drobnostkę,
Iż w lewej nodze zwichnąłem był kostkę
I ramię-m złamał prawie wpół,
Ze schodów spadłszy na sam dół.
Więc mi chirurgus talarów dwanaście
Coś porachował za balsam i maście,
I za spirytus, i za perz,
I to więc mi przyślijcie też.
Tym się wszelako nie trap, Ojcze drogi,
Bom już i ręce wygoił, i nogi
I na kolegia co dzień znów
Chodzę, jak kiedy byłem zdrów.
Dzisiaj mi tylko z żołądkiem najgorzej.
Mówią mi na to tutejsi doktorzy,
Iż skutkiem wielkiej pracy mej
W trzewiach nabyłem wady złej.
Każą mi oni — choć się nie znam na tem —
Ciepły burgundus83 z cukrem i z muszkatem84,
Lecz by się wzmacniać winem tak,
Jest mi pieniędzy na to brak.
A więc dodajcie jeszcze z dwa dukaty
Tak na burgundus, jak i na muszkaty,
A ja zaręczam słowem, że
Wyleczę z moich cierpień się.
Mam też tu jeszcze małe długi wreszcie,
Tak ze trzydzieści talarów coś, w mieście:
Tę bagatelkę także wraz
Przyślijcie mi tu, proszę Was.
Gdybym zaś przy tym, na inne wydatki,
Mógł dostać jaką drobnostkę od Matki,
Cztery luidory, albo trzy,
Bardzo by miło było mi.
Czyli oboje cieszycie się zdrowiem,
Niechaj i o tym z odpisu się dowiem,
Lecz w każdym razie: dobrym, złym,
Pieniędzy czekam w liście tym.
Tu kończę pisać już i nader czule
Siostry i braci mych do serca tulę
I uściśnienia łączę im.
Wasz przywiązany
Hieronim.
Jeszcze post scriptum — obracam stronicę:
Najukochańsi i drodzy Rodzice,
Nie zwłóczcie, błagam Was co sił,
Bo z czegóż tutaj będę żył?
Miałem ja w skrytce w szufladzie, w komodzie,
Coś dziesięć koron francuskich w odwodzie,
Lecz oto, z wielkim żalem mym,
Chwycił je jakiś anonim.
Nie powinniście wszak pozwolić na to,
Abym niewinnie był dotknięty stratą,
Gdyż, drogi Ojcze, wiesz to sam,
Jakże ja tracić na tym mam?
Lecz żeby w pełni Was ukontentować85,
Odnajdę łotra, choćby się miał schować
W ziemię, i prosto na stryk dam!
Niech dynda!
Zawsze Wasz ten sam.»
Rozdział piętnasty
w którym podaje się kopia odpowiedzi piśmiennej senatora Jobsa na list przytoczony powyżej.
Co zaś senator na to odpowiedział,
Cny czytelniku, chcę, byś także wiedział:
«Najukochańszy synu mój,
List otrzymałem dzisiaj twój.
Na to, co piszesz w nim, tak ci odpowiem:
Twoją nauką cieszę się i zdrowiem
I to mi tylko nie jest w smak,
Że znów pieniędzy czujesz brak.
I kwartał jeszcze nie minął, jak sądzę,
Gdyś dostał z domu dość znaczne pieniądze
I nie wiem, gdzie u licha są?
Wór masz dziurawy czy też co?
Miło mi wiedzieć, iż się tak mozolisz
I z księgą niźli z hultajami wolisz,
Lecz to zachmurza moją twarz,
Że chcesz dukatów tyle aż.
Uwierzyć prawie trudno, by w tej porze
— Na tę uwagę pozwolisz mi może —
Na Akademii student miał
Tyle wydawać. Skąd by brał?
Wiem, że kolegia kosztują i księgi,
Że nikt ci darmo swej nie da mitręgi86,
Lecz na to miałeś fundusz Waść,
A mnie też tutaj trudno kraść.
Stół, pokój, światło, opał i bielizna
— Każdy to chyba razem ze mną przyzna —
Także atrament, pióra, lak
Nie mogą drogie być aż tak!
Cieszy mnie, iż się od kompanii onych
Rozpustnych z dala trzymasz i szalonych,
Że siedzisz w domu wpośród ksiąg
I nie wypuszczasz pióra z rąk.
Lecz kiedy przy tym żyjesz li herbatą,
Toż po kaduka potrzebny ci na to
Owych dukatów taki huk,
Że byś i hulać za nie mógł?
Że zaś koledzy cię niesprawiedliwie
Tak prześladują, to się mocno dziwię,
Bo kto wydaje to, co ty,
Ten chyba sam ze wszystkich drwi.