Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Jobsjada to historia o życiu Hieronima Jobsa. Poznajemy ją od najmłodszych lat głównego bohatera.
Przed jego narodzinami, jego matce przyśniło się, że urodziła róg. Zdaniem sąsiadki to pewny znak, że urodzi chłopca. Gdy dziecko przychodzi na świat, rodzice słyszą kolejne proroctwo — kształt twarzy noworodka wskazuje na to, że będzie on księdzem. Rodzice Hieronima biorą sobie tę wróżbę do serca. Chłopiec od najmłodszych lat posyłany jest na nauki. Nie jest wybitnym uczniem, ale rodzice decydują się posłać go do akademii. Hieronim prowadzi hulaszcze życie, płacąc oczywiście pieniędzmi rodziców. Gdy wraca do domu, okazuje się, że nauka w akademii nie przyniosła zbyt wiele efektów. Czy Hieronim zostanie duchownym?
Autorem Jobsjady, poematu satyrycznego, jest Karol Arnold Kortum. Był on niemieckim fizykiem i pisarzem, żył na przełomie XVIII i XIX wieku. Jobsjada została napisana w 1784 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Karl Arnold Kortum
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Karl Arnold Kortum
class="verse">«I sam wszak bredni piszesz dość».
Rozdział drugi
z którego czytelnik dowiaduje się o rodzicach bohatera, jak się urodził, a także o dającym do myślenia śnie, jaki miała matka jego.
Zanim się dalej puszczę et cetera11...
O rodzie powiem mego bohatera,
A także słówko albo trzy
O miejscu, w którym zaczął dni.
Mieszkał ród jego w Szwabii, w zacnym mieście,
Gdzie domów było co najmniej ze dwieście,
I gdzie Jobs senior, chłop na schwał,
Pierwszy głos w Radzie miejskiej miał.
Bogacz to był. Miał krowy, mnogie stada,
Dzieci uczciwa była też gromada,
Chłopców i dziewcząt cały huk —
Żył więc Jobs senior, jako mógł.
Handelek winny miał na samym rogu,
Był miły ludziom, sobie, Panu Bogu,
A czy w Ratuszu, czy też gdzie,
Obchodzić z groszem umiał się.
Z wyznania prawy był to luteranin,
Nie zaś kancista12 lub jaki wolfianin,
A to z przyczyny, iż na świat
Bez filozofii patrzył rad.
W naukach przecież spore miał zasługi,
Do szkoły chodził rok jeden i drugi,
Wyższą więc mądrość posiadł stąd
Niż panów Radnych cały rząd.
Współbraci nieraz chętnie wspierał w nędzy,
Gdy fant13 był pięćkroć więcej wart pieniędzy,
Brał dziesięć od sta14, nie pruł żył,
Był niski, pocił się i tył.
Miastu swych ojców wiernie czynem służył,
Jadł, pił, z cybucha godnie fajkę kurzył
I ulubiony «Morgenblatt»
Przy cienkiej kawie czytał rad.
Podagrę15 miewał w stopie i w kolanie,
Na żółci srodze cierpiał też ulanie,
Urząd swój przecie dźwigał rad,
Właśnie jak Atlas16 dźwiga świat.
Matka, co miała herb w swym starym rodzie,
Najwymowniejszą damą była w grodzie,
Sucha, a taka pełna cnót,
Że ni w tył bez nich, ani w przód.
Lecz jak się i jagniętom skromnym zdarza,
Gdy już odejdą wreszcie od ołtarza,
Przy sposobności tak i siak
Dawała władzy swojej znak.
Że różnie w domu było, łaski nieba,
Tłumaczyć przecież mężom nie potrzeba,
Lecz mimo swarów, mimo zwad,
Przykład z tej pary mógł brać świat.
Mieli więc — żyjąc różnie, jak się dało —
Progeniturę17 wielce okazałą,
Kiedy Jobsowi żona znów
Szepnęła w ucho kilka słów.
Czas leci chyżo... Jutro goni wczora...
Rozlicza pani — bliski czas i pora!
Więc przysposabia cały kram,
A resztę zrobi bocian sam.
Jemu powierzmy zatem ową sprawę,
A ja zdarzenie zaiste ciekawe
Lub raczej treść opowiem snu,
Który, jak raz, pasuje tu.
Mądry, kto wieszczych snów nie lekceważy!
Tak w Testamencie zawżdy18 czynią starzy,
Tak czyń i teraz każdy z was,
Choć się kaducznie19 zmienił czas.
Pani Jobsowa śpi w łożu i marzy
(A we śnie wielce było jej do twarzy),
Wtem zdało jej się — strzeż ją Bóg! —
Że zamiast dziecka rodzi — róg.
Zlękła się srodze, aż owy róg właśnie
Jak nie zachrapie! jak na głos nie wrzaśnie!
Więc biedna pani się co tchu
W potach zbudziła z swego snu.
Ledwo dzień błysnął, bieży do sąsiadki,
Co dar wróżenia ze snów miała rzadki,
Ta z rady w radę zgadła wraz,
Że chłopak będzie, i to — bas.
A jako znaczyć tamten róg nie może
Nic, tylko właśnie dzielne sługi boże,
Więc oczywista, iż ten syn
Z ambony będzie karcił gmin!
Czy miała słuszność — trudno dzisiaj dociec.
Wierzyła matka, wierzył i pan ociec.
My dajmy chłopcu dojść do lat,
A przedtem jeszcze — przyjść na świat.
Wśród betów, sznurków, jaśków i poduszek,
Chust, powijaków, powłoczek, pieluszek,
W trzydziestym września, w termin sam,
Zapukał gość do życia bram.
Ach, co za radość kwitnie w całym dworze,
Jak się senator cieszył — dobry Boże! —
Kiedy mu babka pod sam nos
Podetkła z dzieckiem pieluch stos!
Rozdział trzeci
jak panią położnicę Jobsową nawiedziły przyjaciółki i co pani Schnepperle dziecku przepowiedziała.
Więc gdy w połogu — jako wyżej mowa —
Legła z Jobsiątkiem swym pani Jobsowa,
Spał nasz bohater przy niej tuż,
Ani się troszcząc, że żył już.
Jak domownicy szli go w ręce chwytać,
O tym się nie da ni pisać, ni czytać:
Krewni, sąsiedzi, każdy miał
W szczęściu tym udział — lub mieć chciał.
W pokoju pani wciąż huczy jak w ulu
(Nie miała biedna czasu stęknąć z bólu),
A wkoło łóżka taki brzęk,
Jak gdy się pszczoły zwiążą w pęk.
Jużci minęły trzy dni od tej biedy,
Jak Jobsek przyszedł na świat boży, kiedy
Na placek z kawą w zmierzchu czas
Rój przyjaciółek przybył wraz.
Choć wszystkie, które tu widzicie, damy
Był to miasteczka kwiat i zaszczyt samy,
Przecież wymową chlubi się
Nad inne pani Schnepperle.
Sam Jobs senator był jejmości kumem20!
Szła o pogodzie wpierw dysputa z szumem,
Potem o rzeczach, które też
Równie są ważne wzdłuż i wszerz.
Wreszcie o zdrowie (choć to z staroświecka)
Zaczęto pytać i matki, i dziecka,
Jaki apetyt, brzuszek miał,
Czy krzyczał w nocy, czy też spał?
Tu mu z aplauzem oddano honory,
Że taki ciężki, tłusty był i spory,
I wychwalano w jeden głos
Grzeczność nad wiek, oczy i nos.
Wtem rzecze pani Schnepperle: «Dla Boga!
— Mówiła przez nos nieco dama droga —
Ksiądz z niego będzie, mówię wam...
Już ja się na tych rzeczach znam.
Niedawno właśnie książkę w ręku miałam
(Trochę z niej nawet tu owdzie czytałam) —
Otoż powiada książka ta,
Co która fizys21 znaczyć ma.
Pełno tam było różnych dziwnych twarzy,
Mędrców i głupców, zacnych i zbrodniarzy,
Ten miał nos krzywy, tamten brew,
Był nawet wielbłąd, pies i lew.
Jeśli więc tylko tu nie jestem w błędzie,
To mędrcem chłopiec lub proboszczem będzie,
Bo uszy, co odstają tak,
Talentów wielkich pewny znak!
Już dzisiaj zatem mogę przepowiedzieć,
Że w książkach będzie dniem i nocą siedzieć,
Pisać je nawet może sam...
Już ja się na tych rzeczach znam!»
Mówiła jeszcze zacna pani wiele,
Co ja się przecież pominąć ośmielę,
A inne damy razem znów
Krzyk swój łączyły do jej słów.
Aż się skończyła tak miła wizyta,
Gdy kawa z plackiem została wypita
I damy, wiodąc dalej rzecz,
Jak przyszły, tak i poszły precz.
Pani Jobs wszakże, z ciężkim bólem głowy,
Do serca wzięła kumy swojej mowy,
Gdyż głos był, że się dama ta
Na magii, jak aptekarz, zna.
Rozdział czwarty
jako dzieciątko było chrzczone i jak imienia Hieronima dostało.
Gdy przeszło czasu jeszcze mało wiele,
Chłopiec się zdawał żądać chrztu w kościel
Bo hałasował, krzyczał tak,
Że najwyraźniej dawał znak.