Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖
Krótki opis książki:
Jobsjada to historia o życiu Hieronima Jobsa. Poznajemy ją od najmłodszych lat głównego bohatera.
Przed jego narodzinami, jego matce przyśniło się, że urodziła róg. Zdaniem sąsiadki to pewny znak, że urodzi chłopca. Gdy dziecko przychodzi na świat, rodzice słyszą kolejne proroctwo — kształt twarzy noworodka wskazuje na to, że będzie on księdzem. Rodzice Hieronima biorą sobie tę wróżbę do serca. Chłopiec od najmłodszych lat posyłany jest na nauki. Nie jest wybitnym uczniem, ale rodzice decydują się posłać go do akademii. Hieronim prowadzi hulaszcze życie, płacąc oczywiście pieniędzmi rodziców. Gdy wraca do domu, okazuje się, że nauka w akademii nie przyniosła zbyt wiele efektów. Czy Hieronim zostanie duchownym?
Autorem Jobsjady, poematu satyrycznego, jest Karol Arnold Kortum. Był on niemieckim fizykiem i pisarzem, żył na przełomie XVIII i XIX wieku. Jobsjada została napisana w 1784 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Karl Arnold Kortum
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Jobsjada - Karl Arnold Kortum (gdzie czytać książki txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Karl Arnold Kortum
długo nie miał żyć,
Mógłbyś plebanem po nim być.
Ta mała Kasia naszego sąsiada
Wciąż się o ciebie rozpytuje rada;
A że ma stary grosze, to
Mogłoby z tego i być co!
Twoje rodzeństwo pozdrawia cię szczerze,
Siostry i bracia, wszyscy w równej mierze,
Więc nie zapomnij przywieźć im
Gościńca95 za powrotem swym.
Ja ci wraz z matką uścisk ślę stokrotny!
Twój wierny ojciec,
Hans Jobs,
Dożywotny
Prezes szyldburskich miejskich Rad,
Senator pro tempore96.
Dat.»
Rozdział szesnasty
jako Hieronim, nauki rzuciwszy, do ojczyzny wracał jak się rzecz z rozumem jego miała pięknie i dokładnie w poniższym miedziorycie przedstawione.
A jako wiecznie, co i sami wiecie,
Nikt zaś nie siedzi w Uniwersytecie,
Więc gdy minęło trzy coś lat,
Wracał Hieronim rad nie rad.
Co z pakowaniem, mało miał roboty:
Wziął rękawice, napierśnik, forboty97,
Szpadę i gałkę na jej szpic,
Zresztą nie było nic a nic.
Do ksiąg mu także niepotrzebna paka,
Bowiem się żadna nie znalazła taka.
Stare kazanie, na nim kurz,
To były całe skrypta98 już.
Kolega jeden mu je skomponował
I wiersz po wierszu do głowy wpakował,
By kto z nich księdzem będzie wprzód,
Mógł na czas każdy uczyć lud.
Więc gdy tak spojrzał na mantelzak99 próżny,
Jakoś się młody zamyślił podróżny,
Zbyt bo z tej pustki mógł być znan
W całej nagości rzeczy stan.
Więc po ratunek gdy skoczył do głowy,
Przyszedł mu koncept dobry, choć nienowy:
Powie rodzicom, że — ot kto —
W powrotnej drodze okradł go.
Tu westchnął. Mogło bowiem się przygodzie,
Że ojciec pytać zechce i dochodzić
W jakąś fatalną chwilę złą,
Czego się uczył, jak i co.
Więc spuścił głowę i pierwszy raz zasię
Żal go ogarnął, ale żal po czasie,
Że jak chcesz, próbuj, naprzód, w tył,
Tak głupi został, jak i był.
Ale frasunki żadne i wzdychania
Pomóc nie mogły teraz do odstania
Tego, co się już stało raz,
Gdy pożądany minął czas.
Więc żeby nieco rozerwać te żale,
Sprawił Hieronim swym kolegom vale100,
Grzecznej kompanii dawszy fest
«Na kredę» — co najłatwiej jest.
Raz zatem jeszcze do białego rana
Jadła i piła drużyna dobrana,
Szumiąc, śpiewając, póki świt
Nie zgasił świateł, uczty syt.
Lecz na to hasło zapłakał Hieronim
Ściskając druhów, bo czuł, że już po nim.
Że czy tak pójdzie, czy też tak,
Zawsze na jakiś trafi hak.
Zanim mu jednak przyszła jechać pora,
Po zaświadczenie poszedł do Rektora,
Jako trzy lata, co miał sił,
W tej Akademii pilnym był.
Dał mu je Rektor (niepochlebne wcale),
Lecz nie czytając, co stoi w szpargale,
Skoro łacinę ujrzał w nim,
Wtłoczył go w kieszeń Hieronim.
Puszczam go tedy, niechaj z Bogiem jedzie.
Ty zaś, lektorze101, na rozdziału przedzie
Raz jeszcze obacz, jeśli chcesz,
Stan jego wiedzy wzdłuż i wszerz.
Rozdział siedemnasty
jak się Hieronim z nauk w butach i w ostrogach do rodzinnych pieleszy powrócił.
Więc dnia jednego, po obiedzie właśnie,
Kiedy senator czekając, aż zaśnie,
W starym fotelu z fajką siadł,
Kontent, że sobie smaczno zjadł,
I gdy na sługę pani Jobs tymczasem
Małym się w kuchni bawiła hałasem,
I kiedy w domu stronach dwóch
O złym nie myślał żywy duch —
Nagle przed ganek zajechał galopem
Jeździec, który się zdał sążnistym chłopem,
I usłyszano zaraz szczęk,
Jak gdyby we drzwiach zamek pękł.
A takie groźne były owe dźwięki,
Że Jobs senator puścił fajkę z ręki,
Tylko że nie zbił jej o włos,
A pani — coś odjęło głos.
Przecież ją prędko oprzytomnił z trwogi
Jeździec, który już przestępował progi,
W sztylpach102, w ostrogach, tak jak był
I jak go drożny przysuł103 pył.
Patrzą się starzy, a nie śmieją pytać,
On też nie mówi, kogo mają witać,
Aż dobry ojciec poznał go
I chwycił w swe objęcia — z łzą.
Tu różnych rzeczy brak mi, bym mógł zadość
Tak wielką śpiewać i gwałtowną radość,
Która wstrząsnęła starym tak,
Że mało go nie trafił szlag.
Jak w febrze104 matka tak się trzęsła cała,
Drżały jej ręce i głowa jej drżała,
Szczęście ją prawie zbiło z nóg,
Iż syna znów jej wrócił Bóg.
Tak w zbytku uczuć milczeli oboje,
Stojąc i lejąc rzęsistych łez zdroje,
Po czym witania i znów łzy
Zajęły coś kwadransów trzy.
Zbiegł się dom cały: dzieci senatora
Stoją ciekawe — Greta była chora —
Co za pan taki, jak i co,
Lecz żadne nie poznało go.
Zabawnie było widzieć, jak z daleka,
By105 na obcego zerkali człowieka,
Zgadując, że to może wuj,
A może cudzy, może swój.
Z zmieszaniem siostry i ze strachem w oku
Na rękawice, na szpadę przy boku
Patrzą, nie wiedząc, kto by był,
I ku drzwiom się cofają w tył.
Tak się Hieronim zmienił przez te lata,
W których zażywał w Akademii świata!
Podbródek piękny tudzież brzuch,
Na brodzie zasię tęgi puch.
Wielki kapelusz z białym pióropuszem,
Kozłowa westa106 z takimże podbrzuszem
I krótki kolet107, przy tym pas —
Dziwnie go stroił na ten czas.
Toż pętle, sznury, zwieszone u szpady
(Tak dla obrony, jak i dla parady),
Dobrej do sztychu i do cięć,
Lat mu przydały najmniej z pięć.
Dodajmy jeszcze tej marsowej108 minie
Zjeżone dziko włosy na czuprynie,
Toż kresy przez twarz tak i tak,
Kawalerskiego męstwa znak.
W niemym zdziwieniu ten rynsztunek cały
Oczy starego Jobsa oglądały,
Gdyż mniemał, że syn od trzech lat
Zażywa czarnych księżych szat.
Insze też rzeczy starego raziły
W tym teologu, co mu był tak miły,
Gdyż co trzy słowa lub co dwa,
Klął tak Hieronim, że to ha!
Dał mu senator wnet do zrozumienia,
Aby hamował nieco nawyknienia,
Gdyż musi, kto chce księdzem być,
Wciąż na duchownej stopie żyć.
Gdy w chwilę później o kufer zapytał,
Najpierw Hieronim zębami zazgrzytał,
Potem się zaklął w żywy pień,
Że go okradli w biały dzień.
Przykro senator przyjął tę nowinę,
Spojrzał spod oka, poskrobał łysinę
I mruczeć zaczął, tylko że
Matka wmieszała tutaj się.
I zaraz — jako w młynie czyni woda —
Trzepać zaczęła, że to jest przygoda,
Że dziecko nic nie winne, że