Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę.
Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
class="kwestia">
Krwawi złodzieje! Po nocy zabijać.
Jak głuche miasto! Ratujcie! Ratujcie!
Kto idzie? Mówcie; czy wróg, czy przyjaciel?
LODOWIKO
Po czynach naszysz zdołasz nas osądzie.
JAGO
Czy Lodowiko?
LODOWIKO
On sam.
JAGO
Śpieszcie, proszę!
Tu leży Kassjo przez zbójców raniony.
LODOWIKO
Kassjo?
JAGO
Mój bracie, co ci jest takiego?
KASSJO
Och, noga moja rozcięta na dwoje!
JAGO
Uchowaj Boże! Hej światła, panowie!
Niech ranę jego owinę koszulą.
Wchodzi Bianka.
BIANKA
Co się tu dzieje? Czyje to są krzyki?
JAGO
Czyje to krzyki?
BIANKA
O mój drogi Kassjo?
Mój słodki Kassjo! Kassjo! Kassjo! Kassjo!
JAGO
Ty nierządnico! Czyli się domyślasz,
Dobry Kassjo, kto cię mógł tak ranić?
KASSJO
Nie.
GRACJANO
Z szczerym żalem w tym widzę cię stanie.
Właśniem cię szukał.
JAGO
Daj mi twą podwiązkę.
Tak. Gdyby można znaleźć gdzie nosidła!
BIANKA
Boże! On mdleje. Kassjo, Kassjo, Kassjo!
JAGO
Panowie moi, mam powody mniemać,
Że ta szurgotka w zbrodni miała udział.
Cierpliwość, Kassjo! Przybliżcie się, proszę,
Dajcie pochodnię. Czy znam ja te rysy?
Ach, mój przyjaciel, drogi mój spółziomek,
Rodrigo! Lecz nie — tak — to on, Rodrigo!
GRACJANO
Wenetczyk?
JAGO
Tak jest. Czyli go pan znałeś?
GRACJANO
Czyli go znałem? Ach!
JAGO
Signior Gracjano?
Przebacz mi, proszę. Te krwawe wypadki
Mej niegrzeczności niech tłumaczem będą.
GRACJANO
Rad ciebie witam.
JAGO
Jak się masz, Kassjo?
Prędzej, nosidła! nosidła!
GRACJANO
Rodrigo?
JAGO
Tak, on. O szczęście! Otóż i nosidła!
Wnoszą lektykę.
Niech go stąd dobrzy jacy ludzie wezmą;
Ja zamkowego poszukam chirurga.
Do Bianki:
Ty, mościa panno, oszczędź sobie pracy.
Ten, co tu leży, był mym przyjacielem;
Jakiż mu dałeś powód nienawiści?
KASSJO
Żadnego w świecie; ja go nie znam nawet.
JAGO
do Bianki:
Cóż to? Bledniejesz? Wnieście go do domu!
Wynoszą Kassja i Roderiga.
Panowie, chwilę! Zbladłaś, mościapanno?
Czy uważacie wzrok jej obłąkany?
Trwożysz się, ptaszku? Wnet usłyszym więcej,
Tylko uważnie raczcie spojrzeć na nią;
Czy spostrzegacie? Występek przez siebie
Dość jest wymowny — słów mu nie potrzeba.
Wchodzi Emilia.
EMILIA
Co się tu stało, mężu, co się stało?
JAGO
Na Kassja napadł pośród nocy cieniów
Rodrigo z bandą nieodkrytych zbójców;
Rodrigo zginął, Kassjo ciężko ranny.
EMILIA
Ach, dobry, biedny, nieszczęśliwy Kassjo!
JAGO
Oto są skutki nierządnego życia.
Emilio, proszę, idź, zapytaj Kassja,
Gdzie wieczór spędził. Co? Drżysz na pytanie?
BIANKA
Spędził go u mnie, lecz nie drżę dlatego.
JAGO
Spędził u ciebie? A więc pójdziesz ze mną.
EMILIA
Hańba ci, hańba, podła nierządnico!
BIANKA
Nie jestem wcale podłą nierządnicą,
Ale uczciwą, tak jak ty kobietą.
EMILIA
Jak ja? O zgrozo!
JAGO
Łaskawi panowie,
Idźmy o stanie Kassja się dowiedzieć.
Ty, aśćko, będziesz inną śpiewać piosnkę.
Do cytadeli spiesz co tchu, Emilio,
Panu i pani zdarzenie opowiedz!
Idźmy, panowie!
Na stronie:
Za krótką godzinę
Urosnę, albo bez nadziei zginę.
Wychodzą.
SCENA II
Sypialny pokój.
Desdemona uśpiona w łóżku; wchodzi Otello z lampą i mieczem.
OTELLO
Te mam powody, te mam, moja duszo!
Wy, czyste gwiazdy, nie pytajcie o nie!
Te mam powody! — Krwi jej nie przeleję,
Ani zadrasnę nad śnieg bielszej skóry,
Nad alabaster monumentów gładszej.
Kładzie na stronę miecz.
Lecz musi umrzeć, albo innych zdradzi.
Zagaśmy światło, potem — zgaśmy światło.
Ty, lampo, jeśli twój zagaszę płomień,
Wzniecić go mogę, gdyby żal mi było,
Żem go przydusił; ale ciebie, lampo,
Najczulszy wzorze arcydzieł natury,
Jeżeli zgaszę, gdzie jest Prometeusz,
Który cię zdoła rozpalić na nowo?
Jeśli tę różę uszczknę raz z gałęzi,
Żywotnych soków nie zdołam jej wrócić,
I zwiędnąć musi. Na krzu33 ją powącham.
Całuje ją.
O słodki oddech, który sprawiedliwość
Prawie przymusza, aby miecz strzaskała!
O, jeszcze jeden! Bądź tak, kiedy umrzesz,
Ja cię zabiję, potem kochać będę.
O, jeszcze jeden, jeden i ostatni!
Tak słodki nie był nigdy tak fatalny!
Ja płakać muszę; lecz to łzy okrutne.
Żal mój niebieski: uderza, gdzie kocha.
Ona się budzi.
DESDEMONA
Czy to ty, Otello?
OTELLO
Ja, Desdemono!
DESDEMONA
Chcesz się spać położyć?
OTELLO
Czyś wieczór twoje zmówiła modlitwy?
DESDEMONA
Zmówiłam, mężu.
OTELLO
Jeśli, Desdemono,
Grzech jeszcze jaki przypominasz sobie,
Którego szczerą nie omyłaś skruchą,
To módl się teraz!
DESDEMONA
Niestety, mój mężu,
Co myślisz przez te słowa?
OTELLO