Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę.
Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
pchnięte lodowate wody
Nie czują nigdy odstępnego biegu,
Do Helespontu wiecznym płyną prądem,
Tak myśl ma krwawa kroku nie odwróci,
Nigdy do cichej miłości nie spłynie,
Póki jej straszna zemsta nie pochłonie!
Klęka.
Teraz przez niebo to jasne nad głową,
Pomny świętości wykonanych ślubów,
Teraz przysięgam —
JAGO
Wstrzymaj się na chwilę.
Klęka.
Bądźcie mi świadkiem wy, światła niebieskie,
I wy, żywioły, świat ten ściskające,
Bądźcie świadkami, gdy Jago poświęca
Swój dowcip, serce, ramion swoich siłę
Pokrzywdzonego Otella usłudze!
Choćby mi wydał najkrwawsze rozkazy,
Sumienie moje zgryzoty nie znajdzie,
Aby mnie wstrzymać.
OTELLO
Miłość twą przyjmuję,
Nie czczą podzięką, ale chętnym sercem,
I bez przewłoki na próbę ją stawiam.
Powiedz mi, Jago, nim dzień trzeci minie:
Kassjo nie żyje.
JAGO
Przyjaciel mój umarł,
Umarł z twej woli. Lecz niech ona żyje.
OTELLO
O, z nierządnicą do piekła! Do piekła!
Pójdź ze mną, Jago, musimy wynaleźć
Śmierć jaką nagłą dla pięknego czarta.
A teraz jesteś moim porucznikiem.
JAGO
Wodzu, na zawsze jestem twoim sługą.
Wychodzą.
SCENA IV
Sala w pałacu.
Wchodzą: Desdemona, Emilia i Błazen.
DESDEMONA
Hej, błazenku, czy wiesz, gdzie się kryje Kassjo?
BŁAZEN
Nie śmiałbym powiedzieć, że się gdziekolwiek kryje.
DESDEMONA
A to dlaczego?
BŁAZEN
Boć to żołnierz, a powiedzieć o żołnierzu, że się kryje, to pachnie sztyletem.
DESDEMONAWięc dobrze, czy wiesz, gdzie mieszka?
BŁAZEN
Powiedzieć ci, gdzie mieszka, byłoby ogłosić się łgarzem.
DESDEMONAA to dlaczego?
BŁAZENBo nie wiem, gdzie mieszka, musiałbym więc wymyśleć mieszkanie, a mówiąc, że tam mieszka, omieszkałbym prawdzie.
DESDEMONACzy nie mógłbyś się o niego wypytać, wywiedzieć się o nim od ludzi?
BłazenBędę o niego świat katechizował, to jest robił pytania, a przyniosę odpowiedź, jaką dostanę.
DESDEMONAPoszukaj go, powiedz mu, niech tu przyjdzie, dodaj, że wymogłam na mężu przebaczenie dla niego i mam nadzieję, że wszystko skończy się szczęśliwie.
BŁAZENSprawa nie przechodzi granic ludzkiego rozumu, spróbuję, czy mi się uda.
Wychodzi.
DESDEMONA
Gdzie bym tę chustkę zgubiła, Emilio?
EMILIANie wiem.
DESDEMONA
Prawdziwie, wolałabym zgubić
Kieskę dublonów. Gdyby mąż mój nie był
Szlachetnej myśli, obcy nikczemności
Właściwej wszystkich zazdrośników sercom,
Ta strata chustki zbudzić by w nim mogła
Złe podejrzenia.
EMILIA
Czy on nie zazdrosny?
DESDEMONA
Nie. Zda się słońce, pod którym się rodził,
Wyssało z niego zazdrość do kropelki.
EMILIA
Właśnie nadchodzi.
DESDEMONA
Teraz go nie puszczę,
Dopóki Kassja do łaski nie wróci.
Wchodzi Otello.
Jak się masz, mężu?
OTELLO
Dobrze, moja pani.
Na stronie:
Męko obłudy!
Głośno:
A ty, Desdemono?
DESDEMONA
Dobrze, mój mężu.
OTELLO
Daj mi twoją rękę.
Jak widzę, pani, ręka jest wilgotna.
DESDEMONA
Nie czuła wieku, nie znała cierpienia.
OTELLO
To płodność znaczy, serce szczodrobliwe.
Ręka wilgotna, gorąca. Ta ręka
Wymaga postu, modlitw, samotności,
Utrapień ciała i ćwiczeń pobożnych;
Siedzi tam diabeł młody a gorący,
Który do buntu zbyt tylko pochopny.
Dobra to ręka, ręka szczodrobliwa!
DESDEMONA
Tak możesz śmiało powiedzieć, Otello,
Boć ci ta ręka serce me oddała.
OTELLO
O, hojna ręka! Dawniej zwykle serca
Dawały rękę; wedle nowej mody
Ręka bez serca.
DESDEMONA
Tego nie rozumiem.
Lecz wróćmy, mężu, do twej obietnicy.
OTELLO
Drogie kurczątko, jakiej obietnicy?
DESDEMONA
Wezwałam Kassja do rozmowy z tobą.
OTELLO
Jakże mi katar okrutnie dokucza!
Daj mi twą chustkę.
DESDEMONA
Oto jest, mój mężu.
OTELLO
Tę, co ci dałem.
DESDEMONA
Nie mam jej przy sobie.
OTELLO
Nie?
DESDEMONA
Nie, mój mężu.
OTELLO
To bardzo źle robisz.
Mej matce dała chustkę tę Cyganka,
Która przez czary mogła w myślach czytać,
Mówiąc, że póki chustkę tę zatrzyma,
Ojciec mój będzie w miłości jej wierny;
Jeśli ją straci, lub da w podarunku,
Mój ojciec od niej swe odwróci serce,
Pogoni myśli do nowych miłostek.
W godzinę śmierci matka mi ją dała,
I zaleciła, jeśli pojmę żonę,
Dać jej tę chustkę. Spełniłem jej rozkaz.
Strzeżże jej pilnie, strzeż jej jak twych źrenic;
Dać ją lub stracić byłoby nieszczęściem,
Któremu nie ma równego na ziemi.
DESDEMONA
Byćże to może?
OTELLO
Powiedziałem prawdę.
Jest w jej tkaninie siła czarodziejska;
Sybilla, która zliczyła na ziemi
Dwieście obiegów koła słonecznego,
W szale wieszczego natchnienia ją szyła;
Jedwab był snuty z zaklętych robaczków,
Ufarbowany w serc dziewiczych soku,
Przez mądre głowy wydystylowanym.
DESDEMONA
I czy to prawda?
OTELLO
Prawda niewątpliwa.
Pilnujże chustki!
DESDEMONA
Więc dałoby niebo,
Żebym jej nigdy, nigdy nie widziała!
OTELLO
Ha, co? dlaczego?
DESDEMONA
Skądże ta gwałtowność?
OTELLO
Czy ją straciłaś? Mów, czy ją straciłaś?
DESDEMONA
Boże!
OTELLO
Co mówisz? Odpowiedz, straciłaś?
DESDEMONA
Nie, nie straciłam. Lecz gdybym straciła?
OTELLO
Ha!
DESDEMONA
Lecz powtarzam, że jej nie straciłam.
OTELLO