Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę.
Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
zapłodnić ziemię, owoc wydać,
Z każdej by kropli wylągł się krokodyl.
Precz z moich oczu!
DESDEMONA
Nie chcę cię dłużej widokiem mym gniewać.
Chce odchodzić.
LODOWIKO
Posłuszna żona. Błagam cię, mój wodzu,
Pozwól, niech wróci.
OTELLO
Pani!
DESDEMONA
Co, mój panie?
OTELLO
Czego chcesz od niej?
LODOWIKO
Ja od niej, mój wodzu?
OTELLO
Ty, ty. Wszak chciałeś, ażeby wróciła.
O, ona może powracać, odchodzić,
I wracać znowu; może płakać, płakać,
I jest posłuszna, jak mówisz, posłuszna,
Bardzo posłuszna, no, proszę, płacz dalej!
Co do tej sprawy, dobrze grana boleść!
Mam wracać śpiesznie. Idź precz! A niebawem
Poślę po ciebie; do Wenecji wrócę
Wedle rozkazu. Idź precz!
Wychodzi Desdemona.
Moje miejsce
Kassjo zastąpi. Spodziewam się, panie,
Że raczysz przyjąć dziś u mnie wieczerzę.
Witaj nam, panie, na cypryjskiej ziemi!
Kozły i małpy!
Wychodzi.
LODOWIKO
Jestże to Murzyn, którego nasz senat
Nazywa mężem do wszystkich spraw zdolnym?
Jestże to dusza, której wstrząść29 nie mogła
Namiętność żadna?Dusza, której hartu
Żaden strzał losu, żaden cios wypadków
Nie zdołał przeszyć i zadrasnąć nie mógł?
JAGO
Zmienił się bardzo.
LODOWIKO
Czy zmysły utracił?
Czy mu się w głowie mózg nagle przewrócił?
JAGO
On tym jest, czym jest; nie moja rzecz sądzić,
A czym by mógł być, jeżeli tym nie jest,
Daj Bóg, by został!
LODOWIKO
Jak to, bić swą żonę!
JAGO
To źle, wyznaję. Ale z duszy pragnę,
By uderzenie złem największym było.
LODOWIKO
Zwykłeż to jego jest postępowanie?
Lub czy te listy krew jego zburzyły,
I wywołały chwilowe szaleństwo?
JAGO
Niestety, panie, uczciwość mi broni
Mówić, com widział, czegom się dowiedział;
Sam go uważaj, własne jego czyny
Bez słów go moich dokładnie opiszą.
Nie trać go z oczu, patrz tylko, co robi.
LODOWIKO
Żal mi, żem w sądzie o nim tak się zawiódł.
Wychodzi.
SCENA II
Pokój w zamku.
Wchodzą: Otello i Emilia.
OTELLO
Więc utrzymujesz, żeś nic nie widziała?
EMILIA
Ani słyszała, nie marzyła nawet.
OTELLO
Przecież z nią razem widywałaś Kassja?
EMILIA
Ale nic złego wtedy nie widziałam;
Słyszałam każde wymówione słówko.
OTELLO
Jak to? Czy nigdy nie szeptali cicho?
EMILIA
Nie, panie, nigdy.
OTELLO
Czy cię z rozkazami
Nie odsyłali?
EMILIA
Nigdy.
OTELLO
To po wachlarz,
Po rękawiczki, maskę, po cokolwiek?
EMILIA
Nie, panie, nigdy.
OTELLO
To rzecz niepojęta!
EMILIA
Ja za jej cnotę, panie, daję w zakład
Mą duszę własną. Gdy inaczej sądzisz,
Odepchnij myśl tę, bo zwodzi twe serce.
Jeśli łotr jaki szepnął ci do ucha,
Niech go przekleństwem węża niebo skarze!
Bo jeśli ona nie jest czysta, wierna,
Nie ma szczęśliwych mężów na tej ziemi,
Najczystsza żona, jak potwarz jest czarna.
OTELLO
Powiedz, niech przyjdzie!
Wychodzi Emilia.
Nagadała dosyć;
Aleć ostatnia rajfurka to samo
Z równą wymową powiedzieć by mogła;
A to jest zręczna i chytra gamratka,
Klucz i szkatuła wszetecznych tajemnic;
A jednak klęknąć, modlić się gotowa,
Toć ją widziałem modlącą się nieraz.
Wchodzą: Desdemona i Emilia.
DESDEMONA
Co chcesz, mój panie?
OTELLO
Zbliż się tu, kurczątko!
DESDEMONA
Co mi rozkażesz?
OTELLO
Podnieś twoje oczy
I w twarz mi spojrzyj!
DESDEMONA
Cóż to za myśl straszna?
Otello
do Emilii:
A ty, waćpani, do twego rzemiosła;
Zostaw kochanków, drzwi zamknij na rygiel,
Chrząkaj lub kasłaj, jeśli się kto zbliży.
No, do rzemiosła twego, do rzemiosła!
Wychodzi Emilia.
DESDEMONA
Na klęczkach błagam, co znaczy to wszystko?
Rozumiem wściekłość, w słowach twych zawartą,
Słów nie rozumiem.
OTELLO
Powiedz mi, kto jesteś?
DESDEMONA
Jestem twą żoną, twoją wierną żoną.
OTELLO
Przysiąż więc na to i potęp się sama,
Bo diabły, widząc twą anielską postać,
Lękałyby się chwycić cię. Więc przysiąż,
Żeś jest uczciwą; potęp się podwójnie!
DESDEMONA
Niebo mi świadkiem —
OTELLO
Niebo ci jest świadkiem,
Żeś jest fałszywą, jak piekło!
DESDEMONA
I komuż?
I z kim, mój mężu? Jak jestem fałszywą?
OTELLO
O, Desdemono! Precz, precz, precz!
DESDEMONA
Niestety!
O dniu boleści! I dlaczegóż płaczesz?
Jamże łez twoich powodem, Otello?
Jeśli przypuszczasz, że wpływ mego ojca
Stał się przyczyną twego odwołania,
Nie skarż mnie o to; jeśliś ty utracił,
I jam też jego utraciła miłość.
OTELLO
Gdyby zesłało niebo na mnie próby
Ciężkich utrapień, na mą głowę nagą
Lunęło deszczem hańby i boleści,
W nędzy bezdenne popchnęło mnie morze,
Mnie, me nadzieje, w niewolę podało,
Jeszcze bym znalazł w jakim duszy kątku
Pociechy kroplę; lecz zrobić mnie celem,
Który pogardy wytykają dłonie
Swoim leniwym a szyderczym palcem —
Ale to nawet, i to bym wycierpiał!
Lecz być wygnanym z świątyni, gdziem złożył
Serce me całe, której tak mi trzeba,