Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Otello to tragedia, która powstała między 1602 a 1604 rokiem. Tytułowy bohater, który jest dowódcą weneckiej armii, poślubia Desdemonę.
Kierowany przez Jagona, który pragnie się zemścić, zaczyna bezpodstawnie podejrzewać swoją żonę o zdradę.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Otello - William Shakespeare (Szekspir) (lubię czytać po polsku .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
oszukała;
Gdy się zdawała spojrzeń twoich lękać,
Wtedy je właśnie kochała najwięcej.
OTELLO
To prawda!
JAGO
Dobrze; ona, co tak młoda,
Mogła swym licom pozory te nadać,
I ojca ślepym jak sowa uczynić,
Tak ślepym, że w tym czary jakieś widział —
Ale źle robię: wodzu, racz wybaczyć
Zbytek miłości.
OTELLO
Wdzięcznym ci na wieki.
JAGO
Widzę, że słowa moje na twej myśli
Wrażenie robią.
OTELLO
Bynajmniej, bynajmniej!
JAGO
Zda mi się jednak, wodzu, że zrobiły.
Mam też nadzieję, że, co powiedziałem,
Weźmiesz za dowód mej szczerej przyjaźni.
Ale spostrzegam, że jesteś wzruszony —
Tylko cię proszę, słów mych nie naciągaj
Do rozleglejszych przypuszczeń i wniosków,
Jak podejrzenie.
OTELLO
Możesz być spokojny.
JAGO
Gdybyś naciągał, wtedy mowa moja
Zgubne by tylko osiągnęła skutki,
Do których myśli moje nie zmierzały.
Kassjo jest moim zacnym przyjacielem —
Lecz, panie, widzę, że jesteś wzruszony.
OTELLO
Nie — nie, nie bardzo! — myślę, że cnotliwa
Jest Desdemona —
JAGO
Niech długo tak żyje!
I ty, o wodzu, długo żyj z tą myślą!
OTELLO
A przecie, jakże natura zbłąkana —
JAGO
Ach, tu sęk właśnie; bo otwarcie powiem,
Ozięble widzieć mnogich zalotników
Własnego miasta; urody i stopnia,
Odrzucić związki, do których, jak widzim,
Wszystko w naturze ciągnie mimowolnie,
Jasnym jest znakiem woli wyuzdanej,
Nienaturalnych i potwornych myśli.
Przebacz; nie mówię w moim przypuszczeniu
O niej wyraźnie, choć lękać się mogę,
Że myśl jej, sądem lepszym kierowana,
Zechce cię z dziećmi swej ziemi porównać,
I — i — żałować.
OTELLO
Bądź zdrów, bądź zdrów, Jago!
Powiedz mi więcej, gdy się więcej dowiesz.
I żonie powiedz, niech na nią ma oko.
Zostaw mnie, Jago.
JAGO
Żegnam cię, mój wodzu.
Chce odchodzić.
OTELLO
Po com się żenił? — Uczciwy to człowiek
A bez wątpienia on wie, widzi więcej,
Daleko więcej, niźli mi objawił.
JAGO
wracając:
Panie, ja chciałbym, ja śmiałbym cię prosić
Rzecz tę na teraz czasowi zostawić;
I choć jest słuszna, byś przywrócił Kassja,
Bo bez wątpienia ma zdolność po temu,
Gdybyś chciał jednak przywrócenie odwlec,
Będziesz mógł poznać myśl jego i środki.
Zważaj, czy ona prośbę jego wspiera
Z ciągłym, upartym, gwałtownym natręctwem —
Wiele stąd będzie wnieść można. Tymczasem
Myśl, że zbyt jestem w sądzie popędliwy,
Jak mam przyczyny lękać się, że jestem;
Miej za niewinną Desdemonę, błagam.
OTELLO
Bądź pewny, będę umiał się miarkować.
JAGO
A więc raz jeszcze żegnam cię, mój wodzu.
Wychodzi.
OTELLO
Uczciwość jego przechodzi granice,
A doświadczoną myślą sprawy ludzkie
Zna i przenika. Jeżeli ją znajdę
Błędnym sokołem, chociażby jej dłużec
Był do mojego przyczepiony serca,
Pognam ją świstem, z wiatrami ją puszczę,
Na los niech leci25! Może, żem jest czarny,
Jak salonowiec nie umiem z pieszczotą
Słów cedzić słodkich, lub żem się pochylił
Na lat dolinie — ale mniejsza o to —
Ona mnie zwiodła, a gardzić nią odtąd
Ulgą mi będzie. O klątwo małżeństwa!
Czemuż tych słodkich stworzeń się możemy
Panami mienić, a nie mamy siły
Żądz ich okiełznać! Lepiej być ropuchą,
Karmić się wieży zapadłej wilgocią,
Niż jeden kątek istot ukochanych
Innym zostawić. To wielkości plaga,
Że los jej sroższy, twardszy od nędzarzy;
To przeznaczenie jak śmierć nieodzowne:
Dwurożna plaga wtedy już nam grozi,
Gdy nam dzień pierwszy wschodzi. Otoż ona.
Wchodzą: Desdemona i Emilia.
Ona fałszywa! Więc się niebo samo
Urąga sobie! Nie, wierzyć nie mogę!
DESDEMONA
Dobry Otello, obiad już gotowy;
Zacni wyspiarze, których zaprosiłeś
Czekają na cię.
OTELLO
Prawda, moja wina.
DESDEMONA
Czemu tak słabym, cichym mówisz głosem?
Czyś chory?
OTELLO
Czuję niezwykły ból głowy.
DESDEMONA
Skutek niewczasu; ale za godzinę
Ból ten ustanie; skronie tylko twoje
Pozwól mi ścisnąć.
OTELLO
Chustka ta za mała.
Odwięzuje chustkę i upuszcza.
Daj pokój, proszę. Śpieszmy się do gości.
DESDEMONA
O jak mi smutno, że cierpisz, mój drogi!
Wychodzą: Desdemona i Otello.
EMILIA
Szczęście, że chustkę tę znalazłam przecie;
To jej pamiątka pierwsza od Murzyna,
A mąż mój dziwak więcej niż sto razy
Prosił, nalegał, żebym ją wykradła;
Nie mogłam dotąd, Desdemona bowiem
Tak dar ten kocha, bo on ją zaklinał,
Aby go wiecznie przy sobie nosiła,
Że chustkę ciągle przy sercu swym trzyma,
Ciągle całuje, ciągle z nią rozmawia.
Z chustki dla męża wyhaftuję wzorek;
Co z nią chce zrobić, o tym Bóg wie tylko,
Ja przywidzeniom jego zadość czynię.
Wchodzi Jago.
JAGO
Cóż to? O czymże dumasz tak samotnie?
EMILIA
Tylko nie gderaj, bo mam coś dla ciebie.
JAGO
Coś dla mnie? Wierzę, masz, o co nie trudno.
EMILIA
Co?
JAGO
Głupią żonę.
EMILIA
Tylko? I nic więcej?
A cóż byś teraz dał mi za tę chustkę?
JAGO
Za jaką chustkę?
EMILIA
Co, za jaką chustkę?
Murzyna pierwszy dar swej Desdemonie,
Którąś tak często wykraść nakazywał.
JAGO
Czy ją wykradłaś?
EMILIA
Nie, z rąk Desdemony
W mej obecności upadła przypadkiem,
I mam ją; widzisz?
JAGO
Daj mi ją, kochanko.
EMILIA
Co z nią chcesz zrobić? Czemu tak natrętnie
Nagliłeś o nią?
Jago
Wyrywa jej chustkę.
Co tobie do tego!
EMILIA