Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖
Krótki opis książki:
Sabinki to dramat autorstwa Paula Heysego nawiązujący do jednej z najstarszych legend antycznego Rzymu.
Podczas igrzysk, na rozkaz Romulusa, rzymskiego władcy, mężczyźni porywają przybyłe dziewczęta z plemienia Sabinów. Zostają wydane za mąż za swoich porywaczy, co oczywiście zadziało się bez woli dziewcząt. W obliczu tragedii postanawiają zademonstrować siłę i biorą sprawy w swoje ręce. Ich bunt uświadamia mężom, że nie obrali sobie za żony posłusznych dziewczątek, tylko silne, solidarne kobiety.
Paul Heyse to niemiecki pisarz, poeta, dramaturg, którego lata twórczości przypadają na drugą połowę XIX i pierwszą XX wieku. Jego utwory cechuje przede wszystkim idealizm i wykwintny styl. Za całokształt twórczości otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1910 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Paul Heyse
- Epoka: Modernizm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Paul Heyse
młodą;
Nie chcę jej spotkać. Niech będzie gotowa
Spełnić mą wolę... Hersylio, bądź zdrowa!
Śpiesznie odchodzi na lewo.
SCENA IV
Hersylia, Tullia.
Z głębi na prawo wychodzi Tullia z przewodnikiem, który ją pozostawia i znika.
TULLIA
Czyż to już ranek? Czy mnie na śmierć wiodą?
Gdzie stos? A człowiek gdzieś zniknął w tej chwili...
HERSYLIA
wybiegając naprzeciw niej
Siostro!
TULLIA
I ciebie też tu sprowadzili
Gwoli126 mej śmierci? O! jakżeż czynicie
Gorzkim, Rzymianie, zgon mój i jej życie!
HERSYLIA
Nie mów o śmierci! Ty wyjdziesz stąd żywa.
TULLIA
Ja?
HERSYLIA
Pójdziesz wolna, gdzie cię serce wzywa.
Tę bramę widzisz? Król otworzył sam.
Nie zwlekaj! Może zdjąć go żal, lub inni
Nie w porę jacy nadejdą uczynni;
Śpiesz! Cudem mało otwiera się bram.
Ratuj się, ratuj!... Nie czekaj zarania!
TULLIA
Alboż ja jestem do uratowania?
HERSYLIA
I ja też z tobą pójdę, siostro droga;
Bo i mnie razem on z tobą wygania.
Och! jak mnie boli ta wspaniałość wroga,
Powiem ci, kiedy wolności powietrze
Ożywczym tchnieniem skronie nasze przetrze.
Mnie tak ugięło to jarzmo tyrana,
Że mimo dumy, mimo zgrozy w duszy,
Mało nie padłam przed nim na kolana.
Czyż człowiek, który więzy nasze kruszy,
Tym samym dla nas w boga się przemienia,
By nas tym silniej przykuć do więzienia?
Nie ociągaj się, siostro; czas nam w drogę!
Pociąga za sobą Tullię kilka kroków ku bramie.
TULLIA
zatrzymując się nagle
Idź sobie sama; ja stąd pójść nie mogę!
HERSYLIA
Co tobie, Tullio? Drżysz! Jeśliś zmęczona,
O biedne dziecię, wezmę cię w ramiona.
TULLIA
Zmęczona, mówisz? Tak, ale daremnie
Ciężar, co męczy, chciałabyś zdjąć ze mnie,
I nikt na świecie tego nie dokona.
HERSYLIA
Ty marzysz, Tullio; bredzisz w jakimś szale,
A niebezpieczeństw czyż nie czujesz wcale?
TULLIA
Czyż i na ziemi ten szlak jest marzeniem?
Przypatrz się, powiedz, czy poznajesz go?
Każda z tych kropli rośnie mi strumieniem,
Słyszę, jak głucho tam szumią i rwą.
Przebóg! już w potok dziki się spieniły!
Ja go przestąpić nie mam, nie mam siły.
HERSYLIA
Ratujcie chory jej umysł, niebianie!
Zostaw za sobą, co się nie odstanie,
Przed siebie patrzaj, za przyszłością idź,
O, droga moja!
TULLIA
Przyszłością mam żyć?
Ja nie mam żadnej, co by nie dzieliła
Tego widoku.
HERSYLIA
Jeślić siostra miła,
Zmóż grozę, która tłumi wolność twą,
I nie odpychaj względnej127 bogów ręki,
Którzy chcą, abyś żyła.
TULLIA
Czyliż chcą?
Nie są tak straszni. Zlitują się męki,
Która mnie pali. A ty czy wiesz, ile
Już przecierpiałam przez tę krótką chwilę?
Wszak to dopiero jedna noc i dzień,
Jak za mną chodzi ten straszliwy cień?
A mnie, jak gdybym tysiące lat, zda się,
Tysiące śmierci przeżyła w tym czasie.
Przyszłości dla mnie nie ma za tą bramą,
Jak nie ma końca mej okropnej męce;
Jak dziś, tak zawsze czuć będę toż samo:
Usta na skroni, rękę w jego ręce.
HERSYLIA
Przebóg! to miłość.
TULLIA
Jak wy to zowiecie?
Lecz ja pamiętam, że to wróg mój przecie;
Że jego ramię, jak mnie dotknąć śmiało,
Gdy żył, tak teraz obejmuje całą
Niemiłosiernie; — że mnie najzuchwalej
Oderwał od tych, którzy mnie kochali.
HERSYLIA
Niech więc nienawiść z tobą go rozdzieli.
TULLIA
Nienawiść? Kiedyż on już po wsze czasy
Blady, skrwawiony zasnął na pościeli,
A wszystkie bóstwa młodości i krasy
Stanęły kołem przy jego pogrzebie,
I płacz zawodząc, spoglądają łzawie.
One mnie, słyszysz? wołają do siebie.
Z więzów mnie moich zwolniły łaskawie,
By ten dom smutny nawiedzić cichaczem,
Siąść przy nim, usta ucałować, zaczem128
Wezmą go z domu, żar czoła i skroni
Ostudzić chłodem jego martwej dłoni.
Ty mnie nie wstrzymuj i nie mów mi wcale
O klątwie ojca. Bo czegóż ja życzę?
Żoną, kochanką nie chcę mu być; ale
Raz jeszcze spojrzeć na jego oblicze
I potem czekać ofiarnego losu.
Krew tylko moja z ogniem jego stosu
Wezmą tu, siostro, śluby tajemnicze.
Idź, powiedz ojcu, że on w złą godzinę
Rzucił przekleństwo na biedną dziewczynę,
Przekleństwo jego zgubiło ją.
HERSYLIA
Biadaż
Jego starości, skoro tak powiadasz!
Osierocony ze szczęścia i dziatek
Zmarnieje.
TULLIA
Alboż mu na dni ostatek
Ty nie zostajesz? Wszak ty nie masz prawa
Pożądać śmierci. Przy tobie nie stawa,
Nie goni ciebie cień z okropną raną,
Twą własną ręką żywemu zadaną!
HERSYLIA
odwrócona, biorąc ją za rękę
Tullio! ty nie wiesz, co mówisz. Ja też!...
TULLIA
Co słyszę, siostro!... Czyż Romulus?...
HERSYLIA
Gdzież
Zdołam się schronić! Z bliska czy z daleka
Za mną też chodzi cień tego człowieka,
Co złamał dumę i nienawiść mą;
A że mnie z więzów niewoli wyzwala,
Tym bardziej w jarzmie trzymać będzie z dala.
TULLIA
po niejakim namyśle
Ale on żyje, nie zabiłaś go.
Dłoń, co cię ima, krwią się nie rumieni:
Głos nie z podziemia, który cię przyzywa;
A pocałunek...
HERSYLIA
Cicho, nieszczęśliwa!
Myśmy na zawsze dziś z nim rozłączeni.
Och! ale przed nim, z bliska czy z oddali,
Twoja mnie tylko obecność ocali,
Jeżeli ze mną w jedną pójdziesz drogę.
W twej obecności ja zwyciężyć mogę
Ten lęk, co na wskroś duszę mą przenika,
I z drogi mojej zepchnąć gwałtownika.
Pójdź!
TULLIA
Nie uciekaj próżno od miłości;
Ona cię dogna. Idź przeciw129 niej, siostro,
Z poddaniem. Ona śmiertelnie się złości
Na serce, które poczyna z nią ostro,
Krew mu wysysa. Straszna ta bogini
Wszak berłu swemu uległymi czyni
Wszystkie dziewice? Przypłaciłam srodze,
Żem chciała opór stawić na jej drodze.
HERSYLIA
do siebie
Co te dziecięce usta mówią?... Tak!
Czy niebo przez nie daje mi swój znak,
Tłumacząc duszy mej zagadkę?
TULLIA
Idź,
Nie zwlekaj, siostro! Gdyby on mógł żyć,
Poszłabym z tobą, by rzec do rodzica,
Czego by żadna nie śmiała dziewica:
— Oddaj mnie jemu. — Pokój zmącił nam?...
Miłość go mąci. — Podszedł?... Takiż sam
Jest tryb miłości. — Drwił z królewskiej krwi?...
Ej! właśnież miłość z najsilniejszych drwi
I najwolniejszych: z miecza i korony.
Teraz zwycięzca leży zwyciężony;
Lecz hymn tryumfu stał się dla mnie wyciem,
Chwałę zwycięstwa płacić muszę życiem.
HERSYLIA
Więc mam cię tu zostawić?
TULLIA