Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖
Krótki opis książki:
Sabinki to dramat autorstwa Paula Heysego nawiązujący do jednej z najstarszych legend antycznego Rzymu.
Podczas igrzysk, na rozkaz Romulusa, rzymskiego władcy, mężczyźni porywają przybyłe dziewczęta z plemienia Sabinów. Zostają wydane za mąż za swoich porywaczy, co oczywiście zadziało się bez woli dziewcząt. W obliczu tragedii postanawiają zademonstrować siłę i biorą sprawy w swoje ręce. Ich bunt uświadamia mężom, że nie obrali sobie za żony posłusznych dziewczątek, tylko silne, solidarne kobiety.
Paul Heyse to niemiecki pisarz, poeta, dramaturg, którego lata twórczości przypadają na drugą połowę XIX i pierwszą XX wieku. Jego utwory cechuje przede wszystkim idealizm i wykwintny styl. Za całokształt twórczości otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1910 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Paul Heyse
- Epoka: Modernizm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Paul Heyse
mąż w męża
Na słowo moje stanie do oręża.
Ile serc mężów, braci, synów, ojców,
Tylu mścicieli wywoła gwałt zbójców.
Sił swych i naszych tyś dobrze świadomy.
Zginiesz — a w przyszłych wiekach imię Romy
Będzie oznaczać tylko zbrodnię, zdradę,
I kaźń ich słuszną: — hańbę i zagładę.
Patrz! widzisz tłumy — dziś jeszcze bezbronnych,
Lecz gdy sam jeden wrócę...
ROMULUS
Dość słów płonnych,
Gdy nie masz innych.
TACJUSZ
kończąc
Gdy sam jeden wrócę
Ze świtem jutra — ku świata nauce,
Ku przerażeniu równych wam zbrodniarzy,
Nie tylko ludzie, lecz bogi z ołtarzy,
Strażnicy wiary, gościny, pokoju,
Zstąpią i przyjdą, by nas wieść do boju,
By pomścić na was swoje prawa boże.
Aż gruzy murów waszych pług zaorze,
Aż zawalony trupami waszemi
Tyber się cofnie i z tej sprosnej30 ziemi
Zmyje krew waszą i wstyd krzywdy naszej.
ANKUS
Bezsilny starcze! O! nie nas ustraszy
Czcza groźba twoja! — Białym by twym włosom
Mądrzej przystało ukorzyć się losom.
I gdyś wpadł w sidła, których już nie starga
Słaba dłoń twoja, po co próżna skarga?
Mądry ten tylko, kto rzecz, jak jest, bierze.
Bierz, co się stało, za żart! lub gdy szczerze
Chcesz mówić z nami, toć i my wzajemnie
Powiemy tobie, że nie nadaremnie
Dziewice wasze mężów w nas dostały.
Wnuki pogodzą was z nami.
TACJUSZ
Zuchwały!
W obliczu starca i ojca, któremu
Wydarłeś więcej niż życie, śmiesz jemu
Urągać jeszcze urąganiem, które
Obraża równie bogów i naturę!
Lecz tak! jam słaby; tak! czuję, że próżno
Grożę, by zmiękczyć zuchwałość bezbożną.
Wstręt zbrodni waszej i boleść tej chwili
Więcej niż starość ku ziemi mnie chyli.
do Romulusa
A więc cię błagam, o królu! miej litość!
Oddaj mi dziecię! — Wiesz, że mam obfitość
Skarbów; bierz wszystkie! Bierz państw mych połowę!
Tyś mnie zwyciężył bez miecza; ja głowę
Schylam przed tobą; — niechże się twa władza
Nie wzdyma w pychę, w gwałt się nie przeradza.
Lud cię mój błaga przez mię31; czyż nie dosyć
Tryumfu dla cię32?
TULLIA
Ojcze! przestań prosić!
ROMULUS
Królu, wiesz dobrze, że co chcesz ode mnie
Stać się nie może. Nie trwoń więc daremnie
Gróźb twych i błagań. Nasze są dziewice
I oto kapłan, co wnet ich prawice
Zwiąże z naszymi; gwałt ślubem uświęci.
Ty idź do swoich — i wedle ich chęci
Czyń twą powinność, jak my swoją czynim.
Skarb, cośmy wzięli, jest naszym, i przy nim
Dostoim kroku; lub jeśli nas bogi
Skarać zań zechcą, umrzemy bez trwogi.
Ale ty pomnij, że każdy cios, który
Godzić w nas będzie, trafi w wasze córy,
Małżonki nasze. — Idź zdrowo! albowiem
Com miał rzec, rzekłem.
TACJUSZ
Ha! toż i ja powiem
Słowo ostatnie; ale nie do ciebie,
Nie do twej hordy! — do bogów na niebie,
I do tych dziewic. — Sabińskie dziewice!
Oto ja, król wasz, podnoszę prawicę
I wzywam pomsty i przekleństwa bogów
Na każdą, która pokocha swych wrogów;
Na każdą, która ich żoną być rada!
Biada jej samej i jej dziecku biada!
Jeśli to zbrodni i rozpusty plemię
Ma, na wstyd niebu, przyjść i skalać ziemię,
Niech, gdy krew ojca pomści matki sromu,
W hańbie i wzgardzie, od domu do domu,
Z piętnem na czole zbrodniczego rodu,
Błąka się, żebrząc i umiera z głodu.
Przekleństwo żonom Rzymian!
HERSYLIA
Wielkie bogi!
TULLIA
Przekleństwo żonom Rzymian!
ROMULUS
do kapłana
Czas jest drogi;
Kapłanie! dokończ obrządku ofiary!
PINARIUS
wchodząc na stopnie ołtarza
O wy, niebiańscy! wy na te poziome
Świata z wysoka patrzący obszary,
Wy, piastujący młodocianą Romę,
Pobłogosławcie młodociane pary!
A niech łask waszych zasilone zdrojem,
W wielkie, potężne rozrodzą się plemię,
Kwitną miłością, szczęściem i pokojem.
Wylewając wino z czary
A jak to wino rozlewam na ziemię,
Tak niech pod mieczem krew zbrodnia33 wypływa,
Co gwałtem, zdradą, skrycie czy widomie
Śmiałby te święte rozrywać ogniwa.
Pokój Rzymianom! wzrost i chwała Romie!
TACJUSZ
odwracając się w progu
Przekleństwo żonom Rzymian!
ROMULUS
Chwała Romie!
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
AKT DRUGI
SCENA I
Taż sama dekoracja. Wieczór.
Hersylia, siedzi na jednym z kamieni przed domem Romulusa, z którego drzwi na pół otwartych widać odbłysk ogniska. Ankus wchodzi z lewej strony.
ANKUS
Czy mąż twój w domu jest, Sabinko?
HERSYLIA
nie patrząc nań
Kogo
Szukasz, człowieku? Jam34 niczyją żoną.
ANKUS
Gdzież tedy król jest, piękna narzeczono?
HERSYLIA
Król Tytus Tacjusz ruszył z ludem drogą
Do Kurów, zemsta skąd idzie straszliwa.
ANKUS
Tęż samą piosnkę o sto kroków śpiéwa
Mój młody ptaszek w klatce. Ale mniejsza!
Jam myślał żeś ty, Hersylio, baczniejsza
Niż twoja siostra.
HERSYLIA
Siostra moja? Bogi!...
Tyś Ankus?...
ANKUS
Szwagier twój, małżonek drogiej
Siostry, druh męża; — tego jako żywo
Dość, byś mi dała odpowiedź życzliwą,
Gdzie jest Romulus. — Za długo już pono
Zostawiam żonę samą.
HERSYLIA
Ona żoną
Twoją nie będzie nigdy. Nieszczęśliwy,
Nie śmiej się! Jutro gorycząć35 się stanie
Ten śmiech.
ANKUS
Gdy duch twój widzi przyszłe dziwy,
Przecześ36 do Rzymu przyszła na wezwanie,
Przecz nie ostrzegła swoich?
HERSYLIA
Nadaremnie
Je ostrzegałam, bo śmiały się ze mnie,
Jak ty, i jęczą, jak ty będziesz srodze.
Ej, Rzymianinie! wierzaj mej przestrodze,
Najmniejszym względem nie łudź się od dziecka,
Które porwała twoja dłoń zdradziecka.
W jej główce wola święci się dojrzała,
Ona drwi z ciebie; — jaka śmierć, nie pyta,
Ma ją wyzwolić.
ANKUS
Niejedna kobieta
Tym się chełpiła, jednak nie przestała
Kobietą być.
HERSYLIA
Lecz być kobietą ona
I nie zaczęła. Walczy śród jej łona
Dziewica z dzieckiem, a młodzieńcze dreszcze
Z chłopięcą butą. Ty jej nie znasz jeszcze.
ANKUS
Jest wszakże bóg, co walki te łagodzi.
HERSYLIA
Prawda, lecz jeśli jako bóg przychodzi.
Przemoc zaś płoszy bogi, które rade
Są na weselną uczęszczać biesiadę.
Patrz, ja ostrzegam ciebie, mego wroga,
Lecz w tym nienawiść nie jest mi podnietą,
Bo mi ma Tullia bardziej jeszcze droga
Niż ta nienawiść. Powiadam ci przeto:
Nigdy nie widział jasny dzień istoty,
Którą by bardziej ukochały bogi,
Nigdy bogatszej w szczęście i przymioty,
Nigdy gniew bogów nie zawrzał tak srogi,
Jak zawrze, gdy ktoś postąpi zuchwale
Z tą ich pieszczotką. Lecz po cóż ją chwalę?
Oko twe błysło ludzkości promieniem;
Nie! ty nie skalasz dzikim postąpieniem
Młodości swojej; nie rozetrzesz przecie
Na proch uszczknionej perły!
ANKUS
Za nic w świecie!