Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖
Krótki opis książki:
Sabinki to dramat autorstwa Paula Heysego nawiązujący do jednej z najstarszych legend antycznego Rzymu.
Podczas igrzysk, na rozkaz Romulusa, rzymskiego władcy, mężczyźni porywają przybyłe dziewczęta z plemienia Sabinów. Zostają wydane za mąż za swoich porywaczy, co oczywiście zadziało się bez woli dziewcząt. W obliczu tragedii postanawiają zademonstrować siłę i biorą sprawy w swoje ręce. Ich bunt uświadamia mężom, że nie obrali sobie za żony posłusznych dziewczątek, tylko silne, solidarne kobiety.
Paul Heyse to niemiecki pisarz, poeta, dramaturg, którego lata twórczości przypadają na drugą połowę XIX i pierwszą XX wieku. Jego utwory cechuje przede wszystkim idealizm i wykwintny styl. Za całokształt twórczości otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1910 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Paul Heyse
- Epoka: Modernizm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Paul Heyse
I
Pinarius, ślepy, siedzi na przodzie sceny przed świątynią, na jednym z ciosanych głazów. Syn jego mały stoi w otwartej bramie i patrzy w dół na równinę.
CHŁOPIEC
Przestali się mocować. Ankus znowu
Już po raz trzeci górą. Stanął sobie
Tak, ręce założywszy; a przeciwnik
To ledwie że się biedak z ziemi dźwiga...
Pomiędzy tłum się powlókł! No, ten pewno,
Do domu jak powróci, to nie bardzo
O naszym dzisiaj święcie się rozgada!
Tymczasem Ankus pobiegł... a, do Tybru...
Rękami czerpie wodę; twarz i głowę
Z kurzu i potu zmywa... Teraz wraca...
Odgarnął sobie włosy; idzie z wolna...
O pięknie bo wygląda! Jak bóg wojny!
Wszyscy mu wiwat krzyczą, że zwycięzca.
Być takim mocnym, ach — i takim pięknym!
Dokoła żeby wszystko tak wołało
I biegło na spotkanie! Wszak i tu już
W czasie pochodu z rana, na ulicach
Na niego każdy patrzał; każdy pytał:
A kto to ten przystojny? Kiedy inni
Wciąż z gośćmi kuryjskimi5 rozprawiali
I ten i ów się chlubił z swych popisów; —
To on przez cały czas z królewną obcą,
Z tą młodszą — nieodstępnie. To się śmieją,
To się spierają z sobą. Sam widziałem,
Dziewczęta zazdrościły aż królewnie,
A jemu znów mężczyźni zazdrościli.
Ankus jak dziecko śmiał się. — Teraz wszystkich
Zwyciężył jak bohater!
PINARIUS
Prosta dusza!
Co błyszczy, to mu dobre; choćby to był
Wężowych oczu połysk. Pójdź no, chłopcze!
Pójdź, mój kochany chłopcze; coś ci powiem.
CHŁOPIEC
wychylając się za bramę
Kiedy teraz najpiękniej: — konie, konie!
Dziesięć bialutkich takich, dziesięć karych!
Aż wszyscy z miejsc powstali: takie śliczne.
Mój ojcze, czy też u nich, u Sabinów,
Są w Kurach6 takie konie, jak tu w Rzymie?
Ach! żebym ja był duży, też bym jechał.
PINARIUS
Podziękuj wszystkim bogom, żeś jest dzieckiem,
Żeś z dala tam od złego, co się spełnia.
CHŁOPIEC
Od złego? Jak to, ojcze? Przecież święto
Dla boga się odprawia. Przecież tylu
Sąsiadów, co nas przedtem znać nie chcieli,
Na obchód do nas przyszło. Jakżeż mówisz,
Że złem jest, gdzie nienawiść się uśmierza.
PINARIUS
Nienawiść się zapala! Lecz ty tego,
Mój synu, nie przeczuwasz.
CHŁOPIEC
Jeśli takie
Masz złe przeczucia, ojcze, to uchodźmy.
PINARIUS
Ach, ślepy, dokąd pójdę! Trzeba było
Od Rzymian ujść, gdy gród nasz zdobywali!
O czemuż, zamiast skryć się, czemuż biegłem
Wśród dymów i płomieni do ołtarza,
By wynieść bóstwa posąg! Czemu płomień
Wypalił tylko oczy, a samego
Nie zniszczył razem z drogą mi świątynią!
Jesteśmy teraz łupem tego ludu,
Co nie dba o świętości, co z nich szydzi.
CHŁOPIEC
Znak dają! Teraz — teraz — polecieli!
Toż pędzą! ach jak pędzą! grzywy w górę!
Jak gdyby sam Neptunus7 ich poganiał!
U jeźdźców włosy na wiatr! Ach, że ja też
Z daleka stać tu muszę!
PINARIUS
Zapomnijcie
O bogach! gardźcie nimi! Bogi8 milczą;
Ich piorun mówić będzie.
CHŁOPIEC
Gdybyś widział,
Jak pięknie się kurzawa w słońcu złoci!
Po drugi raz znów lecą. Przed wszystkimi
Ankusa biały ogier. A sam jeździec
To jakby był przykuty; głowa prosto!
Zwyciężył! znów zwyciężył! Wspiął się ogier;
Różowym nozdrzem parska, zarżał dumnie;
Zwycięstwem też się pyszni! Stają wszyscy...
A konie jak spotniały! Aż z nich dymi
Biaława od rzecznego chłodu para.
Ach ojcze, gdybyś widział! Zsiedli teraz
I wodzą swe rumaki w parach, stępa,
Wzdłuż siedzeń.
PINARIUS
wstając
Odwróć oczy, moje dziecko,
I nie patrz na to dłużej i nic nie mów;
Bo źle jest przypatrywać się zdrożności,
Nie mogąc jej zaradzić.
CHŁOPIEC
Co to! Co to!
Co oni robią, ojcze?
PINARIUS
wznosząc głowę
O odwróćcie
Oblicze wasze, bogi, co strzeżecie
Pokoju i praw świętych gościnności
I pory uroczystej!
CHŁOPIEC
Z ław ściągają
Dziewice! Każdy z naszych jedną chwyta,
Porywa, sadza na koń i sam skacze!
I pędzą z miejsca żywo! — Czy to żartem?
Te krzyczą; goście grożą aż pięściami...
Wrzask, bójka! Co to będzie?
PINARIUS
Zaprosili
Na święto, aby zgwałcić i znieważyć.
CHŁOPIEC
I miecze! Czyż to wolno na igrzyskach
Być z bronią?
PINARIUS
Zdradzić wolno! Wszystko wolno!
CHŁOPIEC
A goście są bez broni. To haniebnie!
Porwawszy biednym matkom córki z objęć,
Wywijać gołą szablą przed oczyma!
I wciąż tak robią wszyscy! Coraz inni
Rzucają się na zdobycz za tamtymi!
Tutaj na górę dążą; każdy swoją
Chwyciwszy, ciągnie, wlecze tu do bramy.
O! widzę: to Talassjusz, a tuż za nim...
Czyż można tak zwycięstwo chlubne plamić!
I Ankus! — Gdzież to, ojcze, król się podział?
Król nie dałby im broić.
PINARIUS
Jest ich królem
Dlatego, że ich zbrodniom przewodniczy.
CHŁOPIEC
biegnąc śpiesznie od bramy na przód sceny
Już idą, zaraz wejdą. Słyszysz krzyki?
Ach ojcze, aż drżę cały. Krew się we mnie
Gotuje z bólu, z wstydu! Uciekajmy!
PINARIUS
Słyszycie, nieśmiertelni? Ach ocalcież
To dziecię, co się wzdryga na ohydę,
Ocalcie je od kary, jaka spadnie!
O chciałbym! Władza króla mnie tu trzyma.
Odprowadź mnie przynajmniej gdzie na stronę9,
Aż burza ta ucichnie.
CHŁOPIEC
Idźmy, idźmy!
Odprowadza starego na prawo. W tejże chwili wpada młodzież w otwartą bramę; każdy ciągnie za sobą opierającą się dziewczynę.
SCENA II
1-SZY RZYMIANIN
sadzając swoję brankę na jednym z kamieni
No, toś już w Rzymie!
1-SZA SABINKA
Niedługo i w grobie!
2-GA SABINKA
Bracia, ratujcie!
2-GI RZYMIANIN
Dajże pokój sobie,
Duszko ty moja; ten hałas płaczliwy
Wszak to nie z serca.
2-GA SABINKA
Zbójco niegodziwy!
Tam matka płacze i ciebie przeklina!
2-GI RZYMIANIN
Góra wysoka! poczciwa babina
Zejść nie podoła.
2-GA SABINKA
Usłyszcie me jęki,
Bracia! ratujcie! Matko!
3-CI RZYMIANIN
wnosi dziewczynę na ręku
Bogom dzięki!
1-SZY RZYMIANIN
Na Herkulesa! Widzę, przyjacielu,
Najmniejsząś wybrał zdobycz spośród wielu!
3-CIA SABINKA
Bodajeś zginął!
3-CI RZYMIANIN
huśtając ją na rękach
Hop! Nic się nie boję,
Twoje przekleństwa, jak i ciałko twoje,
Leciuchne pewno. Śmiejcie się! Co do mnie